Τιμοφέι Μπορντάτσεφ: Ο Εμανουέλ Μακρόν μπορεί να είναι κλόουν, αλλά είναι επικίνδυνος κλόουν
Οι γαλλικές ελίτ είναι τραυματισμένες από την παρακμή της χώρας τους και ο ηγέτης τους πετάει τα παιχνίδια του από το καροτσάκι
Από τον Timofey Bordachev, Διευθυντή Προγράμματος του Valdai Club
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν περιμένει να χαιρετήσει τον πρόεδρο της Λιθουανίας πριν από τη συνάντησή τους στο Μέγαρο των Ηλυσίων στο Παρίσι στις 12 Μαρτίου 2024.
Η θέση της Γαλλίας στην παγκόσμια σκηνή σήμερα βρίσκεται σε μια μάλλον περίεργη κατάσταση: μια χώρα με ένα συμπαγές πυρηνικό οπλοστάσιο, αλλά η οποία έχει χάσει κάθε ικανότητα να επηρεάζει το περιβάλλον της. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, το Παρίσι έχει χάσει ό, τι έχει απομείνει από το προηγούμενο μεγαλείο του στην παγκόσμια σκηνή, παραχώρησε την ηγετική του θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση στη Γερμανία και εγκατέλειψε εντελώς τις αρχές που απαιτούνται για την εσωτερική του ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, η παρατεταμένη κρίση της Πέμπτης Δημοκρατίας έχει φτάσει σε ένα στάδιο όπου η έλλειψη λύσεων στα πολλά προβλήματα που έχουν καθυστερήσει εδώ και πολύ καιρό μετατρέπεται σε μια πλήρη κρίση ταυτότητας.
Οι λόγοι αυτής της κατάστασης είναι σαφείς, αλλά το αποτέλεσμα είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Και η κλόουν συμπεριφορά του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν είναι μόνο συνέπεια του γενικού αδιεξόδου στη γαλλική πολιτική, όπως και η ίδια η εμφάνιση αυτής της φιγούρας στην ηγεσία του κράτους, της οποίας ηγούνταν μεγιστάνες της παγκόσμιας πολιτικής όπως ο Σαρλ ντε Γκωλ ή ο Φρανσουά Μιτεράν.
Η τελευταία φορά που το Παρίσι επέδειξε την ικανότητα να ενεργεί μόνο του σε μια πραγματικά σημαντική απόφαση ήταν το 2002-2003. Εκείνη την εποχή, αντιτάχθηκε στα σχέδια των ΗΠΑ να εισβάλουν παράνομα στο Ιράκ. Η γαλλική διπλωματία, τότε υπό την ηγεσία του αριστοκράτη Dominique de Villepin, ήταν σε θέση να σχηματίσει συνασπισμό με τη Γερμανία και τη Ρωσία και να στερήσει από την αμερικανική επίθεση οποιαδήποτε διεθνή νομιμότητα. Η προσπάθεια των ΗΠΑ να ενώσουν στο πρόσωπό τους κυρίαρχες δυνατότητες ισχύος και αποφασιστική επιρροή στο δικαίωμα χρήσης τους στην παγκόσμια πολιτική, δηλαδή να εγκαθιδρύσουν μια μονοπολική παγκόσμια τάξη, απέτυχε. Αυτό τους αρνήθηκαν με την ενεργητική υποκίνηση της Γαλλίας και ένα τόσο σημαντικό βήμα στη δημιουργία μιας δημοκρατικής παγκόσμιας τάξης θα πιστωθεί στο Παρίσι από τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Αλλά αυτό ήταν το τέλος. Η ηθική νίκη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2003 έπαιξε τον ίδιο ρόλο στο πεπρωμένο της Γαλλίας με την αιματηρή νίκη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά την οποία η χώρα δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει μία από τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου. Όχι μόνο οι σκληρές εξωτερικές συνθήκες, αλλά και η ταχεία βύθιση σε εσωτερικά προβλήματα, τα οποία δεν έχουν επιλυθεί για σχεδόν 20 χρόνια, συνέβαλαν στην περαιτέρω παρακμή. Οι διαδοχικοί πρόεδροι αρχικά δεν ήταν σε θέση να προσαρμόσουν τη χώρα στις προκλήσεις, οι αιτίες των οποίων ήταν σε μεγάλο βαθμό πέρα από τις δυνατότητές τους. Αυτό συνέβη ακόμη περισσότερο καθώς στα μέσα της δεκαετίας του 2000 είδε μια αλλαγή γενιάς στην πολιτική, με ανθρώπους να έρχονται στην εξουσία που δεν είχαν ούτε την εμπειρία του Ψυχρού Πολέμου ούτε την «εκπαίδευση» της γενιάς των ηγετών που ίδρυσαν τη σύγχρονη Γαλλία.
Η «τέλεια καταιγίδα» ήταν ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Πρώτον, η κοινωνία άλλαζε ταχύτερα από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη και το πολιτικό σύστημα της Πέμπτης Δημοκρατίας γινόταν παρωχημένο. Δεύτερον, υπήρξε απώλεια ελέγχου των βασικών παραμέτρων της οικονομικής πολιτικής, οι οποίες καθορίζονταν όλο και περισσότερο από τη συμμετοχή της χώρας στην Κοινή Αγορά και, κυρίως, στην ευρωζώνη. Τρίτον, το ξεθώριασμα του ονείρου της πολιτικής ένωσης εντός της ΕΕ οδήγησε στην επανεμφάνιση της Γερμανίας, μιας χώρας που δεν είχε την πλήρη κυριαρχία να αναλάβει μόνη της ένα τόσο μεγάλο έργο. Τελικά, ο κόσμος άλλαζε ραγδαία. Δεν ήταν πλέον επικεντρωμένη στην Ευρώπη, πράγμα που σήμαινε ότι δεν υπήρχε θέση για τη Γαλλία στον κατάλογο των μεγάλων δυνάμεων.
Η αναζήτηση της προσοχής του ανθρώπου που είναι τώρα επίσημα επικεφαλής του γαλλικού κράτους είναι μόνο προσωπικά συμπτώματα της κρίσης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ως αποτέλεσμα, όλα είναι έξω από τα χέρια της σημερινής κυβέρνησης και ο τεράστιος αριθμός των ενσωματωμένων ζητημάτων μετατρέπει τον θυμό σε ανούσια υστερία. Οι ασήμαντες ίντριγκες όχι μόνο συνοδεύουν τη μεγάλη πολιτική, κάτι που συμβαίνει πάντα, αλλά την αντικαθιστούν. Η αρχή του «να μην είσαι, αλλά να φαίνεσαι ότι είναι» γίνεται η κύρια κινητήρια δύναμη της κρατικής δράσης. Η Γαλλία δεν μπορεί πλέον να βρει μια διέξοδο από τη συστημική κρίση με τον πιο ιστορικά γνωστό τρόπο - επαναστατικό.
Πράγματι, η Γαλλία είναι μια χώρα που ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε από εσωτερική σταθερότητα. Από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789, οι συσσωρευμένες εσωτερικές εντάσεις παραδοσιακά έβρισκαν διέξοδο στα επαναστατικά γεγονότα, συνοδευόμενες από αιματοχυσία και σημαντικές προσαρμογές στο πολιτικό σύστημα. Τα μεγάλα επιτεύγματα της Γαλλίας στην πολιτική φιλοσοφία και τη λογοτεχνία είναι προϊόν αυτής της συνεχούς επαναστατικής έντασης – η δημιουργική σκέψη λειτουργεί καλύτερα σε στιγμές κρίσης, προβλέποντας ή ξεπερνώντας τις. Ακριβώς λόγω της επαναστατικής φύσης της, η Γαλλία μπόρεσε να παράγει ιδέες που εφαρμόστηκαν σε παγκόσμια κλίμακα, αυξάνοντας την παρουσία της στην παγκόσμια πολιτική πολύ πάνω από αυτό που θα άξιζε διαφορετικά. Αυτές οι ιδέες περιλαμβάνουν την οικοδόμηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατά το πρότυπο της γαλλικής σχολής διακυβέρνησης, την ολιγαρχική συνωμοσία των πλουσιότερων και πιο ένοπλων δυνάμεων γνωστή ως G7 και πολλές άλλες.
Τον 20ό αιώνα, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι έγιναν μια διέξοδος για την επαναστατική ενέργεια του λαού – η Γαλλία ήταν στη νικήτρια πλευρά του ενός και έχασε άσχημα τον δεύτερο, αλλά ως εκ θαύματος βρέθηκε μεταξύ των επόμενων νικητών. Στη συνέχεια ήρθε η κατάρρευση της αυτοκρατορίας, αλλά οι απώλειες που προκάλεσε αντισταθμίστηκαν εν μέρει από τις νεοαποικιακές μεθόδους που εφαρμόστηκαν από ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη στις πρώην υπερπόντιες κτήσεις της. Στην ίδια την Ευρώπη, η Γαλλία διαδραμάτιζε μέχρι πρόσφατα ηγετικό ρόλο στον καθορισμό σημαντικών ζητημάτων, όπως η πολιτική εξωτερικού εμπορίου και τα προγράμματα τεχνικής βοήθειας. Ο κύριος λόγος για το τέλος της εποχής των επαναστατικών επιλογών της Γαλλίας ήταν οι θεσμοί της συλλογικής Δύσης – το ΝΑΤΟ και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση – που βοήθησε να δημιουργηθούν. Σταδιακά, αλλά με συνέπεια, μείωσαν το πεδίο για ανεξάρτητη λήψη αποφάσεων από τη γαλλική πολιτική ελίτ. Ταυτόχρονα, αυτοί οι περιορισμοί δεν επιβλήθηκαν απλώς από έξω· Ήταν το προϊόν των λύσεων που βρήκε το ίδιο το Παρίσι για να διατηρήσει την επιρροή του στην παγκόσμια πολιτική και οικονομία, να επωφεληθεί από την ενίσχυση της οικονομίας και της θέσης της Γερμανίας και να εκμεταλλευτεί, μαζί με το Βερολίνο, τη φτωχή ευρωπαϊκή ανατολή και νότο.
Αλλά δεν ήταν όλα υπό έλεγχο από την αρχή. Οι αναταραχές στην εξωτερική πολιτική του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα γλίτωσαν τη χώρα από νέες επαναστάσεις, αλλά την άφησαν ηθικά εξαντλημένη και ταπεινωτικά εξαρτημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις οποίες οι Γάλλοι παραδοσιακά περιφρονούσαν. Ακόμη και τώρα, σε αντίθεση με άλλους Δυτικοευρωπαίους, αισθάνονται άβολα με την αμερικανική ηγεμονία. Και αυτό προσθέτει μόνο στο δράμα της κατάστασης στο Παρίσι, το οποίο δεν μπορεί ούτε να αντισταθεί ούτε να αποδεχθεί πλήρως την καταπίεση των ΗΠΑ. Η περίοδος της προεδρίας του Macron είδε το πιο σκληρό μάθημα που δίδαξαν στους Γάλλους οι υπερπόντιοι εταίροι τους: τον Σεπτέμβριο του 2021, η αυστραλιανή κυβέρνηση απέρριψε μια μελλοντική παραγγελία για μια σειρά υποβρυχίων από το Παρίσι υπέρ μιας νέας συμμαχίας με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Η Γαλλία δεν μπόρεσε να κάνει καμία αντίδραση στην εξωτερική πολιτική.
Η εποχή της συγκριτικής ηρεμίας και του δυναμισμού της δεκαετίας του 1950 παρείχε την υλική βάση για το κολοσσιαίο σύστημα κοινωνικών εγγυήσεων που οι περισσότεροι εξωτερικοί παρατηρητές συνδέουν με τη σύγχρονη Γαλλία. Ένα σταθερό συνταξιοδοτικό σύστημα, ένας τεράστιος δημόσιος τομέας και οι υποχρεώσεις των εργοδοτών προς τους εργαζομένους τους είναι τα θεμέλια του κράτους πρόνοιας που δημιουργήθηκε. Δεδομένου ότι οι ανθρώπινες μνήμες είναι σύντομες και οι σύγχρονοι τείνουν να απολυτοποιούν τις εντυπώσεις τους, έτσι αντιλαμβανόμαστε τη Γαλλία – καλά τροφοδοτημένη και καλά συντηρημένη.
Η σταθερότητα και η ευημερία της πλειοψηφίας του πληθυσμού είναι χαρακτηριστικά μιας σχετικά σύντομης περιόδου της γαλλικής ιστορίας – όχι περισσότερο από 40 χρόνια καλών εποχών (1960-1990), κατά τη διάρκεια των οποίων δημιουργήθηκε και άνθισε το πολιτικό σύστημα της Πέμπτης Δημοκρατίας. Οι μη αναστρέψιμες διαδικασίες στην οικονομία ξεκίνησαν με την παγκόσμια κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και σταδιακά οδήγησαν σε προβλήματα κοινά στη Δύση, όπως η διάβρωση της μεσαίας τάξης και η συρρίκνωση της ικανότητας του κράτους να διατηρήσει ένα σύστημα κοινωνικών υποχρεώσεων. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, η Γαλλία έγινε ο ευρωπαίος πρωταθλητής όσον αφορά το συνολικό χρέος της οικονομίας, φθάνοντας το 280% του ΑΕΠ, και το δημόσιο χρέος είναι τώρα 110% του ΑΕΠ. Ο κύριος λόγος για αυτά τα στατιστικά στοιχεία είναι οι τεράστιες κοινωνικές δαπάνες, οι οποίες οδηγούν σε χρόνια δημοσιονομικά ελλείμματα.
Η αδυναμία επίλυσης αυτών των προβλημάτων, σε συνδυασμό με την καταστροφή της παραδοσιακής δομής της κοινωνίας, οδήγησε στην κρίση του κομματικού συστήματος. Τα παραδοσιακά κόμματα - οι Σοσιαλιστές και οι Ρεπουμπλικάνοι - βρίσκονται τώρα κοντά, ή έχουν ήδη περάσει, το κατώφλι της οργανωτικής κατάρρευσης. Στη νέα οικονομία – με τη συρρίκνωση της βιομηχανίας, την ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα και του τομέα των υπηρεσιών και την εξατομίκευση της συμμετοχής των πολιτών στην οικονομική ζωή – η κοινωνική βάση δυνάμεων που βασίζεται σε συνεκτικά πολιτικά προγράμματα συρρικνώνεται. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν η εκλογική νίκη του Εμανουέλ Μακρόν, του τότε ελάχιστα γνωστού υποψηφίου του κινήματος «Εμπρός!», τον Μάιο του 2017. Έκτοτε, το κόμμα του έχει μετονομαστεί δύο φορές: «Εμπρός, Δημοκρατία!» το 2017 και «Αναγέννηση» από τις 5 Μαΐου 2022. Ο ίδιος ο Μακρόν επανεξελέγη πρόεδρος το 2022, κερδίζοντας και πάλι τη δεξιά υποψήφια Μαρίν Λεπέν. Ποιος είναι ο ίδιος ξένος στο παραδοσιακό σύστημα.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του Μακρόν στο Μέγαρο των Ηλυσίων, την έδρα του αρχηγού του κράτους από το 1848, υπήρξαν δύο είδη ειδήσεων που έρχονταν από τη Γαλλία στον έξω κόσμο. Πρώτον, αναφορές για μαζικές διαδηλώσεις, που δεν οδήγησαν σε καμία αλλαγή. Δεύτερον, ηχηρές δηλώσεις για την εξωτερική πολιτική που ποτέ δεν ακολουθήθηκαν από εξίσου αποφασιστική δράση.
Ένα χρόνο μετά την άνοδο του Μακρόν στην εξουσία, η χώρα συγκλονίστηκε από τα λεγόμενα «κίτρινα γιλέκα» - πολίτες εξοργισμένους από τα σχέδια αύξησης της τιμής του ντίζελ και στη συνέχεια από όλες τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες στον κοινωνικό τομέα.
Ειδικότερα, προτάσεις για αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη. Στις αρχές του 2023, η κυβέρνηση επέστρεψε σε αυτό το ζήτημα και νέες μαζικές διαδηλώσεις σάρωσαν τη χώρα. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, τα προάστια των μεγάλων πόλεων, που κατοικούνταν σε μεγάλο βαθμό από απογόνους Αράβων και Αφρικανών από πρώην αποικίες, τυλίχτηκαν στις φλόγες. Η πλειοψηφία των εξεγερμένων ήταν μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, αποδεικνύοντας την πλήρη αποτυχία των πολιτικών να τους ενσωματώσουν στη γαλλική κοινωνία. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι επίσημοι εκπρόσωποι των εργαζομένων – τα συνδικάτα και το Σοσιαλιστικό Κόμμα – δεν ήταν σε θέση να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στον έλεγχο των διαδηλώσεων ή στη διαπραγμάτευση με τις αρχές. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση αύξησε την ηλικία συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Macron μέχρι στιγμής στον τομέα της μεταρρύθμισης της κοινωνικής ασφάλισης. Μεταξύ των δύο γύρων αναταραχής ήρθε η πανδημία του κορονοϊού, η οποία έδωσε στις αρχές μερικά χρόνια σχετικής ηρεμίας σχεδόν παντού. Το κύριο αποτέλεσμα της γαλλικής εσωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια ήταν η απουσία τόσο ουσιαστικών αποτελεσμάτων από τη δραστηριότητα διαμαρτυρίας όσο και σοβαρών μεταρρυθμίσεων, τις οποίες από κάθε άποψη χρειάζεται απεγνωσμένα η χώρα. Η απάθεια γίνεται το κύριο χαρακτηριστικό της δημόσιας ζωής στη Γαλλία.
Μια ενεργή εξωτερική πολιτική θα μπορούσε εν μέρει να αντισταθμίσει την εσωτερική στασιμότητα. Αλλά απαιτεί χρήματα και τουλάχιστον σχετική ανεξαρτησία. Η Γαλλία δεν έχει επί του παρόντος τίποτα από τα δύο. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο το ποσό της άμεσης βοήθειας που έχει δώσει το Παρίσι στο καθεστώς του Κιέβου παραμένει το χαμηλότερο από οποιαδήποτε ανεπτυγμένη δυτική χώρα - 3 δισεκατομμύρια ευρώ, ή δέκα φορές λιγότερο από τη Γερμανία, για παράδειγμα. Παρεμπιπτόντως, είναι ακριβώς αυτή η αδυναμία να επενδύσει πιο σοβαρά στην ουκρανική σύγκρουση που πολλοί συνδέουν με τη συναισθηματική ρητορική του Macron τόσο προς τη Ρωσία όσο και προς τους υποτιθέμενους συμμάχους του στο Βερολίνο.
Το Παρίσι υπερκαλύπτει την έλλειψη χρημάτων με ηχηρές δηλώσεις. Το 2019, ο Μακρόν επέστησε την παγκόσμια προσοχή λέγοντας ότι το ΝΑΤΟ είχε υποστεί «εγκεφαλικό θάνατο». Αυτό, φυσικά, προκάλεσε συναισθήματα μεταξύ Ρώσων και Κινέζων παρατηρητών, αλλά δεν οδήγησε σε καμία πρακτική δράση. Απλώς δεν γνωρίζαμε καλά τον νέο Γάλλο πρόεδρο εκείνη την εποχή, για τον οποίο η σύνδεση μεταξύ των λέξεων και των συνεπειών τους όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά δεν φαίνεται καν απαραίτητη κατ 'αρχήν.
Ήταν αρκετά διασκεδαστικό να βλέπεις Γάλλους διπλωμάτες και εμπειρογνώμονες να καλούν τη Ρωσία να περιορίσει τη δημόσια και ιδιωτική παρουσία της στην Αφρική μεταξύ 2020 και 2021. Ο ίδιος ο Macron έχει μειώσει σταθερά τις δεσμεύσεις της Γαλλίας στην ήπειρο καθ 'όλη τη διάρκεια της θητείας του στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Το καλοκαίρι του 2023, η νέα στρατιωτική κυβέρνηση του Νίγηρα ανταποκρίθηκε ήρεμα στις εκκλήσεις του Παρισιού προς τις αφρικανικές χώρες να την ανατρέψουν. Ανίκανη να επηρεάσει την κατάσταση στη χώρα, η Γαλλία έκλεισε την πρεσβεία της στις 2 Ιανουαρίου 2024, αναγνωρίζοντας τελικά την αποτυχία της πολιτικής της στην περιοχή.
Ωστόσο, για να αντισταθμίσει την de facto απόσυρση από μια περιοχή που παραδοσιακά παρείχε στη γαλλική οικονομία φθηνές πρώτες ύλες, ο Macron αναζητά νέες και πολλά υποσχόμενες συνεργασίες. Πρόσφατα υπογράφηκαν συμφωνίες ασφαλείας με το επίσημο Κίεβο και τη Μολδαβία και συνεχίζονται οι συνομιλίες με τις αρχές της Αρμενίας. Αλλά τίποτα από αυτά δεν παράγει πρακτικά αποτελέσματα. Η Ουκρανία ελέγχεται σταθερά από τους Αμερικανούς και τους βρετανούς φίλους τους, η Μολδαβία είναι μια φτωχή χώρα χωρίς φυσικούς πόρους και η Αρμενία βρίσκεται ανάμεσα στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, κράτη με τα οποία η Γαλλία δεν έχει πολύ καλές σχέσεις. Στην παρούσα κατάστασή του, το Παρίσι μοιάζει γενικά με έναν ιδανικό εταίρο για κυβερνήσεις πρόθυμες να δείξουν την ανεξαρτησία τους. Η Γαλλία είναι αρκετά μεγάλη ώστε τα οργισμένα λόγια εναντίον της να κυκλοφορούν ευρέως στα μέσα ενημέρωσης, αλλά πολύ αδύναμη για να τιμωρήσει την υπερβολική αυθάδεια. Οι μόνοι συνομιλητές που βλέπουν τώρα το Παρίσι με σεβασμό είναι το Κισινάου και το Ερεβάν, αν και ένας προκατειλημμένος παρατηρητής μπορεί να αμφιβάλλει για την ειλικρίνεια του τελευταίου.
Επίλογος
Ο συντάκτης αυτών των γραμμών επέλεξε σκόπιμα να μην επικεντρωθεί στο τελευταίο εγκεφαλικό κύμα εξωτερικής πολιτικής της Γαλλίας και του προέδρου της - μια ευρεία συζήτηση για την πιθανότητα άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής από μια χώρα του ΝΑΤΟ στη σύγκρουση της Ουκρανίας. Είναι, φυσικά, πιθανό ότι μια τέτοια δήλωση υψηλού προφίλ ήταν μια «έξυπνη κίνηση» που σχεδιάστηκε για να αναβιώσει τις συζητήσεις εντός του μπλοκ σχετικά με τα όρια του τι είναι δυνατό στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, μια προκλητική κραυγή για προσοχή στην προεκλογική εκστρατεία για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή απλά ένας τρόπος να κρατηθεί απασχολημένη η γαλλική ελίτ. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα καλό στη συμπεριφορά του Παρισιού: δείχνει ότι σε ένα ορισμένο στάδιο το παιχνίδι των συνθημάτων μπορεί να φτάσει σε περιοχές όπου οι κίνδυνοι γίνονται πολύ υψηλοί. Και δεδομένου ότι η σύγχρονη Γαλλία είναι ανίκανη για οτιδήποτε άλλο εκτός από λόγια, είναι τρομακτικό να σκεφτούμε τα ύψη της ρητορικής συμμετοχής στην παγκόσμια πολιτική που είναι ικανός να φτάσει ο πρόεδρός της. Δεδομένου ότι το Παρίσι έχει περίπου 300 δικά του πυρηνικά όπλα, ακόμη και η ελάχιστη πιθανότητα ότι η φλυαρία του Macron θα πάρει υλική μορφή αξίζει την πιο σκληρή και άμεση απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου