του Νίκου Κακαρίκα
Παγκόμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών η 26/6. Το ΚΕΘΕΑ και άλλες οργανώσεις κατά των ναρκωτικών οργανώνουν δεκάδες δράσεις τόσο στην Αθήνα, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή όμως. Εδώ και δεκάδες χρόνια, δράσεις και ενημερωτικές καμπάνιες βομβαρδίζουν το κοινό. Παρόλα αυτά, η χρήση των ναρκωτικών μόνο μειωτικές τάσεις δεν έχει, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Από τις 11 το πρωί η Ομόνοια και οι γύρω δρόμοι άρχιζαν να γεμίζουν και πάλι με τα αποστεωμένα φαντάσματα. Με τις σπασμένες και κατεστραμμένες φλέβες. Με τις ανοιχτές μολυσμένες πηγές. Κανένας δεν νοιάζεται αν σήμερα είναι Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών. Τόσο οι χρήστες όσο και οι μικροέμποροι. Αθηνάς, Μοναστηράκι, 3ης Σεπτεμβρίου, Ευριπίδου, Πειραιώς και σε κάθε δεύτερο στενό Ειδικοί Φρουροί της ΕΛ.ΑΣ. Παρόλα αυτά το “νταλαβέρι” συνεχίζεται κανονικά.
Οι τσιλιαδόροι, επίσης παντού και σε κάθε στενό, σε “κόβουν μάτι” από την πρώτη στιγμή. Σου χαμογελάνε με ένα πολύ ύποπτο δήθεν φιλικό χαμόγελο. Το ίδιο και οι μικροέμποροι. Όλων των εθνικοτήτων από Αφρικανούς μέχρι Αφγανούς. Κανένας δεν έχει επάνω του μεγάλες ποσότητες ηρωίνης. Οι μεγάλες “καβάτζες” βρίσκονται σε κοντινά διαμερίσματα. Σε περίπτωση σύλληψης ή προσαγωγής επικαλούνται και αυτοί το επιχείρημα του χρήστη.
Ένα “έμπειρο” μάτι μπορεί όμως αμέσως να ξεχωρίσει ποιοι είναι οι χρήστες, ποιοι οι dealers, ποιοι οι τσιλιαδόροι και ποιοι οι μεταφορείς. Ο χρήστης είναι πάντα εξαθλιωμένος και ταλαιπωρημένος. Οι υπόλοιποι, στην μαύρη και θαντηφορά αλυσίδα, δείχνουν υγιέστατοι και ιδιαιτέρως καλοντυμένοι. Τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν και κάθε τόσο οι “μεταφορείς” εμφανίζονται με νέες “προμήθειες”. Αν και μέρα μεσημέρι πρώτα φορά νιώθω λίγο φόβο ανάμεσα τους. Με κοιτούν και δεν πείθονται από το δήθεν τουριστικό ύφος μου.
Γύρω στις 12:30, στην οδό Ευρυπίδου ομάδα συγκεντρωμένων χρηστών δείχνει μια απρόσμενη και παράξενη κινητικότητα. Ο σωστός άνθρωπος έχει φτάσει στην περιοχή. “Σπάει” την ηρωίνη σε ένα περβάζι. Γύρω του μαζεύονται όσοι έχουν τα χρήματα. Χωρίς χρήμα τίποτα δεν γίνεται. Οκτώ με δέκα ευρώ η δόση. Όλοι τους, αδιαφορούν για τους διερχόμενους Αθηναίους και τουρίστες. Ο καθένας με τη σειρά του περιμένει να “χτυπήσει” τη δόση του. Ένας από αυτούς δείχνει μια φλέβα στον το λαιμό του και αφήνεται στα έμπειρα χέρια ενός άλλου χρήστη. Η διαδικασία τελειώνει και όλοι δείχνουν λίγο πιο ήρεμοι.
Δύο Αφρικανοί συνεχίζουν να με κοιτούν επίμονα. Για ένα παράξενο λόγο, κάνω το ίδιο και πλησιάζω προς το μέρος τους. Αιφνιδιασμένοι από την κίνηση μου σηκώνονται αμέσως από το πεζοδρόμιο όπου κάθονταν. “Θέλει κάτι” ; με ρωτούν με το ίδιο ύποπτο δήθεν φιλικό χαμόγελο. “Όχι”, τους απαντώ το ίδιο χαμογελαστός, “αλλά αν χρειαστώ ποτέ κάτι να έρθω σε εσάς ; Είστε εδώ όλη την ημέρα” ; “Εσύ έλα εδώ και θα βρεις τι θέλεις”, μου απαντά ο ένας από αυτούς.
Πέρα από την ωμή εικόνα της χρήσης ηρωίνης μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας εκείνο που μου έκανε – και συνεχίζει να κάνει για χρόνια τώρα – την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η οργάνωση της οικονομικής μηχανής γύρω από την εμπορία ναρκωτικών. Όλα λειτουργούν σε μια άριστα οργανωμένη γραμμή παραγωγής. Οι χρήστες δεν μειώνονται ποτέ, η ζήτηση αυξάνεται και κάθε ημέρα το μαύρο χρήμα ρέει άφθονο. Στις τσέπες αυτών που χρόνια τώρα, εξαιτίας των τεράστιων κερδών, αψηφούν διακρατικούς νόμους και σίγουρα γελάνε με την ψυχή τους, όταν ακούν και διαβάζουν για παγκόσμιες ενημερωτικές δράσεις και καμπάνιες για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
analystsforchange
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου