Στέλιος ΠαπαθεμελήςΠρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης
Στη Γάζα υπό τα απαθή και αδιάφορα βλέμματα της λεγόμενης διεθνούς Κοινότητας (υπάρχει αυτή;) της Αμερικής και της Ευρώπης οι Ισραηλινοί διαπράττουν γενοκτονία του παλαιστινιακού πληθυσμού. Στα διεθνή πολιτικά forα η υποκρισία περισσεύει.
Το Ισραήλ έχει ασφαλώς δικαίωμα στην αυτοάμυνα και την κρατική ύπαρξη αλλά η επιλογή του να τα εξασφαλίσει με την φυσική εξόντωση των αυτόχθονων είναι παρανοϊκή.
Το Τέλ Αβίβ καταχράται αδίστακτα το προνόμιό του να διαθέτει μιαν ακτιβιστική ομογένεια στις ΗΠΑ η οποία με τη δύναμη του πολιτικού χρήματος και των ψήφων της καθορίζει την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης στη Μ.Ανατολή και όχι μόνον. Οι εκάστοτε Αμερικανοί Πρόεδροι πρώτα «ορκίζονται» στη Συναγωγή και μετά εκλέγονται. Άλλωστε οι περισσότεροί τους δεν φημίζονται για γνώση και επίγνωση ιστορίας. Όπως μας θύμισε προχθές ο γαλλικός Figaro ο απερχόμενος ερωτώμενος πώς η ιστορία θα κρίνει την απόφασή του για εισβολή στο Ιράκ έδωσε την εξής αμίμητη απάντηση: « Η Ιστορία; πώς να το ξέρουμε; Θα είμαστε όλοι νεκροί τότε…».
Στη Συνάντηση της Ανάπολης ο Μπούς με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα είχε δεσμευθεί ότι εντός του 2008 θα αποκτήσει κρατικήν οντότητα η Παλαιστίνη. Αλλά η πολιτική των ΗΠΑ δεν αποφασίζεται στην Ουάσιγκτον. Αποφασίζεται στο Τέλ Αβίβ, το οποίο επιβάλλει τη βούλησή του. Εξ’ άλλου τα «σκιρτήματα» απεξάρτησης των ευρωπαίων ηγετών και ιδίως αυτών του Διευθυντηρίου είναι ακόμα νηπιακά και ευθυγραμμίζονται τάχιστα με τον άξονα Ουάσιγκτον – Τέλ Αβίβ.
Η ισραηλινή ηγεσία είναι αυτοεγκλωβισμένη στον μονόδρομο της «στρατιωτικής λύσης» και δεν συνειδητοποιεί αυτό που έλεγε ο Ναπολέων ότι «με τις λόγχες μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα εκτός του να καθήσεις επάνω τους».
Το Ισραήλ έχει ασφαλώς δικαίωμα στην αυτοάμυνα και την κρατική ύπαρξη αλλά η επιλογή του να τα εξασφαλίσει με την φυσική εξόντωση των αυτόχθονων είναι παρανοϊκή.
Το Τέλ Αβίβ καταχράται αδίστακτα το προνόμιό του να διαθέτει μιαν ακτιβιστική ομογένεια στις ΗΠΑ η οποία με τη δύναμη του πολιτικού χρήματος και των ψήφων της καθορίζει την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης στη Μ.Ανατολή και όχι μόνον. Οι εκάστοτε Αμερικανοί Πρόεδροι πρώτα «ορκίζονται» στη Συναγωγή και μετά εκλέγονται. Άλλωστε οι περισσότεροί τους δεν φημίζονται για γνώση και επίγνωση ιστορίας. Όπως μας θύμισε προχθές ο γαλλικός Figaro ο απερχόμενος ερωτώμενος πώς η ιστορία θα κρίνει την απόφασή του για εισβολή στο Ιράκ έδωσε την εξής αμίμητη απάντηση: « Η Ιστορία; πώς να το ξέρουμε; Θα είμαστε όλοι νεκροί τότε…».
Στη Συνάντηση της Ανάπολης ο Μπούς με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα είχε δεσμευθεί ότι εντός του 2008 θα αποκτήσει κρατικήν οντότητα η Παλαιστίνη. Αλλά η πολιτική των ΗΠΑ δεν αποφασίζεται στην Ουάσιγκτον. Αποφασίζεται στο Τέλ Αβίβ, το οποίο επιβάλλει τη βούλησή του. Εξ’ άλλου τα «σκιρτήματα» απεξάρτησης των ευρωπαίων ηγετών και ιδίως αυτών του Διευθυντηρίου είναι ακόμα νηπιακά και ευθυγραμμίζονται τάχιστα με τον άξονα Ουάσιγκτον – Τέλ Αβίβ.
Η ισραηλινή ηγεσία είναι αυτοεγκλωβισμένη στον μονόδρομο της «στρατιωτικής λύσης» και δεν συνειδητοποιεί αυτό που έλεγε ο Ναπολέων ότι «με τις λόγχες μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα εκτός του να καθήσεις επάνω τους».
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου