=============================
Γεγονός Adams: Η εξαφάνιση της Μεγαπανίδας και το Μαγνητικό Πεδίο της Γης
Η μαγνητόσφαιρα της Γης
NASA/Goddard/Conceptual Image Lab
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η αλλαγή στους μαγνητικούς πόλους της Γης, μαζί με την πτώση της ηλιακής δραστηριότητας πριν από 42.000 χρόνια, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες που μπορεί να επηρέασαν την εξαφάνιση της μεγαπανίδας και τον θάνατο των Νεάντερταλ.
Οι αντιστροφές του μαγνητικού πεδίου της Γης στο μακρινό παρελθόν παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τους γεωφυσικούς στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ανακαλύφθηκε ότι το διάνυσμα του μαγνητικού πεδίου ορισμένων πετρωμάτων κατευθύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση σε σύγκριση με το σύγχρονο μαγνητικό πεδίο της Γης. Με την πάροδο του χρόνου, προέκυψε ένας ειδικός κλάδος της γεωλογίας - η παλαιομαγνητολογία. Μελέτες έχουν δείξει ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης υπάρχει για τουλάχιστον τρεισήμισι δισεκατομμύρια χρόνια, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έχει αλλάξει πολικότητα πολλές φορές. Μια επαρκώς ακριβής μαγνητοστρωματογραφική κλίμακα έχει κατασκευαστεί τα τελευταία 165 εκατομμύρια χρόνια της ιστορίας της γης. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για αυτό στα δοκίμια "Planetary magnetic upheaval" και "Persistence of the Earth's magnetosphere" .
Εκτός από τις μακροπρόθεσμες ανατροπές του μαγνητικού πεδίου της Γης, ανακαλύφθηκαν οι λεγόμενες παλαιομαγνητικές εξορμήσεις - βραχυπρόθεσμες (σε γεωλογική κλίμακα) αλλαγές στην ένταση του μαγνητικού πεδίου με αλλαγή στον προσανατολισμό των πόλων μέχρι 45° από την προηγούμενη θέση τους. Συνήθως, οι εκδρομές διαρκούν από αρκετές χιλιάδες έως αρκετές δεκάδες χιλιάδες χρόνια και η ισχύς του μαγνητικού πεδίου κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων μπορεί να μειωθεί το πολύ κατά 20%.
Μια προσωρινή μετατόπιση πόλου, γνωστή ως παλαιομαγνητική μετατόπιση Lachamp-Kargapolovo , συνέβη πριν από 42.000 χρόνια και διήρκεσε περίπου 1.000 χρόνια. Πήρε το όνομά του από την περιοχή στη Γαλλία όπου βρέθηκαν τα πρώτα στοιχεία αλλαγής στο μαγνητικό πεδίο. Αργότερα, τέτοια στοιχεία βρέθηκαν σε άλλες περιοχές της Γης.
Το μαγνητικό πεδίο αντιστράφηκε για περίπου 440 χρόνια και οι μεταβατικές περίοδοι διήρκεσαν για περίπου 250 χρόνια. Το ανεστραμμένο πεδίο ήταν 75% ασθενέστερο από το συνηθισμένο, ενώ κατά τη διάρκεια της μετάβασης η δύναμή του έπεσε σε μια ασυνήθιστα χαμηλή τιμή 5%. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα περισσότερες κοσμικές ακτίνες να φτάσουν στη Γη, προκαλώντας αύξηση των κοσμογονικών ισοτόπων του βηρυλλίου-10 και του άνθρακα-14. Αυτά σχηματίζονται στην ανώτερη ατμόσφαιρα υπό την επίδραση του «ηλιακού ανέμου» - ένα ρεύμα σωματιδίων που εκπέμπονται από τον Ήλιο. Όταν ένα ηλιακό νετρόνιο συγκρούεται με ένα άτομο αζώτου 14 N, επιλέγεται ένα πρωτόνιο από τον πυρήνα του και αντικαθίσταται από αυτό το νετρόνιο. Αποδεικνύεται άτομο 14Γ. Κατά μέσο όρο από 16.400 έως 18.800 άτομα άνθρακα-14 σχηματίζονται ανά δευτερόλεπτο σε κάθε τετραγωνικό μέτρο της επιφάνειας της γης. Ως αποτέλεσμα παρόμοιων γεγονότων, σχηματίζεται επίσης βηρύλλιο-10.
Οι συγγραφείς της παρούσας εργασίας πιστεύουν ότι η αντιστροφή του μαγνητικού πεδίου, μαζί με μια περίοδο χαμηλής ηλιακής δραστηριότητας, θα μπορούσε να προκαλέσει μια τεράστια ποικιλία κλιματικών και περιβαλλοντικών φαινομένων με δραματικές συνέπειες. «Πιθανότατα ήταν σαν το τέλος του κόσμου», λέει ο καθηγητής Chris SM Turney του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας.
Οι ερευνητές αποκαλούν αυτή την περίοδο «Γεγονός Adams», από τον συγγραφέα Douglas Adams, συγγραφέα του The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, όπου ο αριθμός 42 ονομάστηκε «η απάντηση στο απόλυτο ερώτημα της ζωής, του σύμπαντος και των πάντων». Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science, ο Chris Turney και οι συνεργάτες του περιγράφουν τα αποτελέσματα της χρονολόγησης με ραδιενεργό άνθρακα των δακτυλίων ανάπτυξης των δέντρων kauri ( Agathis australis ) ηλικίας άνω των 42.000 ετών που διατηρούνται στους βάλτους του βόρειου νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Η ομάδα των συγγραφέων του έργου περιλαμβάνει εκπροσώπους από την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Αγγλία, τις ΗΠΑ, την Ελβετία, τη Σουηδία, τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία. Το έργο υποστηρίχθηκε με επιχορήγηση από το Ρωσικό Ίδρυμα Επιστημών .
Παρακολούθησαν την αύξηση των επιπέδων άνθρακα-14 στην ατμόσφαιρα, που προκλήθηκε από την αύξηση της υψηλής ενέργειας κοσμικής ακτινοβολίας που έφτασε στη Γη χάρη σε ένα εξασθενημένο μαγνητικό πεδίο. Χάρη στους δακτυλίους δέντρων, πέτυχαν πιο ακριβή χρονολόγηση των ατμοσφαιρικών γεγονότων. Στη συνέχεια, οι ερευνητές εξέτασαν πολυάριθμα αρχεία παλαιοκλίματος από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των ιζημάτων λιμνών και του πυρήνα του πάγου, και διαπίστωσαν ότι πολλές σημαντικές περιβαλλοντικές αλλαγές συνέβησαν ταυτόχρονα με την κορυφή του άνθρακα-14. Η είσοδος κοσμικών σωματιδίων στην ατμόσφαιρα προκαλεί χημικές και πυρηνικές αντιδράσεις, οδηγώντας, μεταξύ άλλων, σε μείωση της περιεκτικότητας σε όζον. Και αυτό, με τη σειρά του, προκαλεί αύξηση της υπεριώδους ροής, ειδικά στην περιοχή του ισημερινού. Η συννεφιά αυξήθηκε αισθητά σε χαμηλά γεωγραφικά πλάτη.«Βλέπουμε μια τεράστια αύξηση της κάλυψης πάγου στη Βόρεια Αμερική... Βλέπουμε πώς την ίδια στιγμή οι ζώνες τροπικής βροχής στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό μετατοπίζονται απότομα, και στη συνέχεια οι ζώνες ανέμου στο νότιο ωκεανό και η ξηρασία στην Αυστραλία», λέει ο Chris Turney.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι το «γεγονός του Adams» συνέπεσε με το «μεγάλο ηλιακό ελάχιστο». Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι τα μέγιστα και τα ελάχιστα ηλιακής δραστηριότητας καθορίζονται από τον αριθμό των εκλάμψεων και των κηλίδων στον Ήλιο. Εάν υπάρχουν πολλές κηλίδες στον Ήλιο (ηλιακό μέγιστο) - αυτό είναι σημάδι αύξησης του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου, αν υπάρχουν λίγες από αυτές (ηλιακό ελάχιστο) - τότε η ισχύς του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου έχει εξασθενήσει. Το ισχυρότερο ηλιακό μαγνητικό πεδίο προστατεύει τη Γη από ορισμένες από τις κοσμικές ακτίνες. Όταν εξασθενεί, οι κοσμικές ακτίνες δεν αποκλίνουν, επομένως, κατά τη διάρκεια του «ηλιακού ελάχιστου» της ατμόσφαιρας της γης, φτάνουν περισσότερες ακτίνες υψηλής ενέργειας και σχηματίζονται περισσότερα κοσμογονικά ισότοπα βηρυλλίου και άνθρακα.
Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα μοντέλο για το πώς θα έπρεπε να είχε αλλάξει η χημική σύνθεση της ατμόσφαιρας με ένα εξασθενημένο μαγνητικό πεδίο της Γης και μια εκτεταμένη περίοδο χαμηλής ηλιακής δραστηριότητας. Λαμβάνει υπόψη πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες, την κυκλοφορία της ύλης και τη μεταφορά θερμότητας, τις χημικές διεργασίες και τις πυρηνικές αντιδράσεις στα ανώτερα στρώματα. Όλες οι γνώσεις για εκείνη την περίοδο, συνδυασμένες στα μοντέλα, κατέστησαν δυνατή τη λεπτομέρεια των παραμέτρων του περιβάλλοντος που είναι σημαντικές για το κλίμα και την οικολογία. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι ατμοσφαιρικές αλλαγές θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει σε σημαντικές κλιματικές αλλαγές, καταιγίδες και εκτεταμένα σέλας που παρατηρήθηκαν μέχρι τον τεσσαρακοστό παράλληλο.
Η ηλιακή δραστηριότητα χαρακτηρίζεται επίσης από επεισοδιακές εκπομπές σωματιδίων υψηλής ενέργειας σε διάστημα μίας έως δύο ημερών. Κατά τη διάρκεια της μετατόπισης Lachamp σε χαμηλά γεωγραφικά πλάτη, αυτό οδήγησε σε αύξηση του ιονισμού της στρατόσφαιρας κατά αρκετές τάξεις μεγέθους (104–108 φορές πιο έντονος από σήμερα). Ο ιονισμός των κατώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας αυξήθηκε επίσης έως και 50 φορές. Ένα αξιοσημείωτο σέλας θα μπορούσε να καλύψει ολόκληρο τον πλανήτη.
Οι περιβαλλοντικές αλλαγές μπορεί να έχουν επιταχύνει την ανάπτυξη των στρωμάτων πάγου και να έχουν συμβάλει στην εξαφάνιση της αυστραλιανής μεγαλοπανίδας.
Οι συγγραφείς του έργου πιστεύουν ότι ακριβώς με αυτές τις αλλαγές οι άνθρωποι σε αυτήν την περίοδο άρχισαν να χρησιμοποιούν τις σπηλιές πιο συχνά ως στέγαση, γεγονός που παρείχε πιο αξιόπιστη προστασία από τις σκληρές συνθήκες. Ο ανταγωνισμός για κατάλληλη στέγαση μπορεί, με τη σειρά του, να συμβάλει στην εξαφάνιση των Νεάντερταλ. Ο Chris Turney και η ομάδα του προτείνουν μάλιστα ότι το «γεγονός του Adams» συνδέεται με την εμφάνιση ενός από τα μοτίβα της παλαιολιθικής βραχογραφικής τέχνης. Οι παλαιολιθικοί άνθρωποι άφηναν συχνά αποτυπώματα από τις παλάμες τους στους τοίχους των σπηλαίων.χρησιμοποιώντας την παλάμη σαν στένσιλ. Τη διαλυμένη κόκκινη ώχρα την έφερναν στο στόμα και την έφτυσαν στο χέρι πιεσμένο στον πέτρινο τοίχο. Ως αποτέλεσμα, το χρώμα εφαρμόστηκε γύρω και το μέρος που κάλυπτε η παλάμη παρέμεινε άβαφο. Σύμφωνα με τον Turney, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ώχρα ως αντηλιακό ενάντια στα αυξημένα επίπεδα υπεριώδους ακτινοβολίας που χτυπά τη Γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου