Ταξίδι στην Κόλαση
το σχετικό μας βίντεο
https://rumble.com/v3s0hhx-228450453.html
Η κόλαση νοείται ως το αρχέτυπο της έσχατης οδύνης. Δεν είναι φανταστικό μέρος, αλλά μάλλον μια κατάσταση συνείδησης που όλοι βιώνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας.
Η ανθρωπότητα έχει εικασίες για τη μετά θάνατον ζωή από την αυγή του πολιτισμού. Στο Duat , τον αιγυπτιακό υπόκοσμο, οι καρδιές των νεκρών ζυγίζονταν με ένα φτερό. Η καρδιά θεωρήθηκε ως το πιο σημαντικό από τα εσωτερικά όργανα και η πηγή της ανθρώπινης σοφίας, που μπορούσε να αποκαλύψει τον αληθινό χαρακτήρα του ατόμου. Αν η καρδιά ζύγιζε περισσότερο από το φτερό, καταναλωνόταν αμέσως και θα έμενε κανείς για πάντα ανήσυχος στον κάτω κόσμο. Αν η καρδιά έβρισκε ελαφρύτερη ή ίση σε βάρος, συμβόλιζε ότι ο νεκρός ζούσε μια ζωή με αρετή και θα πήγαινε στο Πεδίο Field of Reeds, τον αιγυπτιακό παράδεισο.
Έτσι, η ευθυγράμμιση των πράξεών του με την καρδιά του θεωρήθηκε ως το κλειδί για τον παράδεισο.
Για τους αρχαίους Έλληνες, η χώρα των νεκρών ήταν γνωστή ως Άδης , ο οποίος ήταν και ο Έλληνας θεός του κάτω κόσμου. Ενώ υπήρχε η πεποίθηση της ύπαρξης της ψυχής μετά το θάνατο, θεωρήθηκε ότι δεν έχει νόημα. Οι κάτοικοι του κάτω κόσμου δεν έχουν αίσθηση σκοπού. Ομοίως, στην Παλαιά Διαθήκη, δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Κόλαση ούτε στον Παράδεισο. Οι νεκροί, καλοί ή κακοί, πήγαν στο βασίλειο των αποχρώσεων που είναι γνωστό ως Sheol , ένα μέρος σκότους και αιώνιου ύπνου. Έτσι, τους έλειπε μια ανεπτυγμένη αντίληψη για τη μετά θάνατον ζωή. Μόνο αργότερα στην Καινή Διαθήκη, η Κόλαση θεωρήθηκε ως τόπος τιμωρίας.
Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε την Κόλαση ως ένα φλογερό μέρος που περιέχει τις ψυχές των καταραμένων που έχουν διαπράξει αποτρόπαιες πράξεις στη ζωή και πρέπει να υπομείνουν αιώνια τιμωρία και βασανιστήρια από δαίμονες. Ο Διάβολος βασιλεύει στην Κόλαση, ως η ενσάρκωση της πλατωνικής ιδέας του κακού (η τέλεια μορφή του κακού).
Η κόλαση νοείται ως το αρχέτυπο της έσχατης οδύνης . Συχνά λέμε, "Έχω πάει στην κόλαση και πίσω" όταν βιώνουμε ακραία βάσανα (είτε σωματικά είτε ψυχολογικά). Έτσι, η Κόλαση δεν είναι φανταστικό μέρος, αλλά μάλλον μια κατάσταση συνείδησης που όλοι βιώνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, σε διαφορετικές εντάσεις.
Η κόλαση, όμως, είναι επίσης ένα αναπόφευκτο ταξίδι στη ζωή. Σε αρχαία μυστήρια ή τελετουργίες περασμάτων, ο ήρωας πρέπει να κατέβει σε ένα σκοτεινό μέρος για να γεννήσει μια νέα συνείδηση και να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα νέο στάδιο της ζωής. Είναι ο πιο βαθύς ψυχολογικός θάνατος και αναγέννηση του εαυτού. Θα εξερευνήσουμε το ταξίδι στην κόλαση ως το μονοπάτι προς την αυτογνωσία.
«Κανένα δέντρο, λέγεται, δεν μπορεί να φτάσει στον παράδεισο αν οι ρίζες του δεν φτάσουν μέχρι την κόλαση».
Carl Jung,
Στο έργο του No Exit , ο Γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Jean-Paul Sartre απεικονίζει μια ψυχολογική κόλαση, οδηγώντας στη διάσημη δήλωσή του, «Η κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι». Αντί να είναι μισάνθρωπος, είναι μια ψυχολογική εξερεύνηση της ιδέας του για το Look. Ο Σαρτρ απεικονίζει δύο γυναίκες και έναν άνδρα κλεισμένους σε ένα μυστηριώδες δωμάτιο. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από το «καταβροχθιστικό» βλέμμα ο ένας του άλλου. Μία από τις γυναίκες κατηγορεί τον άνδρα ότι της έκλεψε το πρόσωπό της, επειδή αισθάνεται αυτόματα ότι κρίνεται από το βλέμμα του. Το Look στερεί από τους χαρακτήρες την ατομικότητα, την ελευθερία και την ευθύνη τους και τους κλειδώνει σε ένα συγκεκριμένο είδος ύπαρξης, ως αντικείμενο στις απόψεις των άλλων ανθρώπων. Η εμπειρία του να είναι πάντα κάτω από τα μάτια των άλλων, τους κάνει να χάνουν τον εαυτό τους και να γίνονται μια συλλογή από καθρέφτες, που αντανακλούν αυτό που όλοι οι άλλοι περιμένουν από αυτούς. Στο τέλος, ο άντρας συνειδητοποιεί τελικά τι είναι η κόλαση:
«Όλα αυτά τα μάτια είναι στραμμένα πάνω μου. Καταβροχθίζοντας με. Τι? Μόνο δύο από εσάς; Νόμιζα ότι υπήρχαν περισσότερα. πολλά περισσότερα. Λοιπόν, εδώ είναι η κόλαση. Δεν θα το πίστευα ποτέ. Θυμάστε όλα όσα μας είπαν για τους θαλάμους βασανιστηρίων, τη φωτιά και το θειάφι, την «φλεγόμενη μάργα». Τα παραμύθια των ηλικιωμένων συζύγων! Δεν υπάρχει ανάγκη για καυτά πόκερ. Η κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι!».
Jean-Paul Sartre, No Exit
Ο Δάντης ο ποιητής λέει ότι είναι «ταξίδι της ζωής μας». Δηλαδή, δεν πρόκειται μόνο για το ταξίδι του, αλλά μάλλον για την ιστορία του καθενός στο μονοπάτι προς την αυτογνωσία και την πνευματική αφύπνιση, που ξεκινά με την κάθοδο στην Κόλαση.
Θεία Κωμωδία: Κόλαση
Η κόλαση απεικονίζεται ως εννέα ομόκεντροι κύκλοι μαρτύρων που βρίσκονται μέσα στη Γη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι το ταξίδι της αναρρίχησης στο βάθος του ασυνείδητου. Δεν είναι απλώς κάποια σαδιστική παρατήρηση του αιώνιου πόνου των καταραμένων, αλλά μια πρόσκληση να αναγνωρίσει κανείς τις δικές του δυσλειτουργίες και να δει τις συνέπειες μέσα από μυριάδες τιμωρίες στην Κόλαση.
Ο έβδομος κύκλος φιλοξενεί τους βίαιους , συμπεριλαμβανομένης της βίας προς τους άλλους (δολοφονία), της βίας στον εαυτό του (αυτοκτονία) και της βίας κατά της φύσης και του Θεού. Ο Δάντης απεικονίζει τις χειρότερες αμαρτίες στον κύκλο 8 και 9, αντιπροσωπεύοντας την απάτη και την προδοσία , αντίστοιχα.
Θεία Κωμωδία: Καθαρτήριο
Το καθαρτήριο είναι ο τόπος της κάθαρσης και της κάθαρσης της ψυχής, όπου οι ατέλειες καίγονται. Σε αντίθεση με την Κόλαση και τον Παράδεισο, είναι προσωρινή. Κάθε ψυχή στο Καθαρτήριο θα πάει τελικά στον Παράδεισο.
Απεικονίζεται ως ένα επταώροφο βουνό που σχετίζεται με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: λαγνεία , λαιμαργία , απληστία , νωθρότητα , οργή , φθόνο και υπερηφάνεια . Στο πρώτο και πιο σοβαρό από τα επτά επίπεδα βρίσκεται το pride. Αυτό είναι το θεμελιώδες ανθρώπινο αμάρτημα. «Φάε αυτό», λέει το φίδι στην Εύα, «και θα γίνεις σαν τον Θεό». Είναι η επιθυμία να είσαι Θεός που οδηγεί στην πρώτη αμαρτία στον Κήπο της Εδέμ.
Το έργο στο Καθαρτήριο είναι αυτό που ο Δάντης αποκαλεί κοντραπάσο , όπου κάποιος αναγκάζεται να υποστεί την αμαρτία, να την επεξεργαστεί και να οικοδομήσει μια αρετή. Ο Ελβετός ψυχολόγος Carl Jung το αποκαλεί εναντιοδρομία ,enantiodromia, την εμφάνιση του ασυνείδητου αντίθετου στον ψυχισμό κάποιου.
Οι περήφανοι που ανέβασαν τον εαυτό τους πιέζονται από μεγάλους ογκόλιθους. Κουβαλούν την καταπιεστική ψεύτικη προσωπικότητά τους μέχρι να μπορέσουν πρόθυμα να την εγκαταλείψουν, όταν είναι σε θέση να το κάνουν, στέκονται ταπεινά και απαλλαγμένοι από αυτό που λανθασμένα νόμιζαν ότι ήταν ο πραγματικός τους εαυτός. Ο Δάντης ενώνεται με τους περήφανους να κουβαλούν ογκόλιθους, γιατί συνειδητοποιεί ότι είναι και ένα σοβαρό ελάττωμά του. Αφού δει κανείς όλες τις αμαρτίες στην Κόλαση, έχει να κάνει δουλειά κάθαρσης στο Καθαρτήριο.
Οι φθονεροί που έβλεπαν με μίσος τους άλλους ανθρώπους και ήθελαν να τους στερήσουν την ευτυχία τους από αγανάκτηση, τους ράβονται τα βλέφαρα. Ο θυμωμένος περίπατος μέσα σε εκτυφλωτικό μαύρο καπνό, που συμβολίζει την εκτυφλωτική επίδραση του θυμού. Οι νωθροί πρέπει να τρέξουν, οι άπληστοι πρέπει να ξαπλώνουν μπρούμυτα στο έδαφος και να προσεύχονται, οι λαίμαργοι λιμοκτονούν μπροστά σε δέντρα των οποίων οι καρποί είναι για πάντα απρόσιτοι και οι ποθητές πρέπει να περάσουν μέσα από έναν τοίχο φωτιάς ως μέσο κάθαρση.
Το Καθαρτήριο είναι σαν τον πραγματικό μας κόσμο, είναι ένας τόπος μετάβασης. Ο παράδεισος είναι από πάνω μας και η κόλαση είναι από κάτω μας. Όλοι έχουμε εσωτερική δουλειά να κάνουμε. Πρέπει μάλλον να προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο πιο ενάρετη ζωή μπορούμε. Ο στόχος δεν είναι η τελειότητα, αλλά η ολότητα.
Θεία Κωμωδία: Παράδεισος
The Empyrean (Paradise) – Gustave Doré
Όταν ο Δάντης φτάσει στην κορυφή του Όρους Καθαρτήριο, είναι έτοιμος να πετάξει στον Παράδεισο και μαζί του η Βεατρίκη, η οποία είναι ο νέος πνευματικός του οδηγός. Τον οδηγεί σε μια πτήση μέσα από τα διάφορα επίπεδα του Ουρανού. Όταν απομακρυνόμαστε από τον εγωκεντρικό μας εγωισμό, είναι σαν να πέφτει ένα βάρος από τους ώμους μας, σαν να μπορούμε να πετάξουμε. Ο GK Chesterton έγραψε:
«Οι άγγελοι μπορούν να πετάξουν γιατί μπορούν να πάρουν τον εαυτό τους ελαφρά».
GK Chesterton, Ορθοδοξία
Ο Δάντης φτάνει στο Empyrean, το υψηλότερο σημείο στον Παράδεισο. Κερδίζει το σπάνιο προνόμιο να βρίσκεται στην παρουσία του Θεού όσο ζει ακόμη. Εξηγεί ότι δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που είδε γιατί η γλώσσα είναι ανεπαρκής για να το κάνει. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πού δεν μπορεί να μας οδηγήσει η διάνοια, καθώς και ποιοι είναι οι ανθρώπινοι περιορισμοί μας. Ο Θεός γνωρίζει μόνο τον εαυτό Του γιατί ο Θεός είναι ολόκληρο το σύμπαν, και τα πάντα στο σύμπαν είναι η αντανάκλασή Του. Ο Δάντης καταλαβαίνει ότι πρέπει να μπορεί να δει τον εαυτό του στον Θεό. Μόλις το συνειδητοποιήσει αυτό, το όραμά του πλημμυρίζει από ένα φως τόσο λαμπερό που δεν μπορεί να δει τίποτα. Όπως έγραψε ο Δάντης, «αυτό είναι το αποτέλεσμα της τέλειας όρασης». Για τη σύντομη περίοδο που βρίσκεται στην παρουσία του Θεού, είναι σε ένα με το σύμπαν. Έχει επιτύχει την ένωση με τον Θεό.
Η σωτηρία ως ατομικότητα
«Το να μπεις στον παράδεισο σημαίνει να γίνεις πιο ανθρώπινος από ό,τι κατάφερες ποτέ να είσαι στη γη. το να μπεις στην κόλαση, σημαίνει να εξοριστείς από την ανθρωπότητα».
CS Lewis, Το πρόβλημα του πόνου
Σε όλη τη Θεία Κωμωδία , βλέπουμε τη συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ του θετικού και του αρνητικού, του ελπιδοφόρου και του φρικτού. Η σωτηρία, όπως περιγράφεται από τον Δάντη, έχει έναν εντυπωσιακό παραλληλισμό με τη διαδικασία της εξατομίκευσης που ορίζει ο Καρλ Γιουνγκ. Το πρόβλημα της εξατομίκευσης είναι ότι η ψυχή αποτελείται από δύο αταίριαστα μισά που μαζί θα πρέπει να αποτελούν ένα σύνολο. Το να εξατομικευτείς σημαίνει να συμφιλιώσεις τις δυαδικότητες του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου, της συνείδησης και του ασυνείδητου, και σύμφωνα με τον Γιουνγκ, αυτή είναι η πιο επιτυχημένη προσαρμογή στις παγκόσμιες συνθήκες ύπαρξης. Για να συμφιλιωθούν αυτές οι δυαδότητες, η γνώση των συμβόλων (η γλώσσα του ασυνείδητου) είναι απαραίτητη, γιατί μέσα σε αυτά πραγματοποιείται η ένωση συνειδητού και ασυνείδητου, δημιουργώντας τον προσωπικό μας μύθο στη ζωή. Στην αρχή του ποιήματος, ο Δάντης ο προσκυνητής έχει αναγνωρίσει αυτή τη διάσπαση στην προσωπικότητά του και ότι πρέπει να ξεκινήσει ένα ταξίδι για να γίνει ολόκληρος.
«Μπείτε από τη στενή πύλη. Διότι πλατιά είναι η πύλη και πλατιά είναι η οδός που οδηγεί στην καταστροφή, και πολλοί εισέρχονται από αυτήν. Αλλά μικρή είναι η πύλη και στενός ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι τον βρίσκουν».
Ματθαίος 7:13-14
Γάμος του Παραδείσου και της Κόλασης
Ο Άγγλος ποιητής και οραματιστής καλλιτέχνης William Blake έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο The Marriage of Heaven and Hell . Σε αντίθεση με τον Μίλτον και τον Δάντη, ο Μπλέικ περιγράφει την Κόλαση όχι ως τόπο τιμωρίας, αλλά ως τόπο ενέργειας. Αυτός γράφει:
«Χωρίς αντίθετα δεν υπάρχει πρόοδος. Η έλξη και η απώθηση, η λογική και η ενέργεια, η αγάπη και το μίσος, είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη εμπειρία. Από αυτές τις αντιθέσεις πηγάζει αυτό που οι θρησκευτικοί αποκαλούν Καλό και Κακό. Καλό είναι το παθητικό που υπακούει στη λογική. Το κακό είναι το ενεργό που πηγάζει από την ενέργεια. Το καλό είναι ο παράδεισος. Το κακό είναι η κόλαση."
William Blake, The Marriage of Heaven and Hell
Ο Μπλέικ αποδέχεται την ορολογία της τυπικής χριστιανικής ηθικής, αλλά αντιστρέφει τις αξίες της. Το συμβατικό κακό ανήκει στους διαβόλους, τους αδικημένους που υποφέρουν στην Κόλαση. Συνδέεται με το σώμα, τις επιθυμίες και αποτελείται ουσιαστικά από ενέργεια, αφθονία, πράξεις και ελευθερία. Το Συμβατικό Καλό, το οποίο εκδηλώνεται από τους αγγέλους, που βρίσκονται στον Παράδεισο, συνδέεται με την ψυχή (θεωρείται ως εντελώς ξεχωριστή από το σώμα) και αποτελείται από λογική, εγκράτεια, παθητικότητα και απαγόρευση. Ο Μπλέικ απορρίπτει τον δυισμό σώματος και ψυχής, και τόσο το Καλό όσο και το Κακό, ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι απαραίτητα για τη ζωή.
Πρόβλεψε την ψυχανάλυση του Φρόιντ με το συμπέρασμα ότι η Ενέργεια ή η λίμπιντο (που ονομάζεται «κακό») προκύπτει από το ασυνείδητο («κόλαση») και περιορίζεται από τη Λογική (που ονομάζεται «καλός»), το προϊόν του υπερεγώ («παράδεισος»).
Ο Μπλέικ φαντάζεται τον εαυτό του να περπατά ανάμεσα στις φωτιές της Κόλασης, ευχαριστημένος με τις απολαύσεις του Genius (οι διάβολοι είναι οι αρχικοί στοχαστές και επαναστάτες), που στους αγγέλους (που είναι συμβατικοί και εφησυχασμένοι) μοιάζει με μαρτύριο και παράνοια. Ο Μπλέικ δηλώνει ότι η Κόλαση είναι γεμάτη Ενέργεια και «Η Ενέργεια είναι Αιώνια Απόλαυση». Η φωτιά ταυτίζεται με τις δυνάμεις του ασυνείδητου, τις φλόγες της έμπνευσης, και πιθανώς ως το μέσο σωτηρίας. Η τεχνική της αποκάλυψης του Μπλέικ με «την κολασμένη μέθοδο» του «λιώματος των φαινομενικών επιφανειών και της εμφάνισης του άπειρου που ήταν κρυμμένο»,
The Red Book: Descent into Hell
«Υπάρχει μόνο ένας τρόπος και αυτός είναι ο δικός σου δρόμος. υπάρχει μόνο μία σωτηρία και αυτή είναι η σωτηρία σου. Γιατί ψάχνεις τριγύρω για βοήθεια; Πιστεύετε ότι η βοήθεια θα έρθει από έξω; Αυτό που πρόκειται να έρθει θα δημιουργηθεί μέσα σας και από εσάς. Γι' αυτό κοιτάξτε τον εαυτό σας. Μη συγκρίνεις, μη μετράς. Κανένας άλλος τρόπος δεν είναι σαν τον δικό σου. Όλοι οι άλλοι τρόποι σας εξαπατούν και σας δελεάζουν. Πρέπει να εκπληρώσεις τον τρόπο που υπάρχει μέσα σου».
Carl Jung, Το κόκκινο βιβλίο
Ακριβώς όπως ο Δάντης είχε ως οδηγό τον Βιργίλιο, ο προσωπικός οδηγός του Γιουνγκ ήταν ο Φιλήμων, ένας μάγος και σοφός γέρος που αντιπροσώπευε ανώτερη διορατικότητα, του οποίου τα λόγια σοφίας ήταν «γεμάτα από ήχους ζωής». Από την άλλη, οδηγός του Νίτσε ήταν ο προφήτης Ζαρατούστρα, που κουράζεται από τη σοφία του αφού πέρασε δέκα χρόνια στη μοναξιά στα βουνά, και μιλάει έτσι στον ήλιο:
«Πρέπει να κατέβω στα βάθη, όπως κάνεις το βράδυ, όταν πας πίσω από τη θάλασσα και φέρνεις φως στον κάτω κόσμο, υπερπλούσιο αστέρι. Όπως εσύ πρέπει να πάω κάτω – να κατέβω, όπως λέει ο άνθρωπος, στον οποίο θέλω να κατέβω… Αυτό που είναι σπουδαίο στον άνθρωπο είναι ότι είναι μια γέφυρα και όχι ένα τέλος: αυτό που είναι αξιαγάπητο στον άνθρωπο είναι ότι είναι ένα πέρα -πηγαίνοντας και κατεβαίνοντας».
Φρίντριχ Νίτσε, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα
Σε μια από τις διαλέξεις του, ο Jung δήλωσε ότι:
«Υπάρχει ένα σημείο περίπου στο τριακοστό πέμπτο έτος που τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν, είναι η πρώτη στιγμή της σκιερής πλευράς της ζωής, της κατάβασης στο θάνατο. Είναι σαφές ότι ο Δάντης βρήκε αυτό το σημείο και όσοι έχουν διαβάσει τον Ζαρατούστρα θα ξέρουν ότι το ανακάλυψε και ο Νίτσε. Όταν έρχεται αυτό το σημείο καμπής, οι άνθρωποι το συναντούν με διάφορους τρόπους: κάποιοι απομακρύνονται από αυτό. άλλοι βυθίζονται σε αυτό? και κάτι σημαντικό συμβαίνει σε άλλους απ' έξω. Αν δεν δούμε τίποτα, η μοίρα μας το κάνει»
Carl Jung, ETH διαλέξεις (14 Ιουνίου 1935)
Στα τέλη της δεκαετίας του 30, ο Γιουνγκ βίωσε αυτή την υπαρξιακή καταστροφή στη μέση ηλικία και κατακλύστηκε από οράματα. Στην υπναγωγική του κατάσταση, βυθίστηκε σε άγνωστα βάθη, τα οποία αργότερα ονόμασε «την αντιπαράθεσή του με το ασυνείδητο», που διήρκεσε από το 1913 έως το 1916. Φοβούμενος ψύχωση, ο Γιουνγκ κράτησε ένα γεμάτο περίστροφο στο συρτάρι του νυχτερινού του τραπεζιού, σε περίπτωση που τα οράματα γίνονταν. ανυπόφορος. Στο Κόκκινο Βιβλίο , ο Γιουνγκ μιλά για την κάθοδό του στην Κόλαση, η οποία δεν πρέπει να γίνει κατανοητή ως μια μεταθανάτια κατοικία καταδίκης, αλλά μάλλον ως μια παρούσα κατάσταση ζωής απόλυτης σύγχυσης, που περιλαμβάνει μια σημαντική υπαρξιακή αλλαγή.
«Τι πιστεύετε για την ουσία της Κόλασης; Κόλαση είναι όταν τα βάθη έρχονται σε σένα με όλα αυτά που δεν είσαι πια ή δεν είσαι ακόμη ικανός. Κόλαση είναι όταν δεν μπορείς πλέον να πετύχεις αυτό που μπορούσες να πετύχεις. Κόλαση είναι όταν σκέφτεσαι και νιώθεις και κάνεις όλα όσα ξέρεις ότι δεν θέλεις. Κόλαση είναι όταν ξέρεις ότι το να το θέλεις είναι και το να θέλεις και ότι εσύ ο ίδιος είσαι υπεύθυνος γι' αυτό. Κόλαση είναι όταν ξέρεις ότι όλα τα σοβαρά που έχεις σχεδιάσει με τον εαυτό σου είναι επίσης για γέλια, ότι όλα τα ωραία είναι επίσης βάναυσα, ότι όλα τα καλά είναι επίσης άσχημα, ότι όλα τα ψηλά είναι επίσης χαμηλά, και ότι όλα τα ευχάριστα είναι επίσης ντροπή».
Carl Jung, Το κόκκινο βιβλίο
Οι ρίζες του δέντρου της ζωής φτάνουν στην Κόλαση και η κορυφή αγγίζει τον Παράδεισο. Μέσα από την ένωση με τον εαυτό φτάνουμε στον Θεό, ο οποίος ενώνει τον Παράδεισο και την Κόλαση στον εαυτό του. Ο εαυτός λειτουργεί ως ένωση αντιθέτων, και έτσι αποτελεί την πιο άμεση εμπειρία του θείου που είναι καθόλου ψυχολογικά κατανοητή.
Ο Γιουνγκ βρέθηκε να στέκεται στον ψηλότερο πύργο ενός κάστρου. Βλέπει μια φιγούρα από μακριά, που σιγά σιγά παίρνει το δρόμο προς το μέρος του. Ακούει βήματα στη σκάλα και ένας παράξενος φόβος τον κυριεύει. Είναι ο διάβολος, ή όπως τον αποκαλεί, ο Κόκκινος. Ο Γιουνγκ συνομιλεί μαζί του μέσω ενεργητικής φαντασίας.
Ο Κόκκινος: Σε χαιρετώ, άνθρωπε στον ψηλό πύργο. Σε είδα από μακριά να κοιτάς και να περιμένεις. Η αναμονή σου με πήρε τηλέφωνο.
Jung: Ποιος είσαι;
Ο Κόκκινος: Ποιος είμαι; Νομίζεις ότι είμαι ο διάβολος. Μην κρίνετε. Ίσως μπορείτε επίσης να μου μιλήσετε χωρίς να ξέρετε ποιος είμαι. Τι είδους δεισιδαίμονας είσαι, που αμέσως σκέφτεσαι τον διάβολο;
Γιουνγκ: Αν δεν έχεις υπερφυσικές ικανότητες, πώς θα μπορούσες να νιώσεις ότι στάθηκα στον πύργο μου, κοιτάζοντας το άγνωστο και το νέο; Η ζωή μου στο κάστρο είναι φτωχή, αφού κάθομαι πάντα εδώ και κανείς δεν ανεβαίνει πάνω μου.
The Red One: Λοιπόν, τι περιμένετε;
Γιουνγκ: Περιμένω όλα τα είδη των πραγμάτων, και ειδικά περιμένω να έρθει σε μένα μέρος του παγκόσμιου πλούτου, που δεν βλέπουμε εδώ.
The Red One: Λοιπόν, ήρθα στο απολύτως σωστό μέρος. Έχω περιπλανηθεί πολύ καιρό σε όλο τον κόσμο, αναζητώντας αυτούς σαν εσάς που κάθονται σε έναν ψηλό πύργο αναζητώντας πράγματα αόρατα.
Γιουνγκ: Μου κινείς την περιέργεια. Φαίνεται να είσαι σπάνια ράτσα. Η εμφάνισή σου δεν είναι συνηθισμένη, και τότε επίσης –με συγχωρείς– μου φαίνεται ότι φέρνεις μαζί σου έναν περίεργο αέρα, κάτι εγκόσμιο, κάτι αναιδές ή πληθωρικό, ή –μάλιστα– κάτι παγανιστικό.
Carl Jung, Το κόκκινο βιβλίο
Καθώς ο Γιουνγκ συνεχίζει τη συνομιλία του, ο Κόκκινος διασκεδάζει με τον βαρύ λόγο και τη σοβαρότητά του. Λέει στον Γιουνγκ ότι η ζωή δεν απαιτεί σοβαρότητα. Αντίθετα, είναι καλύτερο να χορεύεις μέσα από τη ζωή. Ο Γιουνγκ του λέει ότι ξέρει να χορεύει και ο διάβολος εκπλήσσεται, γιατί θεωρεί ότι ο χορός ανήκει στη δική του επαρχία. Έτσι, φτάνουν σε κοινό έδαφος. Η ιδιαιτερότητα του διαβόλου είναι ότι αποτυγχάνει να πάρει στα σοβαρά οτιδήποτε αφορά μόνο τους άλλους. Ο διάβολος είναι πεπεισμένος ότι ο χορός δεν είναι ούτε λαγνεία ούτε τρέλα, αλλά έκφραση χαράς. Σε αυτό, ο Γιουνγκ συμφώνησε με τον διάβολο, απηχώντας αυτό που έγραψε ο Νίτσε:
«Εσείς Ανώτεροι Άντρες, το χειρότερο πράγμα για εσάς είναι: κανείς από εσάς δεν έχει μάθει να χορεύει όπως θα έπρεπε να χορεύει ένας άντρας – να χορεύει πέρα από τον εαυτό σας».
Φρίντριχ Νίτσε, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα
Ο Γιουνγκ τελειώνει τη συνομιλία του με τον Κόκκινο ως εξής:
Γιουνγκ: Ίσως υπάρχει και μια χαρά ενώπιον του Θεού που μπορεί κανείς να την ονομάσει χορό. Αλλά δεν έχω βρει αυτή τη χαρά. Προσέχω πράγματα που έρχονται. Τα πράγματα ήρθαν, αλλά η χαρά δεν ήταν ανάμεσά τους.
Ο Κόκκινος: Δεν με αναγνωρίζεις αδερφέ, είμαι χαρά!
Γιουνγκ: Θα μπορούσες να είσαι χαρά; Σε βλέπω σαν μέσα από ένα σύννεφο. Η εικόνα σου ξεθωριάζει. Άσε με να σου πιάσω το χέρι, αγαπημένη, ποιος είσαι, ποιος είσαι; Χαρά? Ήταν χαρά;
Carl Jung, Το κόκκινο βιβλίο
Ο Γιουνγκ αντιμετώπισε σοβαρά τον διάβολό του και συμπεριφέρθηκε μαζί του σαν πραγματικό πρόσωπο. Έμαθε να παίρνει στα σοβαρά κάθε άγνωστο περιπλανώμενο που κατοικεί προσωπικά στον εσωτερικό του κόσμο. Ήταν η χαρά του, η χαρά του σοβαρού ανθρώπου. Όποιος γεύεται αυτή τη χαρά ξεχνά τον εαυτό του. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό από το να ξεχνάς τον εαυτό σου.
Ο Γιουνγκ γράφει:
«Αν έχετε ποτέ τη σπάνια ευκαιρία να μιλήσετε με τον διάβολο, τότε μην ξεχάσετε να τον αντιμετωπίσετε με κάθε σοβαρότητα. Είναι ο διάβολός σου τελικά. Ο διάβολος ως αντίπαλος είναι η δική σας άλλη άποψη. σε δελεάζει και σου βάζει πέτρα εκεί που δεν το θέλεις. Το να παίρνετε τον διάβολο στα σοβαρά δεν σημαίνει ότι πηγαίνετε στο πλευρό του, διαφορετικά γίνεται ο διάβολος. Μάλλον σημαίνει συνεννόηση. Έτσι αποδέχεστε την άλλη σας άποψη. Με αυτό ο διάβολος χάνει ουσιαστικά έδαφος, το ίδιο και εσείς. Και αυτό μπορεί να είναι καλό και καλό».
Carl Jung, Το κόκκινο βιβλίο
Όταν ο Γιουνγκ κατάλαβε ότι ο διάβολος είναι χαρά, θέλησε να κάνει μια συμφωνία μαζί του. Όμως, δεν μπορούσε να κάνει σύμφωνο με τη χαρά, γιατί αμέσως εξαφανίζεται. Η ουσία του διαβόλου είναι ότι δεν μπορεί να συλληφθεί. Ο διάβολος επιδιώκει να πριονίσει το κλαδί στο οποίο κάθεσαι. Αυτό είναι χρήσιμο και προστατεύει κάποιον από τον ύπνο και από τις κακίες που το συνοδεύουν.
«Ο διάβολος είναι ένα κακό στοιχείο. Αλλά χαρά; Αν τρέξεις πίσω της, βλέπεις ότι η χαρά έχει και το κακό, αφού τότε φτάνεις στην ευχαρίστηση και από ευχαρίστηση πηγαίνεις κατευθείαν στην Κόλαση, τη δική σου ιδιαίτερη Κόλαση, που αποδεικνύεται διαφορετικά για τον καθένα».
Carl Jung, Το κόκκινο βιβλίο
Σε αντίθεση με τον Φάουστ, ο οποίος με την κατάθλιψη και τη δυσαρέσκεια του με τη ζωή πούλησε την ψυχή του στον διάβολο, με αντάλλαγμα δύναμη, γνώση και υλικό κέρδος – ο Γιουνγκ αποφεύγει αυτόν τον κίνδυνο καταλήγοντας σε μια αμοιβαία συμφωνία. Πέτυχε κάποια χαρά και ο διάβολος δέχτηκε λίγη από τη σοβαρότητα του Γιουνγκ. Είναι πάντα επικίνδυνο να αποδέχεσαι τη χαρά, δεν μπορεί να επιδιωχθεί. πρέπει να προκύψει.
Αυτό που ο Γιουνγκ αρχικά αντιλήφθηκε ως μια βαθιά κρίσιμη περίοδος που τον οδήγησε στο χείλος της τρέλας τελικά αντιπροσωπεύει την πηγή της πιο δημιουργικής και σημαντικής περιόδου της ζωής του, «το υλικό και το υλικό για περισσότερες από μία ζωές», όπως το έθεσε.
Για τον Jung, το να εξαγνίσει κανείς το όραμά του ενώ ταξιδεύει μέσα από την Κόλαση περιλαμβάνει, πρώτα και κύρια, την αναγνώριση και την ενσωμάτωση ενός κακού ομολόγου μέσω αυτού που αποκαλεί σκιά. Ωστόσο, ενώ είναι εντός των ορίων της δυνατότητας να αναγνωρίσουμε το σχετικό κακό της φύσης μας, είναι μια σπάνια και συντριπτική εμπειρία να κοιτάξουμε το πρόσωπο του απόλυτου κακού.
«Όποιος παλεύει με τέρατα θα πρέπει να φροντίσει να μην γίνει ο ίδιος. Και όταν κοιτάς για πολλή ώρα σε μια άβυσσο, η άβυσσος κοιτάζει ξανά μέσα σου».
Φρίντριχ Νίτσε, Πέρα από το καλό και το κακό
συμπέρασμα
Έμβλημα 9 από τη Philosophia Reformata – Johann Daniel Mylius
Η κάθοδος στην κόλαση είναι ένα καθαρτικό ταξίδι που οδηγεί στην αυτογνωσία, στην αυτομεταμόρφωση και τελικά στην υπέρβαση του εαυτού. Είναι εύκολο να μπεις, αλλά πολύ δύσκολο να βγεις. Αποτελεί την επιτομή μιας διαδικασίας αυτο-μεταμόρφωσης παρόμοια με αυτή που σκόπευαν οι αλχημιστές με τη φάση nigredo της πνευματικής θανάτωσης και σήψης, μια επικίνδυνη, αλλά θεραπευτική, κάθοδο στον εσωτερικό του κάτω κόσμο. Μόνο στην περιοχή του κινδύνου μπορεί κανείς να βρει τον θησαυρό δύσκολο να αποκτήσει.
Τα πάντα στο ανθρώπινο μυαλό ανήκουν στο φυσικό παιχνίδι των αντιθέτων, που ρυθμίζει τη ζωή. Η πραγματική αυτομεταμόρφωση δεν θα είναι ποτέ πλήρης χωρίς τη συμφιλίωση του παραδείσου και της κόλασης από τον άνθρωπο.
«Αυτός που ταξιδεύει στην Κόλαση γίνεται επίσης Κόλαση. γι' αυτό μην ξεχνάς από πού έρχεσαι. Τα βάθη είναι πιο δυνατά από εμάς. Γι' αυτό μην γίνεστε ήρωες, γίνετε έξυπνοι και αφήστε τους ηρωισμούς, αφού τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να υποδυθείτε τον ήρωα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου