ΠΟΓΚΡΟΜ ΚΑΙ ΟΜΕΡΤΑ

Ζούμε στην εποχή του μεγαλύτερου ολοκληρωτισμού, όπως ορθά και συχνά άλλωστε αναφέρουν οι συντάκτες του Ρεσάλτο. Εγώ θα το διατυπώσω λίγο πιο ωμά και άκομψα για τους αμύητους: ζούμε στην εποχή του Αντιχρίστου!

Τα γεγονότα τρέχουν, και όποιος δεν αντιλαμβάνεται τί συμβαίνει γύρω του, ακόμα κι αν αυτοαποκαλείται πολέμιος της παγκοσμιοποίησης, είναι δυνατόν να πλανηθεί και μάλιστα πολύ άσχημα.

Καταρχάς, να σημειώσουμε πως η παγκοσμιοποίηση –«το καλλιτεχνικό όνομα του μυστηρίου της ανομίας», όπως εύστοχα αναφέρει ο δάσκαλος κ. Νατσιός- είναι ένα συμπαγές και άρρηκτο τρίπτυχο που οδηγεί σε: παγκόσμια κυβέρνηση, παγκόσμια οικονομία και παγκόσμια θρησκεία.

Γιʼ αυτό και ομιλούμε για τον μεγαλύτερο ολοκληρωτισμό όλων των εποχών.

Και ετούτος ο ολοκληρωτισμός έχει την εξής σημαντική –κατά την ταπεινή μου άποψη- παράμετρο: εάν δεν αντιληφθείς πως η μετωπική επίθεση αφορά και τα τρία προαναφερόμενα πεδία, τότε αυτομάτως –επαναλαμβάνω- έστω και αν εξακολουθείς να δηλώνεις πολέμιος της παγκοσμιοποίησης, ενσωματώνεσαι στο νεοταξικό μηχανισμό στήριξης του συστήματος, ακριβώς διότι αποκτάς –έστω και εξ αγνοίας- ειδικό ρόλο.

Τί θέλω να πω; Με λίγα λόγια, δεν γίνεται να καταγγέλεις την παγκοσμιοποίηση σε θέματα πολιτικής και οικονομίας, και να αφήνεις απʼ έξω την θρησκευτική ομογενοποίηση των λαών.

Όπως μερικοί, όντως πλανεμένοι συνάνθρωποί μας και συμπατριώτες μας, που «το παίζουν» αντι-παγκοσμιοποιητές, και ταυτόχρονα πολεμούν με λύσσα την Ορθοδοξία. Στην οποία, ναί μεν πολλά πρόσωπα με την εκκοσμίκευσή τους και τον αντι-πατερικό τους βίο, όντως δίνουν δικαιώματα στους εκκλησιομάχους, αλλά να μην ξεχνούμε ότι αυτός ακριβώς ήταν εξ αρχής ο σκοπός της Νέας Τάξης.

Όπως σχολίαζε εύστοχα ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, «σκοπός της παγκοσμιοποίησεως δεν είναι να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να αλλοιωθεί το Ορθόδοξο φρόνημα». Επομένως, οι «αντι-παγκοσμιοποιητές» εκείνοι, συμβάλλουν προς έναν αποφασιστικό στόχο της Νέας Τάξης, όπως είναι η καθυπόταξη της Ορθοδοξίας.

Σε προηγούμενη και πρόσφατη δημοσίευση που έγινε στη φιλόξενη ιστοσελίδα του Ρεσάλτο, ο αρθρογράφος έθεσε έναν πολύ σημαντικό προβληματισμό, εάν πιστεύουμε οι λαοί (των διαφορετικών δογμάτων και θρησκειών) στον ίδιο Θεό.

Είναι ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα που οι περισσότεροι στις μέρες μας δεν δύνανται να το αποκωδικοποιήσουν επαρκώς, απλούστατα διότι κατʼ ουσίαν οι Έλληνες έχουμε απορθοδοξοποιηθεί, και άρα δυτικοποιηθεί, όμως επιμένω είναι ένα από τα πλέον κρίσιμα ερωτήματα.

Γιατί, εάν δεν απαντήσουμε σε αυτό το φαινομενικά απλό ερώτημα, δεν δυνάμεθα να κατανοήσουμε για ποιο λόγο το Σύστημα λυσσάει έναντι της Ορθοδοξίας (νομίζω πως είναι ολοφάνερο αυτό) και κόπτεται τόσο πολύ για την θρησκευτική ένωση των λαών, που ικανοποιεί το τρίτο σκέλος του τρίπτυχου της παγκοσμιοποίησεως.

Η απάντηση –έτσι ξερά και χωρίς πολλά-πολλά- είναι πως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όχι μόνο δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό με τους ετερόθρησκους, όπως οι Μουσουλμάνοι κ.α., αλλά δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό ούτε με τους Χριστιανούς της Δύσεως, έπειτα από την επικράτηση στο ευρωπαϊκό χώρο, των Φράγκων που διέστρεψαν ολοκληρωτικά το Χριστιανισμό και από ζωντανή Πίστη, τον μετέτραψαν σε νεκρή ιδεολογία, με στοιχεία έντονου εξαναγκασμού, βασανισμού και τελικά δεσμεύσεως του ανθρωπίνου αυτεξουσίου.

Αυτή ακριβώς η διαστροφική «χριστιανική» ιδεολογία τροφοδοτεί σήμερα και τη Νέα Τάξη των Πραγμάτων, μια ιδεολογία πέρα για πέρα ξένη προς την ανόθευτη και πατροπαράδοτη Ορθοδοξία. Και επειδή η Ορθοδοξία δεν καθυποτάχτηκε από τους –ανά τους αιώνες- σταυρο-δολοφόνους του Βατικανού, η αταλάντευτη πολιτική της Δύσεως αναπροσαρμόστηκε και παρουσιάζει πλέον τον εαυτό της ως φίλο και όψιμο εραστή της Ορθόδοξης Ανατολής. Καθότι το Νεοταξικό δόγμα της πονηρίας συνίσταται σε τούτο: σου βίασα τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, σου έκαψα το σπίτι, αλλά τώρα ας τα ξεχάσουμε όλα (=γενοκτονία της μνήμης), διότι οι καιροί άλλαξαν και πρέπει να φανούμε πολιτισμένοι.

Το δυστύχημα είναι πως η Ορθόδοξη Ανατολή αποδέχεται τούτα τα σαλιαρίσματα ψευτο-αγάπης και ψευτο-ειρήνης, που όμως την οδηγούν στην εθελούσια υποταγή της.

Οι Ορθόδοξοι καλοθελητές πολλαπλασιάζονται και η δυτική απολυταρχία αρχίζει και κάνει την εμφάνισή της και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όποιος δεν υποτάσσεται στο νεοταξικό σχεδιασμό, που οδηγεί στην «ένωση των εκκλησιών» αρχικά, και μετέπειτα στην Πανθρησκεία, δυσφημείται, λοιδορείται ή και διώκειται. Ετούτες τις ημέρες, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός τέτοιου διωγμού με γκανγκστερικές προεκτάσεις, και αναφερόμαστε φυσικά στο πογκρόμ που εξαπολύθηκε στο Κοσσυφοπέδιο, στον αληθινά Άγιο Επίσκοπο Ράσκας κα Πριζρένης, Αρτέμιο, τον ήρωα του Κοσσόβου, ο οποίος ήταν μια προσωπικότητα που προεβάλε σθεναρή αντίσταση στην περιοχή, κόντρα στις ΝΑΤΟϊκές βλέψεις.

Η παράνομη εκθρόνισή του υπήρξε προϊόν χαφιεδικής προδοσίας, από –τί ειρωνεία!- τα ίδια του τα πνευματικά αδέλφια, και συνεπισκόπους του, Ειρηναίο Μπούλοβιτς, Αθανάσιο Γέφτιτς και Αμφιλόχιο Ράντοβιτς. Όλοι τους συνήργησαν και αποδέχθησαν το «μεσσιανικό» όραμα της, από καιρό υποταγμένης, Σερβικής Κυβέρνησης, για ένταξη στο τυρρανικό καθεστώς της Ε.Ε. .

Όμως ο Αρτέμιος ήταν ανυπότακτος και στα περί του Οικουμενισμού. Υπήρξε ο μόνος από τους μαθητές του σύγχρονου Οσίου της Σερβικής Εκκλησίας, π. Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος τήρησε και τηρεί απαρέγκλιτα Ορθόδοξη στάση αντίστασης στα Νεοεποχίτικα κελεύσματα, κάτι που ήταν ρητή εντολή του Αγίου γέροντά του. Αυτή την άκαμπτη στάση του δεν του τη συγχώρεσαν με τίποτα οι Παπόφιλοι και Οικουμενιστές της Σερβικής Εκκλησίας. Και μόνο πάντως που ο τοποτηρητής του θρόνου, Αθανάσιος Γέφτιτς, συνεργάστηκε για την απομάκρυνση του Αρτεμίου, με δυνάμεις της KFOR, αλλά και της «αστυνομίας του Κοσσόβου», φανερώνει πως το τρισάθλιο έργο που παίχτηκε έλαβε διαστάσεις «εθνικής προδοσίας».

Φυσικά σε τούτη τη πολλαπλή προδοσία τα καθεστωτικά ΜΜΕ της Σερβίας, πολύ δέ περισσότερο των υπολοίπων χωρών, τήρησαν σιγή ασυρμάτου. Αλλά και οι πληροφορίες που δίδονταν, ήταν προς μια κατεύθυνση, με σκοπό την παραπληροφόρηση του κοινού και την προσπάθεια να πειστεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αρχίσει να αμφιβάλλει για τον Αρτέμιο.

Ήδη κατασκευάστηκε ένα σκάνδαλο σε βάρος στενού συνεργάτη του, με στόχο να πληγεί ο ίδιος ως ανίκανος για να διοικεί. Επίσης ότι είναι ανυπάκουος και μη συνεργάσιμος με την Σύνοδο της Εκκλησίας της Σερβίας. Εννοείται στα οικουμενιστικά ανοίγματα της τελευταίας.

Όμως ο Επίσκοπος Αρτέμιος δεν κάνει κάτι διαφορετικό από το να μη συντάσσεται με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, όπως έπρατταν όλοι οι Άγιοι Πατέρες σε όλες τις περιόδους που η Εκκλησία αντιμετώπιζε αιρέσεις. Όπως εκείνοι διώχθησαν απο τους καθεστωτικούς μηχανισμούς της εποχής τους, έτσι κι ο Αρτέμιος. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός το είχε προαναγγείλει στους Μαθητές Του: «εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν...» (Ιω. ιε΄ 20).

Το σημαντικότερο όμως και ίσως το μοναδικό ευχάριστο στην όλη υπόθεση είναι πως ο κατατρεγμένος και χιλιοβασανισμένος Σέρβικος πληθυσμός του Κοσσόβου, συμπαρίσταται με όλες του τις δυνάμεις, σε έναν άνθρωπο που όπως αποδείχτηκε, ήταν ο μόνος που δεν τους πρόδωσε.

Σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου που έδωσε στο Βελιγράδι (18.3.10) μια αντιπροσωπεία Σέρβων από το Κοσσυφοπέδιο, έπειτα από συνάντηση που είχαν για το θέμα αυτό με το νέο Πατριάρχη Σερβίας, Ειρηναίο, και συγκεκριμένα το μέλος της αντιπροσωπείας, Ίγκορ Βογίνοβιτς, δήλωσε μεταξύ πολλών άλλων συγκλονιστικών και αφοπλιστικών αληθειών ότι: «Το Λαϊκό Κίνημα της Πατρίδας από την πρώτη μέρα είναι με το πλευρό του Επισκόπου Αρτεμίου επειδή με το πλευρό του είναι ο Θεός και η αλήθεια, επειδή ο ίδιος είναι ένα καλό παράδειγμα πως πρέπει να ενεργεί ένας επίσκοπος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Αγιαντωνίτης

από resaltomag