Η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα

Του Αχιλλέα Πιτσίλκα, διδάκτορος Θεολογίας

Η Κυριακή των Βαΐων είναι μεγάλη χριστιανική γιορτή, γιατί είναι το προμήνυμα και προανάκρουσμα του Πάσχα. Από τα διάφορα δε περιστατικά, που αναφέρονται από τους ιερούς Ευαγγελιστές, ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτα για μας ήταν τα εξής:

α) Η ειρηνική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα

Ύστερα από την ανάσταση του Λαζάρου και ακριβέστερα έξι ημέρες πριν από την εορτή του Πάσχα, ο Κύριος πήρε το δρόμο από τη Βηθανία προς τα Ιεροσόλυμα, ακολουθούμενος από τους Μαθητές Του και όχλον πολύν.

Όταν έφθασαν δε στη Βηθφαγή, κοντά στο όρος των Ελαιών, έστειλε δύο Μαθητές Του, τον Πέτρο και τον Ιωάννη, στην απέναντι κώμη, για να φέρουν σ’ Αυτόν μία όνο και το πουλάρι της, όπως και έγινε.

Κατά τον τρόπο αυτό εκπληρώθηκαν τα λόγια του προφήτου, που έλεγε ότι «ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλον όνου».

Ύστερα δε από τα πιο πάνω, οι Μαθητές έστρωσαν τα ιμάτιά τους στον πώλο εκείνου στον οποίο ανέβηκε ο Ιησούς και ξεκίνησαν και πάλι ειρηνικά για τα Ιεροσόλυμα, ενώ ένα θάμβος κυριάρχησε στις καρδιές όχι μονάχα των Μαθητών Του, αλλά και όλων εκείνων που Τον ακολουθούσαν, εξαιτίας της ανέκφραστης γαλήνης και της ακτινοβολίας του προσώπου του Κυρίου (βλ. Ιωάνν. 11, 16).

β) Η δοξολόγηση του Κυρίου

Ενώ, όμως, ο Χριστός ανέβαινε σιγά - σιγά στα Ιεροσόλυμα «του παθείν αγαθότητι», κάποιοι από εκείνους που έκθαμβοι τον ακολουθούσαν, και ιδιαίτερα τα παιδιά, άρχισαν κάποια στιγμή να φωνάζουν και να υμνολογούν τον Χριστό λέγοντας:
«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». Με τα λόγια δε αυτά, που χαρακτήριζαν τον Χριστό ως Μεσσία, ο ενθουσιασμός του πλήθους, που αυξανόταν συνεχώς, γινόταν όλο και πιο μεγάλος, καθώς έβλεπαν στο πλάι του Χριστού και τον αναστημένο Λάζαρο, που αστραποβολούσε από χαρά και που ίσως πρωταγωνιστούσε και στο Μεσσιανικό εκείνον ύμνο.

Από το περιστατικό δε αυτό διδασκόμαστε τη λυτρωτική σημασία της δοξολόγησης του Κυρίου για τη λυτρωτική Του θυσία, εφόσον Εκείνος «εξηγόρασεν ημάς τω τιμίω Του αίματι» (Γαλ. 3, 13).

Για τούτο, όπως οι Άγγελοι ψάλλουν ευλαβικά στους ουρανούς τον τρισάγιο ύμνο και άλλους και όπως οι Άγιοι ευχαριστούν και δοξάζουν τον Τριαδικό Θεό, λέγοντας ότι «Η σωτηρία ημών τω καθημένω επί του θρόνου και τω Αρνίω» (Αποκ. 7, 10), κατά παρόμοιο τρόπο πρέπει να δοξάζουμε το όνομα του Χριστού - Σωτήρα και όλοι οι Χριστιανοί, λέγοντας:

«Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι, τω σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις, Σωτήρ ημών, δόξα σοι».

γ) Οι αντιδράσεις των Φαρισαίων για το Μεσσιανικό ύμνο και η καταισχύνη τους

Ενώ, όμως, ο απλοϊκός λαός αναγνώριζε τον Ιησού ως Μεσσία με τον ύμνο που έψαλε, οι Φαρισαίοι που παρακολουθούσαν τα τελούμενα, κατασκοπεύοντας τις κινήσεις του Ιησού, ενοχλήθηκαν αφάνταστα, γιατί οι ίδιοι δεν πίστευαν.

Για τούτο πλησίασαν αναίσχυντα τον Κύριο και είπαν: «Διδάσκαλε, επιτίμησον ταις Μαθηταίς Σου» (Λουκ. 19, 39). Κάνε, δηλαδή, στους Μαθητές Σου αυστηρές συστάσεις, ώστε να παύσουν να δοξολογούν το όνομά Σου!

Ο Κύριος, όμως, κοίταξε προς το μέρος τους με λύπη και είπε: «Εάν ούτοι σιωπήσουσιν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40). Και εάν, δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί σιωπήσουν και παύσουν να δοξάζουν το όνομά μου, σας βεβαιώνω ότι οι άψυχοι αυτοί λίθοι που μας περιβάλλουν θα κραυγάσουν, αναγνωρίζοντας τον Δημιουργό τους.

Από το πιο πάνω περιστατικό φαίνεται καθαρά ότι από τις εκδηλώσεις πίστης του απλοϊκού λαού στο πρόσωπο του Χριστού ενοχλούνται οι άπιστοι, γιατί ελέγχονται για τη δική τους απιστία, όπως και οι Φαρισαίοι εκείνοι.

Για τούτο και σήμερα κάποιοι διάδοχοι των Φαρισαίων εκείνων, άπιστοι στην Ανάσταση και στη θεία φύση του Κυρίου, παρουσιάζουν κάθε τόσο τον Χριστό ως άνθρωπο κοινό και μάλιστα αμαρτωλό, γιατί δεν διάβασαν ποτέ στις Γραφές ότι «Θεός ην εν Χριστώ κόσμον καταλλάσσων εαυτώ» (2 Κορ. ε’ 19).

- Ότι ο Χριστός ήταν ο Θεός - Λόγος, που «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιωάνν. 1, 1, 14).

- Ότι ήταν «ο Μέγας Θεός και Σωτήρ ημών» (2 Τιμ. 2,13) «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (1 Πετρ. 2, 22).

Για όλους δε τους πιστούς, Ιουδαίους και Έλληνες, «Χριστού Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (1 Κορ. 1, 24).