Δομές αντίστασης και όχι ταλιμπανισμοί

Από κάθε κατάσταση της ζωής του, κανείς αποκτά διάφορα βιώματα και μαθαίνει μέσα από αυτά. Είχα την ευκαιρία, τους τελευταίους μήνες, να αποκτήσω αρκετά τέτοια βιώματα, μέσω μιας διαδικασίας που ξεκίνησε από την προφυλάκισή μου τον Ιανουάριο, και βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη σήμερα, με την συμμετοχή μου στις Περιφερειακές εκλογές. Το συμπέρασμα που βγάζω από αυτά τα μαθήματα, είναι ότι το σύστημα φοβάται. Φοβάται την επερχόμενη αλλαγή, που βλέπει στον ορίζοντα.

Τον ορίζοντα όχι μόνο τον “φιλολογικό”, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται το μεσοπρόθεσμο μέλλον, αλλά κυριολεκτικά, τον ορίζοντα του τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην χώρα μας, καλώς ή κακώς, υπάρχει μια επικυριαρχία της αριστερής κουλτούρας, κυρίως σε ότι αφορά τον παραγόμενο “mainstream” πολιτικό λόγο, ο οποίος πρέπει να διανθίζεται απαραίτητα από διάφορα “ανθρωπιστικά” και βαθιά αριστερίστικα σλόγκαν.

Αυτό πρέπει να πούμε ότι έχει αρχίσει σιγά σιγά να “σπάει”. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε – για μένα – η παγίωση του ΛΑΟΣ ως κοινοβουλευτικού κόμματος αλλά και η εντεινόμενη δυσφορία του κόσμου για την συστημική πολιτικά ορθή άποψη, όποια και αν είναι αυτή. Δεν είναι όμως όλα ρόδινα και αισιόδοξα. Την ίδια στιγμή που ένας συγκεκριμένος χώρος, αποκτά μία δυναμική, βλέπουμε μια λογική εσωστρέφειας να αναπτύσσεται σε αυτόν.

Κυριαρχεί η περιθωριακή άποψη περί “εσωτερικού εχθρού”. Και εάν σήμερα, είναι προεκλογική περίοδος, και υπάρχουν κομματικές σκοπιμότητες, μετά τις 8 Νοεμβρίου τι θα γίνει; Μπορώ να καταλάβω κάποιες επιθέσεις εις βάρος μου, υπό το φως αυτής ακριβώς της προεκλογικής περιόδου. Επειδή είμαι φύσει άνθρωπος που προσπαθεί να βρεί τα “καλά” του κάθε ενός, θα υποθέσω ότι αυτές προέρχονται από τις προσωπικές απόψεις κάποιων, οι οποίες ίσως διαφωνούν με κάποιες δικές μου επιλογές. Προφανώς ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει την επιλογή του, όπως ακριβώς έκανα και εγώ.

Αυτό που πρέπει όμως να φωνάξω, και θα το κάνω όσο μπορώ, είναι ότι την 8η Νοεμβρίου θα έχουμε και πάλι απέναντί μας ένα κράτος εχθρικό προς τον Έλληνα πατριώτη, που κινείται προς την κατεύθυνση της παγκοσμιοποίησης. Απέναντι σε αυτό, είναι ανάγκη να έχουμε μια όσο πιο συμπαγή αντίσταση. Οι “προεκλογικοί” ταλιμπανισμοί, το μόνο που κάνουν είναι να υπονομεύουν το μέλλον.

Εγώ και ο κάθε εγώ, δηλαδή ο άνθρωπος που θέλει να πετύχει κάποια ανατροπή σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία, να πω την αλήθεια χαίρομαι που βλέπω έναν “πλειοδοτικό” ανταγωνισμό σε ζητήματα που αφορούν την λαθρομετανάστευση.

Χαίρομαι όταν βλέπω ότι άνθρωποι από διαφορετικές κομματικές αφετηρίες συμφωνούν σε κάποια ζητήματα. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι. Και όχι να ψάχνουμε να βρούμε αφορμές για να σπείρουμε την διχόνοια. Από εκεί και πέρα, το τι θα πράξει ο καθένας στην κάλπη (αν πάει), ποιόν θεωρεί πιο ικανό, πιο ειλικρινή, πιο συνεπή αν θέλετε, είναι μια επιλογή που θα κληθεί να κάνει ο κάθε πολίτης.

Ειδαλλώς θα περάσουμε σε μία κατάσταση “μικρότητας” και “αγωνίας” για τα λίγα, χάνοντας την επαφή που έχει αρχίσει να κτίζεται με μεγάλες μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Ας κοιτάξει ο καθένας από την πλευρά του, από το πόστο του, από όπου ετάχθη να κοιτάξει να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία και να δημιουργήσει δομές αντίστασης στην λαίλαπα που έρχεται.

Εγώ π.χ. με την συμμετοχή μου στις περιφερειακές εκλογές, δεν φιλοδοξώ – και δεν νομίζω ότι έχω τις ικανότητες – να λύσω τα οικονομικά προβλήματα των ελλήνων. Δεν φιλοδοξώ να “επηρεάσω” την διεθνή πολιτική σκηνή. Αυτό που φιλοδοξώ να κάνω, είναι να λειτουργήσω ως ένα εργαλείο, μια “ντουντούκα” αν θες, φίλε αναγνώστη, διαθέσιμη στον κάθε Έλληνα που θα θέλει να φωνάξει τα προβλήματά του, στο περιφερειακό συμβούλιο. Ως εκεί. Δεν υπάρχουν “μονόδρομοι” και δεν υπάρχουν “θεϊκές λύσεις”. Και σίγουρα αυτό που δεν χρειάζεται το πατριωτικό κίνημα αυτή την στιγμή, είναι προεκλογικούς ταλιμπάν.

Αυτά τα ολίγα

Παπαγεωργίου Δημήτρης