Η πλάνη του Δαρβίνου: Τα προκατακλυσμιαία ευρήματα αποδεικνύουν – δεινόσαυροι και άνθρωποι ζούσαν μαζί
Απρίλιος 19, 2015
Κατά μήκος του ποταμού Paluxy στο Τέξας, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, έχουν βρεθεί κοινά ίχνη δεινοσαύρων, τριλοβιτών, θηλαστικών και ανθρώπων. Σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης, η διάρκεια ζωής αυτών των πλασμάτων χωρίζεται από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Ο ίδιος ο συγγραφέας έλαβε μέρος σε ανασκαφές και αποδεικνύει τη συνύπαρξη όλων των πλασμάτων και έτσι επίσης ότι δεν υπήρξε καθόλου εξέλιξη. Είναι μόνο ένα μοντέλο σκέψης και ήταν πλασματικό.
Οι επιστήμονες της Γης αποκαλούν τη διαδικασία όταν ένα μεγάλο κοσμικό κομμάτι βράχου εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της Γης με υπερβολική ταχύτητα και θρυμματίζεται στην επιφάνεια ως πρόσκρουση.
Έτσι ακριβώς είναι για όποιον διαβάζει το λάθος του Δαρβίνου από τον Hans-Joachim Zillmer: Όπως ένας μεγάλος μετεωρίτης, η κοσμοθεωρία του H.-J. Zillmer στις συνελίξεις του εγκεφάλου και καταστρέφει τον κόσμο του Δαρβίνου και του Λάιελ, [Charles Lyell ] ο οποίος μέχρι στιγμής έχει εξηγηθεί και δικαιολογηθεί τόσο λογικά, τόσο βιώσιμα και διεξοδικά που μετά την ανάγνωσή του αναρωτιέται κανείς με κάθε σοβαρότητα γιατί αυτές οι επιστημονικές εξηγήσεις του κόσμου μας έχουν ληφθεί τοις μετρητοίς όλα αυτά τα χρόνια.
Πράγματι, το κυρίαρχο δόγμα από τον περασμένο αιώνα υποστηρίζει ότι τα είδη που ζουν στον πλανήτη μας έχουν εξελιχθεί κατά τη διάρκεια αιώνων ετών (Δαρβίνος) και ότι η επιφάνεια έχει εναποτεθεί και παραμορφωθεί κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών κόκκων άμμου (Lyell) μέχρι σήμερα.
«Και δεν ήταν έτσι!» φωνάζει το βιβλίο του Zillmer, και μας δίνει όχι μόνο σκληρές, γεωεπιστημονικές εξηγήσεις για τις θέσεις του, αλλά ταυτόχρονα μια όμορφη άποψη του κόσμου, έστω και μόνο μια εικόνα του κόσμου όπως ήταν κάποτε - και αυτό όχι πολύ καιρό πριν.
Φανταστείτε μια εύθραυστη σαπουνόφουσκα, ένα ιριδίζον κολλοειδές που περιστρέφεται γύρω από το κεντρικό αστέρι του σε έναν νυχτερινό μαύρο ουρανό που περιβάλλεται από έναν προστατευτικό μανδύα νερού, περιστρέφεται όρθια, λίγο πιο γρήγορα από το συνηθισμένο, και έχετε την εικόνα ότι ο H.-J. Ο Zillmer πρέπει να είχε κατά νου.
Επειδή ισχυρίζεται ότι έτσι έμοιαζε η γη μόλις πριν από λίγο καιρό. Ένας ομοιόμορφα σφαιρικός πλανήτης που δεν γνωρίζει εποχές, του οποίου η επιφάνεια της γης εκτείνεται συνεχόμενα σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, λουσμένος σε ένα λαμπερό, γαλαζωπό φως. Οι κάτοικοί της δεν γνωρίζουν ούτε χιόνι και πάγο, καταιγίδες και χαλάζι, ούτε ελλείψεις τροφίμων. Ωστόσο, ζουν επικίνδυνα - γιγάντιοι δεινόσαυροι ποδοπατούν τη χλωρίδα και την πανίδα και περιστασιακά ομάδες ανθρωποειδών πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικές με αυτούς τους δράκους. Αδύνατον, οι περιπλοκές του εγκεφάλου μας υπερτερούν αμέσως, στέλνει ο Steven Spielberg τους χαιρετισμούς του.
Και όμως, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Zillmer συμμετείχε σε αρχαιολογικές ανασκαφές στον ποταμό Paluxy που έφεραν στο φως ακριβώς αυτό: ίχνη ανθρώπων και δεινοσαύρων στο ίδιο απολιθωμένο στρώμα γης. Ανοησίες, ο αναγνώστης λέει στον εαυτό του: Οι δεινόσαυροι έχουν εξαφανιστεί για 65 εκατομμύρια χρόνια και ο άνθρωπος με όρθιο βάδισμα υπάρχει μόνο για 2 εκατομμύρια χρόνια.
Εδώ ακριβώς έρχεται ο Zillmer με το μυτερό σφυρί του γεωλόγου: Ως εργολάβος και ειδικός στο σκυρόδεμα, κοιτάζει το Grand Canyon ή το Ayers Rock με εντελώς διαφορετικά μάτια και η σκέψη του είναι τόσο αιρετική όσο δεν θα μπορούσε να είναι πιο αιρετική: Τι γίνεται αν οι χρονικές διαιρέσεις είναι όλες ένα μεγάλο επιστημονικό λάθος. Ιδού, οι γεωλόγοι παραδέχονται ότι βασίζονται στους βιολόγους και με τη σειρά τους βασίζονται στους γεωλόγους, και έτσι είναι εύκολο να προσθέσουμε μερικά εκατομμύρια χρόνια.
Αν ο Zillmer έχει δίκιο - και δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας θεωρητικός της φαντασίας όπως ο von Däniken ή ο von Buttlar - τότε σύντομα θα πρέπει να ξαναγράψουμε την ιστορία της προέλευσης της γης με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει περισσότερο με τους μύθους δημιουργίας της Βίβλου, τους Ινδιάνους Χόπι ή τους Έλληνες παρά με τις ιδέες των συγχρόνων του Δαρβίνου. Με την πρώτη ματιά, αυτό ακούγεται σαν η εκκλησία να μπορεί να χαίρεται, αλλά ο Zillmer εξακολουθεί να αφήνει αρκετό χώρο για τους αγνωστικιστές, αν και παίζει με τις ιδέες της δημιουργίας και της terraforming.
Τελικά, το μοντέλο του Zillmer για τον κόσμο συνοψίζεται στο γεγονός ότι η τελευταία φορά που μια κοσμική καταστροφή ήταν περίπου 8.000 - 10.000 χρόνια πριν που κατέστρεψε έναν ήδη σημαντικά ανεπτυγμένο πολιτισμό. Ένας κομήτης ή μια ολόκληρη σειρά βράχων χτύπησε τον πλανήτη. Εκατομμύρια βαθμοί Κελσίου δημιουργούνται στο κέντρο της πρόσκρουσης – το λιώσιμο των υδάτων και των πετρωμάτων. Κύματα φωτιάς και παλίρροιας καλύπτουν τον πλανήτη και παραμονεύει και ακούγεται σαν χτυπημένη καμπάνα. Η υδάτινη σφαίρα του ουρανού σπάει και η πλημμύρα μπαίνει μέσα – τα ηφαίστεια εκρήγνυνται, ο ουρανός σκοτεινιάζει, ακόμη και η περιστροφή της γης σταματά για ώρες – στην Ασία τα μαμούθ παγώνουν και οι τελευταίες μεγάλες σαύρες χάνονται από αγωνία και τα οστά τους πετρώνουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στην τσιμεντοειδή λάσπη.
Ένα φανταστικό επεξηγηματικό μοντέλο και πολύ πιο λογικό από οτιδήποτε μας έχει δώσει μέχρι στιγμής η σχολική επιστήμη - και την ημέρα που ο πρώτος απολιθωμένος άνθρωπος αφαιρείται από ένα υποτιθέμενο στρώμα βράχου ηλικίας 65 εκατομμυρίων ετών, από εκείνη την ημέρα δεν θα είναι πλέον φαντασία.
Πρόλογος
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια επιστημονικά αποδεδειγμένη κοσμοθεωρία που ήταν 200 ετών. Υπήρχαν λίγα πράγματα για να εξερευνήσετε, και η γνώση ήταν σχεδόν όλη ...
Αυτό το σύγχρονο παραμύθι είναι το αποτέλεσμα των θεωριών του Ισαάκ Νεύτωνα για την ουράνια μηχανική και της θεωρίας της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου. Λέγεται ότι υπήρχε πάντα μια αρμονία που περικλείει τα πάντα. Ανάλογα με αυτές τις αρχές, το σύμπαν και επομένως και η γη μας αναπτύχθηκαν σταδιακά και ομοιόμορφα. Κατά σύμπτωση, ένας μονοκύτταρος οργανισμός προέκυψε από ένα αμινοξύ. Δεν ήταν ένας δικύτταρος οργανισμός που αναπτύχθηκε πρώτος, αλλά μια σύνθετη μορφή ζωής άμεσα, όπως μας διδάσκει η θεωρία της εξέλιξης. Εάν αυτό είναι αλήθεια, τίθεται το ερώτημα, το οποίο δεν έχει ακόμη διατυπωθεί, από πού προήλθε το δεύτερο κύτταρο αφού το πρώτο είχε σχηματιστεί από μια απίστευτη σύμπτωση. Υπήρξαν πολλές απίστευτες συμπτώσεις ταυτόχρονα, ή μόνο δύο στην αρχή; Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να υπήρξε μια διπλή γραμμή σε κάποιο σημείο. Γιατί αυτός ο οργανισμός ή ακόμα και ένας τρικύτταρος ή τετρακύτταρος οργανισμός δεν υπάρχει στη φύση;
Το πού και πώς ο γενετικός κώδικας μπήκε στο κύτταρο εξακολουθεί να είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια. Ωστόσο, η ζωή λέγεται ότι αναπτύχθηκε πρώτα στο νερό και στη συνέχεια στην ξηρά. Όλα λέγεται ότι συνέβησαν πολύ αργά αλλά συστηματικά. Η θεωρία του Charles Lyell για τη μοναδική δράση μικροσκοπικών δυνάμεων ρεύματος στην αλλαγή της επιφάνειας της γης, η οποία αποτελεί τη βάση της γεωλογίας, δικαιολογεί την τρέχουσα άποψή μας για τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι η εμφάνιση της γης έχει αλλάξει μόνο πολύ λίγο κατά τη διάρκεια της ιστορίας της γης.
Η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου βασίζεται άνευ όρων σε αυτό το δόγμα, επειδή η σταδιακή ανάπτυξη μπορεί να έχει λάβει χώρα μόνο εάν δεν έχουν λάβει χώρα σοβαρές παγκόσμιες καταστροφές της γης. Ο δαρβινισμός προϋποθέτει την επιβίωση των καλύτερα προσαρμοσμένων ειδών σύμφωνα με την αρχή της επιλογής. Η μετάλλαξη, η φυσική επιλογή και η απομόνωση είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες στην εξέλιξη. Στην επιστήμη, αυτές οι θεωρίες έχουν έναν αδιαμφισβήτητο νομικό χαρακτήρα.
Σε αυτό το βιβλίο, οι αντιφάσεις αυτών των θεωριών παρουσιάζονται με βάση τα απολιθωμένα ευρήματα, τα απολιθώματα και την εξέταση των αρχαίων παραδόσεων: επικράτησε χάος και όχι ομοιομορφία. Συγκεκριμένα, η «Παλαιά Διαθήκη» χρησιμοποιείται για να διευκρινίσει ανοιχτά ερωτήματα. Μέχρι πριν από 200 χρόνια, οι άνθρωποι ήταν πεπεισμένοι για τη δημιουργία του Θεού. Για πολύ καιρό, η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου δεν αναγνωρίστηκε, καθώς απέρριψε αυστηρά τη βιβλική ιστορία της δημιουργίας και τη σχετική ειδική θέση του ανθρώπου και την τοποθέτησε στη σφαίρα των παραμυθιών.
Σε αυτό το βιβλίο, η θεωρία της εξέλιξης εκτίθεται ως λάθος από αδιάσειστα στοιχεία. Μέσω της τελευταίας έρευνας, ο προηγουμένως εδραιωμένος πυλώνας του δαρβινισμού έχει αποκαλυφθεί ως μια απλή απάτη: ο βασικός βιογενετικός νόμος του Ernst Haeckel. Όλες αυτές οι θεωρίες χρονολογούνται από τον περασμένο αιώνα και πρέπει να επανεξεταστούν θεμελιωδώς. Η ώθηση για αυτό μπορεί να δοθεί μόνο από τους ξένους μέσω διεπιστημονικών εκτιμήσεων, αν και η αντίφαση θα είναι έντονη, όπως συνέβη με τη δημοσίευση των βιβλίων του Immanuel Velikovsky.
Τα προαναφερθέντα δόγματα ομοιομορφίας απορρίπτουν κατηγορηματικά οποιαδήποτε παγκόσμια καταστροφή της γης, καθώς αυτό θα έθετε τέλος στη σταδιακή ανάπτυξη των ειδών. Όλες οι παρατηρήσεις που πρέπει να γίνουν σήμερα προβάλλονται αμετάβλητες στο παρελθόν της Γης. Αυτό είναι ένα βολικό σύστημα, καθώς όλα μπορούν να υπολογιστούν και να ερμηνευτούν υπό τις ίδιες οριακές συνθήκες ξανά και ξανά. Ωστόσο, αν έχει υπάρξει τουλάχιστον μία ημέρα της κρίσης, [αποκάλυψης] όλες οι θεωρίες ομοιομορφίας δεν μπορούν να είναι σωστές και πρέπει αναπόφευκτα να παράγουν ψευδή αποτελέσματα.
Αν κάποιος αποδείξει ότι τα είδη που υποτίθεται ότι εξελίχθηκαν το ένα μετά το άλλο υπήρχαν ταυτόχρονα, δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη, διότι σε αυτή την περίπτωση ο δαρβινισμός από τον δικό του ορισμό αντιπροσωπεύει ένα κάστρο στον αέρα χωρίς πραγματική βάση.
Τεχνούργημα ή ψεύτικο;
Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών μου το 1988, διάβασα ένα ενδιαφέρον βιβλίο του Johannes von Buttlar σχετικά με ασυνήθιστες ανακαλύψεις και ευρήματα. Σε ένα κεφάλαιο αναφέρθηκε εν συντομία ότι για δεκαετίες στην περιοχή του ποταμού Paluxy κοντά στο Glen Rose, ανθρώπινα αποτυπώματα και αποτυπώματα παπουτσιών έχουν ανακαλυφθεί ξανά και ξανά δίπλα σε απολιθωμένα ίχνη δεινοσαύρων.
Επιπλέον, περιγράφηκε ένα παλιό σφυρί με σπασμένη ξύλινη λαβή, το οποίο είχε βρεθεί από την οικογένεια Hahn το 1934 κοντά στη μικρή πόλη του Λονδίνου του Τέξας. Αυτή η τοποθεσία είναι μέρος του ίδιου τμήματος της κορυφογραμμής Llano Uplift με εκείνη στον ποταμό Paluxy κοντά στο Glen Rose.
Από το απολιθωμένο σφυρί, μόνο το σπασμένο άκρο της λαβής του σφυριού προεξείχε από το βράχο. Η κεφαλή του σφυριού και ο ξύλινος άξονας ήταν αρχικά εντελώς κλεισμένοι σε συμπαγή ψαμμίτη. Μόνο μετά το σπάσιμο του ογκώδους κομματιού πέτρας μπόρεσε το εύρημα να επιθεωρηθεί και να εξεταστεί.
