Λένε ότι κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει. Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό - τίποτα δεν λειτουργεί χωρίς τουλάχιστον τη σιωπηρή έγκριση. Η ζημιά στη γερμανική κοινωνία δεν περιορίζεται στην ανεύθυνη κυβέρνηση. Μπαίνει πιο βαθιά.
φωτο: Ζητιάνος στο Αμβούργο, 21 Ιανουαρίου 2021
Του Dagmar Henn
Ζούμε σε κυνικούς καιρούς. Στο Λος Άντζελες αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένας πιο όμορφος όρος για τους «άστεγους» γιατί ο όρος προσέβαλε την αξιοπρέπειά τους.
https://www.zerohedge.com/political/la-homeless-authority-doesnt-want-anyone-saying-word-homeless
Αντίθετα, θα πρέπει να μιλάμε για «άτομα που ζουν έξω» ή «άτομα που βιώνουν την έλλειψη στέγης». Σαν να ήταν το όνομα και όχι η ίδια η κατάσταση που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μιλάμε για μια πόλη της οποίας οι άκρες των δρόμων έχουν μετατραπεί σε πόλεις με σκηνές.
Η πραγματική δυστυχία αντιμετωπίζεται σαν να ήταν μια φυσική καταστροφή, σαν να μην ήταν αποτέλεσμα οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων που είναι εξ ολοκλήρου ανθρωπογενείς. Και το γεγονός ότι αυτή η δυστυχία είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων αποφάσεων συγκεκριμένων ανθρώπων δεν αποτελεί αιτία για αγανάκτηση περισσότερο από την ίδια τη δυστυχία.
Με την ίδια ακριβώς στάση, ο γερμανικός πληθυσμός πείθεται ότι θα πρέπει να κρυώσει και να πεινάσει στην Ευρώπη, ότι η "εποχή της αφθονίας" έχει τελειώσει (Εμανουέλ Μακρόν), ότι θα πρέπει να χρησιμοποιεί φανέλα αντί για ντους και ότι μόνο οι κακοί άνθρωποι θα αντισταθούν. Τα τελευταία δύο χρόνια, ολόκληρη η νοσηλευτική υποδομή έχει ήδη καταστραφεί- υπάρχουν γηροκομεία στα οποία ολόκληρα τμήματα καταλαμβάνονται πλέον από πρόσφυγες λόγω έλλειψης προσωπικού, ενώ δεν υπάρχουν απλώς περισσότερες θέσεις για νέες περιπτώσεις νοσηλείας. Και κανείς στη Γερμανία δεν αναρωτιέται πώς θα πάνε όλοι εκείνοι που πλέον δεν φροντίζονται.
Στην ιστοσελίδα Tagesschau υπάρχει ένα άρθρο σχετικά με αυτό, το οποίο είναι εξοργισμένο για το πόσο δύσκολο είναι για τις νεαρές γυναίκες που θέλουν να στειρωθούν.
https://www.tagesschau.de/inland/gesellschaft/sterilisation-101.html
Παρουσιάζεται ένας πρωταγωνιστής που εξηγεί: «Δεν θέλω να χάσω την ελευθερία και την ευελιξία μου μακροπρόθεσμα». Παιδιά, αυτό είναι πολύ κουραστικό. Και το άρθρο δεν αρχίζει καν να αναφέρει ότι το αποτέλεσμα είναι επίσης ανθρωπογενείς αποφάσεις. Το πραγματικά συγκλονιστικό γεγονός ότι τα παιδιά δεν θεωρούνται ως πλεονέκτημα αλλά ως βάρος είναι τόσο φυσιολογικό που δεν γίνεται πλέον αντιληπτό.
Είναι παράξενο. Γίνεται ατελείωτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα, αλλά όχι για την αγάπη. Η τεχνητή "αλληλεγγύη" προδιαγράφεται και επιβάλλεται, αλλά η καθημερινή ανθρωπιά έχει χαθεί. Αυτό μπορείτε να το δείτε μέχρι σήμερα στα μέτρα της Κορόνα και στους ένθερμους υποστηρικτές τους που δεν σκέφτηκαν ποτέ τι έκαναν. Τα στοιχεία ήταν ήδη διαθέσιμα πέρυσι, όταν αναφέρθηκε ότι κατά το πρώτο κλείδωμα το ποσοστό θνησιμότητας των ασθενών με άνοια ήταν πολύ υψηλότερο από το γενικό ποσοστό θνησιμότητας στους οίκους ευγηρίας, γεγονός που ήταν άμεση συνέπεια της απόσυρσης της επαφής. Ή την προθυμία να αφήσει τα παιδιά να υποφέρουν. Δεν θα έπρεπε μια κοινωνία να εκτιμά και να προστατεύει τα παιδιά της;
Μου φαίνεται ότι στο μυαλό όσων έχουν πολιτική ευθύνη υπάρχουν μόνο άνθρωποι ως αφηρημένοι. Όχι ως όντα που αναπνέουν, σκέφτονται, αισθάνονται. Και σε πολλά άλλα μυαλά μοιάζει παρόμοια. Καλό ή κακό, άσπρο ή μαύρο και τίποτα στο ενδιάμεσο, κανένας αγώνας για κατανόηση, κανένας δισταγμός πριν την κρίση, καμία προθυμία για συγχώρεση.
Πηγαίνουν χέρι-χέρι, η κατάργηση της ενσυναίσθησης και η απόκρυψη αυτού που είναι αποτέλεσμα των ανθρώπινων επιλογών. Οι τιμές της ενέργειας που οδηγούν σήμερα την Ευρώπη στην καταστροφή είναι αποτέλεσμα δύο διαφορετικών αποφάσεων: της δημιουργίας κερδοσκοπικών ευκαιριών σε έναν τομέα που αποτελείται από φυσικά μονοπώλια, γεγονός που κατέστησε δυνατή την έκρηξη των τιμών, και των παράλογων κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Πώς μπορεί να είναι ανθρώπινο να βυθίζονται εκατομμύρια άνθρωποι στη Γερμανία και την Ευρώπη στη δυστυχία - και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η δυστυχία έρχεται - προκειμένου να παραταθεί ένας πόλεμος στον οποίο άλλοι καίγονται άσκοπα επειδή στην πραγματικότητα έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό Πώς μπορείτε να βάζετε φράσεις όπως "ο Πούτιν δεν πρέπει να νικήσει" πάνω από την ευημερία ολόκληρου του πληθυσμού σας;
Η ενσυναίσθηση είναι στην πραγματικότητα μια βασική ανθρώπινη ιδιότητα. Η βάση του είναι το μιμητικό ένστικτο που μας επιτρέπει να μαθαίνουμε. Χωρίς ενσυναίσθηση δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ούτε μια μικρή ορδή, πόσο μάλλον μια σύνθετη κοινωνία. Αν η ενσυναίσθηση συνδεθεί επιτυχώς με το μυαλό κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, υπάρχει η πιθανότητα μιας φιλικής στάσης απέναντι στον συνάνθρωπο, η οποία και πάλι είναι η προϋπόθεση για πολλούς από τους πιο περίπλοκους τύπους αλληλεπίδρασης. Για την αγάπη, για παράδειγμα, η οποία δεν λειτουργεί χωρίς συγχώρεση, ή για τη διπλωματία.
Σχεδόν μου φαίνεται ότι ο σεβασμός για τον άνθρωπο έχει συστηματικά διαλυθεί. Αυτό μπορεί να είναι ένα τυχαίο υποπροϊόν- κάτι σαν τη μαζική διαφημιστική καμπάνια για το Hartz IV, η οποία διέδωσε την εικόνα των μακροχρόνια ανέργων που αναπαύονται στην "κοινωνική αιώρα" στην κοινωνία, αφήνει το στίγμα της, και αυτή δεν ήταν η μόνη καμπάνια προς αυτή την κατεύθυνση (την ίδια στιγμή, κάθε αναφορά στο μη κερδισμένο εισόδημα των πλουσίων κηρύχθηκε "κοινωνικός φθόνος"). Αλλά αν σήμερα ο υπουργός Γεωργίας Τζεμ Οζντεμίρ παραδέχεται ότι η βιοποικιλότητα είναι πιο σημαντική γι' αυτόν από τις ανθρώπινες ζωές, αυτό δεν έπεσε από τον ουρανό.
Πόσο αθώα φαινόταν όταν η Greenpeace ήθελε να σώσει τις φάλαινες τη δεκαετία του ογδόντα. Αλλά από τη δεκαετία του '80, το ένα κύμα διαδέχεται το άλλο, όπου πάντα υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από τους ανθρώπους, πάντα κάτι που πρέπει να σωθεί, εκτός από τον ίδιο τον πλησίον. Πόση κοινωνική συνείδηση έχουν οι πεπεισμένοι χορτοφάγοι Πόση προσπάθεια είναι κανείς ακόμη διατεθειμένος να καταβάλει για την επικοινωνία με τον άλλον, για την κατανόηση των συνδέσεων, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατή η ανθρωπότητα;
.....
Στις θριαμβευτικές πομπές των Ρωμαίων στρατηγών, ένας σκλάβος στεκόταν πίσω από τον θριαμβευτή, κρατώντας το δάφνινο στεφάνι πάνω από το κεφάλι του και λέγοντας ξανά και ξανά: Να θυμάσαι ότι είσαι θνητός. Αυτή η πρόταση δεν αντιπροσωπεύει μόνο το όριο της ύπαρξης. αντιπροσωπεύει επίσης το σφάλμα. Είναι η αναγνώριση του δικού του λάθους που ανοίγει το δρόμο προς την κατανόηση και την πραγματική ανθρωπιά. Ίσως αυτή ήταν η κοινωνική λειτουργία που εκπλήρωσε τουλάχιστον εν μέρει τη χριστιανική αντίληψη για το προπατορικό αμάρτημα και που κάποια στιγμή άνοιξε το δρόμο για αντιλήψεις για ευρύτερη ισότητα. Αλλά αντί να το αντικαταστήσει με έναν ουμανισμό που βασίζεται στην αναγνώριση αυτού του λάθους, διαγράφηκε από τη σκέψη και αντικαταστάθηκε από τίποτα.
Εάν εκείνοι που βρίσκονται στην κυβέρνηση ενεργούν τόσο ανεύθυνα όσο κάνουν αυτή τη στιγμή στη Γερμανία, τότε αυτό είναι δυνατό μόνο εάν η ιδέα της ευθύνης αποδυναμωθεί στην ίδια την κοινωνία. Δεν είναι μόνο η Φινλανδή πρωθυπουργός που συμπεριφέρεται σαν ένα παιδί στην εφηβεία του, που τελικά δεν χρειάζεται να είναι σπίτι μέχρι τις δέκα η ώρα, ενώ ταυτόχρονα φέρνει τη χώρα της στο ΝΑΤΟ και έτσι σε μια συγκρουσιακή πορεία με έναν πολύ μεγαλύτερο γείτονα. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν θα ήταν δυνατή αν η κοινωνία δεν την ανεχόταν.
Είναι σαν να εξαφανίστηκαν ξαφνικά όλοι οι ενήλικες. Αν ακόμη και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν αναμένεται να σκεφτούν τις συνέπειες των πράξεων πριν δράσουν, τότε κανείς δεν αναμένεται να το κάνει. Αυτή η κατάσταση δεν επιτεύχθηκε αμέσως, αλλά είναι εδώ τώρα, και πρέπει να αναρωτηθεί κανείς ποιος θα έμενε να αντιμετωπίσει μια κατάρρευση που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική.
Με τον ιδιαίτερο παραλογισμό ότι πρόκειται για μια αναπόφευκτη κατάρρευση, μια περιττή κατάρρευση που μπορεί να αποτραπεί με απλά μέτρα. Η οποία, αν ήταν αλήθεια ότι η κυβέρνηση έκανε απλώς λάθος στην απόφασή της για κυρώσεις, θα μπορούσε να αποχωρήσει ανά πάσα στιγμή. Και αν δεν είναι αλήθεια (κάτι για το οποίο υπάρχουν πολλά να πούμε), τότε θα πρέπει να ανοίξει τα χαρτιά της και να πει ποιος φταίει γι' αυτή τη δυστυχία. Η Ρωσία, τουλάχιστον, δεν είναι.
Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν ότι υπάρχει αίσθημα ευθύνης και τουλάχιστον ένας βασικός σεβασμός για τους ανθρώπους. Και αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα με την υποτιθέμενη ελευθερία των πολλών διαφορετικών σχεδίων ζωής. Οι περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο υπευθυνότητα και κατανόηση από και μέσω των δικών τους παιδιών. Ποτέ δεν αισθάνεσαι πιο καθαρά πόσο πολύτιμη είναι η ανθρώπινη ζωή από όταν κρατάς ένα νεογέννητο στην αγκαλιά σου. Δεν είναι η δική σου ζωή που σε κάνει να το καταλάβεις, αλλά αυτή ενός άλλου ανθρώπου.
Όμως η εμπειρία αυτής της ευθύνης απαξιώνεται. Αν και η γερμανική κοινωνία εξακολουθεί να είναι σε θέση να προφέρει κατάλληλες φράσεις όταν είναι απαραίτητο, ούτε η υλική ασφάλεια των μονογονέων ούτε το εκπαιδευτικό σύστημα ή ακόμα και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα παιδιά κατά τη διάρκεια των μέτρων Corona δείχνουν καμία εκτίμηση για τους γονείς ή τα παιδιά. Ίσως αυτό να ακολούθησε οικονομικούς υπολογισμούς.
το άρθρο συνεχίζεται στον σύνδεσμο
30-8-22
https:// rtde.live/meinung/147414-abschaffung-empathie-zertrummerung-deutschen-gesellschaft/
Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία που έχει ήδη καταρρεύσει ψυχολογικά
Αν δεν συμβεί ένα θαύμα και οι απλοί άνθρωποι αποφασίσουν να αναλάβουν την ευθύνη για τη μοίρα τους, θα είναι επίπονο έργο να ανοικοδομήσουμε μια βιώσιμη κοινωνία έξω από τα ερείπια. Προς το παρόν, όμως, φαίνεται ότι η Ευρώπη πρόκειται να διεκδικήσει τον εαυτό της από την παγκόσμια σκηνή όπως έκανε κάποτε η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου