Έχουν ήδη γραφτεί πολλά για την επίσκεψη του Προέδρου της Ρωσίας στην Κύπρο. Όντως, είναι η πρώτη φορά που ο επικεφαλής μιας υπερδύναμης επισκέπτεται την Κύπρο και αυτό πιστώνεται στον Πρόεδρο Χριστόφια ως σημαντική επιτυχία. Αλλά, μια τέτοια επίσκεψη από μόνη της δεν μπορεί να αντισταθμίσει τα σημαντικά ολισθήματα που βαραίνουν τον Πρόεδρο. Προς τούτο και η επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία, τουλάχιστον με την Ρωσία, να γίνει αυτή την φορά το σωστό. Το δύσκολο μεν που απαιτεί κότσια και που θα δυσαρεστήσει κάποιους εντός και εκτός, αλλά το εθνικά σωστό.Οι ιστορικοί δεσμοί του Ελληνισμού με την Ρωσία πάνε αιώνες πίσω, με αφετηρία το Βυζάντιο και την Ορθοδοξία. Ο δικός μας Πρόεδρος ωστόσο, στους δύο αυτούς άξονες συγγένειας με την Ρωσία βρίσκεται προσωπικά σε μειονεκτική θέση για να τους αξιοποιήσει εάν δεν τους υιοθετεί εγκάρδια. Από την μια, η πρόσφατη του δήλωση περί εισβολής και της Ελλάδας το 1974 στην Κύπρο επανέφερε στο προσκήνιο την γενική πεποίθηση εναντίον μερίδας του ΑΚΕΛ και του ιδίου προφανώς (;) για αποστροφή προς την εθνική μας ταυτότητα ως συνεκτικού δεσμού των απανταχού Ελλήνων. Από την άλλη, έχει δημιουργηθεί μια καχυποψία γύρω από τον Πρόεδρο για τον τρόπο που αντικρίζει την εκκλησία και την Ορθοδοξία, πράγμα που πηγάζει και από την προσωπική του ιδεολογία αλλά και συμπεριφορά.
Ο Πρόεδρος λοιπόν έχει μια ευκαιρία μπροστά του –ίσως μοναδική– και θα μας βρει μαζί του εάν κινηθεί σωστά. Το ζητούμενο και σημαντικό σήμερα για την Κυπριακή Δημοκρατία είναι να αποκτήσουμε με την Ρωσία σοβαρά αμοιβαία συμφέροντα ώστε οι κοινοί θρησκευτικοί, ιστορικοί και πολιτιστικοί δεσμοί να ενδυναμωθούν στην βάση αμοιβαίων στρατηγικών συμφερόντων. Άλλωστε, πέραν από το επίσημο μέρος με την υπογραφή συμφωνιών, ο Πρόεδρος καλείται να αναπληρώσει μέρος έστω από το κενό που προκλήθηκε από την υποβάθμιση της συνεργασίας με την Γαλλία σε στρατηγικούς τομείς (στρατιωτικό, ενεργειακό, ασφάλεια κ.ά.). Ο ίδιος ο Πρόεδρος επέλεξε την Αγγλία και είδαμε τα αποτελέσματα της επιλογής του. Η επιλογή του συσσώρευσε ζημιές στο Κυπριακό και ταυτόχρονα, χάθηκε μια σημαντική προοπτική με την Γαλλία που τον βαραίνει προσωπικά μεν, αλλά το κόστος μεταφέρεται στους ώμους όλων μας.
Ας βρεθεί λοιπόν ο τρόπος ώστε η Ρωσία να εμπλακεί ενεργά στις έρευνες για ενεργειακό πλούτο στην νότια θάλασσα της Κύπρου. Ας δοθούν δικαιώματα στην Ρωσία εκεί που η Τουρκία αυθαίρετα διεκδικεί στο χώρο εντός της δικής μας Οικονομικής Αποκλειστικής Ζώνης. Μια τέτοια ενέργεια του Προέδρου θα του φέρει πολλούς αντιπάλους και συμμάχους. Κάποιοι θα εναντιωθούν αφού ο Πρόεδρος θα κατηγορηθεί για περιπέτειες. Όμως, αν δεν το κάνει, η ιστορική επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου θα περάσει χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα για το Κυπριακό. Και ο ίδιος θα μείνει στην Ιστορία ως ο αποτυχημένος Πρόεδρος που ανάμεσα σε άλλα, αντί να ασκήσει πίεση στην Τουρκία παρεμποδίζοντας τις ενταξιακές της, επεξηγούσε την απροθυμία της να αποδεχτεί λύση ενώπιον των αμερικανών στην επίσκεψή του!
Είναι επίσης φρόνιμο να επισημαίνεται ότι, αυτό το κράτος που υποδέχεται σήμερα ξένους ηγέτες, αυτό το κράτος που στο εγγύς μέλλον θα συμπροεδρεύει της Ε.Ε. των 27, αυτό το κράτος που βρίσκεται εν ζωή και αγωνίζεται για απαλλαγή από την κατοχή, το κάνει επειδή ο λαός του στην συντριπτική του πλειοψηφία, αγνοώντας τους εκβιασμούς και τις υποδείξεις της ανανικής του ηγεσίας (φανερής και αφανέρωτης) απέρριψε το σχέδιο Ανάν το 2004. Το πολιτικά αφύσικο είναι που οι πλείστοι Κυβερνητικοί αξιωματούχοι που καμαρώνουν σήμερα ενώπιον των ξένων ηγετών για την δυνατότητα και την προβολή που τους παρέχει το αξίωμά τους, το 2004 αποδέχτηκαν λύση που προνοούσε την διάλυση του κράτους και δεν διασφάλιζε σωτηρία σε περίπτωση «λάθους».
Κώστας Μαυρίδης
1 σχόλιο:
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΕΙΠΕ
Σε συνεντευξη στην καθημερινη ξεκαθαρίζει ο κ. Ιμπραΐμ Καλίν, σύμβουλος του Τούρκου πρωθυπουργού ότι επικειται μοιρασμα του αιγαιου
http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=29174
– Η Τουρκία θέλει να γίνει μέλος της Ε.Ε., αλλά απειλεί την Ελλάδα ότι ενδεχόμενη επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια θα είναι αιτία πολέμου, casus belli. Είναι αυτή η γλώσσα που χρησιμοποιεί μια ευρωπαϊκή χώρα απέναντι στον γείτονα και εταίρο της;
– Πρώτα απ’ όλα, δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τον όρο «casus belli» για τις διμερείς μας σχέσεις ή για τα προβλήματα του Αιγαίου. Ηταν μια συγκεκριμένη αντίδραση, τον Ιούνιο του 1995, σε μια συγκεκριμένη απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου, έναν νόμο ο οποίος έλεγε ότι το Κοινοβούλιο έχει δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο στα 12 μίλια. Το τουρκικό Κοινοβούλιο απάντησε σ’ αυτήν την απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου, τίποτα περισσότερο. Αυτό που προτείνουμε σήμερα είναι να αποσύρουμε ταυτόχρονα και τις δύο αποφάσεις και να αφήσουμε τη ρύθμιση του ζητήματος στη συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων.
– Κάτι τέτοιο θα σήμαινε να παραιτηθεί η Ελλάδα από ένα νόμιμο, βάσει του διεθνούς δικαίου, δικαίωμα με αντάλλαγμα να παραιτηθεί η Τουρκία από μια απειλή. Σας φαίνεται δίκαιη μια τέτοια ανταλλαγή;
– Είναι δίκαιη, γιατί το ουσιαστικό ζήτημα, αν διευρύνουμε τον ορίζοντα του προβληματισμού μας, είναι πώς θα μοιραστούμε το Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο, και να δούμε όλα τα άλλα ζητήματα -εμπόριο, μετανάστευση, πάλη κατά της τρομοκρατίας κ.λπ.- ως μέρος μιας συνολικής διευθέτησης.
– Είναι καλύτερο το κλίμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων με τον Γιώργο Παπανδρέου στην πρωθυπουργία;
– Ασφαλέστατα. Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου συμπεριφέρεται ως πραγματικός ηγέτης. Αν και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα εσωτερικής πολιτικής, παραμένει διεθνιστής, βλέπει τα ζητήματα κάτω από μια παγκόσμια οπτική κι αυτό χαρακτηρίζει επίσης τον Ταγίπ Ερντογάν. Οι δύο ηγέτες έχουν αποκαταστήσει πολύ καλή σχέση. Επομένως, η πολιτική θέληση υπάρχει. Το επόμενο βήμα είναι να προετοιμάσουμε την κοινή γνώμη στις δύο χώρες. Αναφορικά με το Αιγαίο, συνεχίζονται οι διερευνητικές συζητήσεις και εξ όσων γνωρίζω η ατμόσφαιρα είναι καλή.
Δημοσίευση σχολίου