Πώς η Αριστερά έγινε υπερασπιστής του συστήματος!

Τι... σηματοδοτεί το γιαούρτωμα του Αλαβάνου στον Άγιο Παντελεήμονα

Αργά το απόγευμα της Παρασκευής ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν… εσωτερικός εχθρός του Αλέξη Τσίπρα, έγινε στόχος «ιπταμένων γιαουρτιών» στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, όπου είχε μεταβεί για προεκλογικούς σκοπούς. Ομάδα κατοίκων, που βρισκόταν στην περιοχή τον υποδέχθηκε, πετώντας του γιαούρτια.

Δεν είναι καθόλου συνηθισμένο το γεγονός, κάποιος πολιτικός της αριστεράς στην χώρα μας, να δέχεται γιαούρτια, όταν επισκέπτεται μια περιοχή και μάλιστα από αυτές στις οποίες κατοικεί η εργατική τάξη, η οποία υποτίθεται ότι είναι το προνομιακό πεδίο δράσης της αριστεράς. Μέχρι τώρα αντίστοιχα περιστατικά είχαμε δει μόνο κατά πολιτικών της δεξιάς, συνήθως από ανθρώπους που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο ή σε διάφορα παρακλάδια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Τι έγινε όμως για να φτάσουμε μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής – ή της προηγούμενης εβδομάδας, καθώς υπάρχουν φωνές ότι γιαούρτια δέχτηκε και ο κ. Σοφιανός του ΚΚΕ – με το γιαούρτωμα των πολιτικών της Αριστεράς;

Αυλοκόλακες του συστήματος

Η αριστερά, έχασε το στοίχημα με τον χρόνο. Έκανε μια πάρα πολύ σημαδιακή επιλογή. Στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης επέλεξε πλευρά αντίθετη προς αυτή του ελληνικού λαού. Εμφορούμενη από μία ιδεοληπτική στάση, είδε στους λαθρομετανάστες το νέο επαναστατικό υποκείμενό της και άφησε στο πλάι τις μάζες των Ελλήνων μη-προνομιούχων.

Ιδιαίτερα η αριστερά που αντιπροσωπεύει ο κ. Αλαβάνος, όχι μόνο επέλεξε να σταθεί απέναντι στους Έλληνες, αλλά ταυτίστηκε με τα πλέον αντικοινωνικά κομμάτια της κοινωνίας, που τον Δεκέμβριο του 2008 οδήγησαν χιλιάδες νεαρά παιδιά στην καταστροφή. Ο κ. Αλαβάνος το πλήρωσε αυτό με την εκλογική καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ. Από τότε όμως, μέχρι σήμερα, είχαμε κάποιες ακόμη εξελίξεις. Από την στιγμή που την κυβέρνηση ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, ο ευρύτερος χώρος της Αριστεράς, θεώρησε ότι ήταν “χρυσή ευκαιρία” για να ... πιέσει προκειμένου να γίνουν στην χώρα οι “μεταρρυθμίσεις” (βλέπε αποδόμηση) που ζητά.

Έτσι μεταβλήθηκε σε ένα είδος “ρουφιάνου” που σε κάθε ευκαιρία κατήγγειλε, προσωποποιούσε και δημιουργούσε ζητήματα σε ομάδες κατοίκων. Έτσι φτάσαμε στο σημείο οι διάφορες “αντιρατστιστικές” ομάδες να γίνονται επίσημοι συνομιλητές του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και να προωθούν την καταστολή οποιουδήποτε αντιστεκόταν. Το ξέρω από πρώτο χέρι, καθώς έπεσα θύμα αυτής της αριστερόστροφης καταστολής.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους κατοίκους όχι μόνο του Αγίου Παντελεήμονα αλλά και πολλών άλλων περιοχών της Αθήνας. Βλέπουν στο πρόσωπο της αριστεράς τύπου ΣΥΡΙΖΑ όλους αυτούς που καθημερινά βγαίνουν στα κανάλια και τους αποκαλούν “ακροδεξιούς”, “φασίστες” και “ρατσιστές”. Βλέπουν αυτούς που όταν κάνουν συγκέντρωση, οργανώνουν αντισυγκέντρωση προκειμένου να τους τρομοκρατήσουν. Βλέπουν στο πρόσωπο της αριστεράς έναν σύμμαχο όλων αυτών που κάνουν τον βίο τους αβίωτο.

Η μετάλλαξη αυτή της αριστεράς δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα του ιστορικού συμβιβασμού της αριστεράς με τον παγκοσμιοποιητικό φιλελευθερισμό. Ως αποτέλεσμα λοιπόν της επιλογής της αυτή η αριστερά έφτασε στο σημείο να τρώει γιαούρτια όταν ξεπορτίζει από το άβατο των Εξαρχείων ή τις κυριλέ περιοχές του κέντρου. Και φτάνουμε στο σημείο ο κ. Αλαβάνος να μέμφεται την αστυνομία γιατί δεν κάνει καλά την δουλειά της στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, όταν πριν από κάποιους μήνες ζητούσε η “κοινωνία” να κατανοήσει αυτούς που έκαιγαν την Αθήνα, ή προσπαθούσε να δικαιολογήσει την βία, ερμηνεύοντας λάθος τον Διονύσιο Σολωμό.

Είναι σαφές πως τέτοια φαινόμενα θα ενταθούν στο άμεσο μέλλον καθώς ο πατριωτικός χώρος εξωθείται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την μηδενική ανοχή που αυτή επιδεικνύει προς τους έλληνες πατριώτες προς την ριζοσπαστικοποίηση. Είναι κάτι όμως που θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την αριστερά. Θα πρέπει να αναρωτηθεί αν ο ρόλος που της ταιριάζει, είναι αυτός πλάι στους πολυεθνικούς καπιταλιστές που θέλουν την κατάργηση των εθνικών κοινωνιών! Γιατί όσο εμμένει σε αυτή της την επιλογή, τόσο θα νοιώθει στο πετσί της, την εναντίωση του κόσμου.

Δημήτρης Παπαγεωργίου