Πέρασαν ήδη τόσοι μήνες από τότε που η χώρα μας τέθηκε υπό κηδεμονία και νιώθω τον εαυτό μου έτοιμο να συμβιβαστεί όπως τόσοι και τόσοι άλλοι στην πικρή πραγματικότητα. Θα φωνάξω λίγο όταν θα έλθουν, γιατί θα έλθουν, τα νέα μέτρα και ύστερα πάλι με τις παντούφλες μου μπροστά στην τηλεόραση να ακούω τους υπαλλήλους του κάθε Μπόμπολα ή Κουρή να μιλούν για την θαυμαστή, πανέξυπνη και ισορροπημένη πολιτική της σοσιαληστρικής μας κυβέρνησης αδιαφορώντας για την δυστυχία, την δική μου πρωταρχικά, και των συνανθρώπων μου δευτερότερα.
Πρέπει κάτι να μας πότιζαν τριάντα χρόνια τώρα, για να γίνουμε τα κουρδιστά ανθρωπάκια του σήμερα που, αν μας κουρδίσουν κινούμαστε διαφορετικά μένουμε ήσυχοι, σιωπηλοί και ανήμποροι να αντιδράσουμε στα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Όλη αυτή η καλοπέραση των προηγούμενων χρόνων, μας θωράκισε σωματικά και πνευματικά αναγκάζοντάς μας, όχι μόνον να μην κινούμεθα αλλά ταυτόχρονα να επιζητούμε αυτή την ακινησία στα όρια της ακαμψίας.
Γίναμε άνθρωποι της ρουτίνας κάνοντας τα ίδια πράγματα, την ίδια ώρα κάθε χρόνο για χρόνια τώρα, κλωσσώντας αυτά που έχουμε ξεχνώντας, οι περισσότεροι, ότι αυτά που έχουμε είναι δανεικά και μάλλον ήλθε η ώρα να τα επιστρέψουμε. Και μαζί ξεχάσαμε και τους νόμους της φύσης όπως αυτόν που λέει ότι, ό,τι μένει ακίνητο (στάσιμο) πεθαίνει.
Τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας δεν κινείται και μεταφέρει την ακινησία του στην Ελλάδα αναγκάζοντάς την να ακολουθήσει την μοίρα του και ας μου πει κάποιος τι το συνταρακτικό έγινε στην χώρα μας από το 1950 έως σήμερα. Ακόμη και η επταετία 1967-1974, μέσα στα τέσσερα πρώτα χρόνια είχε γίνει σχεδόν ίδια με την κατάσταση που είχε ανατρέψει και, αν δεν έβαζαν οι Τούρκο-Αγγλο-Αμερικάνοι το χεράκι τους, τότε με την Κυπριακή τραγωδία, μην νομίζετε ότι τα πράγματα θα ήταν και πολύ διαφορετικά από ότι είναι σήμερα.
Εδώ θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα μας σήμερα; Στο χάλι να έχει, για τρίτη φορά, έναν ανίκανο Παπανδρέου για πρωθυπουργό που το μόνο που μπορεί να της προσφέρει είναι οι αρνητικές του υπηρεσίες με όλο αυτό το σκυλολόι που κουβαλά μαζί του υπό τύπον κυβερνήσεως;
Η διαφορά στο τι "είναι" και στο τι "έπρεπε να είναι" η Ελλάδα μας είναι μεγάλη και θα πρέπει να είναι η πρώτη ή η δεύτερη φορά στην ιστορία της που σχολιάζεται τόσο δυσμενώς από την παγκόσμια κοινότητα ενώ το φταίξιμο είναι όλο δικό μας, των Ελλήνων, με την διαφορά ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε τον ηγέτη που θα μας ταρακουνούσε συθέμελα και εκείνη η καρικατούρα της "αλλαγής" του, ποτέ συγχωρημένου, Ανδρέα Παπανδρέου σκοπό είχε να μας φέρει στο σημερινό μας χάλι.
Εδώ θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα μας σήμερα; Στο χάλι να εκχωρεί την κυριαρχία της στον κάθε δυνάστη προερχόμενο από την Δύση, τον Βορρά ή την Ανατολή; Στο χάλι, να έχει χάσει την υπερηφάνειά της και να υποκύπτει, με σκυμμένο το κεφάλι, στις αισχρές ορέξεις του κάθε "νταβατζή" επειδή οι φυσικοί προστάτες της, τα παιδιά της, προτιμούν την ακινησία από την κίνηση σώματος και μυαλού;
Εδώ θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες σήμερα;
Θύματα των σειρήνων που ονομάζονται "πρόοδος" και "πρωτοπορία" επιδοκιμάζοντας τους εμπνευστές αυτών των ιδεών που στην πράξη μετατρέπουν τον σοσιαλισμό και την ισότητα σε στυγνό κρατισμό και καταπίεση μετατρέποντάς μας ταυτόχρονα σε ενεργούμενα ικανά μόνο να ελπίζουν αλλά ανίκανα να δρουν;
Που ονομάζονται "αναρχία" και "αναρχικός" παριστάνοντας τον έμπορο της ελευθερίας και στο όνομα αυτής της ελευθερίας δολοφονούν την ελευθερία της σκέψεως ή μήπως που ονομάζεται "λαϊκή κυριαρχία" και στο όνομά της εγκαθιδρύθηκε το πιο στυγνό ολοκληρωτικό καθεστώς της ιστορίας επί ολοκληρα 70 χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ανατολή; ΄
Αυτή την στιγμή Ελλάδα και Έλληνας έχουν την ανάγκη από ένα ζωηρό ξύπνημα και από έναν ηγέτη διαφορετικό από αυτούς που έχουμε συνηθίσει έως σήμερα. Το ξύπνημα των αισθήσεων και των προτερημάτων του Έλληνα να τα πάρει ο ηγέτης και να τοποθετήσει την Ελλάδα εκεί που της αξίζει σε πείσμα όλων των γελοίων GAP του κόσμου από την παρουσία των οποίων πρέπει να μας απαλλάξει ολοκληρωτικά και μόνιμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου