Ατλαντίδα - απλώς ένας θρύλος; Μια εξαφανισμένη αυτοκρατορία που ζει στους θρύλους της ανθρωπότητας καθώς η Ατλαντίδα μπορεί τώρα να είναι βυθισμένη στον πυθμένα του ωκεανού στο Τρίγωνο των Βερμούδων. Ίσως στο μακρινό παρελθόν έπεσε θύμα των ίδιων τρομερών δυνάμεων για τις οποίες η περιοχή είναι ακόμα διαβόητη.
Οι ερευνητές της Ατλαντίδας όπως ο Charles Berlitz είναι πεπεισμένοι για τον ιστορικό πυρήνα της παλιάς ιστορίας.
Καθώς τα φαινόμενα που συμβαίνουν εκεί δεν αναγνωρίζονται από φυσικούς και μετεωρολόγους, στρατιωτικές και πολιτικές αρχές, ωκεανογράφοι και αρχαιολόγοι απορρίπτουν τις νέες ανακαλύψεις που έγιναν στο τρίγωνο και δίνουν στοιχεία για έναν βυθισμένο πολιτισμό.
Αλλά η υποβρύχια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Τρίγωνο των Βερμούδων, επίσης με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, έχει βρει ίσως τα πρώτα συγκεκριμένα στοιχεία για την αλήθεια του «θρύλου» της Ατλαντίδας. Όλοι γνωρίζουμε -τουλάχιστον στο περίγραμμα- τη θεωρία ενός μεγάλου εξαφανισμένου πολιτισμού που κάποτε υπήρχε σε μια ήπειρο ή σε πολλά μεγάλα νησιά στον Ατλαντικό Ωκεανό που βυθίστηκαν στη θάλασσα στο μακρινό παρελθόν.
Αυτός ο θρύλος έχει απασχολήσει τη φαντασία των ανθρώπων για χιλιετίες μέσω του Πλάτωνα και άλλων χρονικογράφων της αρχαιότητας, αν και γελοιοποιήθηκε από τους επικριτές αντιπάλους σχεδόν από την εποχή που ο Πλάτωνας τον ανέφερε για πρώτη φορά.
Αυτή η διαμάχη, που συνεχίζεται εδώ και τουλάχιστον 2.500 χρόνια και έχει αποτελέσει αντικείμενο πάνω από 15.000 βιβλίων και αμέτρητων άρθρων σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Επιστήμονες σε διάφορα σημεία της επιφάνειας της γης προσπαθούν να αποδείξουν ότι έχουν βρει τον πρωτόγονο ανθρώπινο πολιτισμό, ενώ άλλοι επιστήμονες προσπαθούν να αντικρούσουν αυτούς τους ισχυρισμούς.
Ερευνητικές αποστολές εξετάζουν τον πυθμένα των ωκεανών και τις εσωτερικές θάλασσες, τα βαθύτερα στρώματα της γης κάτω από ερήμους που κάποτε ήταν η θάλασσα, νησιά που μπορεί να ήταν οι βουνοκορφές της τώρα βυθισμένης γης, βουνοκορφές στις οποίες οι επιζώντες από φυσικές καταστροφές μπορεί να επηρεάστηκαν από τις παλίρροιες που κινούνταν στη γη και τα βάθη κάτω από τα στρώματα πάγου του Βόρειου και Νότιου Πόλου που κάποτε ήταν εύκρατες και κατοικήσιμες ζώνες πριν οι πόλοι μετατοπιστούν στις σημερινές τους θέσεις.
Ατλαντολόγοι, δηλαδή προϊστορικοί και αρχαιολόγοι ή ερευνητές που ενδιαφέρονται για τη θεωρία της Ατλαντίδας, έχουν «ανακαλύψει» το εξαφανισμένο βασίλειο σε ένα πλήθος διαφορετικών σημείων στη γη
Μια συλλογή από απόψεις από 275 ερευνητές δείχνει πόσο διαφορετικές είναι οι απόψεις για αυτό το θέμα: 131 τοποθετούν την πρώην Ατλαντίδα ανάλογα με την επιλογή και τις απόψεις τους, σε 40 διαφορετικές περιοχές πρώιμων πολιτισμών εκτός του Ατλαντικού Ωκεανού (και ένα μέλος αυτής της ομάδας υποπτεύεται ότι βρίσκεται στον πλανήτη Αφροδίτη) , ενώ οι 98 υποθέτουν (αλλά δεν μπόρεσαν ακόμη να το αποδείξουν με σαφήνεια) ότι η Ατλαντίδα ήταν ακριβώς εκεί που αναφέρει ο Πλάτων, στον βυθό του Ατλαντικού Ωκεανού.
Ο Πλάτων, ο οποίος περιέγραψε την Ατλαντίδα με μεγάλη λεπτομέρεια στους διαλόγους του για τον Τίμαιο και τον Κριτία, κατηγορήθηκε τότε ότι, απλώς έφτιαξε μια όμορφη ιστορία και προσπάθησε να την κάνει πιο ενδιαφέρουσα υποστηρίζοντας ότι βασιζόταν σε γεγονότα.
Αναπαράγει μια αναφορά του Σόλωνα (του μεγάλου νομοθέτη της Αθήνας) που ρώτησε τους ιερείς στο Saïs σχετικά κατά τη διάρκεια παραμονής του στην Αίγυπτο. Αυτοί οι ιερείς, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είχαν γραπτά αρχεία για την Ατλαντίδα στους στύλους και τους τοίχους του ναού τους. Η αναφορά του Σόλωνα είχε δοθεί στον προπάππου του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας περιγράφει την Ατλαντίδα και την εποχή της με λέξεις που, αν και γράφτηκαν πριν από 2.400 χρόνια στην αρχαία Ελλάδα, εξακολουθούν να αποπνέουν μια μυστηριώδη γοητεία σήμερα: «...
Σε αυτό το νησί της Ατλαντίδας υπήρχε μια μεγάλη και αξιοθαύμαστη βασιλική δύναμη, που κυβέρνησε ολόκληρο το νησί, αλλά και πολλά άλλα μέρη της ηπειρωτικής χώρας. Επιπλέον, η εξουσία τους επεκτεινόταν στη Λιβύη μέχρι την Αίγυπτο και στην Ευρώπη μέχρι την Τυρρηνία... Διέθεταν τέτοια αφθονία πλούτου που ούτε προηγουμένως υπήρχε σε κανένα βασίλειο ούτε θα υπάρξει τόσο εύκολα ξανά στο μέλλον... Όλο το εξωτερικό ο ναός ήταν καλυμμένος με ασήμι και οι επάλξεις με χρυσό. Στο εσωτερικό, η οροφή ήταν από ελεφαντόδοντο, διακοσμημένη με χρυσό και ορείχαλκο ...
γιγαντιαίο πλοίο με οπλοστάσια που ήταν γεμάτα με τριήρεις (αρχαίο κωπήλατο πολεμικό πλοίο με τρεις σειρές κωπηλατών, το οποίο, πλήρως επανδρωμένο, μπορούσε να πλεύσει σε πρωτοφανή, για τα δεδομένα της εποχής ταχύτητα) και όλο τον εξοπλισμό που χρειαζόταν για να εξοπλιστεί ένα τέτοιο πλοίο. Πολλά πυκνά γεμάτα διαμερίσματα καταλάμβαναν όλο το χώρο. Η έξοδος και το μεγαλύτερο λιμάνι ήταν γεμάτα ζωή με πλοία και εμπόρους από όλες τις πιθανές περιοχές... Υπήρχε επίσης μεγάλος αριθμός ελεφάντων στο νησί και αρκετή τροφή για κάθε λογής άγρια και ήμερα ζώα...»
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, αυτή η όμορφη χώρα υπέστη μια ξαφνική πτώση: «... Αργότερα έγιναν τεράστιοι σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια κακή μέρα και μια κακή νύχτα ... το νησί της Ατλαντίδας βυθίστηκε στη θάλασσα ... "
Η λεπτομερής περιγραφή της Ατλαντίδας από τον Πλάτωνα, η οποία φέρεται να επαληθεύτηκε αργότερα από τον ίδιο και μερικούς από τους μαθητές του κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Saïs (αρχαία αιγυπτιακή πόλη στο Δέλτα του Δυτικού Νείλου), έχει επιβεβαιωθεί από τις αρχαίες παραδόσεις από εκείνη την εποχή: από τους κοινούς θρύλους και τα έθιμα πολλών λαών, από το παγκόσμιο έπος μιας μεγάλης πλημμύρας (Κατακλυσμός) από την οποία γλίτωσαν μόνο λίγοι εκλεκτοί.
Περαιτέρω επιβεβαίωση παρέχεται από γλωσσικές ομοιότητες και αντιστοιχίες που θα ήταν ανεξήγητες χωρίς την υπόθεση μιας άμεσης επαφής που υπήρχε κάποτε, καθώς και από προκολομβιανές γραπτές αναφορές που βρέθηκαν και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού σε μια ήπειρο ή μεγάλα νησιά στον Ατλαντικό από όπου ο πολιτισμός μεταφέρθηκε στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Αμερική.
Οι θρύλοι μιας βυθισμένης ηπείρου και οι επαφές με έναν παλαιότερο πολιτισμό παρέμειναν τόσο ζωντανοί, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, που οι Ισπανοί, όταν ξεκινούσαν το υπερωκεάνιο ταξίδι ανακάλυψης, περίμεναν να βρουν υπολείμματα της Ατλαντίδας στο δρόμο τους προς μια νέα ήπειρο/
Οι Αζτέκοι και άλλες ινδικές φυλές περίμεναν ότι οι λευκοί άνδρες ή οι λευκοί θεοί θα επέστρεφαν μια μέρα σε αυτούς από τη βυθισμένη αρχική τους πατρίδα, την οποία πολλοί Ινδοί λαοί εξακολουθούσαν να αποκαλούν «Aztlán».
Η ομοιότητα των ονομάτων που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίες φυλές για να αναφέρονται είτε σε ένα βυθισμένο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, σε έναν χαμένο παράδεισο ή σε μια γη από την οποία εξαπλώθηκε ο πολιτισμός σε αυτόν τον παλαιότερο κόσμο είναι ένας παράγοντας, αν και όχι απαραίτητα, που επιβεβαιώνει τη θεωρία της Ατλαντίδας απόδειξη ότι μια τέτοια χώρα υπήρχε κάποτε πραγματικά. Η ακόλουθη λίστα [βλ. Παράρτημα. ρε. Κόκκινο.] Εικονίζει τη δύναμη ενός ονόματος και τον απόηχό του στην ιστορία, στους θρύλους και στη συνείδηση των αρχαίων λαών που ζούσαν σε έναν μεγάλο κύκλο γύρω από τον Ατλαντικό Ωκεανό για μια περίοδο χιλιάδων ετών.
Αν και δεν γνωρίζουμε πώς ονόμασαν τη χώρα τους οι Ατλαντικοί, η αφθονία των ήχων που προσδιορίζονται από τα γράμματα A, T, L και N είναι αξιοσημείωτη. Η συλλαβή Atl, που σημαίνει «νερό» στη γλώσσα των αρχαίων Αζτέκων καθώς και των Βερβέρων της Βόρειας Αφρικής, παρέχει μια επιπλέον ένδειξη της εξαφανισμένης ωκεάνιας αυτοκρατορίας. Η Βίβλος μπορεί ακόμη και να περιέχει μια αναφορά στη «γη πριν από τον κατακλυσμό» στο όνομα του Αδάμ, υποδηλώνοντας τον πρώτο άνθρωπο ή ίσως την πρώτη πολιτισμένη φυλή.
Οι επίμονες, αν και ασαφείς, αναμνήσεις αυτής της βυθισμένης γης διήρκεσαν για χιλιετίες και συνέβαλαν σημαντικά στην εξερεύνηση του Ατλαντικού, ειδικά αφού ορισμένοι χάρτες του Μεσαίωνα, βασισμένοι σε αρχαία ελληνικά πρότυπα, έδειχναν ακόμα την Ατλαντίδα ή την Αντίλλα πολύ μακριά στον δυτικό ωκεανό. . Μια τοποθεσία στην Ατλαντίδα στις Μπαχάμες Μια παράγραφος στην έκθεση του Πλάτωνα ταιριάζει [...] ιδιαίτερα σε νησιά στο Τρίγωνο των Βερμούδων - τις Μπαχάμες, τις Βερμούδες και τις Αντίλλες - και επηρέασε την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου από τον Κολόμβο.
Όταν περιγράφει την τοποθεσία της Ατλαντίδας, ο Πλάτωνας λέει: «...Γιατί εκείνη την εποχή [9.000 χρόνια πριν από την εποχή του Πλάτωνα ή 15.000 πριν από τη δική μας] μπορούσες ακόμα να περιηγηθείς στη θάλασσα εκεί, γιατί ήταν μπροστά από το στόμιο, που ονομάζετε «Ηράκλειες Στήλες» υπήρχε ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία [Μέση Ανατολή] και τη Λιβύη [Βόρεια Αφρική] μαζί, και από εκεί θα μπορούσατε ακόμα να οδηγήσετε στα άλλα νησιά και από τα νησιά σε ολόκληρη την απέναντι ηπειρωτική χώρα, που περιβάλλει εκείνη τη θάλασσα, που στην πραγματικότητα ονομάζεται έτσι.
Ό,τι βρίσκεται εντός της αναφερόμενης εκβολής φαίνεται σαν κόλπος με στενή είσοδο. αλλά αυτός ο ωκεανός δικαίως ονομάζεται ηπειρωτική χώρα και η στεριά στις ακτές του είναι εξίσου σωστή...»
Αυτή η αναφορά σε μια ήπειρο στον δυτικό Ατλαντικό, που καταγράφηκε γραπτώς 2000 χρόνια πριν από τον Κολόμβο, είναι χαρακτηριστική μιας πεποίθησης που ήταν ευρέως διαδεδομένη στην αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα και αντιπροσώπευε ένα επιπλέον κίνητρο για τον Κολόμβο, ο οποίος ήταν ένθερμος αναγνώστης του Πλάτωνα. Επιπλέον, ένας λόγιος τον ενημέρωσε με επιστολή πριν ξεκινήσει το μεγάλο του ταξίδι ανακάλυψης ότι πιθανότατα θα μπορούσε να εφοδιάσει τον στόλο του με νέες προμήθειες σε ένα από τα απομεινάρια του νησιού της Ατλαντίδας. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα στην αφήγηση του Πλάτωνα είναι η αναφορά του στα «άλλα νησιά», που αναφέρεται σε μια σειρά από μεγάλες χερσαίες μάζες στα ανοικτά των αμερικανικών ακτών που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, κάποτε πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερες και πολυάριθμες από ό,τι σήμερα.
Σχετικά με αυτό, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Πλάτωνας αναφέρεται σε μια αρκετά καθορισμένη περίοδο στο παρελθόν, και όποια κι αν είναι η ακρίβεια των δηλώσεών του για την Ατλαντίδα, είναι εκπληκτικό ότι περιγράφει νησιά στα ανοικτά των ακτών μιας ηπείρου που ήταν προφανώς ακόμα άγνωστη εκείνη την εποχή.
Την εποχή που αναφέρει ο Πλάτωνας, υπήρχαν χερσαίες μάζες στον Ατλαντικό Ωκεανό που περιλάμβαναν πολύ μεγαλύτερα νησιά μεταξύ αυτών που εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα, καθώς και άλλων νησιών που δεν υπάρχουν πλέον. Η παράκτια γη εκτεινόταν επίσης πολύ στον Ατλαντικό.
Εκείνη την εποχή ο ωκεανός ήταν περίπου 300 μέτρα πιο ρηχός από ό,τι είναι σήμερα, δηλαδή πριν από αυτό, όταν έλιωσε η Τρίτη Εποχή των Παγετώνων Το απελευθερωμένο νερό έκανε τους ωκεανούς να ανέβουν στο σημερινό τους ύψος
Εκείνη την εποχή, μεγάλες εκτάσεις του σημερινού βυθού ήταν ακόμη παράκτια γη, μεγάλα νησιά ή χερσαίες συνδέσεις μεταξύ των νησιών. Αξιοσημείωτα στοιχεία αυτής της ανόδου στους ωκεανούς του κόσμου μπορούν να βρεθούν στην περιοχή του Τριγώνου των Βερμούδων, όπου οι τεράστιες υποθαλάσσιες όχθες της Φλόριντα και στις Μπαχάμες, με τις ευρύχωρες υποθαλάσσιες σπηλιές τους - τις «μπλε τρύπες» - παρουσιάζουν σταλαγμίτες και σταλακτίτες ( βελόνες και ασβεστολιθικά "παγάκια") που προκαλούνται από τη διαρροή νερού που στάζει από την οροφή του σπηλαίου, αλλά μόνο όταν αυτές οι σπηλιές είναι πάνω από το νερό), οι κοραλλιογενείς σχηματισμοί σε σχετικά μεγάλο βάθος (τα κοράλλια σχηματίζονται συνήθως μόνο ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του νερού),
Δείγματα εδάφους ή οι λεγόμενοι «πυρήνες» κοντά στις Αζόρες πολύ έξω στον Ατλαντικό απέδωσαν επίσης αποτελέσματα που υποδηλώνουν απότομη άνοδο της στάθμης του νερού ή πτώση στις πρώην χερσαίες περιοχές, ειδικά τα δείγματα ταχυλίτη, μια δομή που μοιάζει με βασάλτη. , που ανατράφηκαν από τον βυθό της θάλασσας Η λάβα βρέθηκε για πρώτη φορά το 1898 όταν επισκευαζόταν το υπερατλαντικό καλώδιο και ξανά το 1969 από μια σοβιετική ωκεανογραφική ερευνητική αποστολή.
Η σημασία των ευρημάτων του ταχυλίτη βασίζεται στο γεγονός ότι αυτή η λάβα που μοιάζει με βασάλτη γίνεται υαλώδης μόνο όταν κρυώνει πάνω από το νερό, αλλά κατά τα άλλα είναι κρυσταλλική. Και στις δύο περιπτώσεις τα ευρήματα χρονολογήθηκαν σε ηλικία περίπου 15.000 ετών. Επιπλέον, «πυρήνες» που ελήφθησαν από τον βυθό της θάλασσας κοντά στις Αζόρες υποδηλώνουν πειστικά ότι ο βράχος που εξορύχθηκε συμπιέστηκε πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Υποθέτοντας μια γενική πτώση της στάθμης της θάλασσας σήμερα κατά 330 μέτρα, με περιθώριο για ακόμη μεγαλύτερες διακυμάνσεις που προκαλούνται από ηφαιστειακές εκρήξεις κατά την ξαφνική άνοδο του νερού, μπορούμε νοητικά να φανταστούμε το σχήμα του δυτικού Ατλαντικού πριν από περίπου 12.000 χρόνια: Οι χερσαίες περιοχές των σημερινών Μπαχάμες βρισκόταν πάνω από το νερό και σχημάτιζαν μια μεγάλη έκταση γης με μεγάλους κόλπους, όπως το σημερινό Tongue of Ocean ή Exuma Sound, και θαλάσσια περάσματα όπως το Northeast Providence Canal.
Η Κούβα και οι άλλες Αντίλλες θα ήταν πολύ μεγαλύτερες και μερικά νησιά θα συνδέονταν μέσω ξηράς εκεί όπου σήμερα μόνο οι κορυφές των πλημμυρισμένων βουνών φαίνονται πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η Φλόριντα θα εκτεινόταν ανατολικά στον Ατλαντικό Ωκεανό και δυτικά στον Κόλπο του Μεξικού.
Η ανατολική ακτογραμμή από τη Φλόριντα μέχρι το Λονγκ Άιλαντ θα ήταν 100 έως 150 χιλιόμετρα πιο έξω στον ωκεανό από ό,τι είναι σήμερα, και το Hudson θα έμπαινε στον ωκεανό μέσα από τεράστια, πλέον υποθαλάσσια, φαράγγια. Πιο έξω στον Ατλαντικό, οι Βερμούδες θα σχημάτιζαν ένα μεγάλο νησί και οι υποθαλάσσιες όχθες υπεράκτια σήμερα, καθώς και μερικά από τα υποθαλάσσια βουνά, θα βρισκόταν πάνω από την επιφάνεια του νερού, ενώ η ακτή τους διέτρεχε αυτό που είναι τώρα το κατώφλι των Βερμούδων.
Πιο νότια της ευρωπαϊκής-αφρικανικής πλευράς του Ατλαντικού, η Μαδέρα και τα [[Τα Κανάρια Νησιά και η Ατλαντίδα | Κανάρια Νησιά] θα ήταν σημαντικά μεγαλύτερα από ό,τι είναι σήμερα, πιθανώς συνδεδεμένα με την Αφρική με μια χερσαία γέφυρα, ενώ πιο μακριά στη μέση του Ατλαντικού αυτή που είναι σήμερα μια σχετικά μικρή χερσαία έκταση των Αζορών, θα ήταν μια σειρά από μεγάλα νησιά και όρμους, που συνολικά καταλάμβαναν μεγαλύτερη έκταση από την Ιαπωνία και βρίσκονταν στο Οροπέδιο των Αζορών στην κορυφογραμμή του Βόρειου Ατλαντικού.
Ανάμεσα στις Αζόρες και τις Μπαχάμες, βόρεια των Βερμούδων, βρίσκεται η Θάλασσα των Σαργασσών, μια ιδιόμορφη ακίνητη θαλάσσια περιοχή στη μέση του ωκεανού, η οποία χαρακτηρίζεται από επιπλέοντα φύκια (Sargassum). Αυτά τα θαλάσσια φύκια είναι ίσως το προϊόν της εξέλιξης από φυτά της γης, τα οποία, όταν η γη βυθίστηκε, προσαρμόστηκαν με επιτυχία στις νέες περιβαλλοντικές συνθήκες.
Η θεωρία ενός νησιωτικού βασιλείου που υπήρχε κάποτε στον Ατλαντικό βασίζεται στην υπόθεση ότι πολλές από τις σημερινές θαλάσσιες περιοχές ήταν παλαιότερα χερσαίες ή το αντίστροφο, όπως στην περίπτωση της Σαχάρας, όπου ευρήματα οστρακοειδών και άλλα υπολείμματα θαλάσσιας ζωής υποδηλώνουν ότι αυτή η έρημος ήταν κάποτε η θάλασσα.
Αλλά όλοι οι θρύλοι και οι παραδόσεις και όλες οι υποθέσεις ότι η ανθρωπότητα κάποτε έχτισε μια ωκεάνια αυτοκρατορία στα πολύ μεγαλύτερα νησιά και αρχιπέλαγος στον Ατλαντικό, οι βυθισμένες πόλεις της, οι ναοί και τα παλάτια με τις χρυσές στέγες, τα λιμάνια και τα τείχη της τώρα ίσως βρίσκονται θαμμένα κάτω από τα νερά του Ατλαντικού, όλες αυτές οι εικασίες παραμένουν μια θεωρία μέχρι να βρεθούν πραγματικά υπολείμματα αυτών των κατασκευών ή ερειπίων.
Οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι είναι εύλογα απρόθυμοι να εξετάσουν καν την ύπαρξη της Ατλαντίδας, και έτσι η θεωρία της Ατλαντίδας ως τέτοια απορρίπτεται από τους επιστήμονες. Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας συνήθως μπερδεύονται ακόμη και με ονειροπόλους ή εκκεντρικούς. Κάποιος μπορεί να κατανοήσει ίσως και εν μέρει αυτή τη στάση, γιατί αν αποδεικνυόταν στην πραγματικότητα η προηγούμενη ύπαρξη μιας θαλάσσιας δύναμης που κυβερνούσε τον κόσμο εκείνη την εποχή όπως η Ατλαντίδα, ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας θα έπρεπε να ξαναγραφτεί και οι απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού θα έπρεπε να χρονολογηθούν χιλιάδες χρόνια πίσω από τους παλαιότερους πολιτισμούς όπως οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Βαβυλώνιοι και οι πρώην ναυτικοί λαοί της Μεσογείου.
Σαν να επιβεβαιώνεται η άποψη του επιστημονικού κατεστημένου, σε δεκαετίες έρευνας της Ατλαντίδας στα πρασινωπά ή μωβ βάθη του Ατλαντικού, μέχρι πρόσφατα βρέθηκαν μόνο υπολείμματα από αεροπλάνα ή ψαρόβαρκες [ή υποτιθέμενα υπολείμματα: ....] Ανακαλύφθηκαν από πόλεις, τοίχους και δρόμους. Αυτές οι υποβρύχιες κατασκευές εντοπίστηκαν ως επί το πλείστον σε ασυνήθιστες καιρικές συνθήκες και ασυνήθιστα καθαρό νερό και δεν μπορούσαν να βρεθούν ξανά αργότερα
Κάποιες από αυτές τις αναφορές απορρίφθηκαν ως φαντασία πιλότων ή τις εξηγούσαν - ειδικά όταν επρόκειτο για παράκτιες περιοχές - με το πείσμα των ψαράδων, οι οποίοι φέρεται να μην ήθελαν να αποκαλύψουν τίποτα για τα ευρήματά τους. Σε ορισμένα νησιά του Ατλαντικού και στην ανατολική ακτή της Αμερικής έχουν βρεθεί ερείπια που δεν ανταποκρίνονται στους πολιτισμούς που υπήρχαν νωρίτερα και γενικά αποδίδονται στους Φοίνικες (που κράτησαν κρυφά τα θαλάσσια ταξίδια τους υπό την απειλή θανάτου) ή άλλους προ- Κολομβιανούς εξερευνητές.
Ο Δρ. Ο Maurice Ewing, ο γνωστός ωκεανογράφος, στήριξε τη γνώμη του για την Ατλαντίδα στις δικές του εμπειρίες και στο γεγονός ότι «εξερεύνησε τη Μεσοατλαντική Κορυφογραμμή για δεκατρία χρόνια (και δεν βρήκε ίχνος βυθισμένων πόλεων»). όπου προφανώς υποθέτει ότι «αυτό που δεν βρήκε δεν μπορεί να υπάρχει».
Δύο άλλοι προϊστορικοί και συγγραφείς βιβλίων για την Ατλαντίδα, ο Armando Vivante και ο J. Imbelloni από την Αργεντινή, πέρασαν αρκετά χρόνια ερευνώντας το θέμα και κατέληξαν στο συμπέρασμα όχι μόνο ότι η Ατλαντίδα δεν υπήρξε ποτέ, αλλά και ότι η μελέτη αυτής της θεωρίας είναι χάσιμο χρόνου. Δεν εξήγησαν βέβαια, αν εννοούσαν τον χρόνο που αφιέρωσαν για την ολοκλήρωση των βιβλίων τους.
Αναζητώντας ίχνη στο Τρίγωνο των Βερμούδων
Τα τελευταία χρόνια [ο Berlitz το δημοσίευσε το 1978], ωστόσο, έχουν ξεκινήσει εξελίξεις που μπορεί κάλλιστα να είναι τα πρώτα κομμάτια του μωσαϊκού των αυθεντικών αποδεικτικών στοιχείων για την αληθοφάνεια της θεωρίας της Ατλαντίδας, είτε αυτό ταιριάζει στο ακαδημαϊκό κατεστημένο είτε όχι, αλλά και με κίνδυνο των καλά οργανωμένων δεδομένων, τα τραπέζια κατακλύζονται οι πολιτισμοί της προϊστορίας μπερδεύονται. Αυτές οι ανακαλύψεις έγιναν σε ένα σημείο όπου είναι απολύτως λογικό να αναζητήσουμε αυτό που κάποτε ήταν η Ατλαντίδα - στις υποθαλάσσιες όχθες και στους κόλπους του Τριγώνου των Βερμούδων
Το Τρίγωνο των Βερμούδων. Θα μπορούσαν τα περίεργα φαινόμενα σε αυτήν την περιοχή να σχετίζονται με κληρονομιές του υποτιθέμενου πολιτισμού της Ατλαντίδας;
Υποβρύχια ερείπια, τα οποία προφανώς ήταν υπολείμματα θεμελίων, δρόμων, τοίχων και κτιρίων από τεράστιους ογκόλιθους, ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1968 στο Μπίμινι και στην Άνδρο. Σε ορισμένες περιπτώσεις εντοπίστηκαν αρχικά από τον αέρα και στη συνέχεια επιβεβαιώθηκαν από δύτες, αλλά μερικές φορές φάνηκαν και από βάρκες στον πυθμένα του ωκεανού σε καθαρά νερά. Είναι φυσικά πιθανό ότι ψαράδες και ντόπιοι δύτες ανακάλυψαν αυτά τα ερείπια νωρίτερα και παρέμειναν σιωπηλοί για πιθανούς θησαυρούς - αρχαιολογικά αντικείμενα ή χρυσό.
Είναι, ωστόσο, πιθανό ότι οι καταιγίδες και οι σεισμικές αλλαγές στον πυθμένα του ωκεανού εξέθεσαν μερικά από αυτά τα υποθαλάσσια ερείπια, μια διαδικασία που, παραδόξως, εκπλήρωσε την προφητεία του Edgar Cayce, ο διάσημος ψυχικός και ερευνητής του PSI, 28 χρόνια πριν από αυτό το γεγονός. έκανε μια από τις πολλές τρανς δηλώσεις του για την Ατλαντίδα. Ο Cayce είπε το 1040: «Η Ποσειδία θα είναι από τα πρώτα μέρη της Ατλαντίδας που θα επανεμφανιστούν. Μάλλον το 1968 και 1969. Πολύ σύντομα λοιπόν!».
Οι συνθήκες γύρω από την ανακάλυψη του υποθαλάσσιου τείχους (ή φράγματος) από τους ωκεανογράφους Dr. Οι Manson Valentine, Dimitri Rebikoff, Jaques Mayol και άλλους και η ανακάλυψη του πρώτου «ναού» της Άνδρου από τον αέρα από τους πιλότους Trig Adams και Bob Brush έχουν περιγραφεί λεπτομερώς σε πολλά βιβλία (επίσης στο Mysteries From Forgotten Worlds, Doubleday 1972) . Αυτές οι πρώτες ανακαλύψεις διαψεύστηκαν σχεδόν αμέσως από αρχαιολόγους και ωκεανογράφους.
Ναός Άνδρου Δείτε: και άλλα ευρήματα που βρέθηκαν εκεί κοντά έχουν απορριφθεί ως «αποικίες αστακών» ή ορθογώνιες δεξαμενές για σφουγγάρια και αχιβάδες, αν και κατασκευάστηκαν προσεκτικά από ογκόλιθους. Λέγεται για το Τείχος του Μπίμινι ότι ήταν ένα φυσικό άκρο απόσχισης των παράκτιων βράχων που μόνο οι ονειροπόλοι μπορούσαν να εκλάβουν ως έναν τοίχο ή έναν δρόμο.
Από την πρώτη αρνητική αντίδραση του αρχαιολογικού ιδρύματος στις υποβρύχιες ανακαλύψεις στις Μπαχάμες, μια σειρά από ιδιωτικές και άλλες αποστολές καθώς και αρκετές εταιρείες ταινιών έχουν πραγματοποιήσει υποβρύχιες μελέτες και ταινίες στην περιοχή, προσελκύοντας το γενικό διακαές ενδιαφέρον για το Τρίγωνο των Βερμούδων, στο οποίο έχει αποδειχθεί η ύπαρξη σημαντικού αριθμού άλλων υποθαλάσσιων κατασκευών. Υποβρύχιες λωρίδες, κυκλώπειοι τοίχοι, δάπεδα από πλάκες, βάσεις πυραμίδων, φράγματα, τεράστιοι ογκόλιθοι διατεταγμένοι σε ομόκεντρους κύκλους, ακόμη και επιτύμβιες στήλες, λαξευτές κολόνες και αγάλματα έχουν βρεθεί σε διάφορα σημεία στον πυθμένα του ωκεανού στις Μπαχάμες, ιδιαίτερα στο Bimini της Άνδρου, Exuma (περιοχής στις Μπαχάμες που αποτελείται από πάνω από 360 νησιά), νησιά Caicos (ομάδα νησιών στον Ατλαντικό Ωκεανό) και Cat Cay βρέθηκαν.
Ο λεγόμενος «Ναός της Άνδρου» ανακαλύφθηκε από δύο πιλότους το 1968. Οι υποθέσεις ότι θα μπορούσε να είναι λείψανο της Ατλαντίδας, ωστόσο, δεν επιβεβαιώθηκαν αργότερα.
Λέγεται ότι ανασύρθηκαν αγάλματα από τον πυθμένα του ωκεανού κοντά στις Βερμούδες και ολόκληρες υποθαλάσσιες πόλεις έχουν οραθεί. Υποβρύχιες κατασκευές έχουν επίσης ανακαλυφθεί στα Κανάρια Νησιά και τις Αζόρες, στις ακτές της Βόρειας Αφρικής και της Ισπανίας, στη βόρεια ακτή της Κούβας και στην υφαλοκρηπίδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Υποθαλάσσια φράγματα και γιγάντια τείχη έχουν βρεθεί στα ανοικτά των ακτών του Γιουκατάν και της Βενεζουέλας. [βλ.: Berlitz, Das Atlantis-Rätsel, Zsolnay 1976]. Το βάθος στο οποίο βρίσκονται αυτά τα ερείπια κυμαίνεται μεταξύ 10 και 2250 μέτρων.
Οι τοποθεσίες στις Μπαχάμες Banks - τα περισσότερα από αυτά τα ερείπια βρέθηκαν στις Μπαχάμες, ίσως επειδή αναζητούνται τόσο συχνά εκεί - έχουν διαφορετικά βάθη. Στην περίπτωση του Caicos, οι υποθαλάσσιοι δρόμοι φαίνεται να προέρχονται από μεγάλα βάθη και στη συνέχεια να οδηγούν πάνω από τα ρηχά μέρη και μέρος του νησιού. Το Bimini Wall τρέχει με το ορατό μήκος του περίπου 1000 μέτρα σε βάθη μεταξύ 8 και 12 μέτρων.
Στο Nord-Bimini, ένα δαιδαλώδες κουβάρι από τοίχους ή θαλάμους φωτογραφήθηκε από τον αέρα σε βάθος περίπου 30 μέτρων. Πιο μακριά από την ακτή, μεγάλες πυραμίδες λέγεται ότι παρατήρησαν πιλότοι σε βάθος 60 έως 100 μέτρων και στη συνέχεια ξανά σε βάθος 167 μέτρων και εξετάστηκαν από δύτες, αν και οι τελευταίοι είναι πολύ απρόθυμοι να αποκαλύψουν την τοποθεσία.
Αυτή η μυστικότητα πυροδοτείται από τον αρχαιολογικό «υποβρύχιο πυρετό», όπως θα έλεγε κανείς. Κάθε δύτης θέλει να κρατήσει τον ιστότοπο για τον εαυτό του για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί το εύρημα ή οποιονδήποτε θησαυρό για τον εαυτό του, ίσως ακόμη και να ανατινάξει τα ερείπια για να φτάσει στον επιθυμητό στόχο γρηγορότερα.
Ευτυχώς, η κυβέρνηση των Μπαχάμες έχει λάβει μέτρα για την προστασία των υποβρύχιων ευρημάτων και άνοιξε ένα μουσείο στο Freeport για να συλλέξει τα αντικείμενα που μπορούν να ανακτηθούν από τον πυθμένα του ωκεανού.
Μόνο το 1977 δόθηκε η σαφής απόδειξη ότι αυτοί οι ασυνήθιστοι τοίχοι και τα ερείπια δεν είναι απλώς βραχώδεις σχηματισμοί που μοιάζουν με αρχαία ερείπια και ότι τα τεχνουργήματα στον πυθμένα της θάλασσας δεν είναι «ιδιοκτήματα βαθιάς παραλίας», δηλαδή δεν προέρχονται από ναυάγια παλαιότερων αιώνων.
Μια σειρά από αποστολές (Ποσειδία 1 και 2) που ο Δρ. Ο David Zink από το Πανεπιστήμιο Lamar πραγματοποίησε καταδυτικές δοκιμές καθώς και ανεξάρτητες δοκιμές κατάδυσης από τον Dr. M. Valentine και Dr. Ο J. Thorpe και άλλοι επιβεβαιώνουν ότι οι τεράστιοι πέτρινοι ογκόλιθοι του τοίχου bimini δεν αποτελούν μέρος του παράκτιου βράχου.
Ορθογώνιοι σχηματισμοί - πιθανώς τεχνητοί - μπορούν να φανούν στα ρηχά νερά κοντά στο Bimini.
Όπως δείχνει μια ρωγμή στον πυθμένα της θάλασσας που δεν ταιριάζει με τη διάταξη αυτών των λιθόπλινθων, ο τοίχος - ή ο δρόμος - δεν αντιπροσωπεύει φυσικό σχηματισμό εδάφους, αλλά κατασκευάστηκε τεχνητά - εν μέρει σε πυλώνες που σώζονται ακόμη, σαφώς μιλούν ενάντια σε έναν φυσικό σχηματισμό. Οι πολυάριθμες άλλες υποθαλάσσιες κατασκευές που ανακαλύφθηκαν παντού ανάμεσα στα νησιά διερευνώνται επί του παρόντος, ενώ περαιτέρω υπολείμματα υποθαλάσσιων κατασκευών, τοίχων, θεμελίων και πυραμίδων βρίσκονται συνεχώς σε όλο και μεγαλύτερα βάθη.
Είτε ο Έντγκαρ Κέις εννοούσε πράγματι ότι η Ατλαντίδα με τα χρυσά παλάτια της κατάφυτα από φύκια θα αναδυόταν από τη θάλασσα το 1968 είτε όχι, η προφητεία του ωστόσο ουσιαστικά εκπληρώθηκε, αφού, προς έκπληξη όλου του κόσμου, υποβρύχια κτίρια και τεχνουργήματα το 1968 ενός βυθισμένου πολιτισμού - και η εκ νέου ανακάλυψη ενός βυθισμένου κόσμου συνεχίζεται ακριβώς σε εκείνες τις περιοχές του Ατλαντικού όπου, σύμφωνα με το μύθο, κάποτε βρισκόταν η Ατλαντίδα.
Αυτά τα ερείπια δεν μπορούν να προέρχονται από έναν πολιτισμό που είναι γνωστός σε εμάς, καθώς η στάθμη του νερού των ωκεανών του κόσμου ανέβηκε 300 μέτρα χιλιάδες χρόνια πριν από το πρώτο χρονικό σημείο που καταγράφηκε ιστορικά από εμάς. Αν οι Φοίνικες, οι Μινωίτες, οι Βίκινγκς, οι Ιρλανδοί ή οποιοσδήποτε άλλος από αυτούς τους λαούς που μπορεί να είχαν ανακαλύψει την Αμερική πριν από τον Κολόμβο. Αυτές οι τεράστιες κατασκευές που χτίστηκαν εκεί που βρέθηκαν τώρα, θα έπρεπε να τις είχαν χτίσει κάτω από το νερό.
Την εποχή που αυτό το βιβλίο θα εκδοθεί, αναφέρθηκε μια άλλη εξαιρετικά ασυνήθιστη ανακάλυψη στο Τρίγωνο των Βερμούδων που, όπως πολλά από τα προφανώς τεχνητά κατάλοιπα, δεν βρίσκεται στην υφαλοκρηπίδα των Ηνωμένων Πολιτειών ή στις όχθες των Βερμούδων, αλλά στον ωκεανό. ο ίδιος ο όροφος, με το βάθος της θάλασσας να κυμαίνεται μεταξύ 270 και 420 μέτρων. Αυτή η ανακάλυψη φαίνεται να είναι μια γιγαντιαία πυραμίδα ύψους τουλάχιστον 140 μέτρων, η καθεμία με βάση περίπου 150 μέτρων. [...]
Λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος για το Τρίγωνο των Βερμούδων και την εξερεύνηση του, ένα από τα παλαιότερα αινίγματα της ανθρωπότητας έχει πιθανώς λυθεί, ο γρίφος: Υπήρχαν κάποτε κατοικημένες και πολιτισμένες χερσαίες μάζες στον δυτικό Ατλαντικό;
Καθώς οι αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από μέρη του Ατλαντικού, στις οποίες μπορεί κανείς να δει από μεγάλα ύψη τον βυθό της θάλασσας και συνεπώς και τυχόν υπάρχουσες υποβρύχιες κατασκευές, έδειξαν ότι άλλα ερείπια και ίσως ακόμη και τα ερείπια ολόκληρων πόλεων στις όχθες και στις πλαγιές της υφαλοκρηπίδας του Ατλαντικού περιμένουν να εξερευνηθούν από U-Boats, ειδικά σχεδιασμένα υποβρύχια οχήματα και ίσως κάποια μέρα να εξεταστούν πιο προσεκτικά από δύτες.
Οι αλλαγές στη δομή της επιφάνειας και τη βλάστηση στον βυθό έχουν δείξει ότι τα ερείπια των προϊστορικών κτιρίων, ακόμα κι αν καλύπτονται από άμμο και φύκια, εξακολουθούν να είναι ορατά σκιερά αλλά καθαρά περιγράμματα, τα ορθογώνια ή τετράγωνα σχήματα των οποίων δείχνουν ότι τα ερείπια από αυτές τις δομές είναι θαμμένα όχι μόνο κάτω από το νερό του ωκεανού, αλλά και κάτω από τα ανώτερα στρώματα του πυθμένα της θάλασσας.
Εάν ένας πολιτισμός στον δυτικό Ατλαντικό εξαφανίστηκε από μια φυσική καταστροφή παγκόσμιων διαστάσεων, οι πόλεις του πρέπει να έχουν καταστραφεί και πολλά από τα ερείπια πρέπει να έχουν βυθιστεί στον ή κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας για πάνω από 11.500 χρόνια, ειδικά εάν η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή εκεί δεν συνέβη αφού αυτή η καταστροφή έπαψε εντελώς, όπως φαίνεται να έχει αποδειχθεί σήμερα.
Αν και έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι οι ωκεανοί του κόσμου αυξήθηκαν σημαντικά τα τελευταία 12.000 χρόνια και οι τεράστιες περιοχές στις οποίες ανακαλύφθηκαν τα υποβρύχια ερείπια πλημμύρισαν, δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη βύθιση της Ατλαντίδας - μόνο ότι βυθίστηκε στη θάλασσα. Βυθίστηκε πραγματικά «κατά τη διάρκεια μιας κακής μέρας και νύχτας» σε «φοβερούς σεισμούς και πλημμύρες», όπως αναφέρει ο Πλάτων; Ο πολιτισμός επινόησε τον δικό του θάνατο στον προκατακλυσμιαίο κόσμο μέσω του πειραματισμού με τις δυνάμεις της φύσης;
Ένας προϊστορικός πυρηνικός πόλεμος, όπως περιγράφεται στο αρχαίο ινδουιστικό έπος, το Mahabharata, συνέβαλε με τέτοια αξιοσημείωτη ακρίβεια στο λιώσιμο των παγετώνων και στην πλημμύρα της γης; Ακόμη και η πρόσκρουση ενός αστεροειδούς στην επιφάνεια της γης στο νότιο τμήμα του Τριγώνου των Βερμούδων αναφέρθηκε ως πιθανή εξήγηση και πίστευε - ίσως λίγο και ο αείμνηστος Otto Muck, συγγραφέας του βιβλίου Atlantis - Found (Στουτγάρδη 1954). παρασύρθηκε από τον δικό του ενθουσιασμό - ότι η έρευνά του για το ημερολόγιο των Μάγια έδειξε ότι η ημερομηνία που αντιστοιχεί στο ημερολόγιό μας μιας τέτοιας πλανητοειδούς πρόσκρουσης ήταν η 5η Ιουνίου 8498 π.Χ. ήταν.
Η εξαφάνιση μεμονωμένων αεροπλάνων και πλοίων, ενώ άλλα φαινόμενα στην περιοχή αυτή δεν μπορούν να εξηγηθούν από αυτά.
Ακριβώς όπως η εξερεύνηση του πυθμένα του ωκεανού στο Τρίγωνο των Βερμούδων αποκάλυψε τα ερείπια ενός πιθανώς προϊστορικού πολιτισμού του Ατλαντικού, η έρευνα για τη βύθιση χερσαίων περιοχών του Ατλαντικού μπορεί να πλησιάσει περισσότερο στην εξήγηση των φαινομένων που συμβαίνουν στο Τρίγωνο σήμερα.
Οι παλιρροϊκές, σεισμικές ή ακόμα και κοσμικές δυνάμεις που εξαφάνισαν εκείνες τις βυθισμένες τώρα χερσαίες μάζες που κάποτε κατοικήθηκαν και μπορεί να είναι ακόμα ενεργές εκεί μετά από χιλιάδες χρόνια. Η Καραϊβική και το γειτονικό τμήμα του δυτικού Ατλαντικού σχηματίζουν μια από τις πιο ηφαιστειακά ενεργές ζώνες στη γη, για τις οποίες είναι χαρακτηριστικοί οι ξαφνικοί και βίαιοι τυφώνες, το όνομα του οποίου "Hurricane" προέρχεται από το "Hurikan", το όνομα ενός καταστροφικού θεού. των Ινδιάνων της Καραϊβικής, που είναι η παράδοσή τους μετά την πυροδότηση του Κατακλυσμού.
Ο Ronald Waddington από το Μπέρλινγκτον του Καναδά, ο οποίος κάνει έρευνα για το Τρίγωνο των Βερμούδων, έχει κάνει μια ενδιαφέρουσα υπόθεση για τις φυσικές δυνάμεις που λειτουργούν με υπερφυσικό τρόπο στο τρίγωνο και επίσης επιχείρησε να εξηγήσει λογικά την εξαφάνιση αεροπλάνων, πλοίων, επιβατών και πλητωμάτων:
«Η υπόθεσή μου βασίζεται στο γεγονός ότι υπάρχουν συνεχείς υπόγειες ηφαιστειακές εκρήξεις. Είναι κατανοητό ότι, ως αποτέλεσμα των μεγάλων βάθους των γεωσύγκλινων κάτω από τον Ατλαντικό και των συνθηκών υψηλής πίεσης που δρουν εκεί, οι ηφαιστειακές εκρήξεις λαμβάνουν χώρα σε αυτήν την περιοχή είναι αρκετά διαφορετικές από εκείνες που σχημάτισαν τις ατόλες του Ειρηνικού. Ρωγμές μπορεί να ανοίξουν σε αυτά τα άγνωστα βάθη και κάτω από την τεράστια πίεση που δημιουργούν τα καυτά αέρια στο εσωτερικό της γης, τμήματα μιας ραδιενεργής, εξαιρετικά μαγνητικής ουσίας μπορεί να εκτιναχθούν σε εκρήξεις, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με αυτό που γνωρίζουν οι άνθρωποι.
Αυτή η ουσία θα κινούνταν με τρομερή ταχύτητα, παρόμοια με έναν υγρό πύραυλο. Όταν αυτή η ουσία διαπερνά την επιφάνεια του νερού σαν πολικός πύραυλος, μπορεί να λειτουργήσει σαν μια ισχυρή κοσμική ακτίνα στην προσπάθειά της να αλλάξει την ισορροπία των ηλεκτρονίων της. Εάν ένα αεροπλάνο πιαστεί στο μαγνητικό του πεδίο, αυτές οι ακτίνες θα μπορούσαν να προκαλέσουν βραχυκύκλωμα όλων των ηλεκτρικών συσκευών. Εάν αποτύγχανε ολόκληρο το σύστημα ηλεκτρικής κίνησης, το αεροσκάφος θα έχανε ξαφνικά όλη την ανύψωση και θα έμπαινε σε μια περιστροφή που ο πιλότος δεν μπορούσε να ελέγξει, αφού και τα χειριστήρια θα αποτύγχαναν.
Αυτή η ξαφνική απώλεια ισχύος θα εξηγούσε γιατί κανένας πιλότος δεν μπορούσε ποτέ να πραγματοποιήσει κλήση SOS, παρόλο που κάποιοι ήταν σε άμεση ραδιοεπικοινωνία με επίγειους σταθμούς. Οι ύποπτες εκρήξεις των αεροπλάνων κατά την πτήση θα μπορούσαν να εξηγηθούν από το γεγονός ότι οι ατμοί αερίου αναφλέγονταν από τόξα που προκλήθηκαν από ηλεκτρικά βραχυκυκλώματα όταν πετούσαν στο μαγνητικό πεδίο.
Η επίδραση αυτών των φαινομένων στα πλοία θα ήταν αρκετά διαφορετική. Μέρη αυτού του ραδιενεργού υλικού θα μπορούσαν να κινηθούν με την ταχύτητα μιας βόμβας υδρογόνου Στην επιφάνεια της θάλασσας και σαν αιχμή τορπίλης -και με το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα- διεισδύουν στα ατσάλινα σκαριά των πλοίων. Είναι αρκετά κατανοητό ότι ένα πλοίο που χτυπήθηκε από μια τέτοια ατομική δύναμη θα μπορούσε να διαλυθεί χωρίς ίχνος, κάτι που θα εξηγούσε γιατί δεν βρέθηκαν ποτέ επιζώντες ή συντρίμμια.
Το περίεργο φαινόμενο των εγκαταλελειμμένων πλοίων που βρέθηκαν να επιπλέουν θα μπορούσε να εξηγηθεί αν υποθέσει κανείς ότι αυτές οι εκρήξεις, όπως όλες οι γνωστές σε εμάς ηφαιστειακές εκρήξεις, ποικίλλουν τόσο σε ισχύ όσο και σε διάρκεια. Αυτά τα πλοία μπορεί να χτυπήθηκαν από μικρά κομμάτια της μυστηριώδους ουσίας που δεν ήταν αρκετά ισχυρά για να προκαλέσουν τη βύθιση του πλοίου.
Ωστόσο, το τρομακτικό θέαμα αυτών των πυρκαγιών που εκτοξεύθηκαν ξαφνικά από τη θάλασσα, θα προκαλούσε τέτοιο πανικό στο πλήρωμα που πήδηξαν όλοι στο νερό . Η θάλασσα, η οποία συνήθως μαστιγώνεται βίαια από μια υποθαλάσσια ηφαιστειακή έκρηξη, σε συνδυασμό με τον ακέφαλο πανικό του πληρώματος, θα κατέστρεφε κάθε ελπίδα επιζώντων σε περίπτωση τέτοιας καταστροφής.
Τα μηνύματα από τους λίγους ραδιοφωνικούς που μπόρεσαν να περιγράψουν αυτό που είδαν πριν σιωπήσουν τα ραδιόφωνα τους δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα. Ωστόσο, εάν τα φέρετε σε σχέση με τέτοιες βολίδες και μια ταραχή στη θάλασσα, όπως μια υποθαλάσσια αναταραχή αυτού του είδους θα τους πυροδοτούσε, το νόημά τους είναι πολύ σαφές και απολύτως λογικό. Το γεγονός ότι αυτά τα μυστηριώδη περιστατικά συμβαίνουν μόνο σε ορισμένες χρονικές στιγμές και ότι χιλιάδες αεροπλάνα και πλοία παραμένουν ανενόχλητα σε αυτήν την περιοχή φαίνεται να δείχνει ότι αυτά τα περιστατικά, όπως και οι ηφαιστειακές εκρήξεις, είναι κυκλικά.
Αυτού του είδους τα περίεργα ξεσπάσματα θα μπορούσαν φυσικά να συμβούν και σε άλλες περιοχές όπως ο Ειρηνικός Ωκεανός μακριά από πολυσύχναστες ναυτιλιακές διαδρομές και αεροπορικές εταιρείες. Ίσως θα έπρεπε να διερευνήσει κανείς πιο προσεκτικά τις μυστηριώδεις υποθέσεις αγνοουμένων που έχουν συμβεί κοντά στην Ιαπωνία και σε άλλα μέρη του Ειρηνικού για να δει αν ταιριάζουν επίσης σε αυτό το σχέδιο των βαθιών γεωσύγκλινων και υπόγειων αυλακιών...»
Αν και οι υποθέσεις του Waddington δεν δείχνουν καμία σχέση μεταξύ της Ατλαντίδας και των τρεχόντων γεγονότων στο Τρίγωνο των Βερμούδων, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι οι διαδικασίες που περιγράφει συνεχίζονται μέχρι σήμερα και αντιπροσωπεύουν, θα λέγαμε, ένα «υποπροϊόν» της καταστροφής που προκάλεσε η βύθιση της πρώην Ατλαντικής Αυτοκρατορίας στη θάλασσα.
Η προηγούμενη ύπαρξη της Ατλαντίδας και η σημερινή ύπαρξη του Τριγώνου των Βερμούδων είναι δύο από τα πιο μυστηριώδη μυστήρια που κρύβει ο Ατλαντικός στα βάθη του. Η επίλυση ενός γρίφου μπορεί να οδηγήσει στην επίλυση του δεύτερου. Ωστόσο, τα περίεργα συμβάντα στο Τρίγωνο των Βερμούδων δεν μπορούν να αποδοθούν αποκλειστικά σε ηφαιστειακές αναταραχές και σε μια αναταρασσόμενη θάλασσα.
Υπάρχουν και άλλοι αινιγματικοί παράγοντες που πρέπει να λάβετε υπόψη: περίεργα σύννεφα, νεφελώματα που εμφανίζονται ξαφνικά, «milk zones» που προκαλούν ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές, μη αναγνωρίσιμα φώτα ή οχήματα που φαίνονται και εξαφανίζονται στον νυχτερινό ουρανό ή κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας ή αναδύονται από τη θάλασσα προς τον ουρανό και εξαφανίζονται ξανά στη θάλασσα, και τελικά «θεάσεις φαντασμάτων» στις οθόνες ραντάρ, αντικειμένων που φαίνεται να μην έχουν υλική συνέπεια.
Έχει προταθεί ότι αυτά τα φαινόμενα μπορεί επίσης να σχετίζονται με παλαιότερη, ή ακόμα και σήμερα, εφεύρεση ατλαντικής προέλευσης.
Σύμφωνα με μια θεωρία, η οποία βασίζεται κυρίως στις trance δηλώσεις του Edgar Cayce σχετικά με τις πηγές ενέργειας της αρχαίας Ατλαντίδας, τέτοιες πηγές ενέργειας που βρίσκονται στον πυθμένα της θάλασσας εξακολουθούν να λειτουργούν σποραδικά ακόμη και μετά από χιλιετίες. Όποιος κι αν είναι όμως ο λόγος για αυτά τα φαινόμενα, είτε είναι σεισμικά, ηλεκτρομαγνητικά, ανθρώπινα ή άλλα, αποτελούν ολοένα και περισσότερο πηγή συναγερμού και απογοήτευσης για όσους συναντούν αυτές τις δυνάμεις στο τρίγωνο - δηλαδή για εκείνους που διέφυγαν από αυτές.
παράρτημα
Μυθολογικά νησιωτικά βασίλεια των περιατλαντικών πολιτιστικών περιοχών, τα ονόματα και οι τοποθεσίες τους (μετά τον Charles Berlitz).
στον σύνδεσμο
3-4-2021
https://www.pravda-tv.com/2021/04/verbotene-archaeologie-das-bermuda-dreieck-und-atlantis/
πηγή
Το Τρίγωνο των Βερμούδων και η Ατλαντίδα [του Τσαρλς Μπέρλιτζ (1977)]
https://atlantisforschung.de/index.php?title=Das_Bermuda-Dreieck_und_Atlantis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου