ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ-Το Άγιο Δισκοπότηρο ως Εαυτός. Ο θρύλος του Δισκοπότηρου και τα Σύμβολα του.Το αρχέτυπο του Σοφού Γέροντα.

Τι είναι  το Άγιο Δισκοπότηρο; 

Η αιωνόβια αναζήτηση για αυτό το άπιαστο χριστιανικό λείψανο απέχει ακόμη πολύ από το να τελειώσει.
Μπορεί να έχετε συναντήσει τον όρο «Άγιο Δισκοπότηρο» κάποια στιγμή στη ζωή σας. Η φράση χρησιμοποιείται συχνά στα σύγχρονα αγγλικά ως μεταφορά για να περιγράψει οτιδήποτε έχει μεγάλη σημασία που αξίζει να επιδιώξουμε. Για παράδειγμα, η εύρεση της θεραπείας για τον καρκίνο είναι το Άγιο Δισκοπότηρο για τους ιατρικούς ερευνητές.

Τι είναι όμως ακριβώς το Άγιο Δισκοπότηρο; Από πού προέρχεται η φράση; Τι κάνει το Δισκοπότηρο τόσο σημαντικό; Ας βουτήξουμε σε αυτόν τον αρχαίο θρύλο που έχει συναρπάσει τους ιστορικούς και την ποπ κουλτούρα.

Προέλευση του Δισκοπότηρου

Το Άγιο Δισκοπότηρο πιστεύεται συνήθως ότι είναι το δοχείο από το οποίο ήπιε ο Ιησούς Χριστός στον Μυστικό Δείπνο και είναι το ίδιο κύπελλο που χρησιμοποιήθηκε για τη συλλογή του αίματος του Ιησού μετά τη σταύρωσή του. Λέγεται ότι είναι ευλογημένο με θεραπευτικές ιδιότητες και προσφέρει στον ιδιοκτήτη του άμεση κοινωνία με τον Θεό.

Ο θρύλος του Δισκοπότηρου πιθανότατα έχει τις ρίζες του στις κελτικές και ρωμαϊκές μυθολογίες, οι οποίες είναι γεμάτες από ιστορίες μαγικών καζανιών και μυστικιστικών αγγείων. Αν και η ακριβής ετυμολογία της λέξης «δισκοπότηρο» είναι άγνωστη, πιθανότατα προέρχεται από την παλαιά γαλλική λέξη «graal», που σημαίνει ρηχό κύπελλο.

Αρθουριανή Λογοτεχνία

Ο όρος πρωτοεμφανίστηκε σε ένα ειδύλλιο του 12ου αιώνα με το όνομα Perceval, γραμμένο από τον Γάλλο ποιητή Chrétien de Troyes. Αφηγείται την ιστορία του Ιππότη Perceval, ο οποίος είναι μάρτυρας μιας πομπής όπου εμφανίζεται το Δισκοπότηρο.

[ ειδύλλιο-- ως γενικός χαρακτηρισμός λογοτεχνικού έργου,Το ειδύλλιο ανήκει στη βουκολική ποίηση και αποτελεί το ένα από τα δύο είδη ποιημάτων της].

Ο Chrétien δεν υπονοούσε ρητά ότι το Δισκοπότηρο ήταν ιερό και χριστιανικής σημασίας. Αντίθετα, αναφέρθηκε απλώς στο Δισκοπότηρο ως στήριγμα για ένα ιερό τελετουργικό. Μόλις ο Robert de Boron έγραψε το ειδύλλιό του, Joseph D'Arimathie, το Δισκοπότηρο εμφανίστηκε σε ένα χριστιανικό πλαίσιο.

Στο ειδύλλιο, ο Ρόμπερτ αφηγείται την ιστορία του Ιωσήφ της Αριμαθέας, ο οποίος χρησιμοποίησε το δισκοπότηρο του Χριστού για να συλλέξει το αίμα του αφού…

==================
Άγιο Δισκοπότηρο: Το Πνεύμα του Δυτικού Ανθρώπου
φωτο--Ο Βασιλιάς Αρθούρος και οι Ιππότες της στρογγυλής τράπεζας που παρευρίσκονται στην Εμφάνιση του Αγίου Δισκοπότηρου – Χάρτης Walter ή Michel Gantelet

Στο βιβλίο του Thou Art That , ο Αμερικανός συγγραφέας Τζόζεφ Κάμπελ [Joseph Campbell] δηλώνει ότι το Άγιο Δισκοπότηρο αποτελεί την επιτομή του αληθινού πνεύματος του δυτικού ανθρώπου. Είναι ο μύθος του δυτικού πολιτισμού. Όταν το Δισκοπότηρο εμφανίστηκε στους ιππότες. Όλοι ενθουσιάστηκαν [εξυψώθηκαν],

ο Gawain [Γκαουέιν], σηκώθηκε και πρότεινε έναν όρκο. «Προτείνω», είπε, «όλοι τώρα να ξεκινήσουμε την αναζήτηση να δούμε αυτό το Δισκοπότηρο να αποκαλύπτεται». Και έτσι συμφώνησαν. Ωστόσο, σκέφτηκαν ότι θα ήταν ντροπή να προχωρήσουν σε μια ομάδα.«Προτείνω», είπε, «όλοι τώρα να ξεκινήσουμε την αναζήτηση να δούμε αυτό το Δισκοπότηρο να αποκαλύπτεται». Και έτσι συμφώνησαν. Ωστόσο, σκέφτηκαν ότι θα ήταν ντροπή να προχωρήσουν σε μια ομάδα.Ο καθένας μπήκε στο δάσος στο σημείο που ο ίδιος είχε επιλέξει, όπου ήταν πιο σκοτεινά, και δεν υπήρχε δρόμος ή μονοπάτι. Γιατί όπου υπάρχει δρόμος ή μονοπάτι, είναι το μονοπάτι κάποιου άλλου.

Με άλλα λόγια, αν δεν βρούμε το δικό μας ατομικό μονοπάτι, δεν μπορούμε να αυτοπραγματοποιηθούμε. 

Για τον Campbell, αυτό είναι που χαρακτηρίζει το δυτικό πνεύμα ξεχωριστά από τους γκουρού της Ανατολικής Ανατολής να αποδέχονται την ευθύνη για τη ζωή των μαθητών τους και να σας λένε πού βρίσκεστε στο μονοπάτι, ποιοι είστε και τι να κάνετε. Η ρομαντική ποιότητα της Δύσης, από την άλλη πλευρά, προέρχεται από μια άνευ προηγουμένου λαχτάρα, μια λαχτάρα για κάτι που δεν έχει δει ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Και αυτή είναι η δική σας άνευ προηγουμένου ζωή που εκπληρώνεται. Η ζωή σας είναι αυτό που δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί. Το δέος είναι αυτό που μας κινεί προς τα εμπρός.
Ο θησαυρός που είναι δύσκολο να επιτευχθεί
φωτο--Άγιος Γεώργιος που σκοτώνει τον Δράκο – Paolo Uccello

Η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου είναι πάντα λίγο πολύ η ίδια, είναι το ταξίδι του ήρωα, στο τέλος του οποίου κάποιος αποκτά τον «θησαυρό που είναι δύσκολο να επιτευχθεί». Η μορφή του ήρωα είναι μια από εκείνες τις αιώνιες, αρχετυπικές εικόνες που κοιμούνται στα βάθη κάθε ψυχής και που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή και το πεπρωμένο σε ανυποψίαστο βαθμό.
Πνευματικά κινήματα όπως τα μυστικά τάγματα, η ανθρωποσοφία και άλλοι εσωτερικοί κύκλοι, θεώρησαν ότι το χριστιανικό μυστήριο δεν ήταν ικανοποιητικό και έψαχναν για ένα άλλο μυστήριο. Η αναζήτηση του Δισκοπότηρου έγινε αντικείμενο διαλογισμού ή μύησης στις μυστηριακές διδασκαλίες όλων των εποχών. Από τον τόπο απόκρυψής του, το Δισκοπότηρο εξακολουθεί να καλεί τους αναζητητές στην αναζήτηση και οι ιππότες εξακολουθούν να ξεκινούν το δρόμο προς το κρυμμένο κάστρο, όπου διατηρείται ο θησαυρός.
Φυσικά, το Κάστρο του Δισκοπότηρου δεν μπορεί να εντοπιστεί στην πραγματικότητα, και αυτό είναι σίγουρα σύμφωνο με την ουσιαστική φύση του και επομένως σε καμία περίπτωση αξιοσημείωτο. Πολλοί που αναζητούν το Άγιο Δισκοπότηρο έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αναζήτηση είναι άκαρπη. Ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να βρουν ένα αντικείμενο σε αυτόν τον κόσμο που θα πληρούσε τις απαιτήσεις αυτού του μυστηρίου. Δεν είναι του υλικού κόσμου, κι όμως υπάρχει. Είναι μια αναζήτηση που απαιτεί ατομική προσπάθεια. Είναι η ψυχή του ανθρώπου που αναζητά την αιώνια ψυχή στη ζωή. Εκείνοι που το έχουν επιτύχει αυτό είναι μέρος μιας εσωτερικής φώτισης και όχι μιας οργάνωσης.

Ο αιώνια μόνος
φωτο--The Way of Silence – Ο δρόμος της σιωπής – Frantisek Kupka

Ο δρόμος προς την αλήθεια είναι ένα ταξίδι ενός μοναχικού ανθρώπου προς αυτό που είναι αιώνια μόνο. Είναι σε αυτή την κατάσταση που κάποιος επιβάλλεται στον εαυτό του, υποχρεωμένος να συνειδητοποιήσει το υπόβαθρό του. Είναι αυτή η μοναχικότητα που είναι η δύναμη του Δισκοπότηρου. Κάθε άτομο πρέπει να χρησιμοποιήσει εξ ολοκλήρου τους δικούς του εσωτερικούς πόρους. Κάποιος πρέπει να αφιερωθεί σε έναν ιερό σκοπό και να εξαγνίσει τη φύση του με έναν όρκο που παίρνει στο υψηλότερο μέρος του εαυτού του, προχωρώντας από τον αγώνα της αμαρτωλής φύσης του, στη φώτιση της εσωτερικής ψυχής του. Αυτό οδηγεί στην ηρεμία, την ειρήνη με την πραγματικότητα. Η αποδοχή του εαυτού μας και των ελαττωμάτων μας, της θέσης μας στον κόσμο και του πνευματικού μας καθήκοντος.
Ο στοχασμός [περισυλλογή] και η ησυχία επιτρέπουν στο άτομο να επιτρέψει [αφήσει] το καλύτερο της δικής του εσωτερικής ζωής να περάσει. Για τον απείθαρχο άνθρωπο, όμως, η χαλάρωση καταλήγει σε αποπροσανατολισμό και δυστυχία, καθώς δέχεται επίθεση από τα δικά του ελαττώματα και αρνητικές σκέψεις. Δεν έχει κανείς κατακτήσει ακόμα αυτά τα κρυμμένα σκιερά μέρη του εαυτού του, και δεν δίνεται ανάπαυση μέχρι να το κάνει. Το πειθαρχημένο άτομο χαλαρώνει και είναι ήσυχο. Είναι σε ειρήνη με τη ζωή και τον εαυτό του, γιατί γνωρίζει τα αναπόφευκτα προβλήματα που όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε στη ζωή και από τα οποία πρέπει να μάθουμε. Καταλαβαίνει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του ήταν πάντα ο εαυτός του, και μέχρι να το κατακτήσει αυτό δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Μέχρι να το κάνει αυτό, θα βλέπει τον εαυτό του ως θύμα των δοκιμασιών και των θλίψεων της ζωής, γεγονός που προσθέτει στο βάρος του δικού του ασυνείδητου. 

Το Άγιο Δισκοπότηρο ως Εαυτός
φωτο--Book of Urizen Object 22 – William Blake

Το Άγιο Δισκοπότηρο είναι σύμβολο του Εαυτού, της ψυχικής ολότητας και της υπέρτατης ολότητας του ανθρώπου. Είναι η ζωτική δύναμη που μας οδηγεί προς την εξατομίκευση, τη διαδικασία του να φέρουμε το ασυνείδητο περιεχόμενό μας στη συνείδηση. Αν δεν προσπαθούμε να γίνουμε ολοκληρωμένοι, είμαστε αποκομμένοι από την αληθινή πηγή της ύπαρξής μας και νιώθουμε άδειοι. Η συνάντηση με το Δισκοπότηρο δεν μεταδίδει άμεση γνώση, αλλά μάλλον μας δίνει μια συναισθηματική ετοιμότητα να λάβουμε μια αριθμητική εμπειρία του εσωτερικού μας κέντρου. Η ιστορία του Δισκοπότηρου είναι από μόνη της μια προβολή του Εαυτού ως εσωτερικού κέντρου, απραγματοποίητου και απρόσιτου για τους περισσότερους. Είναι ο εσωτερικός οδηγός που είναι η φωνή του Θεού, η κρυφή διάθεση για ολότητα που κοιμάται στα βάθη του ασυνείδητου κάθε ανθρώπου.
Οι συνδέσεις μεταξύ του θρύλου του Δισκοπότηρου και της αλχημείας είναι τόσο άφθονες και βαθιές που μπορεί κάλλιστα να αναρωτηθεί κανείς γιατί ο Carl Jung δεν τις συμπεριέλαβε στις έρευνές του για την ψυχολογία της αλχημείας. Ο λόγος ήταν ότι υποσχέθηκε να μην μιλήσει ποτέ ή να γράψει για το Δισκοπότηρο, καθώς η σύζυγός του, Emma Jung, πέρασε τριάντα χρόνια της ζωής της ερευνώντας το θέμα. Ωστόσο, πέθανε πριν προλάβει να τελειώσει και να δημοσιεύσει το έργο της και ο Jung ζήτησε από τη Marie-Louise von Franz, μία από τις μεγαλύτερες μαθήτριές του, να ολοκληρώσει τη δια βίου προσπάθεια της συζύγου του, που τελικά δημοσιεύθηκε ως The Grail Legend. 

Εξισορρόπηση φωτός και σκότους
φωτο--Jacob,  Wrestling with the Angel  [ Πάλη με τον Άγγελο ]   Gustave Doré

Ψυχολογικά, η ιστορία του Δισκοπότηρου έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς είναι ταυτόχρονα ένα παραμύθι (η πιο αγνή και απλή έκφραση συλλογικών ασυνείδητων ψυχικών διαδικασιών), συνυφασμένο με έναν χριστιανικό μύθο. Αυτό το αξιοσημείωτο μείγμα δίνει στις ιστορίες του Δισκοπότηρου τον ιδιόμορφο χαρακτήρα τους, γιατί μέσα από αυτές τις ιστορίες το «αιώνιο» παραμύθι εισέρχεται, τρόπον τινά, στη σφαίρα του χριστιανικού αιώνα, και έτσι αντανακλά όχι μόνο τα θεμελιώδη ανθρώπινα προβλήματα αλλά και τα δραματικά ψυχικά γεγονότα που αποτελούν το υπόβαθρο του χριστιανικού πολιτισμού.

Το πρόβλημα του Χριστιανισμού έγκειται στη μονόπλευρη αρσενική και φωτεινή πλευρά του Θεού που ενσαρκώνεται στον Χριστό, η οποία δημιούργησε μια απομάκρυνση από τα αντίθετα των πνευματικών ζητημάτων και των κοσμικών ζητημάτων, επιλέγοντας την αγιότητα αντί της ανθρωπότητας. Αυτό έπρεπε να συμπληρωθεί από μια θηλυκή και σκοτεινή πλευρά για να αντιπροσωπεύσει την παράδοξη ολότητα του Εαυτού. Το ιερό πρέπει να συμπληρώνεται με την καθημερινή ζωή, το πνευματικό με το υλικό.
Το πρόβλημα των αντιθέτων και η αποτυχία αναγνώρισης και ενσωμάτωσης της σκιάς (όλα όσα υπάρχουν μέσα μας και δεν γνωρίζουμε) ήταν υπεύθυνα για την ασθένεια του Fisher King (ο οποίος αντιπροσώπευε την κυρίαρχη στάση ή το συλλογικό ασυνείδητο). Έτσι, έπρεπε να πεθάνει ή να αποκατασταθεί και να λυτρωθεί προτού η γη μπορέσει και πάλι να γίνει γόνιμη.
Είναι σαν η σκοτεινή όψη της θεότητας να είχε επιτεθεί στον βασιλιά για να τον αφυπνίσει σε μια πιο συνειδητή θρησκευτική στάση. Εάν υπάρχει κάποια μονομέρεια σε ένα ζευγάρι, μια μετατροπή ή μετατόπιση στο άλλο είναι πιθανή. Αυτός είναι ο θεμελιώδης ψυχολογικός νόμος της εναντιοδρομίας. Μέχρι να καταπιαστούμε [παλέψουμε] με τη σκοτεινή θεότητα – όπως ο Ιακώβ και ο Ιώβ που πάλεψαν με τον Θεό – το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την ολότητα της εικόνας του Θεού.

Η Emma Jung και ο von Franz γράφουν:
Τα φυσικά σύμβολα της ψυχικής ολότητας, ή του Εαυτού, δεν συμπίπτουν πλήρως εμπειρικά με την παραδοσιακή μορφή του Χριστού, αφού η σκιά λείπει από την τελευταία ή αλλιώς εμφανίζεται χωρισμένη στην αντίθετη μορφή του Αντίχριστου. Στην αλχημεία, από την άλλη πλευρά, η εικόνα του Ανθρώπου (ή του Υιού του Ανθρώπου) ενισχύθηκε συνεχώς από τις πρώτες εμφανίσεις της και στην εικόνα του λάπις και του Μερκούριου [Ερμή] επεκτάθηκε σε ένα παράδοξο σύμβολο του Εαυτού στο οποίο συμφιλιώθηκαν τα αντίθετα.

Emma Jung και M.L. von Franz, The Grail Legend
Η μεσαιωνική αλχημεία αντιπροσώπευε ένα υπόγειο ρεύμα που αντιστάθμιζε και συμπλήρωνε τις ελλείψεις και τις συγκρούσεις στον Χριστιανισμό. Για το λόγο αυτό, πολλοί αλχημιστές συνέκριναν τους λάπις με τον Χριστό, παρουσιάζοντάς τους ως παραλληλισμούς με αυτόν, και με αυτόν τον τρόπο αισθάνθηκαν ασυνείδητα ότι το έργο τους ήταν συνέχεια του έργου της λύτρωσης του Χριστού.

Η επιστροφή στον κελτικό μύθο και άλλους αρχαίους συμβολισμούς, καθώς και στις απόκρυφες παραδόσεις του πρώιμου χριστιανισμού που υπάρχουν στο μύθο του Δισκοπότηρου, επιδιώκουν να συμπληρώσουν την εικόνα του Χριστού με την προσθήκη χαρακτηριστικών που δεν είχαν ληφθεί επαρκώς υπόψη από την εκκλησιαστική παράδοση. Έτσι, ο Perceval δεν είναι μόνο μια συμβολική αναπαράσταση του ανόητου ήρωα, αλλά αντιπροσωπεύει επίσης το πρόβλημα της ψυχολογικής ανάπτυξης της χριστιανικής εποχής, στην οποία εμφανίζεται ως το αρχέτυπο του σωτήρα. Ο Perceval, όπως και οι αλχημιστές, καλείται επίσης σε ένα συγκεκριμένο έργο λύτρωσης, προκειμένου να αντισταθμίσει την εικόνα του Χριστού που κυριαρχεί τότε στο συλλογικό ασυνείδητο. Έτσι, ο Perceval εμφανίζεται ως προβολή του αληθινού και ολοκληρωτικού ανθρώπου ή της θεϊκής συνιστώσας στον άνθρωπο (του Εαυτού), η οποία σταδιακά αναδύεται από το βάθος του ασυνείδητου και απελευθερώνει περιοχές της ψυχής που προηγουμένως είχαν αποκοπεί από τη ζωή.

Μέρλιν: Το αρχέτυπο του σοφού γέρου [ Merlin: The Wise Old Man Archetype] φωτο--The Enchanter Merlin, εικονογράφηση από το «The Story of King Arthur and his Knights», 1903 – Howard Pyle

Η μορφή του Μέρλιν, το αρχέτυπο του Σοφού Γέροντα, παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην ένωση των αντιθέτων και έχει εμπνεύσει ένα τεράστιο μέρος της λογοτεχνίας. Πρόκειται για την ανακάλυψη μιας αρχετυπικής εικόνας που αντιπροσωπεύει και έντονα αστερισμένο [constellated] ψυχικό περιεχόμενο.

[ο όρος “constellated psychic content” απλώς εκφράζει το γεγονός ότι η εξωτερική κατάσταση απελευθερώνει μια ψυχική διαδικασία στην οποία ορισμένα περιεχόμενα συγκεντρώνονται και προετοιμάζονται για δράση.
Το αρχετυπικό στοιχείο δημιουργεί έναν συγκεκριμένο αστερισμό [ψυχική ενέργεια] ψυχικών περιεχομένων , σχηματίζοντας το σύμπλεγμα και η δύναμη του αστερισμού αντιστοιχεί στην ενέργειά του]
Στο έργο του Robert de Boron Merlin, ο Χριστός κατεβαίνει στην κόλαση και απελευθερώνει τον Αδάμ και την Εύα, οι διάβολοι γίνονται οργισμένοι και προσπαθούν να δελεάσουν τους ανθρώπους πίσω στην κόλαση, έτσι στέλνουν έναν προφήτη από την κόλαση, τον Merlin, το παιδί ενός διαβόλου ή incubus που γονιμοποιεί [εμποτίζει ] ένα αγνό νεαρό κορίτσι. Θα είναι το αντίστοιχο του Υιού του Θεού, του Αντίχριστου. Ωστόσο, η φωτεινή πλευρά που προέρχεται από τη μητέρα του τον κάνει τελικά να ορκιστεί [δεσμευτεί ] στον Χριστό. Έτσι, ο Μέρλιν έχει και γνώση του παρελθόντος λόγω της δαιμονικής του φύσης, αλλά και γνώση του μέλλοντος, με την οποία τον προίκισε ο Χριστός.
Όπως ο αλχημικός Μερκούριος, [Ερμής], είναι μια ενσάρκωση ολόκληρου του ανθρώπου, μια μορφή που ενώνει τον Χριστό, το φωτεινό μισό του Εαυτού, με το σκοτεινό μισό του, τον Αντίχριστο, σε ένα ον.
Αν και ο ρόλος του Μέρλιν είναι κρίσιμος στο μύθο του Δισκοπότηρου, ενεργώντας ως σύμβουλος του βασιλιά Αρθούρου, παραμένει ως επί το πλείστον κρυμμένος στο παρασκήνιο, δίνοντάς του μια μυστηριώδη ιδιότητα όπως το Άγιο Δισκοπότηρο. Ως Αντίχριστος, ο Μέρλιν συμβολίζει τον Deus absconditus (τον κρυμμένο Θεό), και ως εκ τούτου, το σκοτεινό στοιχείο που θα συμπλήρωνε την Τριάδα επεκτείνοντάς την σε Quaternity, [Τεταρτογένεια ] εκπληρώνοντας έτσι το ρητό της Μαρίας Προφήτισσας, «από το τρίτο έρχεται το ένα ως τέταρτο».
Στην ιστορία, υπάρχει ένας κόκκινος δράκος και ένας λευκός δράκος που πολεμούν κάτω από το βασίλειο, σχετικά με το πρόβλημα των αντιθέτων, το οποίο είναι ασυνείδητο, ένα πρόβλημα το οποίο οι άνθρωποι της εποχής αγνοούσαν, αλλά το οποίο αισθάνθηκαν παρ 'όλα αυτά. Στην αλχημεία, ωστόσο, αυτά τα αντίθετα πρέπει να ενωθούν, αφού το κόκκινο και το λευκό είναι τα χρώματα του βασιλιά και της βασίλισσας, του ήλιου και της σελήνης, που συναντιούνται στον “chymical wedding”. «χυμικό γάμο».

[στις μεσαιωνικές αλχημικές εικόνες, ο «χημικός γάμος» Ήλιου και Σελήνης σημαίνει τόσο τον χημικό συνδυασμό δύο ουσιών όσο και τη φιλοσοφική ένωση δύο συνόλων αντίθετων αρχών: τη ζέστη και την ξηρότητα του ήλιου, με τη δροσιά και την υγρασία του φεγγαριού ].

Επομένως, διαχωρίζεται κάτι που από τη φύση του πρέπει να είναι ενωμένο· και είναι ο Merlin που το επισημαίνει αυτό.
Ωστόσο, όπως περιγράφεται στο Vita Merlini (Η ζωή του Μέρλιν) του Geoffrey of Monmouth, ο μάγος αποσύρεται στο δάσος, μακριά από την κοινωνία, επειδή έχει τρελαθεί. Ζει σαν άγριο ζώο και όταν επιστρέφει στον κόσμο των ανθρώπων, η τρέλα του ξεσπά εκ νέου, απελπισμένος από την ηλιθιότητα των ανθρώπων που δεν μπορούν να δουν την ασυνειδησία και την εσωτερική τους σύγκρουση. Έτσι, παραμένει στο δάσος. Η αδελφή του του χτίζει ένα σπίτι με εβδομήντα παράθυρα στο δάσος, όπου μπορεί να αφιερωθεί στις αστρονομικές παρατηρήσεις του τους κρύους χειμώνες, εξερευνώντας τα αστέρια και τραγουδώντας για μελλοντικά γεγονότα.

Στο Perceval, το τελευταίο μέρος της τριλογίας του de Boron, είναι ο Merlin που προσπαθεί να οδηγήσει τον Perceval προς μια νέα ολότητα και ισχυρίζεται ότι είναι αυτός που είναι ο μυστηριώδης υποκινητής της αναζήτησης του Perceval. Ο Μέρλιν είναι το μυστήριο του Δισκοπότηρου. Τελικά, αποχαιρετά τον Perceval, επειδή είναι θέλημα του Θεού ότι στο εξής δεν θα εμφανίζεται πια ενώπιον των ανθρώπων. Η απομόνωση του Μέρλιν απεικονίζει ένα μυστήριο του ατόμου που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί συλλογικά, αλλά το οποίο, δείχνοντας το δρόμο και φέρνοντας φώτιση, έρχεται από καιρό σε καιρό στη βοήθεια άλλων μοναχικών ατόμων. Με την οριστική εξαφάνιση του Μέρλιν, ο θρύλος του Δισκοπότηρου φτάνει στο τέλος του.
φωτο--Εικόνα από το Κόκκινο Βιβλίο του Καρλ Γιουνγκ

Conclusion [συμπέρασμα]

Το Δισκοπότηρο αντιπροσωπεύει την εκπλήρωση των υψηλότερων πνευματικών δυνατοτήτων στην ανθρώπινη συνείδηση, η οποία προικίζει τον κόσμο με ένα συμβολικό και πνευματικό νόημα. Αυτό προέρχεται από την ίδια τη φύση. Η πνευματική ζωή προέρχεται από μια φυσική ζωή, οι παρορμήσεις της φύσης είναι αυτές που δίνουν αυθεντικότητα στη ζωή, παρά ένα υπερφυσικό πράγμα που μας επιβάλλεται. Πρέπει, λοιπόν, όχι μόνο να αγωνιστούμε προς τα πάνω, προς το αιώνιο, και να παραμείνουμε εκεί, αλλά να επαναφέρουμε το θείο σε αυτόν τον εγκόσμιο κόσμο. Όπως παραπάνω, έτσι και κάτω. Η βασιλεία των ουρανών είναι μέσα. Μερικές φορές, τα πιο απλά πράγματα στη ζωή είναι τα πιο πνευματικά στη φύση. Οι πιο υψηλές ιδέες δεν πρέπει να μας αποσπούν από τις καθημερινές μας ανησυχίες στη ζωή, αλλά να μας βοηθούν να εμπλουτίσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας, με τους άλλους και με τον κόσμο.

Το Άγιο Δισκοπότηρο, ο Μέρλιν, η φιλοσοφική λίθος και ο Χριστός, είναι όλες διαφορετικές εκφράσεις της αρχής της εξατομίκευσης που είναι διαθέσιμη μέσα σε κάθε άτομο, η οποία φυσικά αγωνίζεται προς την ολότητα του Εαυτού, με την οποία τα αντίθετα συμφιλιώνονται και ενώνονται. Είναι καλό να κερδίζεις. Είναι επίσης καλό να χάνουμε. Είναι καλό να είσαι ευτυχισμένος. Είναι επίσης καλό να είσαι δυστυχισμένος. Είναι καλό να έχουμε. Είναι επίσης καλό να μην έχουμε. Ο εσωτερικός πόλεμος των αντιθέτων μετατρέπεται στο θαύμα του παράδοξου που συντηρεί την ανθρώπινη ζωή.
Είναι η αναζήτηση και όχι το Άγιο Δισκοπότηρο που φέρνει το δώρο της απόλυτης φώτισης. Στο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι και όχι το τέλος. Όπου κι αν ταξιδεύουμε, ό,τι κι αν κάνουμε και σε όποια εποχή κι αν ζούμε, αυτό είναι ένα ταξίδι ανοιχτό σε όλους μας: στην αναζήτηση νοήματος στη ζωή μας.

====================

Τι ακριβώς είναι το Άγιο Δισκοπότηρο – Και γιατί το νόημά του μας διαφεύγει εδώ και αιώνες;

https://www.ancient-origins.net/news-history-archaeology/what-exactly-holy-grail-and-why-has-its-meaning-eluded-us-centuries-009182

============

η διαχρονική αναζήτηση για το Άγιο Δισκοπότηρο . Κάποιοι το έχουν αποκαλέσει ως την Απόλυτη Αναζήτηση , αλλά η Χριστιανική Εκκλησία το έχει καταδικάσει ως αίρεση.

Μια αίρεση μπορεί επομένως να ορίσει εκείνες τις πτυχές της φιλοσοφίας και της έρευνας που αναζητούν τις σφαίρες του αγνώστου και οι οποίες, κατά καιρούς, παρέχουν απαντήσεις και λύσεις που είναι εντελώς αντίθετες με το δόγμα της Εκκλησίας .

γιατί η Εκκλησία ανέφερε ότι η ιστορία του Δισκοπότηρου ήταν αίρεση όταν η κοινωνία γενικά αντιλαμβάνεται το Δισκοπότηρο ως ένα απολύτως χριστιανικό λείψανο.

 η ουσία του άγιου δισκοπότηρου, που μεταφέρει τις ποιότητες της χριστικής φύσης μέσω της θείας κοινωνίας.

Το άγιο δισκοπότηρο υπήρξε το κεντρικό σύμβολο της δύναμης και της ουσίας της τράπεζας του Κάμελοτ. Η συνεκτική του δύναμη υπήρξε σύμβολο ενότητας για μια χώρα που σπαρασσόταν από την βρετανο-σαξονική διαμάχη επί αιώνες. Η ιστορική αλήθεια, όμως, απέχει πολύ από τον μύθο, που εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου για ολοκλήρωση. Στον μύθο του δισκοπότηρου κρύβεται η ανάγκη του ατόμου να ολοκληρώσει και να ενοποιήσει τα κομμάτια της ύπαρξής του κατευθυνόμενο στην εξατομίκευση που επαγγέλεται η γιουνγκιανή ψυχανάλυση. Στον μύθο του δισκοπότηρου, επίσης, κρύβεται η ανάγκη ενός ολόκληρου έθνους για ειρήνη, ενοποίηση και ολοκλήρωση και από αυτή την άποψη - είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν οι ερευνητές της ιστορίας - ο αρθουριανός κύκλος είναι ένας ζωντανός μύθος της ενοποίησης και της μετουσίωσης.

================

ο θρύλος του Δισκοπότηρου είναι τόσο παλιός όσο και η ίδια η ιστορία. Συνδέεται αναπόσπαστα με την παγκόσμια ιστορία μιας φυλής θεών που παντρεύτηκαν με την ανθρωπότητα και πέρασαν το μυστικό τους δόγμα της κρυφής γνώσης σε ορισμένα μέλη της φυλής μας, αλλά στη συνέχεια φυλακίστηκαν μέσα στη Γη. 

Ένα εξίσου αναπόσπαστο μέρος του μύθου είναι ότι αυτοί οι κοιμισμένοι θεοί κάποια μέρα θα ξυπνήσουν και το βασίλειό τους θα αναστηθεί ξανά, όπως η εκ νέου ανακάλυψη του Δισκοπότηρου θα φέρει ένα τέλος στην Έρημη Χώρα και θα αποκαταστήσει τη νόμιμη βασιλεία, φέρνοντας μαζί της μια νέα Χρυσή Εποχή. 

Και πάλι, το βασίλειό τους μπορεί να είναι ήδη εδώ, και οι άνθρωποι δεν το βλέπουν, όπως είπε ο Χριστός στο Ευαγγέλιο του Θωμά , να είναι αόρατο σε όλους εκτός από τους εκλεκτούς.

Έτσι, παραμένει ευθύνη εκείνων που αισθάνονται άξιοι να λάβουν αυτά τα μυστικά να απλώσουν το χέρι και να τα αρπάξουν, γιατί παραμένουν η θεία κληρονομιά όλων όσων είναι παιδιά του Ξεχασμένου Πατέρα. 

Τα διάφορα σύμβολα του Δισκοπότηρου πάνε όλα μαζί για να σχηματίσουν ένα πλήρες σύνολο - ως κύπελλο, ως γραμμή αίματος, ως πνευματική εμπειρία, ως μυστικό δόγμα, ως πέτρα, ακόμη και ως μια πλάκα πάνω στην οποία γράφονται μυστικοί χαρακτήρες. 

Αυτό μπορεί να βρεθεί ακόμη και μέσα σε ένα ιερό σκάφος (όπως η Κιβωτός της Διαθήκης), το οποίο γίνεται συνώνυμο με το Δισκοπότηρο. Αυτό μπορεί ακόμη και να μας δώσει να καταλάβουμε γιατί η λέξη «Κιβωτός» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τόσο το σκεύος που μετέφερε τον Νώε όσο και αυτό στο οποίο ο Μωυσής τοποθέτησε τις Πινακίδες της Μαρτυρίας , που πολλοί πιστεύουν ότι είναι ο Σμαραγδένιος Πίνακας, όχι οι Δέκα Εντολές. 

Παραδόξως, σύμφωνα με την ίδια παράδοση ακούμε ότι η Σμαραγδένια Ταμπλέτα (Σμαραγδένιος Πίνακας) δόθηκε στον Νώε από τον Ενώχ πριν από τον Κατακλυσμό , και έτσι η Κιβωτός του Νώε μπορεί να έφερε επίσης τον Πίνακα. Εδώ έγκειται η σημασία που πρόκειται να επισημάνω: η Κιβωτός, που φέρει μαζί της το Δισκοπότηρο (με τη μορφή του Σμαραγδένιου Πίνακα) περιείχε επίσης τον σπόρο της διατηρημένης ζωής.