Η μυθολογία που περιβάλλει τους " Crying Boy Paintings"
Στην Αγγλία, το 1985, ξέσπασαν μια σειρά από παράξενες πυρκαγιές, καταστρέφοντας πολλά σπίτια και επιχειρήσεις.
Η σύνδεση (κοινό σημείο) μεταξύ των πυρκαγιών ήταν μια συλλογή από έργα ζωγραφικής, γνωστά ως «Crying Boys».
Καταραμένοι πίνακες;
Από την καταστροφή κάθε φωτιάς, μόνο οι πίνακες επιβίωναν και σύντομα χαρακτηρίστηκαν ως «καταραμένοι».
Ο ζωγράφος Bruno Amadio (an academically trained painter, εμφανίζεται επίσης με ψευδώνυμα όπως Geovanni Bragolin και Franchot Sevilla), εργάστηκε ως "painting restore" στη Βενετία, όταν δημιούργησε τη σειρά του που έγινε γνωστή ως «Crying Boys»
Αυτοί οι πίνακες, από τους οποίους τουλάχιστον 65 κομμάτια έγιναν γνωστά, απεικονίζουν όλοι νεαρά αγόρια, που κοιτάζουν έξω από τον πίνακα, με δάκρυα που φαίνονται στα μάτια τους και κυλούν στα μάγουλα τους.Οι πίνακες δημιουργήθηκαν για τους τουρίστες που επισκέπτονταν τη μεταπολεμική Βενετία, για ευαισθητοποίηση σχετικά με την κατάσταση των παιδιών που έμειναν ορφανά λόγω του πολέμου.
Μερικοί από αυτούς τους πίνακες μεταφέρθηκαν στην Αγγλία, όπου τα αντίγραφα τους παρήχθησαν μαζικά και πουλήθηκαν σε παντοπωλεία και πολυκαταστήματα σε φθηνές τιμές.
Περισσότερα από 50.000 αντίγραφα αυτών των έργων ζωγραφικής πουλήθηκαν στην Αγγλία.
Τον Σεπτέμβριο του 1985, η βρετανική εφημερίδα 'The Sun' έγραψε για κάποια περίεργα φαινόμενα, σχετικά με τη σειρά των έργων ζωγραφικής που είχαν τίτλο "the Crying Boy" το δημοσίευμα της εφημερίδας είχε τίτλο "BLAZING CURSE OF THE CRYING BOY!"Το άρθρο ανέφερε την ιστορία μιας κατοικίας 27 χρόνων, στο Rotherham, South Yorkshire, που ανήκε στον Ron και την May Hall και καταστράφηκε από πυρκαγιά.
Η πυρκαγιά ξεκίνησε από μια σπίθα σε ένα τηγάνι και προκάλεσε την ολική καταστροφή του σπιτιού.
Το περίεργο ήταν ότι το μόνο αντικείμενο που σώθηκε από την πυρκαγιά και βρέθηκε ανέπαφο μέσα στις στάχτες του σπιτιού, ήταν ένας πίνακας με το "Crying Boy"
ο πίνακας αυτός "επέζησε" με κάποιον μυστηριώδη τρόπο!
Αλλά η συνέχεια είναι ακόμα πιο αλλόκοτη...
ο αδελφός του Ron Hall ήταν πυροσβέστης και του είπε πως αρκετά σπίτια είχαν καεί στην περιοχή και ότι το μοναδικό αντικείμενο, που απέμενε από την πυρκαγιά, ήταν ένα αντίγραφο του πίνακα "The Crying Boy", που βρισκόταν άθικτο, με το πρόσωπο του παιδιού στραμμένο στο πάτωμα.
Ανέφερε επίσης ότι ο ο πίνακας είναι καταραμένος και κανείς δεν θα ήθελε, να έχει ένα τέτοιο έργο τέχνης στο σπίτι του.Ένας αξιωματικός του πυροσβεστικού σταθμού Alan Wilkinson είχε καταγράψει περισσότερα από πενήντα περιστατικά με πυρκαγιές που σχετίστηκαν με πίνακα της σειράς «Crying Boy».
Με τη μεγάλη επισκεψιμότητα στην ιστοσελίδα της "The Sun", και το γεγονός ότι πάνω από 50.000 αντίγραφα του "The Crying Boy" κρεμόταν στα βρετανικά σπίτια, ένας φόβος για την κατάρα εξαπλώθηκε γρήγορα.
Πολλοί αναγνώστες μίλησαν για τις δικές τους παρόμοιες ιστορίες, στην εφημερίδα και διάφορα άλλα έγγραφα σε όλη τη χώρα.
Η ιστορία ήταν πάντα η ίδια, μια πυρκαγιά κατέστρεφε ολοσχερώς ένα σπίτι και απέμενε μόνο ένας άθικτος πίνακας του «Crying Boy»
Πολλοί αναγνώστες έγραψαν επίσης, εξηγώντας ότι αφού είχαν διαβάσει για την κατάρα, προσπάθησαν να καταστρέψουν τα αντίγραφα των έργων, που είχαν στο σπίτι τους.
Προσπάθησαν να τα κάψουν στους αποτεφρωτήρες των κήπων τους, αλλά οι πίνακες αυτοί δεν καιγόταν.
Λίγο μετά την πυρκαγιά σε ένα ιταλικό εστιατόριο, όπου υπήρχε ένας «Crying Boy» πίνακας, η "The Sun" με ένα δημοσίευμα ενθάρρυνε τους αναγνώστες της, να στείλουν στα γραφεία της, το αντίγραφο του πίνακα που είχαν σπίτι τους, αν ένιωθαν φόβο για αυτή την κατάρα.η "The Sun" διοργάνωσε μαζικές φωτιές για την καύση των έργων ζωγραφικής και σύντομα πάνω από δύο χιλιάδες αντίγραφα τυλίχτηκαν (αν και δεν ήταν εύκολο να καούν) στις φλόγες.
Σύντομα αποκαλύφθηκαν άλλες μέθοδοι για την άρση της κατάρας του έργου τέχνης, όπως η αντικατάσταση του με άλλο έργο ή το κρέμασμα δίπλα στον πίνακα, ενός άλλου πίνακα που απεικόνιζε ένα κορίτσι που έκλαιγε.
οι ιστορίες των πυρκαγιών διαδόθηκαν και τα γεγονότα δημιούργησαν έναν θρύλο.
Ωστόσο, το ερώτημα εξακολουθεί να είναι: «Αν οι πίνακες πράγματι προκάλεσαν με κάποιο τρόπο τις πυρκαγιές ή τις επέτρεπαν να συμβούν, ποια δύναμη θα μπορούσε να είναι πίσω από αυτό;»
Η ιστορία του «Don Bonillo»
Υπάρχουν αρκετές ιστορίες πίσω από το μύθο αυτού του πίνακα.
ένας θρύλος λέει ότι τα μοντέλα για τα διάφορα «Crying Boys» ήταν ορφανά που, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των έργων, πέθαναν σε πυρκαγιά που ξέσπασε στο ορφανοτροφείο, έτσι απλά...
μια έκδοση του θρύλου που διαδόθηκε περισσότερο ήταν η εξής:
Ο Bruno Amadio, επίσης γνωστός ως Bragolin, είχε καταφύγει στην Ισπανία σύντομα μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκεί ο Amadio συναντήθηκε με ένα νεαρό αγόρι, τον Don Bonillo, ένα σιωπηλό ορφανό που είχε δει τους γονείς του να χάνονται κατά τη διάρκεια του πολέμου σε πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι τους.Ο Amadio υιοθέτησε σύντομα το αγόρι, παρόλο που ένας τοπικός ιερέας, τον προειδοποίησε ότι το παιδί ήταν στο κέντρο, σε πολλές μυστηριώδεις πυρκαγιές που ξεσπούσαν όπου κι αν πήγαινε.
Το αγόρι ήταν γνωστό στους ντόπιους ως παιδί διάβολος. (με το ψευδώνυμο «Diablo»)
Ο Amadio αρνήθηκε να πιστέψει τέτοιες ιστορίες, η νέα οικογένεια περνούσε καλά, οι πίνακες του Amadio έκαναν καλές πωλήσεις και οι δυο τους ζούσαν ήσυχα.
Δυστυχώς, μια μέρα ο Amadio διαπίστωσε ότι, το σπίτι και το στούντιο του είχαν καεί ολοσχερώς.
Τότε θυμήθηκε τις προειδοποιήσεις του ιερέα, αμέσως κατηγόρησε τον Don Bonillo και τον έδιωξε μακριά από την οικογένεια.
Ο Don Bonillo δεν ακούστηκε ξανά μέχρι το 1976, που συνέβη ένα άλλο περίεργο γεγονός.
Ακριβώς έξω από τη Βαρκελώνη ένα αυτοκίνητο έπεσε σε έναν τοίχο και τυλίχτηκε στις φλόγες.
Ο οδηγός σκοτώθηκε και κάηκε τόσο φρικιαστικά, που δεν ήταν δυνατόν να ταυτοποιηθεί.
Εντούτοις, μετά από έρευνα της αστυνομίας, το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου ανοίχτηκε. Εκεί, ανάμεσα στα καμένα αντικείμενα, υπήρχε άθικτη άδεια οδήγησης. Το όνομα στην άδεια ήταν Don Bonillo.Λέγεται ότι όλοι οι πίνακες ζωγραφικής του Amadio με τα crying boys θεωρήθηκαν καταραμένοι στη μνήμη του Don Bonillo.
Δυστυχώς, όλα τα γεγονότα αυτής της ιστορίας δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν 100%.
Ο ζωγράφος Bruno Amadio, πέθανε το 1981, και "πήρε μαζί του" την αλήθεια για αυτή την ιστορία.
Φυσικά θα μπορούσε να είναι σύμπτωση, αφού πολλά σπίτια είχαν «Crying Boys» πίνακες που κοσμούσαν τους τοίχους τους και όταν οι άνθρωποι έβλεπαν την ευδιάκριτη εικόνα στα ερείπια μιας
πυρκαγιάς δημιούργησαν έναν νέο αστικό μύθο.
Η ταινία του Netflix, με τίτλο "Velvet Buzzsaw" (βελούδινο πριόνι) βασίζεται σε αυτή την πραγματικά ανατριχιαστική αληθινή ιστορία που περιλαμβάνει πίνακες με στοιχειωμένες εικόνες παιδιών, που προκαλούν πυρκαγιές στα σπίτια που τους έχουν.
Στο αλληγορικό θρίλερ Velvet Buzzsaw βλέπουμε την εκδίκηση της Τέχνης. ένας κριτικός Τέχνης (που τον υποδύεται ο Jake Gylenhaal) ανακαλύπτει πως ένας πίνακας ζωγραφικής μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος.
Μέσα από τα έργα του Vetril Dease, ενός μέχρι εκείνη τη στιγμή άγνωστου ανθρώπου και με πολύ μυστήριο παρελθόν, η Τέχνη βρίσκει τον τρόπο να τιμωρήσει όσους την καπηλεύονται και την αντιμετωπίζουν με παιχνίδια πολιτικής για την προώθηση της. Επηρεάζεται από μια ολιγάριθμη ομάδα κριτικών, curators και ιδιοκτητών γκαλερί που μπορούν με ακατάληπτο λεξιλόγιο και χωρίς οποιοδήποτε αξιόπιστο a priori κριτήριο, να απογειώσουν την κάθε μετριότητα με σκοπό να την προωθήσουν στην αγορά που επενδύει πλουσιοπάροχα στο next best thing μέχρι να εμφανιστεί το αμέσως επόμενο...
πηγή 9-2-19
https://www.thesun.co.uk/fabulous/8390807/velvet-buzzsaw-based-creepy-art/
==================ένα βιβλίο με ανατριχιαστικές ιστορίες, το 2000 που ονομάζεται Haunted Liverpool, υποστήριξε ότι το 1995 ένας δάσκαλος του σχολείου που ονομάζεται George Mallory ανακάλυψε ότι ο ζωγράφος Bruno Amadio, ήταν στην πραγματικότητα μια μυστηριώδης φιγούρα που ονομάζεται Franchot Sevilla. (ή και Giovanni Bragolin)
According to journalist Dr. David Clark, who researched the crying boy legend for Fortean Times and on his website, this legend has more than a few holes. Giovanni Bragolin and Seville seem to have been one of a few pseudonyms for Spanish painter Bruno Amadio, and Clark could not find evidence that George Mallory nor Don Bonillo ever existed. Amadio likely painted 20-30 of these crying boys after training in Venice after WWII, prints of which were sold in department stores through the 1970s, wrote Clark. Another artist, Anna Zinkeisen, had a similar series of crying children paintings that were regarded as equally cursed.
Ο Steve Punt, Βρετανός συγγραφέας και κωμικός, ερεύνησε την κατάρα του «Crying Boy» πίνακα σε μια παραγωγή του BBC Radio 4 που ονομάζεται Punt PI. Αν και η φύση του προγράμματος είναι κωμική, ο Punt ερεύνησε την ιστορία του πίνακα. Το συμπέρασμα που έβγαλε το πρόγραμμα, μετά από ελέγχους στο κέντρο ερευνών Building Research Establishment, είναι ότι τα αντίγραφα του πίνακα είχαν περαστεί με βερνίκι που περιείχε επιβραδυντικό παράγοντα καύσης, και ότι η κλωστή που κρατούσε τον πίνακα στον τοίχο ήταν η πρώτη που διαλυόταν, με αποτέλεσμα ο πίνακας να προσγειώνεται φάτσα στο πάτωμα και έτσι να προστατεύεται, αν και δεν δόθηκε εξήγηση γιατί βρίσκονταν και άλλοι πίνακες χωρίς φθορές. Ο πίνακας αναφέρθηκε επίσης σε ένα επεισόδιο για κατάρες, στη τηλεοπτική σειρά Weird or What? το 2012.Comedian and writer Steven Punt also explored the legend on his radio show Punt PI. He attempted to track down the homes involved, and found Jane McCutchin, who had hung the print in her living room in the 1980s. McCutchin, a mother of two, was cleaning her kitchen when she found that her hand-made drapes, blinds and curtains were suddenly ablaze. Her family escaped alive, but her home had been destroyed—except for a single painting hung in her living room, of the crying boy. “You could still see the little boy’s face on the painting,”
πηγή
https://www.atlasobscura.com/articles/crying-boy-painting-fires
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου