Η ραδιοχρονολόγηση - ραδιομετρική μέθοδος χρονολόγησης -με τη χρήση του ραδιενεργού άνθρακα-14, δεν δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα. Όλες οι ημερομηνίες που καταγράφηκαν από την άποψη της προϊστορίας και της πρώιμης ιστορίας μετά το 1955-1960 (εισαγωγή της χρονολόγησης C14) θα πρέπει να εξαιρεθούν ως παραποιημένες.
Αυτό μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση τη χρονολόγηση με άνθρακα, την οποία επιστήμες όπως η αρχαιολογία, η ανθρωπολογία και η παλαιοντολογία χρησιμοποιούν για να καθορίσουν την ηλικία των
αρχαιολογικού ενδιαφέροντος ευρημάτων από οργανική ύλη, (βιολογικών εκθεμάτων)
αρχαιολογικού ενδιαφέροντος ευρημάτων από οργανική ύλη, (βιολογικών εκθεμάτων)
υπό αμφισβήτηση τίθεται επίσης η χρονολόγηση με άνθρακα, στη δενδροχρονολόγηση που είναι η χρονολόγηση γεγονότων στο παρελθόν μέσω της μελέτης της ανάπτυξης των δακτυλίων των δέντρων.
Οι επιστήμονες υποψιάζονταν από καιρό ότι ο κεραυνός θα μπορούσε να προκαλέσει πυρηνικές αντιδράσεις στα μόρια του αέρα, καθώς και στα ποζιτρόνια. Το 1925, ο Σκωτσέζος φυσικός και μετεωρολόγος Τσαρλς Γουίλσον υπέβαλε τη θεωρία του ότι οι καταιγίδες και οι συνοδευτικοί κεραυνοί θα μπορούσαν να προκαλέσουν πυρηνικές αντιδράσεις στην ατμόσφαιρα.
Στην πραγματικότητα, νετρόνια, ακτίνες γάμμα και ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας θα μπορούσαν επίσης να ανιχνευθούν τις επόμενες δεκαετίες, αλλά δεν υπήρχαν σαφείς ενδείξεις για τις διαδικασίες που εμπλέκονται.
Στο πλαίσιο του έργου Παρατήρηση ακτίνων γάμμα των χειμερινών κεραυνών "Gamma-Ray Observation of Winter Thunderclouds" (GROWTH), μια ιαπωνική ερευνητική ομάδα από τα Πανεπιστήμια του Κιότο και του Τόκιο μπόρεσε να αποδείξει αξιόπιστα την πορεία των πυρηνικών αντιδράσεων που προκαλούνται από κεραυνούς.
Σύμφωνα με το περιοδικό Nature, οι αισθητήρες τους κατέγραψαν ασυνήθιστες τιμές κατά τη διάρκεια μιας χειμερινής καταιγίδας στις ακτές της Θάλασσας της Ιαπωνίας στις 6 Φεβρουαρίου 2017. Οι μετρήσεις τους έδειξαν ότι οι εκλάμψεις παρήγαγαν επίσης το ραδιενεργό στοιχείο C14 από συνηθισμένα άτομα αζώτου στον αέρα.
Μέχρι τώρα, αυτή η διαδικασία ήταν εντελώς άγνωστη στους επιστήμονες, μέχρι τώρα υποτίθεται ότι το C14 παράγεται συνήθως μόνο από την κοσμική ακτινοβολία στην ατμόσφαιρα.
Οι ερευνητές μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τις μετρήσεις τους για να τεκμηριώσουν ότι κατά τη διάρκεια της λάμψης, γρήγορα νετρόνια που εξοντώθηκαν από άτομα αζώτου από τις ακτίνες γάμμα συγκρούστηκαν επανειλημμένα με άτομα αερίων στον αέρα και έτσι έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της ταχύτητάς τους.
Περίπου το 96 τοις εκατό αυτών των αργών (επιβραδυνόμενων) νετρονίων είναι κολλημένα στον πυρήνα ενός άλλου ατόμου αζώτου, εκτοξεύοντας ένα θετικά φορτισμένο πρωτόνιο από αυτόν τον πυρήνα. Σε αυτή τη διαδικασία, ο πυρήνας του αζώτου τελικά μετατράπηκε στο ραδιενεργό ισότοπο C14.
Αυτή η ανακάλυψη μπορεί να έχει συνέπειες για τη χρονολόγηση αρχαιολογικών ευρημάτων με τη μέθοδο C-14, καθώς είναι ακόμα εντελώς ασαφές πόσο C-14 παράγεται από κεραυνούς. Επειδή τα οργανικά υλικά περιέχουν το ισότοπο C-14, ο χρόνος διάσπασής του έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι στιγμής για τον προσδιορισμό της ηλικίας των απολιθωμάτων.
Εάν αποδειχθεί ότι ο κεραυνός είναι ικανός να παράγει υψηλές συγκεντρώσεις C-14, αυτό θα σήμαινε ότι η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα δεν είναι κατάλληλη για ραδιενεργή χρονολόγηση ανθρακούχων, οργανικών υλικών και όλες οι ημερομηνίες που έχουν γίνει μέχρι τώρα μέσω της αρχαιολογίας, της ανθρωπολογίας ή της παλαιοντολογίας είναι εσφαλμένες με αυτή τη διαδικασία.
crash C14: το τέλος της ψευδαίσθησης ότι μπορείς να κάνεις χρονολόγηση με μεθόδους ραδιενεργού άνθρακα και δενδροχρονολογία
Το 1997 εκδόθηκε το πολυαναμενόμενο βιβλίο «C14-Crash» από τον μαθηματικό και κριτικό επιστήμης Christian Bloss (Βερολίνο) και από τον καθηγητή της ιστορίας της τεχνολογίας Hans-Ulrich Nimitz (Λειψία). Σε διαλέξεις στο Σαλόνι Ιστορίας του Βερολίνου ( Berlin History Salon) και σε διάφορες περιστάσεις εκτός Βερολίνου, παρουσίασαν τις διατριβές τους για αρκετά χρόνια και προκάλεσαν τον αντίστοιχο σάλο.
[αμφιβολίες ως προς τις βασικές θεωρίες που διέπουν τη μέθοδο χρονολόγησης με ραδιενεργό άνθρακα και την εφαρμογή της δενδροχρονολογίας.
https://inis.iaea.org/search/search.aspx?orig_q=RN:35088335
http://www.paf.li/c14crash.pdf ]
Οι επιστήμονες υποψιάζονταν από καιρό ότι ο κεραυνός θα μπορούσε να προκαλέσει πυρηνικές αντιδράσεις στα μόρια του αέρα, καθώς και στα ποζιτρόνια. Το 1925, ο Σκωτσέζος φυσικός και μετεωρολόγος Τσαρλς Γουίλσον υπέβαλε τη θεωρία του ότι οι καταιγίδες και οι συνοδευτικοί κεραυνοί θα μπορούσαν να προκαλέσουν πυρηνικές αντιδράσεις στην ατμόσφαιρα.
Στην πραγματικότητα, νετρόνια, ακτίνες γάμμα και ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας θα μπορούσαν επίσης να ανιχνευθούν τις επόμενες δεκαετίες, αλλά δεν υπήρχαν σαφείς ενδείξεις για τις διαδικασίες που εμπλέκονται.
Στο πλαίσιο του έργου Παρατήρηση ακτίνων γάμμα των χειμερινών κεραυνών "Gamma-Ray Observation of Winter Thunderclouds" (GROWTH), μια ιαπωνική ερευνητική ομάδα από τα Πανεπιστήμια του Κιότο και του Τόκιο μπόρεσε να αποδείξει αξιόπιστα την πορεία των πυρηνικών αντιδράσεων που προκαλούνται από κεραυνούς.
Σύμφωνα με το περιοδικό Nature, οι αισθητήρες τους κατέγραψαν ασυνήθιστες τιμές κατά τη διάρκεια μιας χειμερινής καταιγίδας στις ακτές της Θάλασσας της Ιαπωνίας στις 6 Φεβρουαρίου 2017. Οι μετρήσεις τους έδειξαν ότι οι εκλάμψεις παρήγαγαν επίσης το ραδιενεργό στοιχείο C14 από συνηθισμένα άτομα αζώτου στον αέρα.
Μέχρι τώρα, αυτή η διαδικασία ήταν εντελώς άγνωστη στους επιστήμονες, μέχρι τώρα υποτίθεται ότι το C14 παράγεται συνήθως μόνο από την κοσμική ακτινοβολία στην ατμόσφαιρα.
Οι ερευνητές μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τις μετρήσεις τους για να τεκμηριώσουν ότι κατά τη διάρκεια της λάμψης, γρήγορα νετρόνια που εξοντώθηκαν από άτομα αζώτου από τις ακτίνες γάμμα συγκρούστηκαν επανειλημμένα με άτομα αερίων στον αέρα και έτσι έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της ταχύτητάς τους.
Περίπου το 96 τοις εκατό αυτών των αργών (επιβραδυνόμενων) νετρονίων είναι κολλημένα στον πυρήνα ενός άλλου ατόμου αζώτου, εκτοξεύοντας ένα θετικά φορτισμένο πρωτόνιο από αυτόν τον πυρήνα. Σε αυτή τη διαδικασία, ο πυρήνας του αζώτου τελικά μετατράπηκε στο ραδιενεργό ισότοπο C14.
Αυτή η ανακάλυψη μπορεί να έχει συνέπειες για τη χρονολόγηση αρχαιολογικών ευρημάτων με τη μέθοδο C-14, καθώς είναι ακόμα εντελώς ασαφές πόσο C-14 παράγεται από κεραυνούς. Επειδή τα οργανικά υλικά περιέχουν το ισότοπο C-14, ο χρόνος διάσπασής του έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι στιγμής για τον προσδιορισμό της ηλικίας των απολιθωμάτων.
Εάν αποδειχθεί ότι ο κεραυνός είναι ικανός να παράγει υψηλές συγκεντρώσεις C-14, αυτό θα σήμαινε ότι η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα δεν είναι κατάλληλη για ραδιενεργή χρονολόγηση ανθρακούχων, οργανικών υλικών και όλες οι ημερομηνίες που έχουν γίνει μέχρι τώρα μέσω της αρχαιολογίας, της ανθρωπολογίας ή της παλαιοντολογίας είναι εσφαλμένες με αυτή τη διαδικασία.
crash C14: το τέλος της ψευδαίσθησης ότι μπορείς να κάνεις χρονολόγηση με μεθόδους ραδιενεργού άνθρακα και δενδροχρονολογία
Το 1997 εκδόθηκε το πολυαναμενόμενο βιβλίο «C14-Crash» από τον μαθηματικό και κριτικό επιστήμης Christian Bloss (Βερολίνο) και από τον καθηγητή της ιστορίας της τεχνολογίας Hans-Ulrich Nimitz (Λειψία). Σε διαλέξεις στο Σαλόνι Ιστορίας του Βερολίνου ( Berlin History Salon) και σε διάφορες περιστάσεις εκτός Βερολίνου, παρουσίασαν τις διατριβές τους για αρκετά χρόνια και προκάλεσαν τον αντίστοιχο σάλο.
[αμφιβολίες ως προς τις βασικές θεωρίες που διέπουν τη μέθοδο χρονολόγησης με ραδιενεργό άνθρακα και την εφαρμογή της δενδροχρονολογίας.
https://inis.iaea.org/search/search.aspx?orig_q=RN:35088335
http://www.paf.li/c14crash.pdf ]
Αλλά η συντριβή συνέβη μόνο όταν τελείωσε το βιβλίο: το C14 είχε χρησιμεύσει ως χρονολογική βοήθεια. Τα στοιχεία είναι εκπληκτικά. Κατά την ανάγνωση, έχει κανείς συχνά την αίσθηση ότι κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να είναι τόσο ανόητος ώστε να μην καταλήξει σε κραυγαλέα λάθη στη μέθοδο προσδιορισμού του C14 εκ των προτέρων. Άλλωστε χρησιμοποιήθηκε (σχεδόν) αδιαμφισβήτητα για εξήντα χρόνια.
Με αφορμή της τεσσαρακοστής επετείου (1992), μια διεθνής ομάδα παρουσίασε πολλές διαλέξεις, οι οποίες συνοψίστηκαν σε έναν τόμο 600 σελίδων από τους Taylor, Long και Cra, και με ναρκισσισμό γιόρτασε την καινοτόμο και έξυπνη ιδέα του Frank Libby. , που στέφθηκε με το βραβείο Νόμπελ.
Οι δηλώσεις αυτών των κυρίων είναι απίστευτα αλαζονικές, επομένως θέλω να παραθέσω δύο φράσεις: «Διαβάστε τα άρθρα», γράφει ο Wendorff, «που γράφτηκαν πριν από τη διάδοση της μεθόδου C14: Πρακτικά καμία από αυτές τις χρονικές ακολουθίες δεν παρουσιάστηκε τόσο αξιόπιστα πριν από το 1960 ... έχει επιβιώσει από τις απαρχές των απόλυτων δεδομένων που παρέχονται από το C14." (Η μετάφραση μου)
Έτσι, το C14 αντέστρεψε όλες τις προηγούμενες ημερομηνίες της προϊστορίας και της πρώιμης ιστορίας. Όχι μόνο οι χρονολογήσεις, αλλά φυσικά όλα τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από αυτά: ποιος ήταν στη χώρα πριν, ποιος ακολούθησε ποιον, τι είδους άνθρωποι εντάχθηκαν, προς ποια κατεύθυνση...
Και τώρα αυτή η μέθοδος γελοιοποιήθηκε!
Μπορώ να αναφέρω μόνο σε λίγες προτάσεις τα κύρια επιχειρήματα των Bloss και Nimitz, δυστυχώς δεν μπορούν να συνοψιστούν, να γενικευτούν, διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν το βιβλίο τους. Παρουσιάζονται εκεί σε μια αναζωογονητικά ελκυστική και κατανοητή μορφή για μη ειδικούς.
Βασικά, είναι ένα κόλπο που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με κυκλικό σκεπτικό αν δεν ήταν πολύ προφανές. Ο Λίμπι πήρε από την Αίγυπτο θραύσματα ξύλου που χρονολογήθηκαν από τις ανθρωπιστικές επιστήμες και μετρώντας τα εναπομείναντα ισότοπα του C14 - υποθέτοντας πάντα σταθερό ρυθμό διάσπασης του άνθρακα - σχεδίασε μια καμπύλη με την οποία θα μπορούσε στη συνέχεια να μεταφράσει το C14 σε άλλες περιόδους και μέρη που βρέθηκαν ημερομηνίες για δείγματα που δεν θα μπορούσαν να χρονολογηθούν διαφορετικά.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα βολικό εργαλείο για τον προσδιορισμό της ηλικίας αντικειμένων που δεν μπορούσαν να ταξινομηθούν με βάση το χρόνο, δηλ. το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Στην περίπτωση των αρχαιολογικών ευρημάτων των οποίων η ηλικία ήταν περίπου γνωστή, τα αποτελέσματα, παραδόξως, ήταν πάντα πολύ κοντά σε παλαιότερα γνωστές ημερομηνίες. Αυτό ήταν πολύ εύκολο να επιτευχθεί: τα δεδομένα, που συνήθως ήταν πολύ διάσπαρτα, ήταν κρυμμένα αποσιωπήθηκαν και ανακοινώθηκε μόνο αυτό που αναμενόταν. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου τυφλά τεστ.
Τώρα οι συγγραφείς εξηγούν το υπόβαθρο των σφαλμάτων με έναν πολύ αυστηρό μαθηματικό και φυσικό συλλογισμό: ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο, ο άνθρακας διασπάται με διαφορετικούς ρυθμούς, οι μεταβλητές είναι τόσο μεγάλες που δεν μπορεί να τεθεί θέμα ομοιογένειας.
Αν και αυτή η αναξιοπιστία του ρυθμού αποσύνθεσης άνθρακα παρατηρήθηκε λίγο μετά τη δημοσίευση του Libby, στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε βαθμονόμηση δακτυλίου δέντρων (δενδροχρονολογία).
Αυστηρά μιλώντας, ήταν μια δουλειά χέρι-χέρι δύο κλάδων που αλληλοσυμπλήρωναν, ( ενίσχυαν ο ένας τον άλλον). Για την πρώτη μακρύτερη ανάλυση των δακτυλίων δέντρων, που εξακολουθούσαν να αποτελούνταν από άσχετα τμήματα, χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος C14 για να καθοριστεί η τάξη και να ληφθούν τα πρώτα σταθερά δεδομένα. Στη συνέχεια, οι ημερομηνίες C14 διορθώθηκαν χρησιμοποιώντας τα έτη δακτυλίου δέντρου, με αποτέλεσμα τις πλέον «ασαφείς» βαθμονομημένες (περικομμένες) ημερομηνίες.
Διάφοροι ερευνητές έχουν ήδη δείξει ότι μπορεί να συμβεί μια ολόκληρη σειρά σφαλμάτων στη συλλογιστική, αλλά μόνο σπάνια έχουν κάνει μια πραγματική επίθεση. Για παράδειγμα, δεδομένα από τη μέθοδο του βαθμονομημένου ραδιοάνθρακα υποχώρησαν ήδη από την 1η χιλιετία π.Χ. διαφέρουν από αυτά από τη χρονολογία varve (η παλαιότερη μέθοδος προσδιορισμού του φυσικού χρόνου) κατά μια ομαλή χιλιετία, όπως δημοσίευσαν οι γεωφυσικοί από το Ινστιτούτο Πότσνταμ το 1994.
Ή οι αντιρρήσεις του ερευνητή της βραχογραφικής τέχνης Bednarik, που δημοσιεύτηκαν στο Institutum Canarium: Μια χημική ή φυσική ανάλυση ενός δείγματος βαφής από μια βραχογραφία δεν λέει τίποτα για την εποχή που έγινε η εικόνα, αλλά για τη φύση του χρωματικού υλικού . Το οξείδιο του σιδήρου, για παράδειγμα, είναι εκατομμυρίων ετών· τα βακτήρια σε ένα δείγμα βαφής μπορεί να είναι αρκετών ετών. ο μέσος όρος είναι σε κάθε περίπτωση αδιάφορος.
Χάρη σε αυτό που θεωρώ ότι είναι η τελική διάψευση της μεθόδου C14 και της δενδροχρονολογίας των Bloss και Nimitz, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει τα θεμελιώδη σφάλματα που βρίσκονται σε αυτές τις ίδιες τις μεθόδους. Αυτό το βιβλίο είναι μια επίθεση που πρέπει να ανατρέψει τους επιστήμονες που μελέτησαν το C14. Δεν θα είχε σημασία, γιατί οι επιστημονικές θεωρίες υπάρχουν για να ανατρέπονται. Αλλά εμείς, τι κάνουμε με αυτό;
Αυτή η παραπλανητική μέθοδος χρονολόγησης χρησιμοποιείται επιπόλαια τα τελευταία πενήντα χρόνια και όλη η προϊστορία και η πρώιμη ιστορία έχουν ξαναγραφτεί. Τώρα πρέπει να καταλάβουμε τι είναι μολυσμένο με δεδομένα C14 - και αυτό είναι πολύ!
Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε πλέον να διαχωρίσουμε μεμονωμένα συμπεράσματα. Αυτή η τεχνική έχει εφαρμοστεί ακόμη και στα ζωγραφισμένα σπήλαια της Γαλλίας, με απίστευτα αποτελέσματα που ωστόσο είναι ευρέως αποδεκτά. Το σπήλαιο Chauvet που ανακαλύφθηκε, σχεδιάστηκε ίσως πριν από 2500 χρόνια, πιθανότατα αργότερα, έχει φτάσει την ηλικία των 30.000 ετών. Τώρα όλα έχουν μπερδευτεί.
Μπορεί να υπάρχει μια ριζοσπαστική αλλά χρήσιμη μέθοδος: όλες οι ημερομηνίες που καταγράφηκαν από την άποψη της προϊστορίας και της πρώιμης ιστορίας μετά το 1955-1960 (εισαγωγή της χρονολόγησης C14) θα πρέπει να εξαιρεθούν ως παραποιημένες. Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν απαραίτητο να επιστρέψουμε στη σοβαρή ιστοριογραφία πριν από το 1900!
Λόγω των βιβλικών ημερομηνιών του Αβραάμ και των μεσαιωνικών χρονολογιών πλοκής (Ευσέβιος, Ιούλιος Αφρικανός, κ.λπ.), έχει εισαχθεί τόση σύγχυση που, από χρονολογικής άποψης, πρέπει να ξεκινήσει κανείς από την αρχή.
πηγές
Με αφορμή της τεσσαρακοστής επετείου (1992), μια διεθνής ομάδα παρουσίασε πολλές διαλέξεις, οι οποίες συνοψίστηκαν σε έναν τόμο 600 σελίδων από τους Taylor, Long και Cra, και με ναρκισσισμό γιόρτασε την καινοτόμο και έξυπνη ιδέα του Frank Libby. , που στέφθηκε με το βραβείο Νόμπελ.
Οι δηλώσεις αυτών των κυρίων είναι απίστευτα αλαζονικές, επομένως θέλω να παραθέσω δύο φράσεις: «Διαβάστε τα άρθρα», γράφει ο Wendorff, «που γράφτηκαν πριν από τη διάδοση της μεθόδου C14: Πρακτικά καμία από αυτές τις χρονικές ακολουθίες δεν παρουσιάστηκε τόσο αξιόπιστα πριν από το 1960 ... έχει επιβιώσει από τις απαρχές των απόλυτων δεδομένων που παρέχονται από το C14." (Η μετάφραση μου)
Έτσι, το C14 αντέστρεψε όλες τις προηγούμενες ημερομηνίες της προϊστορίας και της πρώιμης ιστορίας. Όχι μόνο οι χρονολογήσεις, αλλά φυσικά όλα τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από αυτά: ποιος ήταν στη χώρα πριν, ποιος ακολούθησε ποιον, τι είδους άνθρωποι εντάχθηκαν, προς ποια κατεύθυνση...
Και τώρα αυτή η μέθοδος γελοιοποιήθηκε!
Μπορώ να αναφέρω μόνο σε λίγες προτάσεις τα κύρια επιχειρήματα των Bloss και Nimitz, δυστυχώς δεν μπορούν να συνοψιστούν, να γενικευτούν, διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν το βιβλίο τους. Παρουσιάζονται εκεί σε μια αναζωογονητικά ελκυστική και κατανοητή μορφή για μη ειδικούς.
Βασικά, είναι ένα κόλπο που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με κυκλικό σκεπτικό αν δεν ήταν πολύ προφανές. Ο Λίμπι πήρε από την Αίγυπτο θραύσματα ξύλου που χρονολογήθηκαν από τις ανθρωπιστικές επιστήμες και μετρώντας τα εναπομείναντα ισότοπα του C14 - υποθέτοντας πάντα σταθερό ρυθμό διάσπασης του άνθρακα - σχεδίασε μια καμπύλη με την οποία θα μπορούσε στη συνέχεια να μεταφράσει το C14 σε άλλες περιόδους και μέρη που βρέθηκαν ημερομηνίες για δείγματα που δεν θα μπορούσαν να χρονολογηθούν διαφορετικά.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα βολικό εργαλείο για τον προσδιορισμό της ηλικίας αντικειμένων που δεν μπορούσαν να ταξινομηθούν με βάση το χρόνο, δηλ. το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Στην περίπτωση των αρχαιολογικών ευρημάτων των οποίων η ηλικία ήταν περίπου γνωστή, τα αποτελέσματα, παραδόξως, ήταν πάντα πολύ κοντά σε παλαιότερα γνωστές ημερομηνίες. Αυτό ήταν πολύ εύκολο να επιτευχθεί: τα δεδομένα, που συνήθως ήταν πολύ διάσπαρτα, ήταν κρυμμένα αποσιωπήθηκαν και ανακοινώθηκε μόνο αυτό που αναμενόταν. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου τυφλά τεστ.
Τώρα οι συγγραφείς εξηγούν το υπόβαθρο των σφαλμάτων με έναν πολύ αυστηρό μαθηματικό και φυσικό συλλογισμό: ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο, ο άνθρακας διασπάται με διαφορετικούς ρυθμούς, οι μεταβλητές είναι τόσο μεγάλες που δεν μπορεί να τεθεί θέμα ομοιογένειας.
Αν και αυτή η αναξιοπιστία του ρυθμού αποσύνθεσης άνθρακα παρατηρήθηκε λίγο μετά τη δημοσίευση του Libby, στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε βαθμονόμηση δακτυλίου δέντρων (δενδροχρονολογία).
Αυστηρά μιλώντας, ήταν μια δουλειά χέρι-χέρι δύο κλάδων που αλληλοσυμπλήρωναν, ( ενίσχυαν ο ένας τον άλλον). Για την πρώτη μακρύτερη ανάλυση των δακτυλίων δέντρων, που εξακολουθούσαν να αποτελούνταν από άσχετα τμήματα, χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος C14 για να καθοριστεί η τάξη και να ληφθούν τα πρώτα σταθερά δεδομένα. Στη συνέχεια, οι ημερομηνίες C14 διορθώθηκαν χρησιμοποιώντας τα έτη δακτυλίου δέντρου, με αποτέλεσμα τις πλέον «ασαφείς» βαθμονομημένες (περικομμένες) ημερομηνίες.
Διάφοροι ερευνητές έχουν ήδη δείξει ότι μπορεί να συμβεί μια ολόκληρη σειρά σφαλμάτων στη συλλογιστική, αλλά μόνο σπάνια έχουν κάνει μια πραγματική επίθεση. Για παράδειγμα, δεδομένα από τη μέθοδο του βαθμονομημένου ραδιοάνθρακα υποχώρησαν ήδη από την 1η χιλιετία π.Χ. διαφέρουν από αυτά από τη χρονολογία varve (η παλαιότερη μέθοδος προσδιορισμού του φυσικού χρόνου) κατά μια ομαλή χιλιετία, όπως δημοσίευσαν οι γεωφυσικοί από το Ινστιτούτο Πότσνταμ το 1994.
Ή οι αντιρρήσεις του ερευνητή της βραχογραφικής τέχνης Bednarik, που δημοσιεύτηκαν στο Institutum Canarium: Μια χημική ή φυσική ανάλυση ενός δείγματος βαφής από μια βραχογραφία δεν λέει τίποτα για την εποχή που έγινε η εικόνα, αλλά για τη φύση του χρωματικού υλικού . Το οξείδιο του σιδήρου, για παράδειγμα, είναι εκατομμυρίων ετών· τα βακτήρια σε ένα δείγμα βαφής μπορεί να είναι αρκετών ετών. ο μέσος όρος είναι σε κάθε περίπτωση αδιάφορος.
Χάρη σε αυτό που θεωρώ ότι είναι η τελική διάψευση της μεθόδου C14 και της δενδροχρονολογίας των Bloss και Nimitz, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει τα θεμελιώδη σφάλματα που βρίσκονται σε αυτές τις ίδιες τις μεθόδους. Αυτό το βιβλίο είναι μια επίθεση που πρέπει να ανατρέψει τους επιστήμονες που μελέτησαν το C14. Δεν θα είχε σημασία, γιατί οι επιστημονικές θεωρίες υπάρχουν για να ανατρέπονται. Αλλά εμείς, τι κάνουμε με αυτό;
Αυτή η παραπλανητική μέθοδος χρονολόγησης χρησιμοποιείται επιπόλαια τα τελευταία πενήντα χρόνια και όλη η προϊστορία και η πρώιμη ιστορία έχουν ξαναγραφτεί. Τώρα πρέπει να καταλάβουμε τι είναι μολυσμένο με δεδομένα C14 - και αυτό είναι πολύ!
Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε πλέον να διαχωρίσουμε μεμονωμένα συμπεράσματα. Αυτή η τεχνική έχει εφαρμοστεί ακόμη και στα ζωγραφισμένα σπήλαια της Γαλλίας, με απίστευτα αποτελέσματα που ωστόσο είναι ευρέως αποδεκτά. Το σπήλαιο Chauvet που ανακαλύφθηκε, σχεδιάστηκε ίσως πριν από 2500 χρόνια, πιθανότατα αργότερα, έχει φτάσει την ηλικία των 30.000 ετών. Τώρα όλα έχουν μπερδευτεί.
Μπορεί να υπάρχει μια ριζοσπαστική αλλά χρήσιμη μέθοδος: όλες οι ημερομηνίες που καταγράφηκαν από την άποψη της προϊστορίας και της πρώιμης ιστορίας μετά το 1955-1960 (εισαγωγή της χρονολόγησης C14) θα πρέπει να εξαιρεθούν ως παραποιημένες. Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν απαραίτητο να επιστρέψουμε στη σοβαρή ιστοριογραφία πριν από το 1900!
Λόγω των βιβλικών ημερομηνιών του Αβραάμ και των μεσαιωνικών χρονολογιών πλοκής (Ευσέβιος, Ιούλιος Αφρικανός, κ.λπ.), έχει εισαχθεί τόση σύγχυση που, από χρονολογικής άποψης, πρέπει να ξεκινήσει κανείς από την αρχή.
πηγές
29-10-22
=====================
Η εύρεση της ηλικίας αρχαιολογικού ενδιαφέροντος βιολογικών εκθεμάτων γίνεται με τη μέθοδο ραδιοχρονολόγησης με άνθρακα-14, που για πρώτη φορά προτάθηκε το 1946 από τον Αμερικανό χημικό Γουίλαρντ Φρανκ Λίμπι (το 1960 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ χημείας για την τεχνική της ραδιοχρονολόγησης με τον 14C.) και έκτοτε αποτελεί βασική μέθοδο προσδιορισμού της ηλικίας ευρημάτων από οργανική ύλη, με εφαρμογές στην αρχαιολογία, στην παλαιοντολογία, στη γεωφυσική, στη γεωλογία, στην δενδροχρονολόγηση (δακτύλιοι κορμού) και άλλες επιστήμες.
η δενδροχρονολόγηση είναι η χρονολόγηση γεγονότων στο παρελθόν μέσω της μελέτης της ανάπτυξης των δακτυλίων των δέντρων. Κάθε χρόνο ένα δέντρο προσθέτει ένα στρώμα ξύλου στον κορμό του σχηματίζοντας έναν επιπλέον δακτύλιο
Η βασική αρχή της χρονολόγησης μέσω του ραδιοάνθρακα είναι σχετικά απλή. Τα φυτά και τα ζώα απορροφούν μικρές ποσότητες ραδιενεργού άνθρακα-14 από το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, ενόσω ζουν, αλλά παύουν να απορροφούν όταν πεθαίνουν. Η αργή αλλά σταθερή αποσύνθεση του άνθρακα-14 από τα αρχαιολογικά και γεωλογικά δείγματα αποτελεί ένα είδος «ρολογιού» και η ποσότητα του ραδιενεργού άνθρακα που έχει απομείνει, όταν οι ερευνητές μετρούν το δείγμα, δίνει μια σαφή ένδειξη για το πόσο παλαιό αυτό είναι.
Οι περισσότεροι ειδικοί θεωρούν ότι το τεχνικό όριο για την μέτρηση είναι μέχρι πριν από 50.000 χρόνια, καθώς μετά από αυτό το χρονικό όριο έχει απομείνει πια ελάχιστη ποσότητα άνθρακα-14 και η μέτρηση δεν μπορεί να είναι ακριβής. Όμως το κυριότερο πρόβλημα της μεθόδου -που αφορά και τις πιο πρόσφατες περιόδους- είναι άλλο: η ποσότητα του άνθρακα-14 στην ατμόσφαιρα κυμαίνεται ανάλογα με τις διακυμάνσεις της ηλιακής ακτινοβολίας και του γήινου μαγνητικού πεδίου, με συνέπεια οι μετρήσεις χρονολόγησης με ραδιοάνθρακα να πρέπει να διορθώνονται με μια συμπληρωματική καμπύλη μέτρησης που παίρνει υπόψη της αυτές τις διακυμάνσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου