Εθνικό πρόβλημα της χώρας η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση

Του ΕΙΔΙΚΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ


Η έκταση που έχει πάρει στη χώρα μας η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, μέσα σε 15 μόλις χρόνια, και η περίεργη ανοχή και σιωπή των κυβερνήσεων αλλά και της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και άλλων πολιτικών δυνάμεων, προκαλεί κατάπληξη και απορία.

Πώς είναι δυνατόν ένα τόσο σοβαρό και μεγάλο θέμα, που αφορά σε προοπτική την ίδια την εθνική ύπαρξη και ταυτότητα της χώρας, να αντιμετωπίζεται περίπου ως μη πρόβλημα; Χειρότερα ακόμη, ως δήθεν κάτι αναπόφευκτο που επιβάλλεται από τον νέο σύγχρονο βηματισμό της ιστορίας, δηλαδή σε απλά ελληνικά, την παγκοσμιοποίηση, με την οποία πρέπει υποχρεωτικά να συμβαδίσουμε!

Η στάση αυτή αποκαλύπτει, κατά πρώτον λόγο, τη μεγάλη παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Αυτού που απωθεί τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα της χώρας στο περιθώριο, αν όχι στο πουθενά και αναδεικνύει ως «μεγάλα» θέματα την επικαιρότητα της μικροπολιτικής. Αποκαλύπτει όμως, κατά δεύτερον λόγο, και μια παράδοξη πολιτική ανοχής, που συνδυάζει τη σύγχυση και την αμηχανία μ' έναν παραχαραγμένο ιδεολογικό λόγο.

Ο τελευταίος προβάλλεται με ψευδεπίγραφα «αριστερά» συνθήματα και ιδεολογήματα ως δήθεν διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός. Στην πραγματικότητα όμως απηχεί την προπαγάνδα και τις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης.

Ο τόσο πρόωρα χαμένος έλληνας διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης έγραφε σ' ένα από τα τελευταία βιβλία του: Συμβαίνει πολλές φορές λαοί να χάνουν το ιστορικό τους ένστικτο και τη γεωπολιτική τους ευθυκρισία και διορατικότητα τότε ακριβώς που τα χρειάζονται περισσότερο.

Πρέπει μήπως να συμπεράνουμε ότι αυτό συμβαίνει σήμερα με τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες; Αυτές που εξακολουθούν ακόμη να αγνοούν, να υποτιμούν και να υποβαθμίζουν το μεταναστευτικό πρόβλημα, ορισμένες μάλιστα να φθάνουν στο σημείο να το παρουσιάζουν ως «προοδευτική» εξέλιξη; Οι διαστάσεις του όμως, η δυναμική του και οι γεωπολιτικές του συνέπειες είναι ολοφάνερες σε όποιον θέλει να δει. Αρκεί να αναφερθεί ένα μόνο στοιχείο, που δημοσιεύθηκε προσφάτως στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».

Πρόκειται για εκτίμηση της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των νομίμων και παρανόμων μεταναστών στην Ελλάδα, ανέρχεται σήμερα σε 2,5 εκατομμύρια.

Πώς και γιατί έγινε η Ελλάδα μετά το 1990 στόχος λαθρομεταναστών;

Για να σχηματίσει κανείς μια ακριβή ιδέα για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, πρέπει να εξετάσει πρώτ' απ' όλα την αφετηρία και τα αίτια που το προκαλούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τίθεται το ερώτημα γιατί αιφνιδίως η Ελλάδα, από τις αρχές της δεκαετίας του '90, παραδοσιακή χώρα εκπομπής μεταναστών, έγινε χώρα-στόχος λαθρομεταναστών;

Η έρευνα δεν είναι δύσκολη, γιατί ανάγεται ουσιαστικά στα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια. Είναι γνωστό ότι πριν από την περίοδο αυτή, καμιά κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν είχε θέσει θέμα προσκλήσεως μεταναστών ή ξένων εργατών. Η κατάσταση δεν άλλαξε σημαντικά ούτε μετά την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΕ το 1981. Δεν μπορεί επίσης να επικαλεσθεί κανείς βασίμως ως αιτία την υπάρχουσα φτώχεια και δυστυχία στις αναπτυσσόμενες χώρες, γιατί αυτή δεν είναι κάτι νέο. Προϋπήρχε του 1990.

Η καταλυτική επομένως ημερομηνία και αιτία φαίνεται να είναι, πρώτον, η κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού. Δεύτερον, η δυναμική προώθηση από τη μόνη υπερδύναμη, μέσα στο νέο, ευνοϊκό γι' αυτήν διεθνές περιβάλλον, της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης ως στρατηγικής και οχήματος μιας επιδιωκόμενης διεθνούς ηγεμονίας βασιζόμενης σ' ένα υπερνεοφιλελεύθερο διεθνές οικονομικό σύστημα.

Εξετάζοντας κανείς τους δύο παραπάνω παράγοντες διαπιστώνει ότι η κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού έθεσε οπωσδήποτε σε κίνηση μεγάλες ανθρώπινες μάζες που αναζητούσαν μια διέξοδο καλύτερης ζωής. Τα σύνορα ήταν τώρα ανοικτά και το μεταβατικό χάος χειροτέρευσε για ένα διάστημα ακόμη περισσότερο τις συνθήκες ζωής.

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η εισβολή και η παράνομη εγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών από όμορες χώρες, κυρίως την Αλβανία, δεν ήταν κάτι αντικειμενικά αναπόφευκτο. Η γεωγραφική γειτονίαση παρείχε στην Ελλάδα κάθε δυνατότητα να υπογράψει διμερή συμφωνία με τη χώρα αυτή για τη μακρόχρονη και εποχική απασχόληση εργαζομένων, ανάλογα με τις υπάρχουσες ανάγκες.

Μια τέτοια συμφωνία θα ήταν αμοιβαίως επωφελής και θα περιόριζε σημαντικά τον κίνδυνο δημιουργίας ξένων μειονοτήτων στη χώρα.

Περιέργως, η πολιτική αυτή εγκατελείφθη, προβλήθηκαν ως επιχειρήματα ανθρωπιστικοί λόγοι και οι πρακτικές δυσκολίες επιτηρήσεως των συνόρων και επαναπροωθήσεως των λαθρομεταναστών.

Στην πραγματικότητα, δεν ήταν μόνο αυτό. Είναι γνωστό ότι ασκήθηκαν ισχυρές αμερικανικές πιέσεις στην Ελλάδα για την επίδειξη ανοχής στην αλβανική λαθρομετανάστευση.

Το θέμα παρουσιάστηκε ως δήθεν συμβολή της Ελλάδος στην υποτιθέμενη σταθεροποίηση των Βαλκανίων, ως αναγκαία προσαρμογή στην παγκοσμιοποίηση και ως ελληνική συνδρομή στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος που προέκυψε από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία.

Είναι όμως γεγονός ότι αυτοί που ήρθαν στην Ελλάδα δεν ήταν πρόσφυγες από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Είναι ενδεικτικό και αξιοπαρατήρητο επίσης το γεγονός ότι ο τότε αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Χόλμπρουκ, μιλώντας σε δημοσιογραφική διάσκεψη για τα Βαλκάνια, αναφέρθηκε σε αλβανικές μειονότητες στη Σερβία, στα Σκόπια και στην Ελλάδα.

Οι παρευρισκόμενοι έλληνες δημοσιογράφοι του παρετήρησαν ότι δεν υπάρχει αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα. Εκείνος όμως έμεινε εύγλωττα σιωπηλός. Κάτι ήξερε για τα σχεδιαζόμενα και τα μελλούμενα στην Ελλάδα.

Η λαθρομετανάστευση δεν σταμάτησε, όταν εξάντλησε τη δυναμική της στις όμορες χώρες. Συνεχίστηκε, σε μεγαλύτερη ακόμη κλίμακα, με λαθρομετανάστες τώρα στην πρώτη γραμμή από την Ασία και την Αφρική. Σαφής ένδειξη ότι το φαινόμενο αυτό δεν ταυτίζεται με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Συνδέεται με πολύ ευρύτερους λόγους, που παραπέμπουν στην παγκοσμιοποίηση.

Στην περίπτωση όμως της λαθρομεταναστεύσεως στην Ελλάδα, τίθεται ως πολύ σημαντικός παράγων και ένα άλλο θέμα. Οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί της νέας τάξεως για αναδιατάξεις και αναδιαρθρώσεις στα Βαλκάνια.

Γιατί η παγκοσμιοποίηση προάγει τη λαθρομετανάστευση;

Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί γιατί η παγκοσμιοποίηση προάγει τη λαθρομετανάστευση. Το ερώτημα παραπέμπει σ' αυτό που αποτελεί την ουσία και τη λογική της παγκοσμιοποίησης: στον στόχο της δημιουργίας ενός υπερνεοφιλελεύθερου διεθνούς οικονομικού συστήματος εμπορικών ανταλλαγών και μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Προφανώς με την αντίστοιχη φιλελευθεροποίηση των βασικών όρων που συνιστούν μια αγορά. Δηλαδή της κυκλοφορίας των κεφαλαίων, των προϊόντων και του εργατικού δυναμικού.

Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς στο σημείο αυτό ότι η δημιουργία μιας τέτοιας αγοράς είναι αυτονόητος στόχος σ' ένα πλαίσιο όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ΕΕ συνδυάζει όμως τον στόχο αυτόν με την εκπεφρασμένη φιλοδοξία της να εξελιχθεί σε προοπτική σε πλήρη πολιτική Ένωση. Με ποιους όμως πολιτικούς όρους τίθεται το θέμα της δημιουργίας μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς πάνω από τις αβυσσαλέες ανισότητες στην ανάπτυξη και διαφορές που χωρίζουν τις διάφορες χώρες και περιοχές του κόσμου;

Η πολιτική των χαλαρών ή ανοικτών συνόρων που προωθείται, με βάση την αρχή του ελεύθερου διεθνούς ανταγωνισμού, εξωθεί εκ των πραγμάτων μεγάλες μάζες ανθρώπων σε μετανάστευση.

Πρώτον, γιατί οι επιχειρήσεις επιζητούν την απασχόληση ξένου προσωπικού χαμηλού κόστους για να είναι πιο ανταγωνιστικές και κερδοφόρες.

Δεύτερον, γιατί η έλλειψη προοπτικών στη χώρα τους, η χαλάρωση των συνοριακών ελέγχων και οι πολιτικές ανοχής λαθρομεταναστών σε ευρωπαϊκές ή άλλες ανεπτυγμένες χώρες καθιστούν ελπιδοφόρα και εφικτή προοπτική τη λαθρομετανάστευση.

Με την παγκοσμιοποίηση τίθεται επίσης το θέμα του δημοκρατικού πολιτικού ελέγχου.

Ποιος ελέγχει μια διεθνή υπερφιλελεύθερη αγορά στην οποία κυριαρχούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, που βρίσκονται ουσιαστικά πέρα από τον έλεγχο του εθνικού κράτους;

Στην περίπτωση, π.χ. της ΕΕ, τα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη κατέθεσαν ένα μεγάλο μέρος της εθνικής και λαϊκής τους κυριαρχίας στους κοινούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, στη βάση των συμφωνημένων αρχών, της ισότιμης συμμετοχής και του κοινοτικού κεκτημένου. Είναι μια ελάχιστη κοινή πολιτική βάση που έχει τελικό σκοπό την πλήρη πολιτική Ένωση.

Δεν ισχύει, βεβαίως, το ίδιο για την παγκόσμια αγορά.

Ακόμη και αν λάβει κανείς υπ' όψιν το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση υπογράφει εκ μέρους των κρατών μελών συμφωνίες για το διεθνές εμπόριο. Ορισμένοι που θέλουν να εξωθήσουν την ΕΕ προς την κατεύθυνση μιας ζώνης ελευθέρων εμπορικών ανταλλαγών αντί πραγματικής πολιτικής ενώσεως, βολεύονται και καλλιεργούν σκοπίμως τη σύγχυση και τη δήθεν ταύτιση ΕΕ και παγκοσμιοποίησης.

Αυτή όμως είναι μια άποψη που υποστηρίζεται από τη Μεγάλη Βρετανία. Η τελευταία είναι η ίδια που προεξάρχει μαζί με τις ΗΠΑ στην προώθηση των πολιτικών για ένα διεθνές σύστημα υπερνεοφιλελεύθερων εμπορικών ανταλλαγών και την παγκοσμιοποίηση.

Παγκοσμιοποίηση κατά εθνικού κράτους

Στο πλαίσιο αυτό δεν προκαλεί έκπληξη ο ιδεολογικός πόλεμος κατά του έθνους και του εθνικού κράτους, που παρουσιάζονται ως παρωχημένα και ως δήθεν εμπόδια στην ανάπτυξη και στην προώθηση ενός νέους «οικουμενικού» πνεύματος. Αξιοποιούνται στον πόλεμο αυτόν οι κατακτήσεις της τεχνολογίας που πράγματι καταργούν τα σύνορα και δημιουργούν νέες συνθήκες πλανητικής επικοινωνίας και διεθνών σχέσεων και ανταλλαγών.

Γιατί όμως οι νέες αυτές συνθήκες είναι δήθεν ασυμβίβαστες με τη δημοκρατική κυριαρχία των λαών και την εθνική και πολιτιστική τους ταυτότητα;

Η απάντηση στην πρόκληση των νέων συνθηκών δεν είναι η προοπτική αυτοκρατορικών ηγεμονιών, όπως επιτηδείως υποβάλλεται η ιδέα, αλλά η δημοκρατική ένωση των εθνών κατά περιοχές του κόσμου, που έχουν παρόμοιο περίπου επίπεδο αναπτύξεως και κοινούς γεωγραφικούς, ιστορικούς και πολιτιστικούς παρονομαστές.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία ορισμένες δυνάμεις θέλουν να εκτρέψουν από το αρχικό όραμα μιας συμπολιτείας εθνών και να τη συγχύσουν με την παγκοσμιοποίηση.

Είναι όμως, από την άποψη αυτή, πολύ ενδεικτική η πρόσφατη επισήμανση του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας Ιμπέρ Βεντρίν σε δημόσια συζήτηση για την Ευρώπη. «Κάνουν πολύ μεγάλο λάθος αυτοί που θεωρούν το εθνικό κράτος δήθεν παρωχημένο. Δεν είναι καθόλου παρωχημένο. Αντιθέτως, είναι στη βάση της ευρωπαϊκής οικοδομήσεως. Πρέπει επίσης να γίνει απ' όλους αντιληπτό ότι η ισχυρή Ευρώπη δεν απαιτεί ανίσχυρα εθνικά κράτη. Αντιθέτως, όσο πιο ισχυρά είναι τα εθνικά κράτη τόσο ισχυρότερη θα είναι και η Ευρώπη».


Ευρωπαϊκό σύμφωνο για τον έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως

Η γαλλική πολιτική που επανέρχεται δυναμικά στο κέντρο των ευρωπαϊκών πολιτικών εξελίξεων, μετά την επίλυση του προβλήματος της συνταγματικής συνθήκης, έχει θέσει ως μια από τις κύριες προτεραιότητες της γαλλικής προεδρίας (β΄ εξάμηνο του 2008) το θέμα της μεταναστεύσεως.

Ο αρμόδιος γάλλος υπουργός Ορτεφέ έκανε γνωστό ότι η Γαλλία προωθεί την υπογραφή Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση.

Πρώτο άρθρο του συμφώνου θα είναι η ανάληψη υποχρεώσεως από όλα τα κράτη-μέλη ότι δεν θα προχωρήσουν σε μαζικές νομιμοποιήσεις λαθρομεταναστών.

Δεύτερο άρθρο θα είναι η συμφωνία για επανεξέταση του ορισμού του πολιτικού ασύλου, ώστε να αφορά αυστηρά τους καθαυτό πολιτικούς πρόσφυγες και να μην επιτρέπει στους πάντες να δηλώνουν πολιτικοί πρόσφυγες, όπως συμβαίνει σήμερα.

Τρίτο άρθρο θα είναι η διαμόρφωση μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για την περιφρούρηση των ευρωπαϊκών συνόρων.

Τέταρτο θα είναι η συντονισμένη παροχή βοήθειας από την ΕΕ σε χώρες εκπομπής μεταναστών, ώστε να ενισχυθούν στις χώρες αυτές οι προοπτικές αναπτύξεως και επιτόπιας απασχολήσεως.

Η Γαλλία βρίσκεται ήδη σε διαβουλεύσεις με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες το θέμα της μεταναστεύσεως και ιδιαίτερα της λαθρομεταναστεύσεως προκαλεί έντονες αντιδράσεις και έχει καταστεί ένα από τα μεγαλύτερα θέματα της πολιτικής ζωής.

Χαρακτηριστική από την άποψη αυτήν είναι η περίπτωση της Ιταλίας. Η τελευταία πήρε έκτακτα μέτρα κατά των ρουμάνων λαθρομεταναστών, μετά την πρωτοφανή έξαρση της εγκληματικότητας σε πόλεις της βορείου Ιταλίας.

Χαρακτηριστική είναι επίσης η ένταση για τη λαθρομετανάστευση στην Ισπανία, όπως επίσης στη Δανία, όπου η μετανάστευση κυριάρχησε ως θέμα στις εθνικές εκλογές. Η Γερμανία, κατά την πρόσφατη συνάντηση Σαρκοζί - Μέρκελ στο Βερολίνο, ευθυγραμμίσθηκε με τη γαλλική πρόταση για Ευρωπαϊκό Μεταναστευτικό Σύμφωνο.


Μέγα πρόβλημα η λαθρομετανάστευση

και για την Κύπρο

Στη δική μας γειτονική Κύπρο, η λαθρομετανάστευση έχει εξελιχθεί σε πραγματική μάστιγα, με αποδεδειγμένη συνενοχή του κατοχικού ψευδοκράτους.

Σε ενδελεχείς έρευνες της Αστυνομίας, που διεξήχθησαν μετά το τραγικό επεισόδιο του θανάτου σύρου λαθρομετανάστη, απεκαλύφθησαν πολύ ανησυχητικά στοιχεία, που έθεσαν την Αστυνομία σε πραγματικό συναγερμό.

Διαπιστώθηκε, συγκεκριμένα, ότι στις περιοχές όπου διαμένουν αλλοδαποί που βρίσκονται νόμιμα για εργασία στην Κύπρο, «φώλιασαν», όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά και άλλες τριάντα έως σαράντα χιλιάδες λαθρομετανάστες, προερχόμενοι κυρίως από αφρικανικές χώρες.

Ανακριτική ομάδα επίσης από την Ιταλία, η οποία διεξήγαγε, προσφάτως, ανακρίσεις στην Κύπρο, σε σχέση με υπόθεση ξεπλύματος βρώμικου χρήματος από πώληση όπλων σε παράνομες ομάδες, κατέληξε στο συμπέρασμα έπειτα από ανάλυση εγγράφων και στοιχείων ότι δύο από τα ηγετικά στελέχη των λαθρεμπόρων όπλων διέμειναν κατά την παραμονή τους στην Κύπρο σε κρυψώνα της παλαιάς Λευκωσίας, όπου διαμένουν μόνο αλλοδαποί.


Η γεωπολιτική διάσταση της λαθρομεταναστεύσεως στον ελληνικό χώρο

Η περίπτωση της Κύπρου αναδεικνύει μια άλλη διάσταση της λαθρομεταναστεύσεως που συνδέεται με την εθνική ασφάλεια.

Η τουρκική κατοχή δημιουργεί στην Κύπρο ιδιόμορφες συνθήκες. Το ψευδοκράτος, οι μυστικές υπηρεσίες της Άγκυρας και το παρακράτος χρησιμοποιούν τη σκόπιμη διοχέτευση λαθρομεταναστών στην ελεύθερη Κύπρο ως όπλο για τη δημιουργία προβλημάτων στην κυπριακή κυβέρνηση και για την προοδευτική διάβρωση της εθνικής συνοχής της ελεύθερης Κύπρου.

Από μια άποψη, θα έλεγε κανείς ότι η προωθούμενη από την τουρκική πλευρά λαθρομετανάστευση προεκτείνει και στις ελεύθερες περιοχές την πολιτική εποικισμού και αλλαγής των δημογραφικών δεδομένων που ακολουθεί η Άγκυρα στην κατεχόμενη Κύπρο.

Η γεωπολιτική της λαθρομεταναστεύσεως δεν αφορά όμως, δυστυχώς, μόνο την Κύπρο, η οποία λαμβάνει άλλωστε αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπισή της. Αφορά ίσως πολύ περισσότερο την Ελλάδα, που δείχνει να μην έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τις παραμέτρους, το μέγεθος και τις επιπτώσεις μιας ανεξέλεγκτης και καλπάζουσας ακόμη λαθρομεταναστεύσεως.

Ειδικότερα, δεν έχουν δεόντως αναλυθεί και εκτιμηθεί οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στα Βαλκάνια και ο τρόπος με τον οποίο εντάσσεται ενδεχομένως σ' αυτές και ο ελληνικός χώρος, που κατέχει μια καίρια θέση στην περιοχή.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εκτίμηση των δεδομένων πρέπει να γίνει με βάση τρεις κύριες παραμέτρους που εκφράζουν τους αντίστοιχους βασικούς γεωπολιτικούς στόχους της κυρίαρχης δυνάμεως στη μεταψυχροπολεμική εποχή:

α) Τη γεωπολιτική αναδιάρθρωση των Βαλκανίων κατά τρόπο που να ενισχύεται και να παγιώνεται μια νέα τάξη και να αποκλείεται η επιστροφή σ' αυτά της ρωσικής επιρροής.

Αυτό σημαίνει πρακτικά την ενίσχυση εκείνων των παραγόντων που έχουν εξ ορισμού αντιρωσική θέση (π.χ. του Ισλάμ). Αντιστρόφως, την αποδυνάμωση ή μετάλλαξη των άλλων παραγόντων που είτε από φυλετική είτε από θρησκευτική και πολιτιστική συγγένεια ή εθνικό συμφέρον ενδέχεται ν' αποτελέσουν, σε σταθερή βάση ή σε κάποια κρίσιμη δεδομένη στιγμή, παράγοντα αβεβαιότητας.

Μια τέτοια αβεβαιότητα αντιμετωπίζεται από τη νέα κυρίαρχη δύναμη στα Βαλκάνια με δυσπιστία ή εχθρότητα, γιατί θα μπορούσε ν' αποτελέσει πρόβλημα για την επιδιωκόμενη παγίωση της νέας τάξεως στη μεγάλη ενιαία περιοχή από τον Ατλαντικό ως τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα και τα ρωσικά σύνορα.

β) Την προώθηση «πολυπολιτισμικών» δομών και «πολυπολιτισμικού» ιδεολογικού λόγου για την καταπολέμηση δήθεν του εθνικισμού, αλλά στην πραγματικότητα για την υπονόμευση των εθνικών κρατών, την πολυδιάσπασή τους και την εσωτερική δημογραφική και πολιτική τους «αναδιάρθρωση».

γ) Την επιδιωκόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την άποψη αυτήν, ο ελληνικός χώρος δεν πρέπει ν' αποτελεί ευρωπαϊκό πολιτιστικό σύνορο που θ' αποκόπτει την Τουρκία εκτός Ευρώπης, αλλά ενδιάμεσος χώρος που θ' αποτελεί γέφυρα για την Τουρκία προς την Ευρώπη και θα βρίσκεται σε οργανική σύζευξη μαζί της.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται τη γεωπολιτική σημασία που έχει στο πλαίσιο αυτό η διάσπαση της εθνικής συνοχής της Ελλάδος και η πλήρης βαλκανοποίησή της, υπό τον ευφημισμό της μεταλλάξεώς της σε «πολυπολιτισμική» κοινωνία με την αθρόα εισροή και μόνιμη εγκατάσταση απεριόριστου αριθμού λαθρομεταναστών όχι πια μόνο από τις όμορες χώρες, αλλά κυρίως τώρα από την Αφρική και την Ασία.


Πηγή:Το Παρόν