Η πραγμάτωση του νεο-οθωμανικού ονείρου:Η αναβίωση του χαλιφάτου

Η Τουρκία κάνει αργά (ακόμη) αλλά σταθερά βήματα προς την πραγμάτωση του νεο-οθωμανικού της ονείρου: την αναβίωση του χαλιφάτου. Τα πρώτα της βήματα ήταν αχνά κι αδιόρατα για τη Δύση, σιγά σιγά όμως κατάφερνε να προχωρά. Έπειτα, άρχισε να γίνεται πιό τολμηρή: στην αρχή κάποιες δηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων (κερδίζοντας έτσι την κοινή γνώμη των μουσουλμάνων), έπειτα η ενίσχυση των σχέσεων με τις γειτονικές μουσουλμανικές χώρες...

Η "Δύση" εξέλαβε - και εξακολουθεί να εκλαμβάνει - τις κινήσεις της Τουρκίας ως μέρος του σχεδίου της για ανάδειξή της σε περιφερειακή δύναμη. Ποντάροντας στο γεγονός ότι ο Κεμαλισμός (δηλ. η φυσιογνωμία του "κοσμικού κράτους") είναι καλά εδραιωμένος στην Τουρκία και δεν θα αφήσει τον ισλαμισμό να προχωρήσει πέρα από απιφανειακό επίπεδο (στην ανάγκη ακόμη και με πραξικόπημα), και επειδή ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία ως πόλο έλξης των μουσουλμάνων ώστε να μην ταχθούν στο πλευρό των "φανατικών Ισλαμιστών" (π.χ. τύπου Ιράν ή Ταλιμπάν), τα κράτη της Δύσης ενίσχυσαν τις προσπάθειες της Τουρκίας και της πρόσφεραν στήριξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι της παρείχαν στήριξη στην προσπάθειά της να μπει στην Ε.Ε. χωρίς να συμμορφωθεί με τα βήματα της προενταξιακής διαδικασίας, ενώ οι Η.Π.Α. με δηλώσεις τους έδειχναν ότι δεν πρέπει να σταθεί αυτό εμπόδιο. (Βέβαια η Τουρκία αυτό που ήθελε πάντα ήταν μια ειδική σχέση, κι από κει και πέρα ό,τι καλύτερο μπορούσε να επιτύχει, η "Δύση" όμως, μαθημένη να σκέφτεται αλλιώς, δεν το κατάλαβε ποτέ...)

Η Τουρκία, φυσικά, καλοδέχτηκε αυτή τη στήριξη και οχυρωμένη πίσω από αυτήν γιγάντωσε τη διείσδυσή της στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, στην πραγματικότητα όμως για τα δικά της σχέδια. Ήλθε κοντά με τις χώρες αυτές, απέκτησε κύρος, άρχισε να λαμβάνει διπλωματικές πρωτοβουλίες και να προωθεί συμφωνίες. Με αναβαθμισμένο πλέον κύρος άρχισε να τοποθετείται επί καυτών - για τους μουσουλμάνους - θεμάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιεί το νέο της ακροατήριο, αλλά και ταυτόχρονα να μην εξοργίζει τη Δύση. Έτσι στην αρχή η Δύση θεώρησε φυσική μια διαφοροποίηση της Τουρκίας σε θέματα "καυτά" για το μουσουλμανικό κόσμο και δεν αντέδρασε. Αυτή η έλλειψη αντίδρασης έκανε τους μουσουλμάνους να δουν την Τουρκία με μεγαλύτερο σεβασμό (αλλά κι ευγνωμοσύνη διότι παρουσιάζεται ως οιονεί προστάτης τους) και να έλθουν πιο κοντά της (δείτε π.χ. την εκδήλωση ενδιαφέροντος από Άραβες για επενδύσεις στην Τουρκία). Έτσι ενισχυμένη, η Τουρκία προχώρησε ένα βήμα ακόμη, σε κόντρα με το Ισραήλ.

Το γεγονός αυτό πέρα από την οργή του Ισραήλ προκάλεσε και κάποια αμηχανία στις Η.Π.Α.. Ταυτόχρονα, κέρδισαν έδαφος στις Η.Π.Α. κάποιες σκέψεις που έλεγαν ότι έπρεπε να μπεί φραγμός στο Ισραήλ προκειμένου να μην καταρρεύσει η αμερικανική πολιτική στον ευρύτερο χώρο της Μ. Ανατολής και στον μουσουλμανικό κόσμο. Ο Ομπάμα και ο κύκλος του είχε "ευήκοον ους" στις σκέψεις αυτές και πράγματι υπήρξε αρχικά μια ψύχρανση στις Αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις (που οδήγησαν στο σημερινό "ιστορικό χαμηλό"). Με την ίδια λογική η Αμερική αποφάσισε να "γλυκάνει" την Τουρκία ώστε να μην τη σπρώξει περαιτέρω στην αγκαλιά του Ισλάμ (ώστε να γίνει έτσι μέρος του προβλήματος). Έτσι, δεν τη "μάλωσε" για τη στάση της κατά του Ισραήλ, ούτε φυσικά την ενοχλεί για τις προκλήσεις και διεκδικήσεις της εναντίον της Ελλάδος (αφού, άλλωστε και οι δικοί μας κυβερνώντες βάζουν την ουρά στα σκέλια), αλλά συνέχισε να την στηρίζει.

Το αποτέλεσμα όμως ήταν να αποθρασυνθεί ακόμη περισσότερο η Τουρκία, χοντραίνοντας την κόντρα με το Ισραήλ, προσεγγίζοντας περισσότερο το Ιράν (το Ισλάμ γενικότερα). Ταυτόχρονα, ο Κεμαλισμός στην Τουρκία χάνει διαρκώς ερείσματα στον κόσμο αλλά και αποδυναμώνεται γενικότερα (π.χ. συλλήψεις για ERGENEKON).

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα: Η Τουρκία προωθεί διαρκώς τα νεο-οθωμανικά της σχέδια ενισχυόμενη από την ανοησία της Δύσης που νομίζει ότι η Τουρκία απλά βρίσκεται σ΄ ένα σταυροδρόμι. Το Ισραήλ βρίσκεται σε "ιστορικό χαμηλό" με τις Η.Π.Α. και ταυτόχρονα έχει αρχίσει να νοιώθει την οργισμένη ανάσα της Τουρκίας στο πρόσωπό του (μιας Τουρκίας που η Αμερική θέλει να "γλυκάνει"). Νοιώθει την απειλή του Ιράν. Τι μπορεί να κάνει;

Χρειάζεται χρόνο. Χρόνο, για να μπορέσει να ενεργοποιήσει το πανίσχυρο λόμπι του στις Η.Π.Α. (μέχρι τώρα το εβραϊκό λόμπι στις Η.Π.Α. δεν είχε χρειαστεί να κινηθεί εναντίον της επίσημης πολιτικής) και γενικότερα στο Δυτικό κόσμο ώστε να μπορέσει να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τις Η.Π.Α. (και ο νοών νοείτω..). Ταυτόχρονα, πρέπει να αποκτήσει "εναλλακτικό" στρατηγικό βάθος (μέχρι πρότινος, το ρόλο αυτό τον έπαιζε η Τουρκία, όσο είχε τη φυσιογνωμία του κοσμικού κράτους που εγκαθίδρυσε ο ντονμές Κεμάλ). Αυτό το εναλλακτικό στρατηγικό βάθος μπορεί να το προσφέρει η Ελλάδα, γι’ αυτό και μας γλυκαίνουν κρούοντάς μας τον κώδωνα του κινδύνου για τα πυρηνικά σχέδια της Τουρκίας.

Πρέπει όμως να γλυκάνουν και τις Η.Π.Α., αλλά και την Τουρκία (είπαμε, πρέπει να κερδίσουν χρόνο). Έτσι, δεν θέλουν να τις δυσαρεστήσουν, γι' αυτό και το αίτημά τους να γίνει η άσκηση ως τον 25ο μεσημβρινό...

Μη γελιόμαστε, η όποια προσέγγιση του Ισραήλ (ή της Ρωσίας ή των Η.Π.Α. ή όποιας άλλης χώρας) τόσο στο άμεσο μέλλον όσο και γενικότερα δεν θα γίνει στηριγμένη στο συναίσθημα, αλλά στο συμφέρον. Εκεί πρέπει να ποντάρουμε κι εμείς.

Ο τροχός έχει τεθεί σε κίνηση. Όσο η Τουρκία προχωρά τα νεοοθωμανικά σχέδιά της τόσο θα ξυπνά τό όνειρο του χαλιφάτου. Η Ρωσία έχει αρχίσει να αφυπνίζεται (αλλά ακόμα χρειάζεται την Τουρκία για τα ενεργειακά της σχέδια, εκτός αν αλλάξουν τα πράγματα σε Ουκρανία - που κάτι πάει να αλλάξει - και Βουλγαρία). Ακολουθεί το Ισραήλ που όμως πρέπει να κερδίσει χρόνο. Τελευταία θα αφυπνιστεί η Αμερική, αφού εν τω μεταξύ η Ευρώπη βυθισμένη στα δικά της προβλήματα θα ξυπνήσει σ' έναν εφιάλτη 16ου αιώνα (μόνο που αυτή τη φορά θα είναι χειρότερο, καθώς σήμερα υπάρχουν σημαντικοί μουσουλμανικοί πληθυσμοί στην Ευρώπη ενώ τότε η Ευρώπη ήταν Χριστιανική).

Συνέλληνες, οπλιστείτε με καρτερία και υπομονή. Έρχονται δύσκολες μέρες...

ΙΩΑΝΝΗΣ

Σχόλιο αναγνώστη που μπορείτε να βρείτε εδώ