26/01/2018 Από τη ζωή
Η Miriam Lanswood και ο σύζυγός της, Peter, πούλησαν όλα τα υπάρχοντά τους πριν από επτά χρόνια και ζουν στη φύση. Για πέντε χρόνια επέζησαν στις νότιες Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας, τώρα ταξιδεύουν με τα πόδια σε όλη την Ευρώπη. Ποτέ δεν ξέρουν τι τους περιμένει αύριο, αλλά είναι σίγουροι για ένα πράγμα: δεν θέλουν να επιστρέψουν καθόλου στον συνηθισμένο τρόπο ζωής. Lenta.ru αφηγείται την ιστορία των σύγχρονων αγρίων.
Σε φωτογραφίες και βίντεο, η 34χρονη Miriam Lanswood φαίνεται άψογη και δεν μοιάζει καθόλου με άστεγη γυναίκα: έχει μακριά, μεταξένια μαλλιά, ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο (το κορίτσι βουρτσίζει τα δόντια της με στάχτες) και καθαρά ξυρισμένα πόδια. Γύρω από το λαιμό της, φοράει ένα φυλαχτό φτιαγμένο από χαυλιόδοντα αγριόχοιρου και το κέρατο της πρώτης κατσίκας που σκότωσε. Ο 64χρονος σύζυγός της, Peter, έχει μακριά γκρίζα μαλλιά και γενειάδα που ξυρίζει περιοδικά.
Ο Πέτρος περιγράφει τον τρόπο ζωής τους ως εξής: «Η Μίριαμ κυνηγάει κι εγώ μαγειρεύω. Είναι πολύ πιο δυνατή από εμένα και οι γυναίκες είναι καλύτερες στο σουτ». Η ίδια η κυνηγός συμμετέχει στη συζήτηση: «Οι γυναίκες είναι απλώς πιο προσεκτικές. Μας ενδιαφέρουν πολύ λιγότερο τα τρόπαια, γιατί δεν χρειάζεται να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους πόσο cool είμαστε». Το κύριο πιστεύω της οικογένειας Lanswood είναι μια ζωή χωρίς κανόνες και συμβάσεις, συμπεριλαμβανομένων των προκαταλήψεων φύλου.
Οι σύγχρονοι άγριοι ζουν σε χακί σκηνές και κοιμούνται σε υπνόσακους. Κατά κανόνα, δειπνούν απευθείας στο γρασίδι και χρησιμοποιούν πιάτα [εμαγιέ] σμάλτου. Έχουν ένα βιοτεχνικό δίσκο για την μετατόπιση του χρυσού, [ταψί αναζήτησης για πλύσιμο χρυσού] αλλά δεν χρησιμοποιείται: η διαδικασία εξόρυξης του πολύτιμου μετάλλου φαινόταν πολύ βαρετή στο ζευγάρι. Όλα τα υπάρχοντά τους χωράνε σε δύο σακίδια των 85 λίτρων, με τον περισσότερο χώρο να καταλαμβάνεται από τρόφιμα: μέλι, σκόνη γάλακτος, αλεύρι, μαγιά, φασόλια, ρύζι και λαχανικά που έχουν καλλιεργήσει και στεγνώσει οι ίδιοι. Τα αποθέματα υπολογίζονται στο πλησιέστερο φακελάκι τσαγιού.
Μερικές φορές επιστρέφουν στον πολιτισμό για να απαντήσουν σε μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, να ανεφοδιάσουν τρόφιμα και να μιλήσουν με δημοσιογράφους. Οι Lanswoods δεν πιστεύουν ότι είναι «άδικο» και απαντούν στους ισχυρισμούς των σκεπτικιστών: «Ζούμε έξω από την κοινωνία, δεν έχουμε κανόνες. Μπορούμε να ζήσουμε στη Λίθινη Εποχή, μπορούμε να ζήσουμε στην Ψηφιακή Εποχή. Είμαστε από τους λίγους που συνδυάζουν έναν πρωτόγονο τρόπο ζωής και τη σύγχρονη τεχνολογία». Οι Lancewoods συχνά ρωτιούνται από πού παίρνουν τα χρήματα για μια τέτοια ζωή. Εξηγούν ότι έχουν αποταμιεύσεις που θα διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα: δεν ξοδεύουν περισσότερα από 5.000 δολάρια Νέας Ζηλανδίας ετησίως, κυρίως σε τρόφιμα. Περιστασιακά, η Miriam παίζει τα δικά της τραγούδια στην κιθάρα έξω από εμπορικά κέντρα για να κερδίσει κάποια χρήματα. Επιπλέον, έχει γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή της και λαμβάνει αμοιβή για αυτό.
Η αρχή του ταξιδιού
Ο Peter και η Miriam συναντήθηκαν πριν από 12 χρόνια στην Ινδία. Η 22χρονη Miriam, αφού σπούδασε στην πατρίδα της, την Ολλανδία, πήγε να δει τον κόσμο και απροσδόκητα συνάντησε ένα συγγενικό πνεύμα. Ο Peter ήταν τριάντα χρόνια μεγαλύτερός της και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε καταφέρει να είναι ιδιοκτήτης μιας φάρμας προβάτων, να εργαστεί ως δενδροκόμος, ειδικός στη φροντίδα δέντρων και να δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμιο της Νέας Ζηλανδίας. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του, είχε ήδη πουλήσει όλα τα υπάρχοντά του και ταξίδευε ελαφρά.
Μαζί περιπλανήθηκαν για αρκετά χρόνια, μέχρι να εγκατασταθούν στην πατρίδα του Πέτρου - στη Νέα Ζηλανδία, αλλά δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν έναν μετρημένο τρόπο ζωής για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η Miriam Lanswood θυμάται με τρόμο πώς εργάστηκε ως καθηγήτρια φυσικής αγωγής για παιδιά με ειδικές ανάγκες σε ένα τοπικό σχολείο: «Ήμουν συνεχώς αγχωμένη, τρομερά βαριεστημένη και η σκέψη να το κάνω μέρα με τη μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου με οδήγησε σε κατάθλιψη».
Το 2010, πούλησαν και έδωσαν σχεδόν όλα τα υπάρχοντά τους (με πιθανή εξαίρεση ένα κουτί με βιβλία που άφησαν σε έναν φίλο) και έφυγαν στην έρημο. Αρχικά, οι Lanswoods σκόπευαν να ζήσουν για ένα χρόνο στα βουνά ως πείραμα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, ηλεκτρονικές συσκευές ή ακόμα και ρολόι.
Η Miriam και ο Peter προετοιμάζονται για τη ζωή στην έρημο εδώ και πολύ καιρό: έχουν κάνει μεγάλες πεζοπορίες, έχουν ολοκληρώσει μαθήματα πρώτων βοηθειών, έχουν διαβάσει πολλά βιβλία για την επιβίωση στην έρημο και έχουν μάθει να διακρίνουν τα βρώσιμα μανιτάρια και φυτά από τα δηλητηριώδη. Για αρκετούς μήνες, η Miriam έμαθε να πυροβολεί ένα τόξο και ένα τουφέκι στην πίσω αυλή. «Νόμιζα ότι ήταν μια πολύ χρήσιμη δεξιότητα. Σε γενικές γραμμές, είχα δίκιο, αλλά με κάποιο τρόπο δεν έλαβα υπόψη ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να πυροβολήσεις σε κινούμενους στόχους», λέει γελώντας. Έμαθαν ακόμη και να βλέπουν στο σκοτάδι: ασκούσαν αυτή την τέχνη περπατώντας μαζί τη νύχτα.
Possum πτώμα και αφόρητη πλήξη
Η ζωή μακριά από τον πολιτισμό δεν ήταν εύκολη. Μια από τις πιο τρομακτικές στιγμές, θυμάται η Lanswood, ήταν η θανάτωση του πρώτου της ζώου, ενός possum. «Γεννήθηκα χορτοφάγος, αλλά με κάθε μέρα του πειράματός μας γινόμουν όλο και πιο αδύναμη. Ξυπνούσαμε με πόνους στο στομάχι και κρυολογούσαμε και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε». Τότε το κορίτσι αποφάσισε να πάρει κρέας: έκανε και έβαλε μια παγίδα, η οποία σκότωσε το ζώο. «Όταν είδα το πτώμα του, ξέσπασα σε κλάματα και άρχισα να νιώθω ναυτία, αλλά το φρυγανισμένο [ψητό] οπόσουμ είχε πολύ καλή γεύση. Και άρχισα να είμαι περήφανη για αυτό που έκανα», λέει. Αργότερα, υπήρχαν κατσίκες, τις οποίες χρησιμοποίησε ένα τόξο για να κυνηγήσει, και άλλα θηράματα. Σε μια περίπτωση έφαγαν ακόμη και ένα νεκρό ελάφι εγκαταλελειμμένο από κυνηγούς.
Ένας άλλος απροσδόκητος κίνδυνος ήταν η αφόρητη πλήξη. Τους πρώτους μήνες που ζούσε μακριά από τον πολιτισμό, η Miriam ήταν σίγουρη ότι θα τρελαινόταν: δεν είχαν πρόσβαση στο Διαδίκτυο, δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν μουσική, μόνο μερικά παλιά τεύχη τοπικών εφημερίδων. Ο σύζυγός της ήταν πολύ καλύτερος στο να μην κάνει τίποτα, αλλά προσπαθούσε να κρατήσει τον εαυτό της απασχολημένο. Αλλά τη στιγμή που η αδράνεια έγινε αρκετά αφόρητη, ξαφνικά φάνηκε να βλέπει και να αισθάνεται αρμονία με τη φύση: άρχισε να πηγαίνει για ύπνο όταν ο ήλιος έπεσε και σηκώθηκε την αυγή. Πέρασαν την ημέρα μαζεύοντας καυσόξυλα και κυνηγώντας.
«Συνειδητοποίησα ότι είχα σπάσει εντελώς τους κοινωνικούς κανόνες όταν αποφάσισα να πλύνω τα μαλλιά μου με ούρα», παραδέχεται η Miriam. Το κορίτσι αποφάσισε να το κάνει αυτό λόγω προβλημάτων με πιτυρίδα: θυμήθηκε ότι είχε ακούσει για αυτή τη μέθοδο κάπου και δεν είχε άλλη επιλογή: τα σαμπουάν δεν πωλούνται στα βουνά. «Για το επόμενο φρικτό και δύσοσμο μισάωρο, κάθισα στον ήλιο και περίμενα να μουλιάσει στα μαλλιά μου».
«Δεν ξέρουν τι στερούνται»
Στην άγρια ζωή της, η Miriam στοιχειωνόταν από μια σκέψη: Πού είναι όλες οι γυναίκες; Αν συναντούσαν ποτέ έναν άνθρωπο στη μέση του πουθενά, ήταν πάντα ένας άντρας. Η κυνηγός πιστεύει ότι οι γυναίκες έχουν χάσει την επαφή με τη φύση: «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι γυναίκες προσποιούνται ότι είναι αδύναμες;» Δεν θα μπορέσω να κουβαλήσω βαριά φορτία, πώς μπορώ να ανακουφιστώ στο δρόμο, ω, αλλά τι μπορώ να κάνω με την περίοδό μου...» Είναι κρίμα, δεν ξέρουν τι στερούνται».
Η Miriam θεωρεί ότι ο τρόπος ζωής τους είναι η κύρια βάση της οικογενειακής ευτυχίας. Πριν από αυτήν, ο Πέτρος είχε δύο συζύγους, είχε μόνο έναν φίλο, με τον οποίο έβγαινε για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά χώρισαν επειδή ονειρευόταν ένα μεγάλο σπίτι και παιδιά, ενώ η Μίριαμ προσελκύστηκε από ταξίδια. Ένα άλλο μυστικό της σχέσης τους, λέει, είναι η επιθυμία για αυτοανακάλυψη: «Αν ο Πέτρος μου πει κάτι που εκλαμβάνω ως προσβολή, αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί το πήρα έτσι. Το χρησιμοποιώ ως ευκαιρία να μάθω κάτι νέο για τον εαυτό μου». Ποτέ δεν σηκώνουν χέρι ο ένας εναντίον του άλλου, και αν η Miriam βαρεθεί με τον σύζυγό της, προσποιείται ότι δεν τον ακούει.
Αν χωρίσουν, λέει η Μίριαμ, θα βρει έναν άλλο σύντροφο πρόθυμο να ζήσει τον ίδιο τρόπο ζωής. Ο Πέτρος συμφωνεί μαζί της, παρατηρώντας φλεγματικά ότι είναι μεγαλύτερος και επομένως πιθανότατα θα πεθάνει νωρίτερα. Αυτό που σίγουρα δεν θέλουν είναι να επιστρέψουν στη ζωή στην πόλη: το τεχνητό φως είναι πολύ φωτεινό γι 'αυτούς, δεν μπορούν να αντέξουν το θόρυβο της πόλης και δεν μπορούν να κοιμηθούν εκεί, και τα τρόφιμα από τα σούπερ μάρκετ τους κάνουν αχώνευτους.
Αρνούνται ότι οι δύσκολες συνθήκες τους κάνουν να εξαρτώνται ο ένας από τον άλλο. Αυτό το ονομάζουμε 'ανεξάρτητη αλληλεξάρτηση'», εξηγεί ο Peter. Παραδέχεται ότι όταν βρίσκονται σε σοβαρό κίνδυνο, αρχίζουν να βρίσκουν λάθη ο ένας στον άλλο - για παράδειγμα, μια φορά σχεδόν παρασυρθηκαν από μια ξέσπασμα-πλημμύρα, αλλά όταν ηρέμησαν, έβγαλαν συμπεράσματα και συμφιλιώθηκαν. Το ζευγάρι καλεί τη σχέση τους ελεύθερη, ωστόσο, δεδομένου του πόσο σπάνια συναντούν ανθρώπους στο δρόμο τους, είναι απίθανο να απατήσουν ο ένας τον άλλον.
Ο Peter παραδέχτηκε ότι είχε διαμάχες με σχεδόν όλους τους παλιούς φίλους του: «Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν γίνει πλαδαροί: χοντροί, δεν μπορούν να περπατήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν θέλουν να κοιμηθούν στο έδαφος. Με ζηλεύουν. Και πάνω απ' όλα, είναι ότι έχω μια τέτοια γυναίκα». Όταν μιλά για τη διαφορά ηλικίας με τη Μίριαμ, συνήθως απαντά ότι δεν έχει συναντήσει ποτέ μια εξηντάχρονη γυναίκα που είναι πρόθυμη να μοιραστεί τον τρόπο ζωής του.
«Τα παιδιά είναι παγίδα»
Η Miriam και ο Peter αναφέρονται στον τρόπο ζωής των περισσότερων ανθρώπων ως «παγίδα». Κατηγορηματικά δεν θέλουν δύο πράγματα: να κάνουν παιδιά και να εξαρτώνται από την τεχνολογία. «Με ένα παιδί, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε με τον τρόπο που ζούμε, οπότε είναι μια παγίδα για εμάς: πρέπει να έχουμε μια σταθερή πηγή εισοδήματος και να εγκατασταθούμε. Η σκέψη αυτή με τρομάζει», λέει γελώντας η Μίριαμ.
Ο Lanswood λέει ότι οι άνθρωποι που συναντούν συχνά λένε ότι τους ζηλεύουν και παραδέχονται ότι τα παιδιά τους έχουν αφαιρέσει την ελευθερία τους. «Θυμάστε όταν γνωρίσαμε έναν τύπο που ανυπομονούσε να φύγουν τα παιδιά από το σπίτι του; Ταυτόχρονα, ο ένας ήταν τριών ετών και ο άλλος πέντε ετών», λέει στον σύζυγό της. «Α, και υπήρχε επίσης ένας πιλότος που μου είπε ότι ήθελε να πετάξει τη γυναίκα του έξω από το ελικόπτερο», της θυμίζει. Ο Πέτρος πιστεύει ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι κατάλληλος για την ανθρωπότητα: οι άνθρωποι αισθάνονται ανεκπλήρωτοι. Είναι έκπληκτος που πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να κάνουν παιδιά όταν έχουν σύγχρονη αντισύλληψη. «Έχω δει τόσα πολλά ενδιαφέροντα 20χρονα κορίτσια και στη συνέχεια, μέχρι να γίνουν 30 ετών, υποκύπτουν στην κοινωνική πίεση και κάνουν παιδιά. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο με τη ζωή τους;» αναρωτιέται.
Ο Peter παραδέχεται ότι συχνά τους λένε ότι ζουν σε ένα παραμύθι, αλλά εκείνοι που το λένε διστάζουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους: «Ίσως θα ήθελαν να ζήσουν έτσι προσωρινά, και αν εγκαταλείψετε τη δουλειά σας και πουλήσετε όλα τα πράγματά σας, δεν υπάρχει επιστροφή». Η Μίριαμ συμφωνεί: «Είναι ένα σημείο χωρίς επιστροφή, γιατί όταν εγκαταλείπεις τη βαρετή, άθλια ζωή σου, δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω».
Η Miriam Lanswood και ο σύζυγός της, Peter, πούλησαν όλα τα υπάρχοντά τους πριν από επτά χρόνια και ζουν στη φύση. Για πέντε χρόνια επέζησαν στις νότιες Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας, τώρα ταξιδεύουν με τα πόδια σε όλη την Ευρώπη. Ποτέ δεν ξέρουν τι τους περιμένει αύριο, αλλά είναι σίγουροι για ένα πράγμα: δεν θέλουν να επιστρέψουν καθόλου στον συνηθισμένο τρόπο ζωής. Lenta.ru αφηγείται την ιστορία των σύγχρονων αγρίων.
Σε φωτογραφίες και βίντεο, η 34χρονη Miriam Lanswood φαίνεται άψογη και δεν μοιάζει καθόλου με άστεγη γυναίκα: έχει μακριά, μεταξένια μαλλιά, ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο (το κορίτσι βουρτσίζει τα δόντια της με στάχτες) και καθαρά ξυρισμένα πόδια. Γύρω από το λαιμό της, φοράει ένα φυλαχτό φτιαγμένο από χαυλιόδοντα αγριόχοιρου και το κέρατο της πρώτης κατσίκας που σκότωσε. Ο 64χρονος σύζυγός της, Peter, έχει μακριά γκρίζα μαλλιά και γενειάδα που ξυρίζει περιοδικά.
Ο Πέτρος περιγράφει τον τρόπο ζωής τους ως εξής: «Η Μίριαμ κυνηγάει κι εγώ μαγειρεύω. Είναι πολύ πιο δυνατή από εμένα και οι γυναίκες είναι καλύτερες στο σουτ». Η ίδια η κυνηγός συμμετέχει στη συζήτηση: «Οι γυναίκες είναι απλώς πιο προσεκτικές. Μας ενδιαφέρουν πολύ λιγότερο τα τρόπαια, γιατί δεν χρειάζεται να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους πόσο cool είμαστε». Το κύριο πιστεύω της οικογένειας Lanswood είναι μια ζωή χωρίς κανόνες και συμβάσεις, συμπεριλαμβανομένων των προκαταλήψεων φύλου.
Οι σύγχρονοι άγριοι ζουν σε χακί σκηνές και κοιμούνται σε υπνόσακους. Κατά κανόνα, δειπνούν απευθείας στο γρασίδι και χρησιμοποιούν πιάτα [εμαγιέ] σμάλτου. Έχουν ένα βιοτεχνικό δίσκο για την μετατόπιση του χρυσού, [ταψί αναζήτησης για πλύσιμο χρυσού] αλλά δεν χρησιμοποιείται: η διαδικασία εξόρυξης του πολύτιμου μετάλλου φαινόταν πολύ βαρετή στο ζευγάρι. Όλα τα υπάρχοντά τους χωράνε σε δύο σακίδια των 85 λίτρων, με τον περισσότερο χώρο να καταλαμβάνεται από τρόφιμα: μέλι, σκόνη γάλακτος, αλεύρι, μαγιά, φασόλια, ρύζι και λαχανικά που έχουν καλλιεργήσει και στεγνώσει οι ίδιοι. Τα αποθέματα υπολογίζονται στο πλησιέστερο φακελάκι τσαγιού.
Μερικές φορές επιστρέφουν στον πολιτισμό για να απαντήσουν σε μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, να ανεφοδιάσουν τρόφιμα και να μιλήσουν με δημοσιογράφους. Οι Lanswoods δεν πιστεύουν ότι είναι «άδικο» και απαντούν στους ισχυρισμούς των σκεπτικιστών: «Ζούμε έξω από την κοινωνία, δεν έχουμε κανόνες. Μπορούμε να ζήσουμε στη Λίθινη Εποχή, μπορούμε να ζήσουμε στην Ψηφιακή Εποχή. Είμαστε από τους λίγους που συνδυάζουν έναν πρωτόγονο τρόπο ζωής και τη σύγχρονη τεχνολογία». Οι Lancewoods συχνά ρωτιούνται από πού παίρνουν τα χρήματα για μια τέτοια ζωή. Εξηγούν ότι έχουν αποταμιεύσεις που θα διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα: δεν ξοδεύουν περισσότερα από 5.000 δολάρια Νέας Ζηλανδίας ετησίως, κυρίως σε τρόφιμα. Περιστασιακά, η Miriam παίζει τα δικά της τραγούδια στην κιθάρα έξω από εμπορικά κέντρα για να κερδίσει κάποια χρήματα. Επιπλέον, έχει γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή της και λαμβάνει αμοιβή για αυτό.
Η αρχή του ταξιδιού
Ο Peter και η Miriam συναντήθηκαν πριν από 12 χρόνια στην Ινδία. Η 22χρονη Miriam, αφού σπούδασε στην πατρίδα της, την Ολλανδία, πήγε να δει τον κόσμο και απροσδόκητα συνάντησε ένα συγγενικό πνεύμα. Ο Peter ήταν τριάντα χρόνια μεγαλύτερός της και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε καταφέρει να είναι ιδιοκτήτης μιας φάρμας προβάτων, να εργαστεί ως δενδροκόμος, ειδικός στη φροντίδα δέντρων και να δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμιο της Νέας Ζηλανδίας. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του, είχε ήδη πουλήσει όλα τα υπάρχοντά του και ταξίδευε ελαφρά.
Μαζί περιπλανήθηκαν για αρκετά χρόνια, μέχρι να εγκατασταθούν στην πατρίδα του Πέτρου - στη Νέα Ζηλανδία, αλλά δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν έναν μετρημένο τρόπο ζωής για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η Miriam Lanswood θυμάται με τρόμο πώς εργάστηκε ως καθηγήτρια φυσικής αγωγής για παιδιά με ειδικές ανάγκες σε ένα τοπικό σχολείο: «Ήμουν συνεχώς αγχωμένη, τρομερά βαριεστημένη και η σκέψη να το κάνω μέρα με τη μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου με οδήγησε σε κατάθλιψη».
Το 2010, πούλησαν και έδωσαν σχεδόν όλα τα υπάρχοντά τους (με πιθανή εξαίρεση ένα κουτί με βιβλία που άφησαν σε έναν φίλο) και έφυγαν στην έρημο. Αρχικά, οι Lanswoods σκόπευαν να ζήσουν για ένα χρόνο στα βουνά ως πείραμα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, ηλεκτρονικές συσκευές ή ακόμα και ρολόι.
Η Miriam και ο Peter προετοιμάζονται για τη ζωή στην έρημο εδώ και πολύ καιρό: έχουν κάνει μεγάλες πεζοπορίες, έχουν ολοκληρώσει μαθήματα πρώτων βοηθειών, έχουν διαβάσει πολλά βιβλία για την επιβίωση στην έρημο και έχουν μάθει να διακρίνουν τα βρώσιμα μανιτάρια και φυτά από τα δηλητηριώδη. Για αρκετούς μήνες, η Miriam έμαθε να πυροβολεί ένα τόξο και ένα τουφέκι στην πίσω αυλή. «Νόμιζα ότι ήταν μια πολύ χρήσιμη δεξιότητα. Σε γενικές γραμμές, είχα δίκιο, αλλά με κάποιο τρόπο δεν έλαβα υπόψη ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να πυροβολήσεις σε κινούμενους στόχους», λέει γελώντας. Έμαθαν ακόμη και να βλέπουν στο σκοτάδι: ασκούσαν αυτή την τέχνη περπατώντας μαζί τη νύχτα.
Possum πτώμα και αφόρητη πλήξη
Η ζωή μακριά από τον πολιτισμό δεν ήταν εύκολη. Μια από τις πιο τρομακτικές στιγμές, θυμάται η Lanswood, ήταν η θανάτωση του πρώτου της ζώου, ενός possum. «Γεννήθηκα χορτοφάγος, αλλά με κάθε μέρα του πειράματός μας γινόμουν όλο και πιο αδύναμη. Ξυπνούσαμε με πόνους στο στομάχι και κρυολογούσαμε και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε». Τότε το κορίτσι αποφάσισε να πάρει κρέας: έκανε και έβαλε μια παγίδα, η οποία σκότωσε το ζώο. «Όταν είδα το πτώμα του, ξέσπασα σε κλάματα και άρχισα να νιώθω ναυτία, αλλά το φρυγανισμένο [ψητό] οπόσουμ είχε πολύ καλή γεύση. Και άρχισα να είμαι περήφανη για αυτό που έκανα», λέει. Αργότερα, υπήρχαν κατσίκες, τις οποίες χρησιμοποίησε ένα τόξο για να κυνηγήσει, και άλλα θηράματα. Σε μια περίπτωση έφαγαν ακόμη και ένα νεκρό ελάφι εγκαταλελειμμένο από κυνηγούς.
Ένας άλλος απροσδόκητος κίνδυνος ήταν η αφόρητη πλήξη. Τους πρώτους μήνες που ζούσε μακριά από τον πολιτισμό, η Miriam ήταν σίγουρη ότι θα τρελαινόταν: δεν είχαν πρόσβαση στο Διαδίκτυο, δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν μουσική, μόνο μερικά παλιά τεύχη τοπικών εφημερίδων. Ο σύζυγός της ήταν πολύ καλύτερος στο να μην κάνει τίποτα, αλλά προσπαθούσε να κρατήσει τον εαυτό της απασχολημένο. Αλλά τη στιγμή που η αδράνεια έγινε αρκετά αφόρητη, ξαφνικά φάνηκε να βλέπει και να αισθάνεται αρμονία με τη φύση: άρχισε να πηγαίνει για ύπνο όταν ο ήλιος έπεσε και σηκώθηκε την αυγή. Πέρασαν την ημέρα μαζεύοντας καυσόξυλα και κυνηγώντας.
«Συνειδητοποίησα ότι είχα σπάσει εντελώς τους κοινωνικούς κανόνες όταν αποφάσισα να πλύνω τα μαλλιά μου με ούρα», παραδέχεται η Miriam. Το κορίτσι αποφάσισε να το κάνει αυτό λόγω προβλημάτων με πιτυρίδα: θυμήθηκε ότι είχε ακούσει για αυτή τη μέθοδο κάπου και δεν είχε άλλη επιλογή: τα σαμπουάν δεν πωλούνται στα βουνά. «Για το επόμενο φρικτό και δύσοσμο μισάωρο, κάθισα στον ήλιο και περίμενα να μουλιάσει στα μαλλιά μου».
«Δεν ξέρουν τι στερούνται»
Στην άγρια ζωή της, η Miriam στοιχειωνόταν από μια σκέψη: Πού είναι όλες οι γυναίκες; Αν συναντούσαν ποτέ έναν άνθρωπο στη μέση του πουθενά, ήταν πάντα ένας άντρας. Η κυνηγός πιστεύει ότι οι γυναίκες έχουν χάσει την επαφή με τη φύση: «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι γυναίκες προσποιούνται ότι είναι αδύναμες;» Δεν θα μπορέσω να κουβαλήσω βαριά φορτία, πώς μπορώ να ανακουφιστώ στο δρόμο, ω, αλλά τι μπορώ να κάνω με την περίοδό μου...» Είναι κρίμα, δεν ξέρουν τι στερούνται».
Η Miriam θεωρεί ότι ο τρόπος ζωής τους είναι η κύρια βάση της οικογενειακής ευτυχίας. Πριν από αυτήν, ο Πέτρος είχε δύο συζύγους, είχε μόνο έναν φίλο, με τον οποίο έβγαινε για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά χώρισαν επειδή ονειρευόταν ένα μεγάλο σπίτι και παιδιά, ενώ η Μίριαμ προσελκύστηκε από ταξίδια. Ένα άλλο μυστικό της σχέσης τους, λέει, είναι η επιθυμία για αυτοανακάλυψη: «Αν ο Πέτρος μου πει κάτι που εκλαμβάνω ως προσβολή, αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί το πήρα έτσι. Το χρησιμοποιώ ως ευκαιρία να μάθω κάτι νέο για τον εαυτό μου». Ποτέ δεν σηκώνουν χέρι ο ένας εναντίον του άλλου, και αν η Miriam βαρεθεί με τον σύζυγό της, προσποιείται ότι δεν τον ακούει.
Αν χωρίσουν, λέει η Μίριαμ, θα βρει έναν άλλο σύντροφο πρόθυμο να ζήσει τον ίδιο τρόπο ζωής. Ο Πέτρος συμφωνεί μαζί της, παρατηρώντας φλεγματικά ότι είναι μεγαλύτερος και επομένως πιθανότατα θα πεθάνει νωρίτερα. Αυτό που σίγουρα δεν θέλουν είναι να επιστρέψουν στη ζωή στην πόλη: το τεχνητό φως είναι πολύ φωτεινό γι 'αυτούς, δεν μπορούν να αντέξουν το θόρυβο της πόλης και δεν μπορούν να κοιμηθούν εκεί, και τα τρόφιμα από τα σούπερ μάρκετ τους κάνουν αχώνευτους.
Αρνούνται ότι οι δύσκολες συνθήκες τους κάνουν να εξαρτώνται ο ένας από τον άλλο. Αυτό το ονομάζουμε 'ανεξάρτητη αλληλεξάρτηση'», εξηγεί ο Peter. Παραδέχεται ότι όταν βρίσκονται σε σοβαρό κίνδυνο, αρχίζουν να βρίσκουν λάθη ο ένας στον άλλο - για παράδειγμα, μια φορά σχεδόν παρασυρθηκαν από μια ξέσπασμα-πλημμύρα, αλλά όταν ηρέμησαν, έβγαλαν συμπεράσματα και συμφιλιώθηκαν. Το ζευγάρι καλεί τη σχέση τους ελεύθερη, ωστόσο, δεδομένου του πόσο σπάνια συναντούν ανθρώπους στο δρόμο τους, είναι απίθανο να απατήσουν ο ένας τον άλλον.
Ο Peter παραδέχτηκε ότι είχε διαμάχες με σχεδόν όλους τους παλιούς φίλους του: «Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν γίνει πλαδαροί: χοντροί, δεν μπορούν να περπατήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν θέλουν να κοιμηθούν στο έδαφος. Με ζηλεύουν. Και πάνω απ' όλα, είναι ότι έχω μια τέτοια γυναίκα». Όταν μιλά για τη διαφορά ηλικίας με τη Μίριαμ, συνήθως απαντά ότι δεν έχει συναντήσει ποτέ μια εξηντάχρονη γυναίκα που είναι πρόθυμη να μοιραστεί τον τρόπο ζωής του.
«Τα παιδιά είναι παγίδα»
Η Miriam και ο Peter αναφέρονται στον τρόπο ζωής των περισσότερων ανθρώπων ως «παγίδα». Κατηγορηματικά δεν θέλουν δύο πράγματα: να κάνουν παιδιά και να εξαρτώνται από την τεχνολογία. «Με ένα παιδί, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε με τον τρόπο που ζούμε, οπότε είναι μια παγίδα για εμάς: πρέπει να έχουμε μια σταθερή πηγή εισοδήματος και να εγκατασταθούμε. Η σκέψη αυτή με τρομάζει», λέει γελώντας η Μίριαμ.
Ο Lanswood λέει ότι οι άνθρωποι που συναντούν συχνά λένε ότι τους ζηλεύουν και παραδέχονται ότι τα παιδιά τους έχουν αφαιρέσει την ελευθερία τους. «Θυμάστε όταν γνωρίσαμε έναν τύπο που ανυπομονούσε να φύγουν τα παιδιά από το σπίτι του; Ταυτόχρονα, ο ένας ήταν τριών ετών και ο άλλος πέντε ετών», λέει στον σύζυγό της. «Α, και υπήρχε επίσης ένας πιλότος που μου είπε ότι ήθελε να πετάξει τη γυναίκα του έξω από το ελικόπτερο», της θυμίζει. Ο Πέτρος πιστεύει ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι κατάλληλος για την ανθρωπότητα: οι άνθρωποι αισθάνονται ανεκπλήρωτοι. Είναι έκπληκτος που πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να κάνουν παιδιά όταν έχουν σύγχρονη αντισύλληψη. «Έχω δει τόσα πολλά ενδιαφέροντα 20χρονα κορίτσια και στη συνέχεια, μέχρι να γίνουν 30 ετών, υποκύπτουν στην κοινωνική πίεση και κάνουν παιδιά. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο με τη ζωή τους;» αναρωτιέται.
Ο Peter παραδέχεται ότι συχνά τους λένε ότι ζουν σε ένα παραμύθι, αλλά εκείνοι που το λένε διστάζουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους: «Ίσως θα ήθελαν να ζήσουν έτσι προσωρινά, και αν εγκαταλείψετε τη δουλειά σας και πουλήσετε όλα τα πράγματά σας, δεν υπάρχει επιστροφή». Η Μίριαμ συμφωνεί: «Είναι ένα σημείο χωρίς επιστροφή, γιατί όταν εγκαταλείπεις τη βαρετή, άθλια ζωή σου, δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου