Ὁ Ἀλφειός, ὁ Πηνειὸς καὶ ἡ κάθαρσις.

Σήμερα τηλεφωνήθηκα μὲ τὸν καλό μου φίλο Α.

Ὁ φίλος Α. εἶναι ἰδιαιτέρως πατριώτης, μὲ καθαρὴ κρίσι γιὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα καὶ μὲ ἔντονο πόθο νὰ ἀπελευθερώσουμε τὴν Πατρίδα μας.

Ὁ φίλος Α. πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ἀπεφάσισε νὰ δημιουργήσῃ ἕνα νέο κόμμα, μέσα σὲ τόσα ἄλλα ποὺ δημιουργήθηκαν ἢ θὰ δημιουργηθοῦν στὸ μέλλον.

Ὁ φίλος Α., ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι γύρω μας, ἔχει ἀπελπιστεῖ ἀπὸ τὴν κατάντια ποὺ βιώνουμε στὸ Ἑλλαδοξεφτιλιστάν.

Συζητῶντας μαζί του, σὲ ἕναν βαθμό διασκέδαζα μὲ τὶς ἀπόψεις του. Τὶς θεωρῶ κάπως ….ὀπισθοδρομικές!

Θὰ σᾶς ἐξηγήσω τί ἐννοῶ.

Τὸ «σύστημα» ἔχει πρωτίστως καὶ μὲ ἰδιαιτέρα ἐπιμέλεια, διαβρώσει τὰ πάντα. Τὸ χρῆμα, τὸ σημαντικότερόν του ἐργαλεῖο, ἀνεβάζει καὶ κατεβάζει ἐν μία νυκτὶ θεούς, διαβόλους καὶ τριβόλους.

Ἔχει καταφέρει κι ἔχει δομήσει ἕνα ἐκπαιδευτικὸ σύστημα ποὺ δημιουργεῖ μόνον ὑπηκόους. Ἐὰν κάποιος καταφέρει νὰ ξεφύγῃ, ἀμέσως τὸν προσεταιρίζεται καὶ τὸν ἐξαγοράζει ἢ τὸν ἐξαφανίζει.

Συνεπῶς, ἀπὸ μόνο του ἕνα νέο κόμμα, μὲ κάθε καλὴ πρόθεσι, ὀργάνωσι καὶ στόχευσι θὰ κατακρημνισθῇ ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ σύστημα. Θὰ διαβρωθῇ ἐκ τῶν ἔσω, καὶ σιγὰ σιγὰ θὰ λάβῃ τὸν δρόμο τῶν προκατόχων.

Μία ἄλλη παράμετρος εἶναι ἡ διάσπασις τῶν δυνάμεων. Δὲν γίνεται νὰ συζητᾶμε γιὰ πατριωτικὰ κόμματα καὶ νὰ μὴν συζητᾶμε γιὰ ἕνα πατριωτικὸ κόμμα. Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του καταδεικνύει τὴν διαφορετικότητα, τὴν ἀπουσία κοινῶν τόπων ἐπικοινωνίας καὶ τὴν ἐκ βάθους ἀπροθυμία νὰ βρεθῇ κοινὸς δρόμος. Δῆλα δή, καταδεικνύουν τὴν προσωπικὴ φιλοδοξία τοῦ κάθε ἑνός. Ἂρα;

Ἂρα δὲν συζητᾶμε γιὰ πατριῶτες ἀλλὰ γιὰ ἀντικαταστᾶτες τῶν ἀποχωρούντων.

Ἐπίσης, σημαντικὴ λεπτομέρεια παραμένει τὸ ἀδιέξοδον. Τὸ ὑπάρχον πολιτικὸ σύστημα ἔχει ἤδη τελειώσει. Τελείωσε ὅμως καὶ λόγῳ διαφθορᾶς καὶ λόγῳ ἀνηθικότητος ἀλλὰ κυρίως γιατὶ ἀφορᾷ μόνον σὲ ὁμάδες ποὺ ὀνομάζονται κόμματα, καὶ δυστυχῶς, δὲν νοοῦν τὴν ἀνάγκη τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ τόπου παρὰ μόνον τὴν προσωπική καὶ κομματική τους προβολή. Συνεπῶς κι ἐδῶ ἔχουμε πρόβλημα. Δὲν γίνεται νὰ διατηρήσουμε στὴν ζωὴ κάτι ποὺ ἔχει τελειώσει.

Τοῦ χώνουμε σωληνάκια, καθετῆρες, ἠλεκτρόδια.. Ἀλλὰ τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι νὰ παρατείνουμε τὴν λήξι. Πρέπει νὰ τραβήξουμε τὸ καλώδιο ἀπὸ τὸ ῥεῦμα. Πρέπει νὰ παύσῃ! Πρέπει νὰ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας καὶ τὸ μυαλό μας γιὰ νὰ δεκτοῦμε καὶ νὰ δομήσουμε τὸ νέο. Ἐὰν τὸ ὑπηρετήσουμε θὰ τοῦ δώσουμε πίστωσι χρόνου. Κάτι ποὺ δὲν ὑπάρχει πλέον.

Τὰ ἔχω πεῖ ὅλα αὐτὰ στὸν φίλο Α. Ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶναι ἀπελπισμένος. Ἀδυνατεῖ νὰ «δῇ» αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. Ἴσως τὰ ἴδια του τὰ συναισθήματα νὰ τὸν ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ νὰ διακρίνῃ τὴν «εἰκόνα».

Πῆγε λοιπὸν ὁ φίλος μου κι ἔφτιαξε κόμμα. Ἐλπίζει κι αὐτός, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι πὼς θὰ εἶναι αὐτὸς ὁ δρόμος. Δὲν ξέρει ἢ δὲν θέλει νὰ ξέρει.

Συνομιλῶντας λοιπὸν σήμερα μαζί του, ἐπαναλαμβάνοντας γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὰ παραπάνω, ἀγανακτισμένος μαζί μου κάποιαν στιγμὴ ὁ φίλο Α. ἀναφωνεῖ: «μὰ πῶς θὰ καθαρίσουμε τὴν κόπρο τοῦ Αὐγεία»;

Καὶ τοῦ ἀπαντῶ: «ὅπως κι ὁ Ἡρακλῆς. Μὲ τὸν ἴδιον ἀκριβῶς τρόπο. Μὲ τὴν ῥοὴ τοῦ ὕδατος.»

Μᾶλλον θὰ μὲ θεώρησε τρελλή, ὅπως κι ἀρκετοὶ ἄλλοι, καὶ βιάστηκε νὰ μὲ κοροϊδεύσῃ καὶ νὰ μὲ εἰρωνευθῇ. Δὲν πειράζει….

Ἐμένα ὅμως δὲν μοῦ τὸ βγάζετε ἀπὸ τὸ μυαλό. Ἡ ἱστορία μας (στὴν συγκεκριμένη περίπτωσι ἡ μυθολογία μας) ἐπαναλαμβάνεται. Τόση κόπρος, μόνον ἐπὶ Αὐγείου εἶχε μαζευτεῖ. 3.000 βόδια, ἐπὶ τριάντα χρόνια νὰ κοπρίζουν δίχως καθαριότητα, φαντάζεστε τί εἶχαν μαζέψει; Καὶ τί ἔκανε ὁ Ἡρακλῆς; Ἄλλαξε τὴν ῥοὴ δύο ποταμῶν. Καὶ καθάρισε. Ὁ Ἀλφειὸς καὶ ὁ Πηνειὸς ἔγιναν τὸ ἐργαλεῖο.

Βλέπετε λοιπὸν κάποιες ὁμοιότητες ἢ μόνον ἐγὼ τὶς βλέπω;

Κι ἐὰν ἀναρωτιέστε γιὰ τὰ δύο ποτάμια… Μὴν ἀνησυχεῖτε… Σὲ λίγο θὰ εἶναι διακριτὰ ἀπὸ ὅλους μας. Διότι ἐὰν μία φορὰ τὸ ἔκανε τὸ ἔργο τῆς καθάρσεως ὁ Ἡρακλῆς, τότε θὰ τὸ ξανακάνῃ, καὶ θὰ τὸ ξανακάνῃ καὶ θὰ τὸ ξανακάνῃ… Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ φύσις τοῦ τόπου. Νὰ καθάρῃ ὅταν χρειάζεται!

Φιλονόη.

πηγή