Ανάξιοι εκπαιδευτικοί

Παρατηρήσαμε κάτι στις συγκεντρώσεις των καθηγητών και των δασκάλων τις τελευταίες μέρες οι οποίες συνόδευαν ανήλικα παιδιά που υποτίθεται οι γονείς τους τα είχαν εμπιστευτεί να διαδηλώσουν ειρηνικά. Τις ίδιες ανησυχίες ακούσαμε και από γονείς που βγήκαν στα ραδιόφωνα αυτές τις μέρες.

Είδαμε λοιπόν μία μερίδα μαθητών - και το διευκρινίζουμε μόνο μία μερίδα - να μιμούνται τους κουκουλοφόρους που είχαν εισβάλλει στα μπλοκ τους - και σε αυτό έχουμε πολλή μεγάλη απορία πως είναι δυνατόν να εισβάλλουν σε μπλοκ που η πλειοψηφία τους αποτελείτο από μαθητές και να μην έχουν την ανάλογη περιφρούρηση από τους εκπαιδευτικούς- και να πετούν πέτρες, νεράντζια, μάρμαρα και ότι έβλεπαν κάτω πεταμένο προς την πλευρά των αστυνομικών.

Οι εκπαιδευτικοί ΔΕΝ ΚΟΥΝΗΣΑΝ ΤΟ ΔΑΚTΥΛΑΚΙ ΤΟΥΣ ούτε να τα επιπλήξουν, ούτε να τα σταματήσουν, ούτε καν να απομακρύνουν τους παρευρισκόμενους κουκουλοφόρους μακρυά από τα μπλοκ τους, τους οποίους εμιμούντο στην κυριολεξία τα παιδιά. Ειλικρινά τα χάσαμε με αυτή τους την στάση. Κατά πως φαίνεται, τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο και μπαίνουν πάνω και από την προστασία των ανήλικων μαθητών. Είμαστε δε βέβαιοι ότι δεν θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο αν συνόδευαν τα δικά τους παιδιά.

Αυτό διήρκεσε αρκετή ώρα και τα ΜΑΤ δεν αντιδρούσαν αλλά κάτι μας έλεγε ότι κάποια στιγμή κάτι θα γινόταν. Ήταν αδύνατον να μην αντιδράσει έστω και με τον πιο ανώδυνο τρόπο κάποιος που δέχεται καταιγισμό από προκλήσεις,ύβρεις, μεγάλες πέτρες,μάρμαρα, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Υπήρχε βέβαια και η πλειοψηφία των μαθητών που παρακολουθούσαν σαστισμένοι τους συμμαθητές τους να πράττουν κατ αυτό τον τρόπο και προπάντων τους καθηγητές και δασκάλους τους να επικροτούν και να ενθαρρύνουν τους ανήλικους να συνεχίσουν. Βλέπαμε ζωγραφισμένη την αγωνία -των αμέτοχων στα επεισόδια μαθητών- στα μάτια τους να μην τους πάρει κι αυτούς η μπάλα αν γίνει κάτι από την πλευρά των ΜΑΤ γιατί αυτό ήταν κάτι πλέον από σίγουρο ότι θα γινόταν κάποια στιγμή.

Και τι έγινε στο τέλος; Η εκπαιδευτικοί ως ασπίδα χρησιμοποίησαν παιδιά από 11 έως 16 χρόνων βάζοντάς τα μπροστά για να έχουν όση περισσότερη ανοχή από την αστυνομία. Οι κουκουλοφόροι όμως αργά η γρήγορα δεν θα αρκούντο στις πέτρες και άρχισαν να ρίχνουν μολότοφ. Τότε ήταν που άρχισε και ο πανικός. Ανακατεμένοι μέσα στις πορείες δασκάλων και μαθητών , στην αρχή γύρω από το μπλοκ και κατόπιν και μέσα στο μπλοκ άρχισαν να εκτοξεύουν λοστούς και στειλιάρια, οι μαθητές άρχισαν να τρέχουν εδώ και εκεί και τότε η αστυνομία άρχισε να αντιδρά και να απωθεί με τις ασπίδες και μικρά παιδιά όπου τα χρησιμοποιούσαν ως ασπίδα οι ανεγκέφαλοι υποτίθεται προστάτες -δάσκαλοί τους.
ΑΙΣΧΟΣ ΑΗΔΙΑ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ νοιώσαμε.

Το βράδυ στα κανάλια ακούγαμε να λένε ότι οι κακοί μπάτσοι τα έβαζαν ακόμα και με μικρά παιδιά και κυνηγούσαν αδιακρίτως ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΣ φυσικά το ΕΓΚΛΗΜΑ που είχαν διαπράξει οι ίδιοι. ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΨΕΜΑ ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑ.

Όταν τα μικροσυνδικαλιστικά σας συμφέροντα τα βάζετε πάνω ακόμα και από την σωματική ακεραιότητα των μαθητών σας ΤΙ ΣΟΪ ΠΑΙΔΕΙΑ είστε άξιοι να τους μεταδώσετε;

Εκείνο που αξίζει να σημειώσει επίσης κανείς, είναι ότι οι αμέτοχοι μαθητές μετά από ένα τέτοιο θέαμα εξοργίστηκαν και θύμωσαν με τους κακούς αστυνομικούς όμως και όχι με τους ανίκανους δάσκαλους τους. Ίσως κάποια από αυτά ως πιο ώριμα να το συνειδητοποίησαν ότι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης οι άνθρωποι που τους μορφώνουν και διαπλάθουν συνειδήσεις. Και μακάρι να τους το κάνουν θέμα συζήτησης μέσα στα σχολειά. Γιατί έτσι μόνο θα καταλάβουν ότι αν κάποιοι προσπαθούν να τα χειραγωγήσουν καπελώνοντας τον πραγματικό λόγο που είχαν πάει στην διαδήλωση τότε πρέπει να τους ασκήσουν όχι μόνο σκληρή κριτική αλλά και να τους δηλώσουν πόσο ανίκανοι είναι να λέγονται δάσκαλοι.