ο Τιτάνας είναι το δίδυμο της Γης από πολλές απόψεις. Αν υπάρχει μορφή ζωής εκεί, χρειάζεται μια κυτταρική μεμβράνη, όπως κάθε ζωντανό πλάσμα στη γη. Οι κυτταρικές μεμβράνες είναι δυνατές για ζωή σε υγρό μεθάνιο

από τον Paul Patton
 2 Οκτωβρίου 2015  από την ιστοσελίδα UniverseToday

[Ο Paul Patton είναι ανεξάρτητος επιστημονικός συγγραφέας.
Κατέχει πτυχίο φυσικής από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin Green Bay, μεταπτυχιακό στην ιστορία και τη φιλοσοφία της επιστήμης από το Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα και διδακτορικό στη νευροεπιστήμη από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο.
Ενδιαφέρεται για το διάστημα, την αστρονομία και την εξωγήινη ζωή από την πρώιμη παιδική ηλικία.]

Η αριστερή εικόνα δείχνει ένα μωσαϊκό εικόνων που λαμβάνονται από το διαστημόπλοιο Cassini σε σχεδόν υπέρυθρο φως. Οι πολικές θάλασσες του Τιτάνα είναι ορατές καθώς το φως του ήλιου λάμπει από πάνω τους.
Η αντανάκλαση βρίσκεται στο νότιο τμήμα του Kraken Mare, του μεγαλύτερου σώματος υγρού του Τιτάνα. Αποτελείται από υγρό μεθάνιο και άλλους υδρογονάνθρακες (ενώσεις υδρογόνου και άνθρακα).
Η σωστή εικόνα είναι μια εικόνα ραντάρ του Kraken Mare, την οποία έλαβε επίσης η Cassini.
«Kraken» είναι το όνομα ενός θρυλικού σκανδιναβικού θαλάσσιου τέρατος, και το όνομα προφανώς παραπέμπει (τουλάχιστον φανταστικά) στις ελπίδες των αστροβιολόγων σχετικά με αυτήν την ενδιαφέρουσα εξωγήινη θάλασσα.
---------------
Από πολλές απόψεις, ο Τιτάνας είναι το δίδυμο της Γης. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο φεγγάρι στο ηλιακό σύστημα και μεγαλύτερο από τον πλανήτη Ερμή.
Όπως η Γη, έχει μια ουσιαστική ατμόσφαιρα, με επιφανειακή ατμοσφαιρική πίεση λίγο υψηλότερη από αυτή της Γης. Εκτός από τη Γη, ο Τιτάνας είναι το μόνο αντικείμενο στο ηλιακό μας σύστημα που είναι γνωστό ότι έχει συσσωρεύσεις υγρού στην επιφάνειά του. Ο διαστημικός ανιχνευτής Cassini της NASA ανακάλυψε άφθονες λίμνες και ακόμη και ποτάμια στις πολικές περιοχές του Τιτάνα.
Η μεγαλύτερη λίμνη, ή θάλασσα, που ονομάζεται Kraken Mare , είναι μεγαλύτερη από την Κασπία Θάλασσα της Γης. Οι ερευνητές γνωρίζουν τόσο από παρατηρήσεις διαστημικών σκαφών όσο και από εργαστηριακά πειράματα ότι η ατμόσφαιρα του Τιτάνα είναι πλούσια σε πολύπλοκα οργανικά μόρια, τα οποία είναι τα δομικά στοιχεία της ζωής.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να το κάνουν να φαίνεται σαν ο Τιτάνας να είναι δελεαστικά κατάλληλος για ζωή.
Το όνομα « Kraken », που παραπέμπει σε ένα θρυλικό θαλάσσιο τέρας, αντανακλά φανταστικά τις ένθερμες ελπίδες των αστροβιολόγων. Όμως, ο Τιτάνας είναι ο εξωγήινος δίδυμος της Γης. Όντας σχεδόν δέκα φορές πιο μακριά από τον ήλιο από τη Γη, η θερμοκρασία της επιφάνειάς της είναι παγωμένος -180 βαθμούς Κελσίου.

Το υγρό νερό είναι ζωτικής σημασίας για τη ζωή «όπως το ξέρουμε », αλλά στην επιφάνεια του Τιτάνα όλο το νερό είναι παγωμένο στερεό. Ο πάγος του νερού αναλαμβάνει το ρόλο που κάνει στη Γη το πέτρωμα που περιέχει πυρίτιο, συνθέτοντας τα εξωτερικά στρώματα του φλοιού.
Το υγρό που γεμίζει τις λίμνες και τα ποτάμια του Τιτάνα δεν είναι νερό, αλλά υγρό μεθάνιο , πιθανότατα αναμεμειγμένο με άλλες ουσίες όπως το υγρό αιθάνιο , τα οποία είναι όλα αέρια εδώ στη Γη. Αν υπάρχει ζωή στις θάλασσες του Τιτάνα, δεν είναι ζωή όπως την ξέρουμε. Πρέπει να είναι μια εξωγήινη μορφή ζωής, με οργανικά μόρια διαλυμένα σε υγρό μεθάνιο αντί για υγρό νερό.
Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο;
Η ομάδα του Cornell ανέλαβε ένα βασικό μέρος αυτής της προκλητικής ερώτησης διερευνώντας εάν οι κυτταρικές μεμβράνες μπορούν να υπάρχουν στο υγρό μεθάνιο.
Κάθε ζωντανό κύτταρο είναι, ουσιαστικά, ένα αυτοσυντηρούμενο δίκτυο χημικών αντιδράσεων, που περιέχεται σε δεσμευτικές μεμβράνες. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι κυτταρικές μεμβράνες εμφανίστηκαν πολύ νωρίς στην ιστορία της ζωής στη Γη και ο σχηματισμός τους μπορεί να ήταν το πρώτο βήμα στην προέλευση της ζωής.
Εδώ στη Γη, οι κυτταρικές μεμβράνες είναι εξίσου γνωστές με το μάθημα βιολογίας του γυμνασίου. Αποτελούνται από μεγάλα μόρια που ονομάζονται φωσφολιπίδια . Κάθε μόριο φωσφολιπιδίου έχει ένα «κεφάλι» και μια «ουρά». Η κεφαλή περιέχει μια φωσφορική ομάδα, με ένα άτομο φωσφόρου συνδεδεμένο με πολλά άτομα οξυγόνου.
Η ουρά αποτελείται από μία ή περισσότερες σειρές ατόμων άνθρακα, τυπικά μήκους 15 έως 20 ατόμων, με άτομα υδρογόνου συνδεδεμένα σε κάθε πλευρά. Η κεφαλή, λόγω του αρνητικού φορτίου της φωσφορικής της ομάδας, έχει άνιση κατανομή ηλεκτρικού φορτίου, και λέμε ότι είναι πολική.
Η ουρά, από την άλλη πλευρά, είναι ηλεκτρικά ουδέτερη.

Εδώ στη Γη, οι κυτταρικές μεμβράνες αποτελούνται από μόρια φωσφολιπιδίων διαλυμένα σε υγρό νερό. Ένα φωσφολιπίδιο έχει μια ραχοκοκαλιά από άτομα άνθρακα (γκρι), και περιέχει επίσης υδρογόνο (μπλε του ουρανού), φώσφορο (κίτρινο), οξυγόνο (κόκκινο) και άζωτο (μπλε).
Λόγω του θετικού φορτίου που σχετίζεται με την ομάδα χολίνης που περιέχει άζωτο και του αρνητικού φορτίου που σχετίζεται με την ομάδα φωσφορικών, η κεφαλή είναι πολική και προσελκύει νερό. Είναι επομένως υδρόφιλο.
Η ουρά υδρογονάνθρακα είναι ηλεκτρικά ουδέτερη και υδρόφοβη. Η δομή μιας κυτταρικής μεμβράνης οφείλεται σε αυτές τις ηλεκτρικές ιδιότητες των φωσφολιπιδίων και του νερού.
Τα μόρια σχηματίζουν ένα διπλό στρώμα, με τις υδρόφιλες κεφαλές στραμμένες προς τα έξω, προς το νερό, και τις υδρόφοβες ουρές στραμμένες προς τα μέσα, η μία προς την άλλη. Πίστωση: Ties van Brussel
Αυτές οι ηλεκτρικές ιδιότητες καθορίζουν πώς θα συμπεριφέρονται τα μόρια των φωσφολιπιδίων όταν διαλυθούν στο νερό .
Ηλεκτρικά μιλώντας, το νερό είναι ένα πολικό μόριο. Τα ηλεκτρόνια στο μόριο του νερού έλκονται πιο έντονα από το άτομο οξυγόνου του παρά από τα δύο άτομα υδρογόνου του. Έτσι, η πλευρά του μορίου όπου βρίσκονται τα δύο άτομα υδρογόνου έχει ένα ελαφρύ θετικό φορτίο και η πλευρά του οξυγόνου έχει ένα μικρό αρνητικό φορτίο.
Αυτές οι πολικές ιδιότητες του νερού το αναγκάζουν να έλκει την πολική κεφαλή του μορίου των φωσφολιπιδίων, που λέγεται ότι είναι υδρόφιλο, και να απωθεί τη μη πολική ουρά του, που λέγεται ότι είναι υδρόφοβη.
Όταν τα μόρια των φωσφολιπιδίων διαλύονται στο νερό, οι ηλεκτρικές ιδιότητες των δύο ουσιών συνεργάζονται για να αναγκάσουν τα μόρια των φωσφολιπιδίων να οργανωθούν σε μια μεμβράνη. Η μεμβράνη κλείνει στον εαυτό της σε μια μικρή σφαίρα που ονομάζεται λιπόσωμα.
Τα μόρια των φωσφολιπιδίων σχηματίζουν μια διπλή στιβάδα πάχους δύο μορίων. Οι πολικές υδρόφιλες κεφαλές βλέπουν προς τα έξω προς το νερό τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική επιφάνεια της μεμβράνης. Οι υδρόφοβες ουρές είναι στριμωγμένες μεταξύ τους, αντικριστά.
Ενώ τα μόρια φωσφολιπιδίου παραμένουν σταθερά στο στρώμα τους, με τα κεφάλια τους προς τα έξω και τις ουρές τους προς τα μέσα, μπορούν ακόμα να κινούνται το ένα σε σχέση με το άλλο, δίνοντας στη μεμβράνη την ευελιξία του υγρού που απαιτείται για τη ζωή.
Οι μεμβράνες διπλής στοιβάδας φωσφολιπιδίων αποτελούν τη βάση όλων των επίγειων κυτταρικών μεμβρανών.
Ακόμη και από μόνο του, ένα λιπόσωμα μπορεί να αναπτυχθεί, να αναπαραχθεί και να βοηθήσει ορισμένες χημικές αντιδράσεις σημαντικές για τη ζωή, γι' αυτό ορισμένοι βιοχημικοί πιστεύουν ότι ο σχηματισμός λιποσωμάτων μπορεί να ήταν το πρώτο βήμα προς τη ζωή.
Εν πάση περιπτώσει, ο σχηματισμός κυτταρικών μεμβρανών πρέπει σίγουρα να είναι ένα πρώιμο βήμα στην εμφάνιση της ζωής στη Γη.

Στα αριστερά, το νερό, που αποτελείται από υδρογόνο (Η) και οξυγόνο (Ο), είναι ένας πολικός διαλύτης.

Το οξυγόνο έλκει τα ηλεκτρόνια πιο δυνατά από το υδρογόνο, δίνοντας στην πλευρά του υδρογόνου του μορίου ένα καθαρό θετικό φορτίο και στην πλευρά του οξυγόνου ένα καθαρό αρνητικό φορτίο.
Το σύμβολο δέλτα ( ) υποδεικνύει ότι το φορτίο είναι μερικό, δηλαδή μικρότερο από μια πλήρη μονάδα θετικού ή αρνητικού φορτίου.
Στα δεξιά, το μεθάνιο είναι ένας μη πολικός διαλύτης, λόγω της συμμετρικής κατανομής των ατόμων υδρογόνου (Η) γύρω από ένα κεντρικό άτομο άνθρακα (C).

Εάν υπάρχει κάποια μορφή ζωής στον Τιτάνα, είτε πρόκειται για θαλάσσιο τέρας είτε (πιθανότερο) μικρόβιο, θα χρειαζόταν σχεδόν σίγουρα μια κυτταρική μεμβράνη, όπως κάθε ζωντανό πλάσμα στη Γη.
Θα μπορούσαν να σχηματιστούν μεμβράνες διπλής στοιβάδας φωσφολιπιδίων σε υγρό μεθάνιο στον Τιτάνα; Η απάντηση είναι όχι. Σε αντίθεση με το νερό, το μόριο μεθανίου έχει ομοιόμορφη κατανομή ηλεκτρικών φορτίων. Δεν έχει τις πολικές ιδιότητες του νερού, και έτσι δεν μπορούσε να προσελκύσει τις πολικές κεφαλές του μορίου των φωσφολιπιδίων.
Αυτή η έλξη χρειάζεται για να σχηματίσουν τα φωσφολιπίδια μια κυτταρική μεμβράνη τύπου Γης.
Έχουν διεξαχθεί πειράματα όπου τα φωσφολιπίδια διαλύονται σε μη πολικά υγρά σε γήινη θερμοκρασία δωματίου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα φωσφολιπίδια σχηματίζουν μια μεμβράνη δύο στρωμάτων «μέσα προς τα έξω». Οι πολικές κεφαλές των μορίων των φωσφολιπιδίων βρίσκονται στο κέντρο, έλκονται μεταξύ τους από τα ηλεκτρικά τους φορτία.
Οι μη πολικές ουρές βλέπουν προς τα έξω σε κάθε πλευρά της μεμβράνης μέσα προς τα έξω, στραμμένες προς τον μη πολικό διαλύτη.


Αριστερά, τα φωσφολιπίδια διαλύονται σε νερό, έναν πολικό διαλύτη.
Σχηματίζουν μια μεμβράνη διπλής στοιβάδας, με τις πολικές, υδρόφιλες κεφαλές τους στραμμένες προς τα έξω προς το νερό και τις υδρόφοβες ουρές τους η μια απέναντι στην άλλη.
Στα δεξιά, όταν τα φωσφολιπίδια διαλύονται σε έναν μη πολικό διαλύτη σε γήινη θερμοκρασία δωματίου, σχηματίζουν μια μεμβράνη μέσα προς τα έξω, με τις πολικές κεφαλές να έλκονται η μία την άλλη και τις μη πολικές ουρές να κοιτούν προς τα έξω προς τον μη πολικό διαλύτη.
Με βάση το σχήμα 2 από τους Stevenson, Lunine και Clancy (2015 ) .
Πραγματοποίηση: Paul Patton

Θα μπορούσε η ζωή του Τιτάνα να έχει μια φωσφολιπιδική μεμβράνη από μέσα προς τα έξω;
Η ομάδα του Cornell κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτό δεν θα λειτουργούσε, για δύο λόγους.
Το πρώτο είναι ότι στις κρυογονικές θερμοκρασίες του υγρού μεθανίου, οι ουρές των φωσφολιπιδίων γίνονται άκαμπτες, στερώντας από κάθε μεμβράνη μέσα προς τα έξω που θα μπορούσε να σχηματίσει την ελαστικότητα του υγρού που απαιτείται για τη ζωή.
Το δεύτερο είναι ότι δύο βασικά συστατικά των φωσφολιπιδίων? ο φώσφορος και το οξυγόνο, πιθανώς δεν είναι διαθέσιμα στις λίμνες μεθανίου του Τιτάνα.
Στην αναζήτησή τους για τις κυτταρικές μεμβράνες του Τιτανίου, η ομάδα του Cornell χρειάστηκε να διερευνήσει πέρα ​​από τη γνωστή σφαίρα της βιολογίας του γυμνασίου.
Αν και δεν αποτελείται από φωσφολιπίδια, οι επιστήμονες υποστήριξαν ότι οποιαδήποτε κυτταρική μεμβράνη του Τιτάνα θα ήταν ωστόσο σαν τις φωσφολιπιδικές μεμβράνες μέσα προς τα έξω που δημιουργούνται στο εργαστήριο. Θα αποτελείται από πολικά μόρια που προσκολλώνται μεταξύ τους ηλεκτρικά σε ένα διάλυμα μη πολικού υγρού μεθανίου.

Ποια μόρια μπορεί να είναι αυτά;
Για απαντήσεις οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα από το διαστημόπλοιο Cassini και από εργαστηριακά πειράματα που αναπαρήγαγαν τη χημεία της ατμόσφαιρας του Τιτάνα.
Η ατμόσφαιρα του Τιτάνα είναι γνωστό ότι έχει μια πολύ περίπλοκη χημεία. Αποτελείται κυρίως από άζωτο και αέριο μεθάνιο. Όταν το διαστημόπλοιο Cassini ανέλυσε τη σύστασή του χρησιμοποιώντας φασματοσκοπία, βρήκε ίχνη από μια ποικιλία ενώσεων άνθρακα, αζώτου και υδρογόνου, που ονομάζονται νιτρίλια και αμίνες.
Οι ερευνητές έχουν προσομοιώσει τη χημεία της ατμόσφαιρας του Τιτάνα στο εργαστήριο εκθέτοντας μείγματα αζώτου και μεθανίου σε πηγές ενέργειας που προσομοιώνουν το ηλιακό φως στον Τιτάνα.
Σχηματίζεται ένα στιφάδο από οργανικά μόρια που ονομάζονται « tholins ». Αποτελείται από ενώσεις υδρογόνου και άνθρακα, που ονομάζονται υδρογονάνθρακες, καθώς και από νιτρίλια και αμίνες.
Οι ερευνητές του Cornell είδαν τα νιτρίλια και τις αμίνες ως πιθανούς υποψηφίους για τις μεμβράνες των Τιτανικών κυττάρων τους. Και τα δύο είναι πολικά μόρια που μπορεί να κολλήσουν μεταξύ τους για να σχηματίσουν μια μεμβράνη σε μη πολικό υγρό μεθάνιο λόγω της πολικότητας των ομάδων που περιέχουν άζωτο που βρίσκονται και στα δύο. Σκέφτηκαν ότι τα υποψήφια μόρια πρέπει να είναι πολύ μικρότερα από τα φωσφολιπίδια, έτσι ώστε να μπορούν να σχηματίσουν ρευστές μεμβράνες σε θερμοκρασίες υγρού μεθανίου.
Θεώρησαν τα νιτρίλια και τις αμίνες που περιέχουν σειρές μεταξύ τριών και έξι ατόμων άνθρακα. Οι ομάδες που περιέχουν άζωτο ονομάζονται ομάδες «αζωτο», έτσι η ομάδα ονόμασε το υποθετικό τιτανικό αντίστοιχο του λιποσώματος «αζωτόσωμα».
Η σύνθεση αζωτοσωμάτων για πειραματική μελέτη θα ήταν δύσκολη και δαπανηρή, επειδή τα πειράματα θα έπρεπε να διεξαχθούν στις κρυογονικές θερμοκρασίες του υγρού μεθανίου.
Όμως, δεδομένου ότι τα υποψήφια μόρια έχουν μελετηθεί εκτενώς για άλλους λόγους, οι ερευνητές του Cornell ένιωσαν δικαιολογημένοι να στραφούν στα εργαλεία της υπολογιστικής χημείας για να προσδιορίσουν εάν τα υποψήφια μόριά τους θα μπορούσαν να ενωθούν ως εύκαμπτη μεμβράνη σε υγρό μεθάνιο.
Τα υπολογιστικά μοντέλα έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για τη μελέτη των συμβατικών φωσφολιπιδικών κυτταρικών μεμβρανών.

Το ακρυλονιτρίλιο έχει αναγνωριστεί ως πιθανή βάση για κυτταρικές μεμβράνες σε υγρό μεθάνιο στον Τιτάνα.
Είναι γνωστό ότι υπάρχει στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα σε συγκέντρωση 10 μέρη ανά εκατομμύριο και έχει παραχθεί σε εργαστηριακές προσομοιώσεις των επιπτώσεων των πηγών ενέργειας στην ατμόσφαιρα αζώτου-μεθανίου του Τιτάνα.
Ως μικρό πολικό μόριο ικανό να διαλυθεί σε υγρό μεθάνιο, είναι υποψήφια ουσία για το σχηματισμό κυτταρικών μεμβρανών σε μια εναλλακτική βιοχημεία στον Τιτάνα.
Ανοιχτό μπλε: άτομα άνθρακα, σκούρο μπλε: άτομο αζώτου, λευκό: άτομα υδρογόνου.

Τα μόρια του πολικού ακρυλονιτριλίου ευθυγραμμίζουν την «κεφαλή» με την «ουρά» για να σχηματίσουν μια μεμβράνη σε μη πολικό υγρό μεθάνιο.
Ανοιχτό μπλε: άτομα άνθρακα, σκούρο μπλε: άτομα αζώτου, λευκό: άτομα υδρογόνου.
Οι υπολογιστικές προσομοιώσεις της ομάδας έδειξαν ότι ορισμένες υποψήφιες ουσίες θα μπορούσαν να αποκλειστούν επειδή δεν θα συνέχωναν ως μεμβράνη, θα ήταν πολύ άκαμπτες ή θα σχημάτιζαν ένα στερεό.
Ωστόσο, οι προσομοιώσεις έδειξαν επίσης ότι ένας αριθμός ουσιών θα σχημάτιζε μεμβράνες με κατάλληλες ιδιότητες. Μια κατάλληλη ουσία είναι το ακρυλονιτρίλιο, το οποίο ο Cassini έδειξε ότι υπάρχει στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα σε συγκέντρωση 10 μέρη ανά εκατομμύριο.
Παρά την τεράστια διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ των κρυογονικών αζωτοζωμάτων και των λιποσωμάτων θερμοκρασίας δωματίου, οι προσομοιώσεις έδειξαν ότι παρουσιάζουν εντυπωσιακά παρόμοιες ιδιότητες σταθερότητας και απόκρισης στη μηχανική καταπόνηση.
Οι κυτταρικές μεμβράνες, λοιπόν, είναι δυνατές για ζωή σε υγρό μεθάνιο.

Οι προσομοιώσεις υπολογιστικής χημείας δείχνουν ότι το ακρυλονιτρίλιο και ορισμένα άλλα μικρά πολικά οργανικά μόρια που περιέχουν άζωτο είναι ικανά να σχηματίσουν «αζωτοσώματα» όταν διαλύονται σε υγρό μεθάνιο.
Τα αζωτοσώματα είναι μικρές σφαιρίδια που οριοθετούνται με μεμβράνη όπως τα λιποσώματα που σχηματίζονται από τα φωσφολιπίδια όταν διαλύονται στο νερό.
Οι προσομοιώσεις δείχνουν ότι τα αζωτοσώματα ακρυλονιτριλίου θα είναι σταθερά και εύκαμπτα σε κρυογονικά ψυχρό υγρό μεθάνιο, δίνοντάς τους τις ιδιότητες που χρειάζονται για να λειτουργήσουν ως κυτταρικές μεμβράνες για την υποθετική ζωή των Τιτάνων ή για ζωή σε οποιονδήποτε κόσμο με υγρό μεθάνιο στην επιφάνειά του.
Το αζωτόσωμα που φαίνεται έχει μέγεθος 9 νανόμετρα, περίπου το μέγεθος ενός ιού.
Ανοιχτό μπλε: άτομα άνθρακα, σκούρο μπλε: άτομα αζώτου, λευκό: άτομα υδρογόνου.
Οι επιστήμονες από το Cornell βλέπουν τα ευρήματά τους ως τίποτα περισσότερο από ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της απόδειξης ότι η ζωή στο υγρό μεθάνιο είναι δυνατή και προς την ανάπτυξη των μεθόδων που θα χρειαστούν τα μελλοντικά διαστημόπλοια για να το αναζητήσουν στον Τιτάνα.

Εάν η ζωή είναι δυνατή στο υγρό μεθάνιο, οι συνέπειες εκτείνονται τελικά πολύ πέρα ​​από τον Τιτάνα.
Όταν αναζητούν συνθήκες κατάλληλες για ζωή στον γαλαξία, οι αστρονόμοι συνήθως αναζητούν εξωπλανήτες εντός της κατοικήσιμης ζώνης ενός αστεριού, που ορίζεται ως το στενό εύρος αποστάσεων πάνω από τις οποίες ένας πλανήτης με ατμόσφαιρα παρόμοια με τη Γη θα είχε θερμοκρασία επιφάνειας κατάλληλη για υγρό νερό.
Εάν η ζωή μεθανίου είναι δυνατή, τότε τα αστέρια θα έχουν επίσης μια κατοικήσιμη ζώνη μεθανίου, μια περιοχή όπου το μεθάνιο θα μπορούσε να υπάρχει ως υγρό σε έναν πλανήτη ή σελήνη, καθιστώντας δυνατή τη ζωή μεθανίου.
Ο αριθμός των κατοικήσιμων κόσμων στον γαλαξία θα αυξανόταν πολύ. Ίσως, σε μερικούς κόσμους, η ζωή μεθανίου εξελίσσεται σε περίπλοκες μορφές που μετά βίας μπορούμε να φανταστούμε.
Ίσως μερικοί από αυτούς να είναι και λίγο σαν θαλάσσια τέρατα .

βιβλιογραφικές αναφορές
N. Atkinson (2010) Alien Life on Titan? Περιμένετε μόνο ένα λεπτό , Σύμπαν σήμερα.
N. Atkinson (2010) Life on Titan Could Be Smelly and Explosive , Universe Today.
ML Cable, SM Horst, R. Hodyss, PM Beauchamp, MA Smith, PA Willis, (2012) Titan tholins: Simulating Titan organic chemistry in the Cassini-Huygens era , Chemical Reviews, 112:1882-1909.
E. Howell (2014) Οι Majestic Mirror-Like Lakes του Titan θα έρθουν υπό τον έλεγχο του Cassini αυτήν την εβδομάδα , Universe Today.
J. Major (2013) Titan's North Pole is Loaded With Lakes , Σύμπαν σήμερα.
CP McKay, HD Smith, (2005) Possibilities for methanogenic life in liquid methane on the surface of Titan , Icarus 178: 274-276.
J. Stevenson, J. Lunine, P. Clancy, (2015) Εναλλακτικές λύσεις μεμβράνης σε κόσμους χωρίς οξυγόνο: Δημιουργία ενός αζωτοσώματος , Science Advances 1(1):e1400067.
S. Oleson (2014) Titan Submarine: Exploring the depths of Kraken , Ερευνητικό Κέντρο Glenn της NASA, Δελτίο τύπου.
Αποστολή Cassini Solstice , Εργαστήριο Jet Propulsion της NASA
Η NASA και η ESA γιορτάζουν 10 χρόνια από την προσγείωση του Τιτάνα , NASA 2015