Αποκαρδιωτικά Ιστορικά Στοιχεία για τους Διωγμούς εναντίον Εκατοντάδων Χιλιάδων Βουλγάρων στα Σκόπια μετα τον Β’Παγκόσμιο που όλοι πρέπει να γνωρίζουν

Με την εγκαθίδρυση της Γιουγκοσλαβικής “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”, η οποία κάλυπτε το 10,5% της συνολικής περιοχής της Γιουγκοσλαβίας, η Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση είχε τρεις στόχους:

1. Nα ενισχύσει τη νότια Γιουγκοσλαβία απαλείφοντας τη Βουλγαρική επιρροή.

2. Nα καταστήσει τη Μακεδονία ως σύνολο, όχι μόνο το κομμάτι της Γιουγκοσλαβίας, ένα συνδετικό κρίκο για την εγκαθίδρυση μιας ομοσπονδίας Βαλκανικών λαών και

3. Nα δημιουργήσει μια Σλαβική συνείδηση η οποία θα ενέπνεε την ταύτιση με τη Γιουγκοσλαβία. Συνεπώς, οι ιστορικοί της Γιουγκοσλαβικής “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” άρχισαν να διακηρύττουν ότι η Μακεδονία στο σύνολό της ήταν μια Σλαβική χώρα και όσον αφορά την ιστορική της παράδοση αλλά και όσον αφορά την εθνική της συγκρότηση. Γι’ αυτό το λόγο, ισχυρίστηκαν ότι έπρεπε να ενωθεί και να σχηματίσει ένα ενιαίο κράτος. Τα άλλα δύο μέρη, η Ελληνική Μακεδονία (του Αιγαίου) και η Βουλγαρική Μακεδονία (του Πίριν), θα έπρεπε να αποκατασταθούν, δηλαδή να ενωθούν με τη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία.

Η νέα τακτική, στην πραγματικότητα, σήμαινε την απεθνικοποίηση των Σλαβομακεδόνων (ή τη δημιουργία μιας νέας “Μακεδονικής” ταυτότητας). Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί διανοούμενοι που εναντιώνονταν στην τακτική απεθνικοποίησης από τη Γιουγκοσλαβία, εκδιώχθηκαν και φυλακίστηκαν.

Οι πρώτες δίκες ξεκίνησαν στις 28 Μάη, 1945. Μόνο στα Σκόπια, 18 δίκες διεξήχθησαν εναντίον Βούλγαρων. Από τους 228 που κατηγορήθηκαν, 22 καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι υπόλοιποι σε πολλά χρόνια φυλάκισης. Παρόμοιες δίκες συνέβησαν και αλλού στη Γιουγκοσλαβία.

Το Σεπτέμβριο του 1945 μια Σλαβομακεδονική οργάνωση, το Δημοκρατικό Μέτωπο ”Ίλιντεν 1903”, έστειλε μια μακροσκελή επιστολή στις συμμαχικές κυβερνήσεις που λάμβαναν μέρος στον πόλεμο. Μετά την παράθεση των βασανισμών των Βούλγαρων στη περιοχή της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, δήλωναν ότι ”Χωρίς μια ελεύθερη “Μακεδονία”, δε θα υπάρξει ειρήνη στα Βαλκάνια”. Η ομάδα κατηγορήθηκε από την κυβέρνηση του Τίτο για τρομοκρατικές δραστηριότητες, και οι επικεφαλείς της καταδικάστηκαν από τους Γιουγκοσλάβους σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Γύρω στο τέλος του 1945, ο Εσωτερικός “Μακεδονικός” Επαναστατικός Οργανισμός (IMRO), επαναδιοργανώθηκε και ξεκίνησε έναν παράνομο αγώνα. Το 1946, εξέδωσε ένα υπόμνημα προς τις Μεγάλες Δυνάμεις, εκφράζοντας ξανά τους βασανισμούς του Βουλγαρικού πληθυσμού στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία.

Οι επικεφαλείς συνελήφθησαν αλλά τους υπεράσπισε ο κομμουνιστής πρόεδρος της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, Metody Andonov- Chento. Παρόλο που ήταν κομμουνιστής, ο Chento, ένιωθε κι εκείνος Βούλγαρος. Καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκισης και στην αντιπροσωπεία των Μεγάλων Δυνάμεων- ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας- δεν επετράπηκε να τον συναντήσει.

Υπό την επιρροή του Εσωτερικού “Μακεδονικού” Επαναστατικού Οργανισμού, πολλοί προ-Βουλγαρικοί οργανισμοί προέκυψαν. Η μία δίκη ακολούθησε την άλλη στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία. Από το 1944 εώς το 1980, επτακόσιες πολιτικές δίκες διεξήχθησαν εναντίον διανοούμενων. Εκατοντάδες θανατικές καταδίκες εξετελέσθησαν και 23.000 άτομα εξαφανίστηκαν και θεωρούνται δολοφονημένοι. Άλλοι 120.000 φυλακίστηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περίπου 180.000 μετανάστευσαν στη Βουλγαρία, στις ΗΠΑ και άλλες χώρες. Όλα αυτά συνέβησαν μέσα στα όρια μιας περιοχής της οποίας ο πληθυσμός ήταν μόνο γύρω στα 2.000.000 το 1990.

Μετάφραση από την *Naemine*

Πηγή “Europe Since 1945″ του Bernard Α. Cook

Πηγή:history-of-macedonia