Αυτές οι ανακαλύψεις είναι, φυσικά, σε πλήρη αντίθεση με τη θεωρία της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου, επειδή οι δεινόσαυροι λέγεται ότι εξαφανίστηκαν πριν από περίπου 64 εκατομμύρια χρόνια και ο πρώτος όρθιος άνθρωπος, ο Homo erectus, εξελίχθηκε μόλις πριν από δύο ή το πολύ τρία εκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα με τα ευρήματα της ανθρωπολογίας. Σύμφωνα με όλα τα τρέχοντα δόγματα και ειδικά τη θεωρία της εξέλιξης, οι δεινόσαυροι και οι άνθρωποι έχασαν ο ένας τον άλλον για περισσότερα από 60 εκατομμύρια χρόνια. Φυσικά, είναι ασυμβίβαστο με αυτές τις επιστημονικές αρχές ότι οι άνθρωποι και οι δεινόσαυροι έχουν αφήσει ίχνη στο ίδιο στρώμα βράχου. Ακόμη και η ανακάλυψη ενός τεχνητού σφυριού, το οποίο περικλείεται από βράχο ηλικίας 140 εκατομμυρίων ετών σύμφωνα με τον γεωλογικό προσδιορισμό του χρόνου, δεν ταιριάζει καθόλου στην έννοια της θεωρίας της εξέλιξης, η οποία εν τω μεταξύ έχει ήδη αναχθεί σε θεωρία της εξέλιξης και επομένως σε δόγμα, δηλαδή σε έναν απρόσβλητο νόμο.
Αυτόματα, πρέπει κανείς να θέσει το ερώτημα της πραγματικής ηλικίας του βράχου, αφού κατά τη στιγμή του σχηματισμού των απολιθωμένων πατημασιών δεινοσαύρων και ανθρώπων πρέπει να είχε ακόμα μια μαλακή σύσταση (υφή), συγκρίσιμη με τα γρήγορα σκληρυνόμενα γύψινα εκμαγεία! Το ίδιο ισχύει και για την πλήρη περίφραξη [ενθυλάκωση] του παλιού σφυριού από ασβεστόλιθο, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί το αρχικό προϊόν του σύγχρονου τσιμέντου ταχείας σκλήρυνσης .
Υποθέτοντας ότι τα ευρήματα και τα ίχνη που περιγράφονται δεν είναι πλαστά αλλά αξιόπιστα στοιχεία, προκύπτουν μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα: οι δεινόσαυροι και οι άνθρωποι ζούσαν μαζί και ο ασβεστόλιθος σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της ζωής των δεινοσαύρων και των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, τα ιζήματα σχηματίστηκαν κατά τη στιγμή της συνύπαρξης ζωντανών όντων που, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία μας, δεν ζούσαν σχεδόν ταυτόχρονα.
Το ζήτημα της χρονικής στιγμής αυτών των γεγονότων παραμένει ανοιχτό. Φαίνεται προφανές ότι οι άνθρωποι και οι δεινόσαυροι ζούσαν μαζί στον κόσμο μας τουλάχιστον 64 εκατομμύρια χρόνια πριν, επειδή εκείνη την εποχή αυτά τα προϊστορικά ζώα λέγεται ότι εξαφανίστηκαν ξαφνικά.
Ο βράχος λέγεται επίσης ότι είναι αρχαίος σύμφωνα με τις αρχές της γεωλογίας. Αν υποθέσω ότι οι επιστημονικές θεωρίες είναι σωστές, προκύπτει ένα εντυπωσιακό εύρημα, διότι σύμφωνα με αυτό, η ανθρωπότητα δεν θα ήταν σχετικά νέα, αλλά θα είχε ένα μέχρι τώρα άγνωστο μακρύ παρελθόν. Είναι όμως αλήθεια αυτό;
Αντίθετα, είναι πιθανό ότι οι δεινόσαυροι επέζησαν και μάλιστα εξαφανίστηκαν μόλις πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια; Σε αυτή την περίπτωση, η ανθρωπότητα θα ήταν σχετικά νέα, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία μας. Αλλά αυτό με τη σειρά του λογικά σημαίνει ότι ο βράχος του ποταμού Paluxy με τις πατημασιές μπορεί να σχηματίστηκε μόνο στο πρόσφατο παρελθόν.
Αυτή η πιθανότητα θα ήταν σίγουρα η κατεξοχήν αίσθηση και σχεδόν αμφισβητεί την αντίφαση, διότι υπό αυτές τις συνθήκες ο φλοιός της γης μπορεί να σχηματίστηκε μόλις πρόσφατα. Ωστόσο, οι γεωλόγοι και οι παλαιοντολόγοι συμφωνούν ότι τα εν λόγω στρώματα πετρωμάτων είναι περίπου 140 εκατομμυρίων ετών και πρέπει να αποδοθούν στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι και οι δεινόσαυροι θα ήταν εξίσου παλιοί. Είναι όμως σωστός ο επιστημονικός προσδιορισμός της ηλικίας;
Αν αμφισβητώ θεμελιωδώς τη χρονολόγηση από τους γεωλόγους, τότε υπάρχουν ενδιαφέρουσες εναλλακτικές λύσεις, αλλά δυνατότητες που ανατρέπουν την κοσμοθεωρία μας...
πηγή 19-4-2015
https://www.pravda-tv.com/2015/04/darwins-irrtum-vorsintflutliche-funde-beweisen-dinosaurier-und-menschen-lebten-gemeinsam-video/
Κατά μήκος του ποταμού Paluxy στο Τέξας, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, έχουν βρεθεί κοινά ίχνη δεινοσαύρων, τριλοβιτών, θηλαστικών και ανθρώπων. Σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης, η διάρκεια ζωής αυτών των πλασμάτων χωρίζεται από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Ο ίδιος ο συγγραφέας έλαβε μέρος σε ανασκαφές και αποδεικνύει τη συνύπαρξη όλων των πλασμάτων και έτσι επίσης ότι δεν υπήρξε καθόλου εξέλιξη. Είναι μόνο ένα μοντέλο σκέψης και ήταν πλασματικό.
Οι επιστήμονες της Γης αποκαλούν τη διαδικασία όταν ένα μεγάλο κοσμικό κομμάτι βράχου εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της Γης με υπερβολική ταχύτητα και θρυμματίζεται στην επιφάνεια ως πρόσκρουση.
Έτσι ακριβώς είναι για όποιον διαβάζει το λάθος του Δαρβίνου από τον Hans-Joachim Zillmer: Όπως ένας μεγάλος μετεωρίτης, η κοσμοθεωρία του H.-J. Zillmer στις συνελίξεις του εγκεφάλου και καταστρέφει τον κόσμο του Δαρβίνου και του Λάιελ, [Charles Lyell ] ο οποίος μέχρι στιγμής έχει εξηγηθεί και δικαιολογηθεί τόσο λογικά, τόσο βιώσιμα και διεξοδικά που μετά την ανάγνωσή του αναρωτιέται κανείς με κάθε σοβαρότητα γιατί αυτές οι επιστημονικές εξηγήσεις του κόσμου μας έχουν ληφθεί τοις μετρητοίς όλα αυτά τα χρόνια.
Πράγματι, το κυρίαρχο δόγμα από τον περασμένο αιώνα υποστηρίζει ότι τα είδη που ζουν στον πλανήτη μας έχουν εξελιχθεί κατά τη διάρκεια αιώνων ετών (Δαρβίνος) και ότι η επιφάνεια έχει εναποτεθεί και παραμορφωθεί κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών κόκκων άμμου (Lyell) μέχρι σήμερα.
«Και δεν ήταν έτσι!» φωνάζει το βιβλίο του Zillmer, και μας δίνει όχι μόνο σκληρές, γεωεπιστημονικές εξηγήσεις για τις θέσεις του, αλλά ταυτόχρονα μια όμορφη άποψη του κόσμου, έστω και μόνο μια εικόνα του κόσμου όπως ήταν κάποτε - και αυτό όχι πολύ καιρό πριν.
Φανταστείτε μια εύθραυστη σαπουνόφουσκα, ένα ιριδίζον κολλοειδές που περιστρέφεται γύρω από το κεντρικό αστέρι του σε έναν νυχτερινό μαύρο ουρανό που περιβάλλεται από έναν προστατευτικό μανδύα νερού, περιστρέφεται όρθια, λίγο πιο γρήγορα από το συνηθισμένο, και έχετε την εικόνα ότι ο H.-J. Ο Zillmer πρέπει να είχε κατά νου.
Επειδή ισχυρίζεται ότι έτσι έμοιαζε η γη μόλις πριν από λίγο καιρό. Ένας ομοιόμορφα σφαιρικός πλανήτης που δεν γνωρίζει εποχές, του οποίου η επιφάνεια της γης εκτείνεται συνεχόμενα σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, λουσμένος σε ένα λαμπερό, γαλαζωπό φως. Οι κάτοικοί της δεν γνωρίζουν ούτε χιόνι και πάγο, καταιγίδες και χαλάζι, ούτε ελλείψεις τροφίμων. Ωστόσο, ζουν επικίνδυνα - γιγάντιοι δεινόσαυροι ποδοπατούν τη χλωρίδα και την πανίδα και περιστασιακά ομάδες ανθρωποειδών πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικές με αυτούς τους δράκους. Αδύνατον, οι περιπλοκές του εγκεφάλου μας υπερτερούν αμέσως, στέλνει ο Steven Spielberg τους χαιρετισμούς του.
Και όμως, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Zillmer συμμετείχε σε αρχαιολογικές ανασκαφές στον ποταμό Paluxy που έφεραν στο φως ακριβώς αυτό: ίχνη ανθρώπων και δεινοσαύρων στο ίδιο απολιθωμένο στρώμα γης. Ανοησίες, ο αναγνώστης λέει στον εαυτό του: Οι δεινόσαυροι έχουν εξαφανιστεί για 65 εκατομμύρια χρόνια και ο άνθρωπος με όρθιο βάδισμα υπάρχει μόνο για 2 εκατομμύρια χρόνια.
Εδώ ακριβώς έρχεται ο Zillmer με το μυτερό σφυρί του γεωλόγου: Ως εργολάβος και ειδικός στο σκυρόδεμα, κοιτάζει το Grand Canyon ή το Ayers Rock με εντελώς διαφορετικά μάτια και η σκέψη του είναι τόσο αιρετική όσο δεν θα μπορούσε να είναι πιο αιρετική: Τι γίνεται αν οι χρονικές διαιρέσεις είναι όλες ένα μεγάλο επιστημονικό λάθος. Ιδού, οι γεωλόγοι παραδέχονται ότι βασίζονται στους βιολόγους και με τη σειρά τους βασίζονται στους γεωλόγους, και έτσι είναι εύκολο να προσθέσουμε μερικά εκατομμύρια χρόνια.
Αν ο Zillmer έχει δίκιο - και δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας θεωρητικός της φαντασίας όπως ο von Däniken ή ο von Buttlar - τότε σύντομα θα πρέπει να ξαναγράψουμε την ιστορία της προέλευσης της γης με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει περισσότερο με τους μύθους δημιουργίας της Βίβλου, τους Ινδιάνους Χόπι ή τους Έλληνες παρά με τις ιδέες των συγχρόνων του Δαρβίνου. Με την πρώτη ματιά, αυτό ακούγεται σαν η εκκλησία να μπορεί να χαίρεται, αλλά ο Zillmer εξακολουθεί να αφήνει αρκετό χώρο για τους αγνωστικιστές, αν και παίζει με τις ιδέες της δημιουργίας και της terraforming.
Τελικά, το μοντέλο του Zillmer για τον κόσμο συνοψίζεται στο γεγονός ότι η τελευταία φορά που μια κοσμική καταστροφή ήταν περίπου 8.000 - 10.000 χρόνια πριν που κατέστρεψε έναν ήδη σημαντικά ανεπτυγμένο πολιτισμό. Ένας κομήτης ή μια ολόκληρη σειρά βράχων χτύπησε τον πλανήτη. Εκατομμύρια βαθμοί Κελσίου δημιουργούνται στο κέντρο της πρόσκρουσης – το λιώσιμο των υδάτων και των πετρωμάτων. Κύματα φωτιάς και παλίρροιας καλύπτουν τον πλανήτη και παραμονεύει και ακούγεται σαν χτυπημένη καμπάνα. Η υδάτινη σφαίρα του ουρανού σπάει και η πλημμύρα μπαίνει μέσα – τα ηφαίστεια εκρήγνυνται, ο ουρανός σκοτεινιάζει, ακόμη και η περιστροφή της γης σταματά για ώρες – στην Ασία τα μαμούθ παγώνουν και οι τελευταίες μεγάλες σαύρες χάνονται από αγωνία και τα οστά τους πετρώνουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στην τσιμεντοειδή λάσπη.
Ένα φανταστικό επεξηγηματικό μοντέλο και πολύ πιο λογικό από οτιδήποτε μας έχει δώσει μέχρι στιγμής η σχολική επιστήμη - και την ημέρα που ο πρώτος απολιθωμένος άνθρωπος αφαιρείται από ένα υποτιθέμενο στρώμα βράχου ηλικίας 65 εκατομμυρίων ετών, από εκείνη την ημέρα δεν θα είναι πλέον φαντασία.
Πρόλογος
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια επιστημονικά αποδεδειγμένη κοσμοθεωρία που ήταν 200 ετών. Υπήρχαν λίγα πράγματα για να εξερευνήσετε, και η γνώση ήταν σχεδόν όλη ...
Αυτό το σύγχρονο παραμύθι είναι το αποτέλεσμα των θεωριών του Ισαάκ Νεύτωνα για την ουράνια μηχανική και της θεωρίας της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου. Λέγεται ότι υπήρχε πάντα μια αρμονία που περικλείει τα πάντα. Ανάλογα με αυτές τις αρχές, το σύμπαν και επομένως και η γη μας αναπτύχθηκαν σταδιακά και ομοιόμορφα. Κατά σύμπτωση, ένας μονοκύτταρος οργανισμός προέκυψε από ένα αμινοξύ. Δεν ήταν ένας δικύτταρος οργανισμός που αναπτύχθηκε πρώτος, αλλά μια σύνθετη μορφή ζωής άμεσα, όπως μας διδάσκει η θεωρία της εξέλιξης. Εάν αυτό είναι αλήθεια, τίθεται το ερώτημα, το οποίο δεν έχει ακόμη διατυπωθεί, από πού προήλθε το δεύτερο κύτταρο αφού το πρώτο είχε σχηματιστεί από μια απίστευτη σύμπτωση. Υπήρξαν πολλές απίστευτες συμπτώσεις ταυτόχρονα, ή μόνο δύο στην αρχή; Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να υπήρξε μια διπλή γραμμή σε κάποιο σημείο. Γιατί αυτός ο οργανισμός ή ακόμα και ένας τρικύτταρος ή τετρακύτταρος οργανισμός δεν υπάρχει στη φύση;
Το πού και πώς ο γενετικός κώδικας μπήκε στο κύτταρο εξακολουθεί να είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια. Ωστόσο, η ζωή λέγεται ότι αναπτύχθηκε πρώτα στο νερό και στη συνέχεια στην ξηρά. Όλα λέγεται ότι συνέβησαν πολύ αργά αλλά συστηματικά. Η θεωρία του Charles Lyell για τη μοναδική δράση μικροσκοπικών δυνάμεων ρεύματος στην αλλαγή της επιφάνειας της γης, η οποία αποτελεί τη βάση της γεωλογίας, δικαιολογεί την τρέχουσα άποψή μας για τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι η εμφάνιση της γης έχει αλλάξει μόνο πολύ λίγο κατά τη διάρκεια της ιστορίας της γης.
Η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου βασίζεται άνευ όρων σε αυτό το δόγμα, επειδή η σταδιακή ανάπτυξη μπορεί να έχει λάβει χώρα μόνο εάν δεν έχουν λάβει χώρα σοβαρές παγκόσμιες καταστροφές της γης. Ο δαρβινισμός προϋποθέτει την επιβίωση των καλύτερα προσαρμοσμένων ειδών σύμφωνα με την αρχή της επιλογής. Η μετάλλαξη, η φυσική επιλογή και η απομόνωση είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες στην εξέλιξη. Στην επιστήμη, αυτές οι θεωρίες έχουν έναν αδιαμφισβήτητο νομικό χαρακτήρα.
Σε αυτό το βιβλίο, οι αντιφάσεις αυτών των θεωριών παρουσιάζονται με βάση τα απολιθωμένα ευρήματα, τα απολιθώματα και την εξέταση των αρχαίων παραδόσεων: επικράτησε χάος και όχι ομοιομορφία. Συγκεκριμένα, η «Παλαιά Διαθήκη» χρησιμοποιείται για να διευκρινίσει ανοιχτά ερωτήματα. Μέχρι πριν από 200 χρόνια, οι άνθρωποι ήταν πεπεισμένοι για τη δημιουργία του Θεού. Για πολύ καιρό, η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου δεν αναγνωρίστηκε, καθώς απέρριψε αυστηρά τη βιβλική ιστορία της δημιουργίας και τη σχετική ειδική θέση του ανθρώπου και την τοποθέτησε στη σφαίρα των παραμυθιών.
Σε αυτό το βιβλίο, η θεωρία της εξέλιξης εκτίθεται ως λάθος από αδιάσειστα στοιχεία. Μέσω της τελευταίας έρευνας, ο προηγουμένως εδραιωμένος πυλώνας του δαρβινισμού έχει αποκαλυφθεί ως μια απλή απάτη: ο βασικός βιογενετικός νόμος του Ernst Haeckel. Όλες αυτές οι θεωρίες χρονολογούνται από τον περασμένο αιώνα και πρέπει να επανεξεταστούν θεμελιωδώς. Η ώθηση για αυτό μπορεί να δοθεί μόνο από τους ξένους μέσω διεπιστημονικών εκτιμήσεων, αν και η αντίφαση θα είναι έντονη, όπως συνέβη με τη δημοσίευση των βιβλίων του Immanuel Velikovsky.
Τα προαναφερθέντα δόγματα ομοιομορφίας απορρίπτουν κατηγορηματικά οποιαδήποτε παγκόσμια καταστροφή της γης, καθώς αυτό θα έθετε τέλος στη σταδιακή ανάπτυξη των ειδών. Όλες οι παρατηρήσεις που πρέπει να γίνουν σήμερα προβάλλονται αμετάβλητες στο παρελθόν της Γης. Αυτό είναι ένα βολικό σύστημα, καθώς όλα μπορούν να υπολογιστούν και να ερμηνευτούν υπό τις ίδιες οριακές συνθήκες ξανά και ξανά. Ωστόσο, αν έχει υπάρξει τουλάχιστον μία ημέρα της κρίσης, [αποκάλυψης] όλες οι θεωρίες ομοιομορφίας δεν μπορούν να είναι σωστές και πρέπει αναπόφευκτα να παράγουν ψευδή αποτελέσματα.
Αν κάποιος αποδείξει ότι τα είδη που υποτίθεται ότι εξελίχθηκαν το ένα μετά το άλλο υπήρχαν ταυτόχρονα, δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη, διότι σε αυτή την περίπτωση ο δαρβινισμός από τον δικό του ορισμό αντιπροσωπεύει ένα κάστρο στον αέρα χωρίς πραγματική βάση.
Τεχνούργημα ή ψεύτικο;
Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών μου το 1988, διάβασα ένα ενδιαφέρον βιβλίο του Johannes von Buttlar σχετικά με ασυνήθιστες ανακαλύψεις και ευρήματα. Σε ένα κεφάλαιο αναφέρθηκε εν συντομία ότι για δεκαετίες στην περιοχή του ποταμού Paluxy κοντά στο Glen Rose, ανθρώπινα αποτυπώματα και αποτυπώματα παπουτσιών έχουν ανακαλυφθεί ξανά και ξανά δίπλα σε απολιθωμένα ίχνη δεινοσαύρων.
Επιπλέον, περιγράφηκε ένα παλιό σφυρί με σπασμένη ξύλινη λαβή, το οποίο είχε βρεθεί από την οικογένεια Hahn το 1934 κοντά στη μικρή πόλη του Λονδίνου του Τέξας. Αυτή η τοποθεσία είναι μέρος του ίδιου τμήματος της κορυφογραμμής Llano Uplift με εκείνη στον ποταμό Paluxy κοντά στο Glen Rose.
Από το απολιθωμένο σφυρί, μόνο το σπασμένο άκρο της λαβής του σφυριού προεξείχε από το βράχο. Η κεφαλή του σφυριού και ο ξύλινος άξονας ήταν αρχικά εντελώς κλεισμένοι σε συμπαγή ψαμμίτη. Μόνο μετά το σπάσιμο του ογκώδους κομματιού πέτρας μπόρεσε το εύρημα να επιθεωρηθεί και να εξεταστεί.
Αυτές οι ανακαλύψεις είναι, φυσικά, σε πλήρη αντίθεση με τη θεωρία της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου, επειδή οι δεινόσαυροι λέγεται ότι εξαφανίστηκαν πριν από περίπου 64 εκατομμύρια χρόνια και ο πρώτος όρθιος άνθρωπος, ο Homo erectus, εξελίχθηκε μόλις πριν από δύο ή το πολύ τρία εκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα με τα ευρήματα της ανθρωπολογίας. Σύμφωνα με όλα τα τρέχοντα δόγματα και ειδικά τη θεωρία της εξέλιξης, οι δεινόσαυροι και οι άνθρωποι έχασαν ο ένας τον άλλον για περισσότερα από 60 εκατομμύρια χρόνια. Φυσικά, είναι ασυμβίβαστο με αυτές τις επιστημονικές αρχές ότι οι άνθρωποι και οι δεινόσαυροι έχουν αφήσει ίχνη στο ίδιο στρώμα βράχου. Ακόμη και η ανακάλυψη ενός τεχνητού σφυριού, το οποίο περικλείεται από βράχο ηλικίας 140 εκατομμυρίων ετών σύμφωνα με τον γεωλογικό προσδιορισμό του χρόνου, δεν ταιριάζει καθόλου στην έννοια της θεωρίας της εξέλιξης, η οποία εν τω μεταξύ έχει ήδη αναχθεί σε θεωρία της εξέλιξης και επομένως σε δόγμα, δηλαδή σε έναν απρόσβλητο νόμο.
Αυτόματα, πρέπει κανείς να θέσει το ερώτημα της πραγματικής ηλικίας του βράχου, αφού κατά τη στιγμή του σχηματισμού των απολιθωμένων πατημασιών δεινοσαύρων και ανθρώπων πρέπει να είχε ακόμα μια μαλακή σύσταση (υφή), συγκρίσιμη με τα γρήγορα σκληρυνόμενα γύψινα εκμαγεία! Το ίδιο ισχύει και για την πλήρη περίφραξη [ενθυλάκωση] του παλιού σφυριού από ασβεστόλιθο, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί το αρχικό προϊόν του σύγχρονου τσιμέντου ταχείας σκλήρυνσης .
Υποθέτοντας ότι τα ευρήματα και τα ίχνη που περιγράφονται δεν είναι πλαστά αλλά αξιόπιστα στοιχεία, προκύπτουν μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα: οι δεινόσαυροι και οι άνθρωποι ζούσαν μαζί και ο ασβεστόλιθος σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της ζωής των δεινοσαύρων και των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, τα ιζήματα σχηματίστηκαν κατά τη στιγμή της συνύπαρξης ζωντανών όντων που, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία μας, δεν ζούσαν σχεδόν ταυτόχρονα.
Το ζήτημα της χρονικής στιγμής αυτών των γεγονότων παραμένει ανοιχτό. Φαίνεται προφανές ότι οι άνθρωποι και οι δεινόσαυροι ζούσαν μαζί στον κόσμο μας τουλάχιστον 64 εκατομμύρια χρόνια πριν, επειδή εκείνη την εποχή αυτά τα προϊστορικά ζώα λέγεται ότι εξαφανίστηκαν ξαφνικά.
Ο βράχος λέγεται επίσης ότι είναι αρχαίος σύμφωνα με τις αρχές της γεωλογίας. Αν υποθέσω ότι οι επιστημονικές θεωρίες είναι σωστές, προκύπτει ένα εντυπωσιακό εύρημα, διότι σύμφωνα με αυτό, η ανθρωπότητα δεν θα ήταν σχετικά νέα, αλλά θα είχε ένα μέχρι τώρα άγνωστο μακρύ παρελθόν. Είναι όμως αλήθεια αυτό;
Αντίθετα, είναι πιθανό ότι οι δεινόσαυροι επέζησαν και μάλιστα εξαφανίστηκαν μόλις πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια; Σε αυτή την περίπτωση, η ανθρωπότητα θα ήταν σχετικά νέα, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία μας. Αλλά αυτό με τη σειρά του λογικά σημαίνει ότι ο βράχος του ποταμού Paluxy με τις πατημασιές μπορεί να σχηματίστηκε μόνο στο πρόσφατο παρελθόν.
Αυτή η πιθανότητα θα ήταν σίγουρα η κατεξοχήν αίσθηση και σχεδόν αμφισβητεί την αντίφαση, διότι υπό αυτές τις συνθήκες ο φλοιός της γης μπορεί να σχηματίστηκε μόλις πρόσφατα. Ωστόσο, οι γεωλόγοι και οι παλαιοντολόγοι συμφωνούν ότι τα εν λόγω στρώματα πετρωμάτων είναι περίπου 140 εκατομμυρίων ετών και πρέπει να αποδοθούν στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι και οι δεινόσαυροι θα ήταν εξίσου παλιοί. Είναι όμως σωστός ο επιστημονικός προσδιορισμός της ηλικίας;
Αν αμφισβητώ θεμελιωδώς τη χρονολόγηση από τους γεωλόγους, τότε υπάρχουν ενδιαφέρουσες εναλλακτικές λύσεις, αλλά δυνατότητες που ανατρέπουν την κοσμοθεωρία μας...
πηγή 19-4-2015
https://www.pravda-tv.com/2015/04/darwins-irrtum-vorsintflutliche-funde-beweisen-dinosaurier-und-menschen-lebten-gemeinsam-video/
================
το σχετικό μας βίντεο 5-9-23
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου