«Σύνδρομο Διεθνούς Στρατιωτικοποίησης»

Η αναπόφευκτη σταδιακή στρατιωτικοποίηση της Ελληνικής (και όχι μόνον) κοινωνίας.

H έκρηξη στο Μετρό Συντάγματος

«….Αθήνα , Δευτέρα, 8.00 το πρωί. Στην Πλατεία Συντάγματος ο σταθμός του Μετρό είναι γεμάτος από κόσμο. Ξαφνικά, μια τρομακτική λάμψη, μία πίεση στον αέρα και κατόπιν μία εκκωφαντική έκρηξη πλημμύρισαν την ατμόσφαιρα. Φλόγες και θανατηφόρα θραύσματα από γυαλιά, σίδερα και τσιμέντα εκτοξεύθηκαν παντού εξοντώνοντας κάθε άνθρωπο σε ακτίνα δεκάδων μέτρων. Έξω από το Σταθμό, οι περαστικοί μόλις άκουσαν τον κρότο της έκρηξης, κοντοστάθηκαν ξαφνιασμένοι.

Σε ελάχιστο χρόνο είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες άτομα γύρω από το «Ελληνικό Σημείο 0» όταν νέες εκρήξεις - μέσα από το πλήθος στην πλατεία αυτή τη φορά - πρόσθεσαν εκατοντάδες ακόμη νεκρούς…

Δυο ώρες μετά, μια προκήρυξη στο Διαδίκτυο, υπογεγραμμένη από τους «Τούρκους Μουτζαχεντίν», ανέλαβε την ευθύνη του χτυπήματος.

Η Τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως δεν υπάρχει τέτοια Οργάνωση και πως όλα είναι προβοκάτσια «αγνώστου προέλευσης».

ΗΠΑ και ΕΕ έκαναν παρόμοια εκτίμηση.

Η Ισλαμική Διάσκεψη, η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αλλά και η ίδια η Αλ Κάϊντα , άφηναν μία πιθανότητα να έδρασαν αυτόνομα κάποιοι «άγνωστοι ισλαμικοί πυρήνες», που όμως σε καμία περίπτωση δεν ελέγχονται ούτε διατάχθηκαν από αυτούς.

Οι Ελληνικές Υπηρεσίες Ασφαλείας αμφιταλαντεύονταν.

Ποιος ή ποιοι θα είχαν συμφέρον άραγε να προκαλέσουν ένα τέτοιο «εξαιρετικά αιματηρό χτύπημα» στην Ελλάδα;

Δεν είχαν παρά να στρέψουν όλοι το βλέμμα τους στην Οργή που ανέβλυζε από την Συλλογική Ψυχή των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων συλλήβδην μετά από τον τεράστιο αυτό φόρο Ελληνικού αίματος…

Οι Έλληνες μετά από αυτή την δική τους 11η Σεπτεμβρίου, μετά από αυτό το δικό τους οδυνηρό Περλ Χάρμπορ ζητούσαν αίμα και εκδίκηση…

(Όπως ακριβώς λίγα χρόνια πριν οι Αμερικανοί μετά την 11/09 και οι Άγγλοι μετά το Μετρό…)

Το πεδίο ήταν πια ελεύθερο για επιβολή Καθεστώτος Εκτάκτου Ανάγκης.

Για «στρατιωτικοποίηση» της Ελληνικής κοινωνίας.

Σενάριο;

Ναι.

Θα μπορούσε όμως να γίνει πραγματικότητα;

Και αν ναι, από ποιους, με τι κίνητρα και που θα μπορούσε να οδηγήσει άραγε κάτι τέτοιο την Ελληνική κοινωνία;

Απλό σενάριο θα πει κάποιος. Απίθανο να συμβεί στην πραγματικότητα.

Κι όμως.

Πρόσφατα κάποιος έριξε χειροβομβίδα σε κλειστό χώρο στα Εξάρχεια, όπου συνεδρίαζε αριθμός συγκεντρωμένων πολιτών.

Εάν η χειροβομβίδα διαπερνούσε το διπλό τζάμι και εκρήγνυντο ανάμεσα σε τόσα άτομα, πόσα θύματα θα μετρούσαμε άραγε;

Τι θα γινόταν αμέσως μετά στους δρόμους όλης της Ελλάδας από το λαϊκό ξέσπασμα;

Μπορεί μήπως να διανοηθεί κανείς πόσο κοντά βρεθήκαμε στην ολική καταστροφή της κοινωνικής ειρήνης;

Εξαίρεση;

Μάλλον όχι.

Το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθεί και στην προ λίγων μηνών περίπτωση του παγιδευμένου με 120 κιλά εκρηκτικών ANFON αυτοκινήτου εντός του προαυλίου της Citibank στην Κηφισιά.

Και σ’ αυτή την περίπτωση – εάν τελικά εκρήγνυντο - θα μιλούσαμε για εκτεταμένες υλικές καταστροφές και θύματα.

Ποια θα ήταν άραγε η αντίδραση κοινωνίας και αρχών;

Εκτεταμένη βίαιη σύγκρουση φυσικά.

Εξαίρεση και τούτο;

Κι όμως, αν ρίξουμε μια απλή ματιά γύρω μας θα δούμε τόσα μα τόσα πολλά περιστατικά «εξάρσεων βίας» που είναι ν’ αναρωτιέται κανείς πως διατηρείται ακόμα η «Εν Ειρήνη Πολιτεία» στο βάθρο της.

Τα σύννεφα που έχουν συγκεντρωθεί είναι τόσα πολλά που η «κοινωνική ειρήνη» κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