ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. - Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΟΧΙ

Επί ξύλου κρεμάμενοι, και στην Ευρώπη

Το προηγούμενο σημείωμα της στήλης ήταν αφιερωμένο σε εκείνους που είναι "επί ξύλου κρεμάμενοι" στις χώρες του τρίτου κόσμου και κυρίως την Αφρική.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν θλιβερά φαινόμενα που καταδεικνύουν την εξαγρίωση των κοινωνιών μας, με την εξαχρείωση της ζωής ικανού αριθμού συνανθρώπων μας, και στις αναπτυγμένες κοινωνίες της Ευρώπης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που καταγράφεται στην "ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας" τη Γερμανία.

Επί τέσσερα χρόνια οι συνταξιούχοι περιμένουν πότε θα υλοποιήσει η κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού" της Άνγκελα Μέρκελ την υπόσχεση της για αύξηση των συντάξεων τους.

Και τώρα μαθαίνουν ότι θα πάρουν 1,1% του χρόνου, -που είναι βεβαίως χρονιά εκλογών- όταν ο πληθωρισμός ξεπερνά το 3%, ενώ μόνο η αύξηση στην τιμή του ρεύματος ξεπέρασε το 30%.

Και αυτό με δεδομένο ότι το ύψος της μέσης σύνταξης φθάνει για μεν τους άνδρες τα 976 ευρώ για δε τις γυναίκες 465, (αλλά για την ανισότητα αυτή δεν είδαμε τη Γερμανία να καταδικάζεται από κανένα ευρωπαϊκό όργανο όπως η Ελλάδα).

Με απλή αριθμητική, η αύξηση αυτή θα είναι 10 ευρώ για τους άνδρες και 5 για τις γυναίκες 5.

Όπερ σημαίνει πρακτικά ότι του χρόνου οι Γερμανοί συνταξιούχοι θα έχουν πραγματική μείωση κάτι περισσότερο από 10%.

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει αρκεί να λάβουμε υπόψη μας ότι το όριο της φτώχειας, στη συγκεκριμένη χώρα, είναι τα 1500 ευρώ.

Θέλετε άλλη μια παράμετρο της αγριότητας του συστήματος;

Το Πανεπιστήμιο του Ντόρτμουντ, μετά από πολυετή έρευνα διαπίστωσε ότι οι άνδρες χαμηλοσυνταξιούχοι πεθαίνουν 14 χρόνια νωρίτερα από τους συνταξιούχους των "ρετιρέ" της κοινωνικής κλίμακας.

Αυτά για να μη νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι στην Ευρώπη που έχουμε χαμηλοσυνταξιούχους που ζουν πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας.

Δυστυχώς όλη η ευρωπαϊκή πολιτική διαμορφώνεται κυρίως από όργανα που μετρούν άλλους δείκτες, που παρακολουθούν με άγχος αν είναι ικανοποιημένοι οι πολυεθνικοί γίγαντες, αλλά ελάχιστα ενδιαφέρονται για τους "επί ξύλου κρεμάμενους".

Και ειδικά εκείνους που δεν έχουν πια τον τρόπο να ασκήσουν άλλη πίεση, πέραν ίσως μιας ψήφου διαμαρτυρίας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

Πηγή:Ελεύθερη Θράκη