ΕΛΙΑΜΕΠ ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ: ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΕΚΕΙ ΠΕΡΙΛΥΠΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΩΝ....ΔΑΚΡΥΩΝ

Λοιπόν, παιδιά, δεν θέλω παρεξηγήσεις. Κι επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουνε τους καλούς φίλους, ξεκινάω με μια απαίτηση: θα σχολιάζετε μόνο αυτά που λέω και όχι αυτά που σεις φαντάζεστε ό,τι λέω. Και σπεύδω να το κάνω λιανά σε όσους από σας ή δεν καταλαβαίνουνε ή κάνουνε πως δεν καταλαβαίνουνε. Όσοι από σας φαντάζονται (ή παριστάνουν πως φαντάζονται) πως είμαι της Εκκλησίας είναι βαθειά νυχτωμένοι. Επίσης όσοι από σας φαντάζονται (ή προσποιούνται πως φαντάζονται) πως κυκλοφορώ κι οπλοφορώ με βαριοπούλα κρυμμένη κάτω από το σακκάκι μου, για να κάνω θρύψαλα όσα αρχαία μνημεία έχουνε απομείνει επίσης επίσης πλανώνται πλάνην οικτράν. Η θέση μου στα ζητήματα αυτά είναι ακριβώς εκείνη του Κολοκοτρώνη, ο οποίος Κολοκοτρώνης (βάλτε το καλά στο μυαλό σας) ήταν κατά της Εκκλησίας, επειδή πίστευε στον Χριστό και την Παναγία. Θέλετε απόδειξη; Αυτός είπε το –πολύ- ωραίο: Πήραμε τα όπλα πρώτα υπέρ Πίστεως και μετά υπέρ Πατρίδος. Και επειδή είχε από μικρός πάρει τα όπλα πρώτα υπέρ Πίστεως: α) Έφαγε αφορισμό (ξέρετε τι είναι ο αφορισμός, έτσι δεν είναι;) από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως... και μάλιστα ποιον; Τον Γρηγόριο Ε΄! β) Είδε τον αγαπημένο του αδερφό, τον Γιάννη, να τον παραδίδουν οι καλόγεροι, στο μοναστήρι των οποίων ο Γιάννης είχε καταφύγει, για να θεραπευτεί από τα τραύματά του, στους Τούρκους! Τον Γιάννη τον κάνανε κομμάτια οι Τούρκοι και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Στρατηγός μας, έριξε κατάρα στο μοναστήρι αυτό, την οποία κατάρα την πήρε πίσω μόνο λίγο προτού πεθάνει. (Αν και η δική μου εντύπωση είναι πως η κατάρα του τελικώς έπιασε).

Ήταν τόσο Χριστιανός ο Κολοκοτρώνης, ώστε απέφευγε –ο Αρχιστράτηγος της Επανάστασης!- να λερώσει τα χέρια του με... αίμα! Θα ξέρετε, πιστεύω, ότι, επειδή είχε και χιούμορ αυτός ο Μεγάλος Άνθρωπος, πήγαινε στις κρίσιμες μάχες (στην Κόρινθο, αλλά, όπως ακόμα λέγεται, και στα Δερβενάκια) με... ομπρέλλα! Και καθισμένος συνήθως σε ένα βράχο (επειδή καθιστός φαινότανε πιο ψηλός από όσο όρθιος) έδινε κουνώντας την... ομπρέλλα τις διαταγές του. Και άμα οι λεβέντες κάνανε (καλή ώρα σαν και σας, τώρα) πως δεν καταλαβαίνουνε, έβαζε τις φωνές με την αγριοφωνάρα του. (Είχε κόψει το κάπνισμα λίγο μετά τα τριάντα του και μετά ρούφαγε μόνο λίγο ταμπάκο πού και πού).

Πίστευε στην αδιάσπαστη συνέχεια του Ελληνικού Έθνους, γι’ αυτό και αποκαλούσε τους Τούρκους Περσιάνους (Πέρσες). Σεβότανε όμως και το βάφτισμά του: Θεόδωρο τον βαφτίσανε, Θοδωράκης έμεινε σε όλη του τη ζωή. Δεν άλλαξε το όνομά του να γίνει Αναξίμανδρος να πούμε ή, έστω, Βρασίδας, Θρασύβουλος ή Αγαμέμνων.

Τα καταλάβατε αυτά, παλληκάρια μου; Και για να σας εντυπωθούν πλήρως τα γεγονότα, σας το ξαναλέω: Αυτόν τον άγιο άνθρωπο βρήκε η Εκκλησία να αφορίσει! Δεν αφόρισε άλλους, διακηρυγμένους άθεους, εκείνο το απίστευτο τσούρμο του ελληνικού «διαφωτισμού», που εκ του ασφαλούς ξεφουρνίζανε «θεωρίες», όπως οι παλιοί ψωμάδες τα καρβέλια. Όχι! Αυτοί ήταν αποδεδειγμένα άθεοι, μασάγανε τον αγλέορα χάρη στην Εκκλησία και αράδιαζαν ανοησίες τις οποίες μόνο οι ίδιοι «καταλάβαιναν». Αυτούς όμως η Εκκλησία μας όχι μόνο δεν τους αφόρισε αλλά κάποιους τους έκανε και... μητροπολίτες! Αμέ! Τι νομίζατε εσείς; Πως θα τους κυνηγούσε και θα τους αφόριζε; Όχι δα! Σαν τον Λιάκο να πούμε σήμερα, ο οποίος (σύμφωνα με όσα με πληροφορούν) έχει γίνει καθηγητής και στην... Ορθόδοξη Ακαδημία της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος! Και πάλι εκ βάθους καρδίας αναφωνώ: Αμέ! Ὀχι, παίζουνε οι «σεπτοί πατέρες»!

*

Τώρα κάποιοι άλλοι, που θέλουνε να κάνουνε επίδειξη θεολογικών γνώσεων, με ρωτάνε: «Καλά, ο Μικρογιαννάκης θέλει να σφιχταγκαλιαστούν ο Όλυμπος με το Σινά. Και σεις οι Χριστιανοί (εγώ δηλαδή) δεν πιστεύετε στον Μωυσή που ανέβηκε εκεί είδε τον Θεό (θεόπτης κ.λ.π.) και πήρε τις δέκα εντολές;» Λοιπόν, επειδή (βάσει της πείρας μου) αυτοί που τα ρωτάν αυτά είναι άθεοι κραγμένοι οι οποίοι όμως πηγαίνουνε (σαν τον Μπαμπινιώτη να πούμε) κάθε Κυριακή στην εκκλησία, για να τα έχουνε καλά με τον «κοινωνικό περίγυρο», και παρακολουθούνε στους σταθμούς του μετρό τον φωτεινό πίνακα με αυτούς που ημερησίως γιορτάζουνε, μπας και ξεχάσουνε να συγχαρούνε κάνα Ζηνόβιο ή καμιά Περσεφόνη, σας απαντώ: Εγώ δεν ξέρω τι εσείς ακούτε στους «ιερούς ναούς», εγώ ξέρω τι λέει το Ευαγγέλιο. Και το Κατά Ιωάννην ευαγγέλιο είναι σαφέστατο: «Κανείς ποτέ δεν είδε τον Θεό». Τι σας λένε τώρα οι διάφοροι που έχουνε συμφέρον να διαστρεβλώνουνε τα κείμενα και την πραγματικότητα, εμένα, παλληκάρια μου, καθόλου δεν με αφορά.

Και να σας εξηγήσω γιατί δεν με αφορά. Βλέπετε στη φωτογραφία, που δημοσιεύεται σήμερα, τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, κ. Βαρθολομαίο. Μόλις αναφερθεί το όνομά του, όλοι οι –δήθεν- «πληροφορημένοι» σπεύδουν να κάνουν επίδειξη «ενημέρωσης» και αλαλάζουνε: «Ο έφεδρος λοχαγός του τουρκικού στρατού!» Κι εγώ σας απαντάω: «Το αξιωματιλίκι του Βαρθολομαίου στην Τουρκία σας μάρανε! Σιγά μη στάξει η ουρά!» που έλεγε σε παρόμοιες περιστάσεις κι ο Γέρο- Κολοκοτρώνης. (Μια φορά, διηγούνταν ο Αρχιστράτηγος της Επανάστασής μας, ένα ποντίκι έπεσε σ’ ένα κιούπι γεμάτο λάδι και πνίγηκε. Πάει λοιπόν ο νοικοκύρης περίλυπος που χάλασε το βιος του, βγάζει παρουσία της κυράς του τον ποντικό από το κιούπι και καθώς τον έβγαζε και πήγαινε να τον ρίξει έξω από το σπίτι, τού λέει η γυναίκα του: «Προσοχή, άντρα μου, μή στάξει η ουρά μέσα στο λάδι μας και το βρωμίσει!»). Κάπως έτσι σκέφτονται όσοι κάθε τόσο ανακαλύπτουνε ότι ο κ. Βαρθολομαίος είναι έφεδρος αξιωματικός του τουρκικού στρατού. Τούρκος υπήκοος είναι, θητεία υποχρεωτικώς υπηρέτησε, στην Τουρκία κάθε πτυχιούχος γίνεται έφεδρος αξιωματικός ή, έστω, υπηρετεί μειωμένη θητεία σε ειδικές θέσεις, τι θέλατε να κάνει, εφόσον δεν ήθελε να έρθει στην Ελλάδα; Να την κοπανήσει και να τον κυνηγάνε στα όρη και τας ερήμους της Μικράς Ασίας; Άλλο, παλληκάρια μου, είναι το ζήτημα.

Για κυττάξτε τη φωτογραφία! Είναι εξώφυλλο από τεύχος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου. Ο Πατριάρχης λοιπόν, «του Γένους η ελπίδα» κατά πως έλεγαν όσοι τον υποδέχονταν με «τιμές Αρχηγού Κράτους», όποτε καταδεχόταν να επισκεφθεί την Αθήνα, είναι στα Ιεροσόλυμα και περίλυπτος στέκεται μπροστά στο τείχος των δακρύων. «Τώρα», θα μου πείτε, σεις οι φιλομαθείς, «τι είναι αυτό το τείχος των δακρύων;» Θα σας πω, υπομονή, μην προτρέχετε.

Οι συναγωγές των Ιουδαίων δεν είναι όπως οι χριστιανικές εκκλησίες. Είναι κτήρια όπου μαζεύονται οι Ιουδαίοι και μιλάνε για τη θρησκεία τους. Στα πλαίσια του Ιουδαϊσμού, πράγματι, μόνο ένας «ναός» υπάρχει, ο ναός των Ιεροσολύμων ή, όπως είναι περισσότερο γνωστός, ο ναός του Σολομώντος. Αυτός ο ναός καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ. Χ. και η θρησκεία των Ιουδαίων είναι από τότε ακέφαλη. Πρέπει λοιπόν να ξαναχτίσουνε τον ναό τους. Αλλά μέχρι να τον ξαναχτίσουνε, μαζεύονται κάθε τόσο στο μοναδικό κομμάτι που έμεινε από το κτίριο του ναού και κλαίνε, επειδή η θρησκεία τους έχει μείνει χωρίς τόπο λατρείας. Οι ανά τον κόσμον ισχυροί Ιουδαίοι λοιπόν (Ρότσιλντ π.χ., Ροκφέλλερ κλπ) «προτείνουνε» σε όλες τις επιφανείς προσωπικότητες που δεν είναι Ιουδαίοι να πάνε εκεί και να κλάψουν με τους Ιουδαίους για την καταστροφή του ναού. Έτσι λοιπόν πήγε και ο Βαρθολομαίος μας.

«Ε, και λοιπόν;» θα μου πούνε οι εξ υμών πληροφορημένοι, ενημερωμένοι, στο «πνεύμα της εποχής» και τα ρέστα. «Τι έγινε; Πήγε για να δείξει τη συμπάθειά του σε ένα θρησκευτικό δράμα της ανθρωπότητος». Εντάξει... έλα όμως που δεν μπορούσε να πάει! Και τούτο, γιατί ο Χριστός έκανε δύο προφητείες, η μία από τις οποίες είχε σχέση με τον ναό των Ιεροσολύμων: Είχε γίνει από τόπος θρησκευτικής λατρείας «σπήλαιο ληστών» (θυμάστε ότι ο Χριστός έβγαλε με το μαστίγιο από κει μέσα τους εμπόρους) και κατά συνέπεια ο ενλόγω ναός έπρεπε να καταστραφεί. Όπερ και εγένετο, λεβέντες μου. Πηγαίνοντας λοιπόν εκεί ο Πατριάρχης και κυττάζοντας περίλυπος τα απομεινάρια του ιουδαϊκού ναού, τι έκανε; Απλούστατα λυπήθηκε και θρήνησε για την επαλήθευση της προφητείας του Χριστού.

Και για να μην νομίζετε τώρα ότι αυτά ενδιαφέρουνε μόνο τους «θεολόγους» και ότι την πραγματικότητα τη μαθαίνετε μόνο από τις εφημερίδες της κυβερνήσεως (τεύχος Α : Το Βήμα, τεύχος Β: Η Καθημερινή, τεύχος Γ : Ελευθεροτυπία, τεύχος Δ: Τα Νέα), σας πληροφορώ ότι αυτό το θέμα του ιουδαϊκού ναού στα Ιεροσόλυμα μας ενδιαφέρει άμεσα. Και να γιατί: Οι Ιουδαίοι θέλουνε να ξαναχτίσουνε τον ναό τους. Έλα όμως που πάνω στον ναό τους είναι χτισμένο μουσουλμανικό τζαμί, το τέμενος του Βράχου όπως αποκαλείται ή τέμενος του Ομάρ, όπως είναι περισσότερο γνωστό! Για να ξαναχτίσουνε λοιπόν τον ναό του Σολομώντος οι Ιουδαίοι, πρέπει να γκρεμίσουνε το τζαμί του Ομάρ. Και αυτό ένα και μόνο πράγμα σημαίνει: Παγκόσμιο Πόλεμο! Το πιάσατε, ενημερωμένοι μου; Και για να μην είναι μόνοι τους οι Ισραηλινοί στον πόλεμο κατά του Ισλάμ, κουβαλάνε ό,τι χειρότερο και βρωμερότερο έχει ο μουσουλμανικός κόσμος στην Ευρώπη και μετά βάζουνε τα παπαγαλάκια τους να λένε ότι μόνο η συμμαχία με το... Ισραήλ θα μας σώσει από τους Μουσουλμάνους!

Κυττάξτε, τώρα, να πούμε και του στραβού το δίκιο. Δεν φταίνε μόνο οι Ιουδαίοι, φταίμε κι εμείς. Έλεγε π.χ. ένας παλιός πολιτικός (έχει πεθάνει τώρα πια, Θεός σχωρέστον): «Εντάξει, εμείς είμαστε διεφθαρμένοι, προδότες, ανεπρόκοποι και ό,τι πεις. Κι αυτός ο λαός όμως που μας ψηφίζει και μας ξαναψηφίζει και μας ξαναψηφίζει τι είναι;»

Έλα ντέ! Τι είναι;

Ο φίλος σας

Χριστοφόρος