Νέα Υόρκη, Manhattan, κτηνίατροι που δεν βλέπουν τα ζώα, μόνο ως τρόπο για να κερδίσουν χρήματα και να βιοποριστούν, ανησυχούν για μια αλλόκοτη ασθένεια.
Πρόκειται για τον υπερθυρεοειδισμό της γάτας, που πήρε μορφή επιδημίας και δεν είχε εμφανιστεί μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Η ασθένεια αφορά τις διαταραχές του θυρεοειδούς των γάτων, που μοιράζονται το ίδιο σπίτι, με τον άνθρωπο.
Ο κτηνίατρος Δρ Mark Peterson, που διευθύνει την κλινική για ζώα "Animal Endocrine Clinic in Manhattan" εφαρμόζει μια ποικιλία από θεραπείες σε γάτες (ανάλογα με την επιλογή που κάνει ο ιδιοκτήτη τους) που πάσχουν από υπερθυρεοειδισμό.
Η ασθένεια αυτή δεν υπήρχε πριν από 40 χρόνια. Όταν ο Peterson ξεκίνησε να εργάζεται στην κτηνιατρική σχολή το 1972, ο υπερθυρεοειδισμός της γάτας φαινομενικά δεν υπήρχε, σήμερα, ο ίδιος αντιμετωπίζει πολλά και καθημερινά τέτοια περιστατικά.
Η ασθένεια ήταν σπάνια -έως ανύπαρκτη-μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Αλλά μόλις το ξέσπασμα της ξεκίνησε, εξαπλώθηκε γρήγορα. Από το 1979 έως το 1983, οι κτηνίατροι στο Ιατρικό Κέντρο Ζώων αντιμετωπίζουν τρεις περιπτώσεις το μήνα κατά μέσο όρο.
Το πίσω δωμάτιο στην "Animal Endocrine Clinic" είναι το σπίτι, σε περίπου 6 γάτες που αναρρώνουν σε δικά τους «condos» (πολυτελή κλουβιά). Το καθένα διαθέτει κρεβάτι, αμμολεκάνη και ένα ζεστό κουτί για απόκρυψη. Απαλή κλασική μουσική ακούγεται από τα ηχεία, ενώ η τηλεόραση παίζει βίντεο που αγαπούν οι γάτες, με σκίουρους να τρέχουν και πουλιά που κελαηδούν.
Ο Δρ Mark Peterson λέει καλημέρα με ρυθμικό και ήρεμο τόνο φωνής, στον 12χρονο γάτο Nubi, που αν και ο ιδιοκτήτης του θεωρεί ότι είναι ευέξαπτος, ο Nubi αφήνει τον γιατρό του, να του χαϊδέψει μαλακά, το πηγούνι, πριν να ασχοληθεί με ένα περιστέρι, που πλησιάζει και τρώει τη γατοτροφή του.
ο Peterson αγγίζει πρόθυμα καθεμία από τις 4 γάτες -γείτονες του Nubi (Maggie, Biggie, Fiji και Napoleon) αλλά προειδοποιεί "«αυτές οι γάτες εδώ πίσω είναι ραδιενεργές.»
Αυτό σημαίνει ότι κυριολεκτικά, την προηγούμενη ημέρα, όλα τα ζώα έλαβαν πέντε δόσεις τιτλοποιημένου διαλύματος ραδιενεργού ιωδίου,με προσεκτική ογκομέτρηση, που σχεδιάστηκαν για να καταστρέψουν τα υπερδραστήρια κύτταρα που είχαν πολλαπλασιαστεί στους θυρεοειδείς αδένες τους και πλημμύριζαν το σώμα τους με ορμόνες.
Αυτές οι γάτες είναι από τα εκατομμύρια που πάσχουν από υπερθυρεοειδισμό, μια από τις πιο μυστηριώδεις ασθένειες στην κτηνιατρική.
φωτο: Mark Peckmezian for The New York Times
Peter Rabinowitz, Associate Professor of Global Health and Director of the UW Center for One Health Research, which explores connections among human, animal and environmental health, was quoted in this story.
https://globalhealth.washington.edu/news/2017/05/16/new-york-times-mystery-wasting-house-cats
πηγή
https://www.nytimes.com/2017/05/16/magazine/the-mystery-of-the-wasting-house-cats.html?_r=1
Τα τελευταία 35 χρόνια, ο υπερθυρεοειδισμός έγινε κατά κάποιο τρόπο μια επιδημία στις γάτες και κανείς δεν ξέρει γιατί.
Ο Peterson, αναφέρει ότι έχει περιθάλψει πάνω από 10.000 γάτες με υπερθυρεοειδισμό, «και ακόμη έχει περισσότερα ερωτήματα από ό,τι απαντήσεις.»
Αν και οι τελικές απαντήσεις παραμένουν ασαφείς, οι επιστήμονες συγκλίνουν σε μία πιθανή εξήγηση: μια τυπική "drumbeat" (drumbeat, έρευνα για εγκεφαλικά επεισόδια) έρευνα συνδέει την παράξενη ασθένεια της γάτας με τις επιβραδυντικές φλόγας (BFR), επικίνδυνες χημικές ουσίες, που χρησιμοποιούμε στο εσωτερικό της κατοικίας μας. Αλλά ακόμη και αν τα ευρήματα απαντήσουν στο επιδημιολογικό ερώτημα, αμέσως θα τεθεί ένα άλλο στη θέση του.
Αν τα οικιακά χημικά σπέρνουν τον όλεθρο στις ορμόνες των γατών, τι κάνουν σε εμάς;
Μέχρι τη στιγμή που ο Peterson συνάντησε τη Σάσα το φθινόπωρο του 1978, η λιπόσαρκη "Tuxedo-Pattern" γάτα έκανε τακτικές επισκέψεις στο Ιατρικό Κέντρο ζώων (Animal Medical Center) στο Μανχάταν. Η 15χρονη γατούλα είχε χάσει πολύ βάρος, παρά την φαινομενικά ακόρεστη όρεξη της.
Η περίπτωσή της άφησε άναυδους τους οι κτηνιάτρους, που είχαν ήδη αποκλείσει πολλές από τις προφανείς αιτίες, όπως τα παράσιτα, ο διαβήτης και η νόσος του ευερέθιστου εντέρου.
ο Peterson, που εργαζόταν αδιάκοπα σαν κτηνίατρος, περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας τις ενδοκρινικές διαταραχέςσε άρρωστα ζώα, στο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
Όταν άκουσε για τα συμπτώματα της Sasha, σκέφτηκε τον θυρεοειδή, έναν αδένα που βρίσκεται στη βάση του λαιμού και εκκρίνει ορμόνες που ρυθμίζουν το μεταβολισμό.
Στους ανθρώπους, η απώλεια βάρους και η αύξηση της όρεξης, είναι από τα συμπτώματατα που αποτελούν το σήμα κατατεθέν του υπερθυρεοειδισμού, στον οποίο ο αδένας παράγει τεράστιες ποσότητες ορμονών,(υπερλειτουργεί) και φέρνει υπερδιέγερση στα εσωτερικά συστήματα του σώματος.
Παρά το γεγονός ότι, οι γάτες δεν ήταν γνωστό ότι παρουσίαζαν αυτή την ασθένεια, ο Peterson σκέφτηκε ότι, ενδεχομένως να άξιζε η έρευνα.
έτσι, ένα απόγευμα μετέφερε τη Σάσα στο νοσοκομείο, όπου ένας συμπαθητικός γιατρός συμφώνησε πρόθυμα, να κάνει μια απεικονιστική εξέταση (υπερηχογράφημα) θυρεοειδούς στη γάτα. Η εικόνα ήταν σαφής: Υπήρχε μια μεγάλη μάζα (μόρφωμα) στο θυρεοειδή (που λέγεται θυρεοειδικός όζος) της γάτας Σάσα. Ο όγκος ήταν καλοήθης, αλλά μεγάλη ποσότητα από θυρεοειδικές ορμόνες μεταφέρονταν στο αίμα της.
"ενθουσιαστήκαμε όταν εντοπίσαμε την αιτία του προβλήματος και δεν ξέραμε ακριβώς τι έπρεπε να κάνουμε, αλλά ο όγκος αφαιρέθηκε" είπε ο Peterson.
"Η υγεία της γάτας βελτιώθηκε και πήρε πέντε κιλά μέσα σε έξι μήνες."
Ήταν μια ευτυχής κατάληξη για την Σάσα, αλλά και για τον Peterson και τον Gerald Johnson, τον γαστρεντερολόγο στο Ιατρικό Κέντρο Ζώων, ήταν μόνο η αρχή.
ο Dr. Johnson είπε "ξέρετε είχα και άλλες περιπτώσεις που δεν μπορούσα να καταλάβω τι φταίει" και τότε μαζί με τον Peterson, έφεραν πίσω τα ζώα και έκαναν τα τεστ για θυρεοειδή. Βρήκαν γρήγορα 4 γάτες με καλοήθεις όγκους του θυρεοειδούς και αυξημένα επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών. κι όσο περισσότερο ερευνούσαν, τόσο περισσότερες γάτες με υπερθυρεοειδισμο έβρισκαν.
«Δεν πήρε πολύ καιρό για να διαγνώσουν με υπερθυρεοειδισμο, άλλες 12 περιπτώσεις, στη συνέχεια άλλες 30 περιπτώσεις, και στη συνέχεια 100 περιπτώσεις», λέει ο Peterson.
Ήταν μια εκπληκτική ανακάλυψη, δεκάδες ζώα πέθαιναν από μια ασθένεια που κανείς δεν γνώριζε ότι υπήρχε.
Το καλοκαίρι του 1979, ο Peterson παρουσίασε τις πρώτες πέντε περιπτώσεις γάτων, με υπερθυρεοειδισμό σε ένα "standing-room-only" σε μια κτηνιατρική διάσκεψη στο Σιάτλ.
Εκεί, έμαθε ότι ο υπερθυρεοειδισμός στις γάτες, εξαπλωνόταν και στις γάτες της Βοστώνης.
Οι κτηνίατροι στο νοσοκομείο ζώων "Angell Memorial Hospital" δημοσίευσαν σύντομα ένα έγγραφο σχετικό με τους 10 πρώτους ασθενείς τους. οι εκθέσεις τους προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον στον κτηνιατρικό κόσμο και έθεσαν κάποιες συνταρακτικές ερωτήσεις. ένας από τους καλύτερους ειδικούς είπε "πως μας διέφυγε?" θυμάται ο Duncan Ferguson, κτηνίατρος και φαρμακοποιός, που συνέγραψε ένα έγγραφο του 1982, για την πρώτη ομάδα των περιπτώσεων που εμφανίστηκε στη Φιλαδέλφεια. «Δεν μπορώ να το πιστέψω, ότι εμφανίστηκε αυτό ακριβώς το είδος ασθένειας. Είναι αυτό μια νέα ασθένεια?"»
όταν αργότερα ο Peterson ανέτρεξε σε παλιότερες εκθέσεις προβλημάτων σε 7.000 νεκροψίες γάτας,διαπίστωσε ότι οι διαταραχές του θυρεοειδούς, εμφανιζόταν σπάνια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970. αλλά μόλις η ασθένεια άρχισε να εμφανίζεται, εξαπλώθηκε γρήγορα.
Από το 1979 έως το 1983, οι κτηνίατροι στο Ιατρικό Κέντρο Ζώων έβλεπαν τρεις περιπτώσεις το μήνα κατά μέσο όρο, από το 1993 και μετά έβλεπαν περισσότερες από 20. Η ασθένεια εξαπλώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο, χτύπησε γάτες στον Καναδά, την Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Σήμερα οι ηλικιωμένες γάτες ελέγχονται συνήθως για υπερθυρεοειδισμό και περίπου το 10 τοις εκατό, εμφανίζει αυτή την ασθένεια. Οι ιδιοκτήτες μπορούν να επιλέξουν θεραπεία που μπορεί να περιλαμβάνει φάρμακα, χειρουργική επέμβαση ή ραδιενεργό ιώδιο, το οποίο καταστρέφει τα υπερκινητικά κύτταρα του θυρεοειδούς ενώ διαφυλάσσει τον υγιή ιστό.
Στις δύο κλινικές του - τη μια στο Μανχάταν και την άλλη στο Bedford Hills, Νέα Υόρκη - ο Peterson διαχειρίζεται με ραδιενεργό ιώδιο την ασθένεια αυτή, σε περισσότερες από 300 γάτες κάθε χρόνο. Αλλά παρά την πρόοδο που σημείωσαν οι κτηνίατροι στη διάγνωση και θεραπεία της διαταραχής, εντούτοις είναι πολύ δυσκολότερο να προσδιοριστεί η προέλευσή της.
όταν ο υπερθυρεοειδισμός εμφανίστηκε αρχικά στις γάτες, ο Peterson ήταν πεπεισμένος ότι οι επιστήμονες θα αντιληφθούν σύντομα την περίεργη κατάσταση.
ένας αριθμός ερευνητών στους οποίους συμπεριλαμβανόταν ο Peterson, έγιναν επιδημιολογικοί ντετέκτιβ, που έψαχναν για τους διατροφικούς, περιβαλλοντικούς παράγοντες και τον τρόπο ζωής που διακρίνουν τις γάτες με υπερθυρεοειδισμό από τις υγιείς και οδηγούν στην εμφάνιση της ασθένειας.
Ανάμεσα στις πολλές συμπεριφορές που φαίνεται ότι βάζουν τις γάτες σε κίνδυνο είναι: ο χρόνος που περνούν σε εσωτερικούς χώρους, η χρησιμοποίηση άμμου για γάτες, τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα, η διατροφή με γεύση συκώτι και εντόσθια, το να πίνουν νερό από λακκούβες του δρόμου, το να κοιμούνται στο πάτωμα, το να κοιμούνται στο κρεβάτι και να αντιμετωπίζονται με προϊόντα ελέγχου ψύλλων και το να ζουν σε σπίτι με τζάκι φυσικού αερίου.
Από τη δεκαετία του 1980 έως τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι επιστήμονες πρότειναν ένα ευρύ φάσμα πιθανών ενόχων, για την εμφάνιση της ασθένειας, η μεγάλη λίστα περιελάμβανε επίσης, τις χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στην κονσερβοποίηση και μια τοξική ουσία - μυστήριο, στην άμμο για γάτες.Τελικά, οι ερευνητές εστιάστηκαν σε μια άλλη πιθανότητα: σε μια κατηγορία επιβραδυντικών φλόγας, που είναι γνωστοί ως πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες (PBDE).
Από τη δεκαετία του 1970, μεγάλες ποσότητες των χημικών άρχισαν να προστίθενται σε πολλά προϊόντα οικιακής χρήσης, συμπεριλαμβάνονται τα μαξιλάρια του καναπέ, τα χαλιά και τα ηλεκτρονικά είδη.
Οι πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες (PBDEs) είναι ανθρωπογενείς χημικές ενώσεις που χρησιμοποιούνται σε μια σειρά προϊόντων ως επιβραδυντικά φωτιάς. Εκτιμώμενες επιπτώσεις τους στην ανθρώπινη υγεία έχουν να κάνουν με διαταραχές στην ανάπτυξη, ορμονικές και νευρικές διαταραχές, ενώ υπάρχουν ενδείξεις καρκινογένεσης. Η ΕΕ έχει ήδη θέσει αυστηρούς περιορισμούς στη χρήση PBDEs στις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές με την Οδηγία 2002/95. Έρευνες έχουν εντοπίσει την ύπαρξη PBDEs σε σολομούς και άλλα προϊόντα διατροφής.
Οι χημικές αυτές ενώσεις διαταράσσουν το ενδοκρινικό σύστημα, (είναι πιθανή η σχέση τους με την εκδήλωση θηλώδους καρκινώματος του θυρεοειδούς αδένα)
Μπορούν να εκλυθούν από καναπέδες και τηλεοράσεις και να προσκολληθούν πάνω σε σωματίδια οικιακής σκόνης, να επικαλύψουν τα δάπεδα και τα έπιπλα μας.παρασύρονται στο έδαφος, το νερό και τον αέρα και γλιστρούν μέσα στα σώματα των ζώων, συγκεντρώνονται παντού, από τα αυγά των αποδημητικών γερακιών μέχρι το λίπος στις φάλαινες Beluga.
οι Πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες επίσης συμβαίνει να έχουν μια χημική δομή που μοιάζει με τη δομή στις θυρεοειδικές ορμόνες και μπορούν να μιμούνται ή να ανταγωνίζονται με αυτές τις ορμόνες στο σώμα, με την πρόσδεση στους υποδοχείς τους και παρεμβαίνοντας με τις μεταφορές τους, στο μεταβολισμό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, ήταν σαφές ότι θα μπορούσαν να μεταβάλουν τη λειτουργία του θυρεοειδούς στα τρωκτικά, πουλιά και ψάρια. οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν πλέον καταργήσει σε μεγάλο βαθμό αυτά τα χημικά. (Ωστόσο παραμένουν και είναι πανταχού παρόντα. Οι πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες θα χρειαστούν χρόνια για να εξαλειφθούν, και πολλοί άνθρωποι διατηρούν ακόμα προϊόντα που κατασκευάστηκαν, πριν αποσυρθούν οι πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες, από την αγορά)
Δεδομένου ότι οι κίνδυνοι για την υγεία από τους πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες έγιναν φανεροί, δύο επιστήμονες από τον Οργανισμό Προστασίας του Περιβάλλοντος - η Linda Birnbaum, ένας τοξικολόγος, και η Janice Dye, κτηνίατρος - άρχισαν να αναρωτιούνται αν οι χημικές ουσίες μπορεί επίσης να είναι υπεύθυνες για την αύξηση του υπερθυρεοειδισμού στις γάτες.
«Πώς συμπεριφέρονται οι γάτες ;» λέει η Birnbaum, που διευθύνει σήμερα το Εθνικό Ινστιτούτο Επιστημών Περιβαλλοντικής Υγείας και το Εθνικό Πρόγραμμα Τοξικολογίας. «σέρνονται στο πάτωμα, κάθονται στον καναπέ, γλείφουν τα πόδια τους όλη την ώρα. Έτσι, καθετί στη σκόνη, πρόκειται να καταλήξει στο γαστρεντερικό τους σύστημα.
Αν τα PBDE ήταν η αιτία, αυτό εξηγεί γιατί η ασθένεια δεν εμφανίστηκε μέχρι τα τέλη του 1970,
γι 'αυτό εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η χρήση των χημικών ουσιών ήταν ιδιαίτερα έντονη. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί οι γάτες που ζούσαν μέσα στο σπίτι, φαινόταν να βρίσκονται σε ιδιαίτερο κίνδυνο.
Οι επιστήμονες Birnbaum και Dye ξεκίνησαν μια μικρή πιλοτική μελέτη για να ανιχνεύσουν στο αίμα 23 γάτων, (συμπεριλαμβανομένων 11 με υπερθυρεοειδισμό), τα ίχνη από τους PBDE.
Οι ποσότητες του αίματος που συλλέχθηκαν ήταν τόσο μικρές, που η μεταπτυχιακή φοιτήτρια που διεξήγαγε τις εργασίες του εργαστηρίου ανησυχούσε ότι δεν θα μπορούσε να εντοπίσει οτιδήποτε. οι φόβοι της ήταν αβάσιμοι: Οι γάτες είχαν επίπεδα PBDE, 20 έως 100 φορές τόσο υψηλά όσο αυτά που συνήθως παρατηρούνται σε ενήλικες Αμερικανούς.
Οι Birnbaum και Dye, που ανέφεραν τα αποτελέσματά τους σε ένα έγγραφο του 2007, διαπίστωσαν επίσης σχετικά μεγάλες ποσότητες PBDE, σε διάφορους τύπους τροφών για γάτες, ιδιαίτερα στα κονσερβοποιημένα τρόφιμα, με γεύση θαλασσινών.
Αρκετά χρόνια αργότερα, μια ομάδα στο Ιλινόις ανακάλυψε ότι οι οικόσιτες γάτες είχαν υψηλότερα επίπεδα PBDE από τις άγριες που ζούσαν στη φύση και ότι οι γάτες με υπερθυρεοειδισμό είχαν την τάση να ζουν σε σπίτια που ήταν ιδιαίτερα κορεσμένα με τα επιβραδυντικά φλόγας.
Το 2015, μια σουηδική ομάδα διαπίστωσε ότι οι γάτες με υπερθυρεοειδισμό, είχαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα τριών ειδών πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες (PBDE) στο αίμα τους από ότι είχαν οι υγιείς γάτες.
Πέρυσι, ερευνητές στην Καλιφόρνια ανέφεραν ένα παρόμοιο αποτέλεσμα: Τα συνολικά επίπεδα PBDE ήταν υψηλότερα σε γάτες με υπερθυρεοειδισμό από εκείνες που δεν είχαν.
Τα ευρήματα είναι σημαντικά αλλά δεν αρκούν για ένα τελικό αποτέλεσμα. Η επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής στις γάτες, μπορεί να εξηγήσει μερικώς την αυξημένη συχνότητα εμφάνισης της νόσου και είναι πιθανό ότι τα υψηλά επίπεδα PBDE είναι αποτέλεσμα του υπερθυρεοειδισμού, παρά η αιτία του.
οι ενώσεις, που αποθηκεύονται στο λίπος, μπορεί να απελευθερωθούν στην κυκλοφορία του αίματος όταν οι γάτες χάσουν βάρος. Ακόμα κι αν τα επιβραδυντικά φλόγας συμβάλλουν στην ασθένεια, μπορεί να μην είναι η μοναδική αιτία.
Ερευνητές στο τμήμα ελέγχου τοξικών ουσιών στην Καλιφόρνια (California Department of Toxic Substances Control) πρόσφατα επεσήμαναν περισσότερες από 70 διαφορετικές ενώσεις που φαίνεται να είναι παρούσες σε ιδιαίτερα υψηλές συγκεντρώσεις στις γάτες με υπερθυρεοειδισμό.
είναι εξαιρετικά πολύπλοκο για να βγει οριστικό συμπέρασμα λέει ο Ake Bergman, (who is the director of the Swedish Toxicology Sciences Research Center) που ηγήθηκε της σουηδικής μελέτης. "επειδή όλοι (συμπεριλαμβανομένων των γάτων) εκτιθέμεθα σε ένα τέτοιο μίγμα χημικών ουσιών.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, οι γάτες της Minamata της Ιαπωνίας, φάνηκε ότι τρελάθηκαν όλες με μιας. ΄Αρχισαν να κινούνται ανεξέλεγκτα, να έχουν σπασμούς τα άκρα τους ταλαντεύονταν σε κάθε κατεύθυνση, ενώ αφρός έβγαινε από το στόμα τους.
έπεφταν μόνες τους πάνω σε πέτρινους τοίχους και πολλές πνίγηκαν μόνες τους στην θάλασσα.
αυτή η ασθένεια “dancing-cat disease,” όπως έγινε γνωστή,ήταν μια προειδοποίηση, που δυστυχώς έπεσε στο κενό,
Την άνοιξη του 1956, ένα 5χρονο κορίτσι στη Minamata έχασε ξαφνικά τον έλεγχο του σώματός του. έριξε κάτω το φαγητό του, ταλαντεύτηκε καθώς περπατούσε,συγκλονίστηκε από σπασμούς και δάγκωνε τη γλώσσα του μέχρι την αφαίμαξη. ΄Αλλοι κατοικοι της πόλης, μεταξύ των οποίων η 2χρονη αδελφή του κοριτσιού, άρχισαν να παρουσιάζουν παρόμοια συμπτώματα. Χιλιάδες άνθρωποι τελικά αρρώστησαν, πολλοί έπεσαν σε κώμα και πέθαναν.
Το 1959, ένας γιατρός εντόπισε την αιτία της καταστροφής: Ένα τοπικό εργοστάσιο χημικών έριξε μεθυλυδράργυρο στον κόλπο, δηλητηριάζοντας τα ψάρια και, τελικά, τους άνθρώπους και τις γάτες που τα έφαγαν.
«Εκ των υστέρων, αν είχαμε δώσει περισσότερη προσοχή στην ασθένεια “dancing-cat disease,”, θα μπορούσαμε να είχαμε αποτρέψει ορισμένα από τα προβλήματα της δηλητηρίασης από υδράργυρο στους ανθρώπους», λέει ο Peter Rabinowitz, ο οποίος διευθύνει το Πανεπιστήμιο του Κέντρου της Ουάσιγκτον" University of Washington's Center for One Health Research, για την Υγεία και την έρευνα," που διερευνά τις συνδέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων.
οι περιβαλλοντικές τοξικές ουσίες είναι κίνδυνος ίσων ευκαιριών. O υδράργυρος, ο αμίαντος, τα φυτοφάρμακα και άλλες ενώσεις μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα υγείας τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα.
Για τουλάχιστον έναν αιώνα - από όταν οι ανθρακωρύχοι άρχισαν να χρησιμοποιούν κλουβιά με καναρίνια για να τους προειδοποιούν -με το θάνατό τους- για την παρουσία τοξικών αερίων -γνωρίζουμε ότι τα άρρωστα ή νεκρά ζώα που είναι πιο ευάλωτα από τον άνθρωπο, τον προειδοποιούν για την ανάγκη προστασίας του από τοξικές ουσίες, που ο ίδιος παράγει και μεταφέρει στο περιβάλλον.
τα άρρωστα ζώα μπορεί να είναι φρουροί, που προειδοποιούν για τις διαφαινόμενες απειλές για την ανθρώπινη υγεία.
"εκτιθέμεθα στα ίδια είδη των χημικών ουσιών που εκτίθενται και τα κατοικίδια ζώα μας", λέει η ειδική στην τοξικολογία, Birnbaum. 🔑
"όταν βλέπουμε ένα πρόβλημα υγείας στα ζώα μας, ειδικά ένα που έχει προκύψει πολύ πρόσφατα - η γενετική δεν αλλάζει τόσο γρήγορα -νομίζω ότι πρόκειται για ζήτημα όπως αυτό, με το καναρίνι στο ανθρακωρυχείο "
Θα μπορούσε ο υπερθυρεοειδισμός στις γάτες να είναι η σύγχρονη "modern-day canaries"?
Γνωρίζουμε ότι τα επιβραδυντικά φλόγας συσσωρεύονται στο σώμα μας? επιστήμονες βρίσκουν πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες σχεδόν σε κάθε άτομο που εξετάζουν, συμπεριλαμβανομένων των νεογνών.
«Είναι σχεδόν 100 τοις εκατό ανιχνεύσιμοι», λέει η Heather Stapleton, χημικός και "environmental chemist and exposure scientist" στο Πανεπιστήμιο Duke.
οι τοξικές ενώσεις εμφανίζονται στο ανθρώπινο αίμα, το μητρικό γάλα και τους ιστούς και μπορεί να παραμείνουν για χρόνια στο λίπος.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, τα ανθρώπινα επίπεδα PBDE εκτινάχθηκαν στα ύψη και αυξήθηκαν κατά 100 φορές από το 1970 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000.(Αυτά τα επίπεδα φαίνεται τώρα να μειώνονται, πιθανότατα ως αποτέλεσμα της σταδιακής κατάργησης των χημικών.)
Το ποσοστό του ανθρώπινου καρκίνου του θυρεοειδούς υπερδιπλασιάστηκε κατά την ίδια χρονική περίοδο.
Αυτές οι παράλληλες τάσεις είναι κάτι περισσότερο από σύμπτωση:Πολλαπλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες με υψηλές συγκεντρώσεις PBDE στο σώμα τους τείνουν να έχουν αλλαγή στα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών που κυκλοφορούν στο κυκλοφορικό τους.
Πέρυσι, οι ερευνητές ανέφεραν ότι τα προβλήματα του θυρεοειδούς ήταν συχνότερα στις Αμερικανίδες που εμφάνιζαν αυξημένα επίπεδα σε πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες στο αίμα τους.
Και σε μια διάσκεψη αυτή την άνοιξη,η Stapleton και οι συνεργάτες της παρουσίασαν τα ευρήματα που υποδηλώνουν ότι η μακροχρόνια έκθεση σε PBDEs μπορεί να αποτελέσει παράγοντα κινδύνου για ανάπτυξη θηλώδους καρκίνου του θυρεοειδούς.
Σύμφωνα με τα αδημοσίευτα στοιχεία, αυτοί που ζουν σε ένα σπίτι με υψηλά επίπεδα ενός τύπου PBDE στη σκόνη, αυτό υπερδιπλασιάζει τις πιθανότητες να έχουν την ασθένεια.
Οι θυρεοειδικές ορμόνες παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Η έλλειψη αυτών των ορμονών, που είναι γνωστή ως υποθυρεοειδισμός μπορεί να προκαλέσει νευρολογικές ανωμαλίες.Αν τα PBDEs προκαλούν ασυνήθιστες διακυμάνσεις στα επίπεδα των ορμονών στην πρώιμη παιδική ηλικία, μπορούν να προκαλέσουν μόνιμη ζημιά.
Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι όσοι εκτίθενται σε υψηλές συγκεντρώσεις PBDEs στη μήτρα ή κατά τη διάρκεια της πρώιμης παιδικής ηλικίας έχουν χαμηλότερες βαθμολογίες στα τεστ των κινητικών δεξιοτήτων και της γνωστικής λειτουργίας.
Τα ευρήματα αυτά είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά, δεδομένου ότι τα μικρά παιδιά - που είναι "catlike" στη συμπεριφορά τους, προσλαμβάνουν έως 200 χιλιοστόγραμμα της σκόνης, κάθε ημέρα και τείνουν να έχουν υψηλότερη επιβάρυνση σώματος από τους πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες -που αποθηκεύονται στο σώμα τους και μπορούν να ανιχνευθούν- από τους ενήλικες.
Τα στοιχεία ωστόσο δεν είναι πειστικά, και οι υποκείμενοι μηχανισμοί παραμένουν ασαφείς.
Όμως,οι περαιτέρω μελέτες στις γάτες θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους επιστήμονες για να διευκρινίσουν τι συμβαίνει. «Είμαι πεπεισμένος ότι εάν δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που προσπαθούν να μας πουν τα ζώα, αυτό θα είναι είναι μια πραγματικά καλή ιδέα», λέει ο Rabinowitz.
Υπάρχουν ακόμα πολλές επιδημίες -ξεσπάσματα της ασθένειας- σε ζώα, που παραμένουν ανεξερεύνητο ή ανεξήγητο είδος.🐾
Ο Rabinowitz, που δημιούργησε την online βάση δεδομένων "Canary Database to index papers on animal outbreaks" που μπορεί να σχετίζονται με την υγεία του ανθρώπου, σκέφτεται ότι επιστήμονες και κλινικοί ιατροί θα μπορούσαν να δημιουργήσουν καλύτερη στρατηγική που θα συνδέει τα κοινά στοιχεία μεταξύ των ζωικών ειδών.
Όταν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του ερεύνησαν πρόσφατα, τους πιθανούς κινδύνους για την υγεία από την υδραυλική ρωγμάτωση ( hydraulic fracturing ή fracking, την περίφημη νέα μέθοδο εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκεται εγκλωβισμένο σε συμπαγή πετρώματα) ανακάλυψε ότι τα δερματολογικά προβλήματα ήταν κοινά και στα δυο είδη, τόσο στους ανθρώπους όσο και στα σκυλιά που ζούσαν κοντά σε περιοχές εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Kρίνουμε ότι υπάρχει πραγματική χρησιμότητα να ζητούμε πληροφορίες για την υγεία (τρόπο ζωής ) τόσο των ανθρώπων όσο και των κατοικίδιων τους, όταν πρόκειται για ένα νέο κίνδυνο», λέει ο Rabinowitz. Προτείνει ότι, χρειάζεται να συνδέονται τα αρχεία για την υγεία των ζώων συντροφιάς, με τα αρχεία υγείας των ιδιοκτητών τους.
Από την πλευρά του, ο Peterson παραμένει σταθερά εστιασμένος στις γάτες, που συνεχίζουν να εμφανίζουν καυτά συμπτώματα που σχετίζονται με τον θυρεοειδή και πρέπει να αντιμετωπιστούν με ακτινοβολία.
προσπαθεί για να ζουν, όσο πιο άνετα γίνεται κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο «Hypurrcat Spa», αυτός είναι ο λόγος που έχει μετατρέψει το σωλήνα που συνδέει το δάπεδο με την οροφή, σε ένα ονυχοδρόμιο και τοποθετεί καλάθια με επένδυση πετσέτας, στο κρύο εξεταστικό του τραπέζι.
στην κλινική του στο Bedford Hills, όπου δεν έχει παράθυρα για να παρατηρούν τα πουλιά οι γάτες, ο Peterson εγκατέστησε ένα κλουβί με γερβίλους, στο ύψος της γραμμής όρασης των γάτων.
Oι γερβίλοι χαίρονται να βλέπουν νέες γάτες και θορυβούν χαρούμενα,
ο Peterson καθισμένος στην αίθουσα αναμονής της κλινικής του στο Μανχάταν, όπου οι γάτες ενθαρρύνονται για να χαλαρώνουν στα έπιπλα, είπε «αγαπώ τα ζώα. Αγαπώ τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους, νομίζω.» 🐱
πηγή 27-5-17
https://www.nytimes.com/2017/05/16/magazine/the-mystery-of-the-wasting-house-cats.html?_r=1
***** από το 2006, η ΕΕ παρακολουθεί την επίδραση στο περιβάλλον, από τη χρήση των βρωμιωμένων επιβραδυντών φλόγας (BFR) στα τρόφιμα και τις ζωοτροφές,
τον Μάϊο του 2011, η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA) εξέδωσε έγγραφο - έκθεση- βάσει αναλυτικής μελέτης, για την παρουσία των χημικών ενώσεων στα τρόφιμα και τις ζωοτροφές, την εμμονή τους στο περιβάλλον και την τοξικότητά τους.
(μετά από 3 χρόνια παρακολούθησης χορήγησε χωριστές επιστημονικές γνώμες για ειδικές χημικές υποομάδες BFR, συμπεριλαμβανομένης ειδικής γνώμης για τους πολυβρωμοδιφαινυλαιθέρες (PBDE).)
πηγή http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.2903/j.efsa.2011.2156/abstract
Ωστόσο τα οικιακά χημικά -που σπέρνουν τον όλεθρο στις ορμόνες των γάτων- είναι άγνωστο, πως συνεχίζουν να επιδρούν έως σήμερα στην ανθρώπινη υγεία.
Ενώ τα PBDEs έχουν σε μεγάλο βαθμό καταργηθεί σταδιακά από την Αμερική και την Ευρώπη, ο χρόνος ημιζωής τους είναι μεγάλος. Πολλά προϊόντα που κυκλοφορούν εξακολουθούν να περιέχουν PBDE, ειδικά εάν ο ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος, δεν αλλάζει τα έπιπλα κάθε λίγα χρόνια (ή και δεκαετίες).
Peter Rabinowitz, Associate Professor of Global Health and Director of the UW Center for One Health Research, which explores connections among human, animal and environmental health, was quoted in this story.
https://globalhealth.washington.edu/news/2017/05/16/new-york-times-mystery-wasting-house-cats
ο υπερθυρεοειδισμός στις γάτες, ήταν ανήκουστη ασθένεια μόλις πριν από σαράντα χρόνια, και σήμερα περίπου το 10 τοις εκατό των γάτων, που ζουν στα σπίτια μας, υποφέρουν από την ασθένεια αυτή, όπως γράφει η δημοσιογράφος Emily Anthes.
💟 Emily Anthes is a freelance science journalist who lives in New York. Her work has appeared in The New York Times, Wired, Nature and other publications.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου