Γράφτηκε από τον Δρ Michael Salla στις 30 Νοεμβρίου 2023.
Ο θάνατος του Χένρι Κίσινγκερ στις 29 Νοεμβρίου θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στη διαδικασία αποκάλυψης των UFO. Ήταν μια σημαίνουσα προσωπικότητα στη διαχείριση της συγκάλυψης των UFO από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ήταν μέρος των επιχειρήσεων του Σώματος Αντικατασκοπείας του Στρατού των ΗΠΑ στην κατεχόμενη Γερμανία και στη συνέχεια εργάστηκε υπό τον Νέλσον Ροκφέλερ στη δημιουργία της Ομάδας Ειδικών Μελετών PI 40 στην κυβέρνηση Αϊζενχάουερ που συνδέθηκε στενά με την Ομάδα Ειδικών Μελετών Majestic 12. Ο Κίσινγκερ ήταν επομένως ένα βασικό μέρος της συγκάλυψης και ο θάνατός του σημαίνει ότι η αλήθεια για τις εξωγήινες επισκέψεις μπορεί τελικά να αποκαλυφθεί.
[Σύμφωνα με τον Δρ. Michael Salla και πολλούς άλλους ειδικούς στον τομέα της έρευνας ET, για σχεδόν 70 χρόνια η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει επιδοθεί σε μια εκτεταμένη «επίσημη προσπάθεια». της παραπληροφόρησης, του εκφοβισμού και της παραποίησης στοιχείων προκειμένου να διατηρηθεί μια πολιτική μη αποκάλυψης σχετικά με την εξωγήινη παρουσία.
Γράφει --ο Dr.This μου έδωσε ελπίδα ότι τελικά θα γίνει πλήρης αποκάλυψη της εξωγήινης παρουσίας στον πλανήτη, αφού το ενδιαφέρον είναι μεγάλο και τόσες πολλές πληροφορίες βρίσκονται πλέον στη δημόσια αρένα.]
Στην ενότητα έγραψα:
«Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις από πηγές πληροφοριοδοτών ότι ο κύριος στρατηγικός αναλυτής της Ομάδας Ειδικών Μελετών που αποτελούσε το εξωτερικό στρώμα του MJ-12 / [PI-40, Υποεπιτροπή ομάδα πολιτικών και αποφάσεων που ενορχηστρώνουν το UFO Cover-Up από το 1947 ] ήταν ένας βασικός προστατευόμενος του Ροκφέλερ, ο Δρ Χένρι Κίσινγκερ, του οποίου η εμπειρία στη διαχείριση της παρουσίας των εξωγήινων πήγε πιο πίσω από ό, τι συνήθως εκτιμάται».
------------------------------------------------------
Δρ Michael Salla στις 30 Νοεμβρίου 2023--η πλήρης ενότητα για τον Κίσινγκερ στη Μελέτη μου του 2003 με τίτλο: The Prominence of Henry Kissinger as Master Strategist του PI-40
Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι η ναζιστική Γερμανία είχε εν μέρει επιτύχει την αντίστροφη μηχανική κατάρριψης εξωγήινων σκαφών που είχαν ανακαλυφθεί από τις ναζιστικές αρχές στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Οι εν μέρει επιτυχημένες προσπάθειες κορυφαίων επιστημόνων των Ναζί για την κατανόηση και την αντίστροφη μηχανική αυτής της τεχνολογίας εξωγήινων ήταν ένας σημαντικός παράγοντας στο προηγμένο πρόγραμμα τεχνολογίας όπλων της ναζιστικής Γερμανίας και στην παράταση της πολεμικής προσπάθειας προκειμένου να αναπτυχθούν πλήρως αυτά τα νέα οπλικά συστήματα. Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μια άκρως απόρρητη προσπάθεια επαναπατρισμού των ίδιων Ναζί επιστημόνων προκειμένου να χρησιμοποιήσουν την τεχνογνωσία τους ξεκίνησε από το Σώμα Αντικατασκοπείας του Στρατού των ΗΠΑ. Η «Επιχείρηση Paperclip », όπως ονομάστηκε αυτή η μυστική προσπάθεια, περιελάμβανε την απομάκρυνση εκατοντάδων επιστημόνων των Ναζί στα καλά χρηματοδοτούμενα στρατιωτικά-επιστημονικά εργαστήρια που δημιουργήθηκαν για την παραγωγή όπλων για την πολεμική προσπάθεια.
Μια ελάχιστα γνωστή φιγούρα στην «Επιχείρηση Paperclip » ήταν ένας νεαρός γερμανόφωνος αξιωματικός πληροφοριών του αμερικανικού στρατού με γερμανοεβραϊκό υπόβαθρο - ο Χένρι Κίσινγκερ.
Ο Κίσινγκερ γεννήθηκε στο Fuerth της Γερμανίας στις 27 Μαΐου 1923 και υπηρέτησε στο Σώμα Αντικατασκοπείας του Στρατού από το 1943-46. Στο τέλος του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, παρέμεινε σε ενεργό υπηρεσία στην κατεχόμενη Δυτική Γερμανία. Τοποθετήθηκε στο 970ο Απόσπασμα του Σώματος Αντικατασκοπείας, [970ο Σώμα Αντικατασκοπείας] μεταξύ των «επίσημων» καθηκόντων του οποίου περιλαμβανόταν η πρόσληψη πρώην αξιωματικών πληροφοριών των Ναζί για αντισοβιετικές επιχειρήσεις εντός του σοβιετικού μπλοκ.
Η απόσπαση του Κίσινγκερ, στην πραγματικότητα, έπαιζε βασικό ρόλο στην «Επιχείρηση Paperclip » - ένας ρόλος που θα τον χαρακτήριζε στους κύκλους των στρατιωτικών πληροφοριών ως κάποιον που είχε την έντονη διάνοια και τις ικανότητες στρατηγικής σκέψης που θα μπορούσαν να χειριστούν το πιο σημαντικό ζήτημα στρατηγικής πολιτικής που αντιμετώπιζαν οι ΗΠΑ - πώς να ανταποκριθεί καλύτερα στην παρουσία των εξωγήινων.
Ο Κίσινγκερ επέστρεψε στις ΗΠΑ και το 1947 ξεκίνησε την πανεπιστημιακή του εκπαίδευση ως προπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ο Κίσινγκερ, ωστόσο, διατήρησε τους δεσμούς του με το στρατό, ως λοχαγός στις εφεδρείες στρατιωτικών πληροφοριών [Εφεδρικές Στρατιωτικές Πληροφορίες]. Αυτό του επέτρεψε να συνεχίσει να παίζει ρόλο σε θέματα που αφορούσαν την παρουσία των εξωγήινων, καθώς αναπτυσσόταν η πολιτική στο υψηλότερο επίπεδο της κυβέρνησης Τρούμαν. Μέχρι το 1950, ο Κίσινγκερ ήταν πλέον μεταπτυχιακός φοιτητής και εργαζόταν με μερική απασχόληση για το Υπουργείο Άμυνας. Πηγαινοερχόταν τακτικά στην Ουάσιγκτον – ως σύμβουλος στο Γραφείο Επιχειρησιακής Έρευνας, το οποίο ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Το Γραφείο Επιχειρησιακών Ερευνών διεξήγαγε «επίσημα» άκρως απόρρητες μελέτες για θέματα όπως η χρησιμοποίηση πρώην Γερμανών πρακτόρων και υποστηρικτών των Ναζί παρτιζάνων [εθελοντές που δεν ανήκαν στον τακτικό στρατό] σε παράνομες δραστηριότητες της CIA. Τα επίσημα καθήκοντα του Κίσινγκερ ήταν για άλλη μια φορά μια κάλυψη για το ρόλο του στο συντονισμό της στρατολόγησης και της χρησιμοποίησης πρώην Ναζί επιστημόνων σε παράνομα έργα που αφορούσαν την αντίστροφη μηχανική της τεχνολογίας των εξωγήινων και την αντιμετώπιση μιας σειράς πληροφοριών και στρατηγικών ζητημάτων γύρω από την παρουσία των εξωγήινων.
Το I952, μετά την ολοκλήρωση του διδακτορικού του, ο Κίσινγκερ έγινε σύμβουλος του διευθυντή του Συμβουλίου Ψυχολογικής Στρατηγικής, ενός επιχειρησιακού βραχίονα του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας για μυστικές ψυχολογικές και παραστρατιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι, ο ρόλος του Κίσινγκερ επεκτάθηκε στην αντιμετώπιση των εκτεταμένων πολιτικών ζητημάτων που περιβάλλουν την παρουσία των εξωγήινων. Η εκ των έσω [εσωτερική] γνώση του Κίσινγκερ για την Επιχείρηση Paperclip και την παρουσία των εξωγήινων, σε συνδυασμό με τις ικανότητες στρατηγικής σκέψης του, τον χαρακτήρισαν ως κάποιον που θα αναλάμβανε γρήγορα εξέχουσα θέση στην ιεραρχία λήψης αποφάσεων γύρω από την παρουσία των εξωγήινων. Ως μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, ο Κίσινγκερ θα είχε αναμφίβολα τραβήξει την προσοχή των πιο επιφανών μελών του ως κάποιος που θα μπορούσε να προσφέρει ηγεσία [να αναλάβει ηγετικό ρόλο] για το πώς να ανταποκριθεί στην παρουσία των εξωγήινων.
Το 1954, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ διόρισε τον Νέλσον Ροκφέλερ ειδικό βοηθό του για τον σχεδιασμό του Ψυχρού Πολέμου, μια θέση που περιλάμβανε επίσημα την «παρακολούθηση και έγκριση μυστικών επιχειρήσεων της CIA». Αυτό ήταν ένα κάλυμμα [εξώφυλλο] για τον πραγματικό ρόλο του Ροκφέλερ ως επικεφαλής του MJ-12 και το πιο σημαντικό, η διεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στον απόηχο μιας «μυστικής συνθήκης» ‘secret treaty’ που υπογράφηκε μεταξύ μιας εξωγήινης φυλής από τον αστερισμό του Ωρίωνα και των ΗΠΑ. Η «συνθήκη» έχει αποτελέσει πηγή πολλών εικασιών, αλλά η ύπαρξη και το περιεχόμενό της έχουν αποκαλυφθεί από έναν αριθμό πρώην στρατιωτικών και κυβερνητικών «πληροφοριοδοτών» πληροφοριών.
Το 1955, ο Κίσινγκερ έγινε σύμβουλος στο Συντονιστικό Συμβούλιο Επιχειρήσεων του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας – το ανώτατο συμβούλιο χάραξης πολιτικής για την εφαρμογή παράνομων επιχειρήσεων εναντίον ξένων κυβερνήσεων. Οι αναλυτικές και στρατηγικές ικανότητες του Κίσινγκερ χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο για το συντονισμό της πολιτικής των ΗΠΑ σε μυστικές επιχειρήσεις εναντίον ξένων κυβερνήσεων, αλλά και για τις μυστικές επιχειρήσεις εναντίον εξωγήινων φυλών.
Ο ρόλος του Κίσινγκερ στις μυστικές επιχειρήσεις, η στενή σχέση του με τον Νέλσον Ροκφέλερ, οι πνευματικές του ικανότητες, όλα συνδυάστηκαν για να οδηγήσουν σε μια σταθερή αύξηση της επιρροής του. Ο Ροκφέλερ και άλλοι που διοικούσαν παράνομες οργανώσεις κατανοούσαν τον κίνδυνο από τον μη συντονισμό της μυστικής πολιτικής έναντι των φυλών ET και της αντίστροφης μηχανικής, με τα πιο συμβατικά θέματα εξωτερικής πολιτικής που ήταν στο επίκεντρο της προσοχής του κοινού.
Ο συντονισμός του ευρέος φάσματος θεμάτων και προβλημάτων θα απαιτούσε κάποιον με ικανότητες στρατηγικής σκέψης να συντονίσει αυτές τις δύο αρένες. [αυτούς τους δύο τομείς].
Οι ικανότητες του Κίσινγκερ τον χαρακτήρισαν [τον σημάδεψαν] στο μυαλό του Ροκφέλερ, της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων και της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, ως το πρόσωπο που είχε τα καλύτερα προσόντα για αυτόν τον κρίσιμο ρόλο. Ο Ροκφέλερ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο διορισμό του Κίσινγκερ ως ενός από τους δύο Διευθυντές του PI-40, της Ομάδας Μελέτης που θα παρείχε συμβουλές πολιτικής στον MJ-12 ως απάντηση στη Συνθήκη που υπογράφηκε με τη φυλή των εξωγήινων από τον Ωρίωνα ειδικότερα, και την παρουσία των εξωγήινων γενικότερα.
Ως διευθυντής και βασικός στρατηγικός αναλυτής του PI-40, ο Κίσινγκερ σίγουρα θα γνώριζε την ανάγκη πολιτικής διαχείρισης της παρουσίας των εξωγήινων μέσω της διασφάλισης της αυτονομίας των MJ-12 και PI-40 και να καταστήσει τις προσπάθειες εκτελεστικής εποπτείας αναποτελεσματικές. Το πιο σημαντικό, το MJ-12 / PI-40 είχε αυξηθεί σταθερά σε θεσμική εξουσία και δύναμη στο βαθμό που μπορούσε τώρα να ασκήσει πολιτική επιρροή στον εκτελεστικό κλάδο της κυβέρνησης. Ο ισχυρός επηρεασμός, αν όχι ο απόλυτος έλεγχος, των διαδοχικών προεδρικών διοικήσεων θεωρήθηκε κρίσιμο μέρος του τρόπου με τον οποίο έπρεπε να διαχειριστεί πολιτικά την παρουσία των εξωγήινων, διαλύοντας αποτελεσματικά την εκτελεστική εποπτεία που ήταν τόσο εξέχον χαρακτηριστικό των κυβερνήσεων Ρούσβελτ και Τρούμαν.
Αυτό που συνέβαλε σε αυτή την ανάγκη για το MJ-12 να ελέγχει / επηρεάζει τις μελλοντικές διοικήσεις είναι η ειρωνεία ότι ενώ οι περισσότεροι αξιωματούχοι εθνικής ασφάλειας, οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης και το κοινό, πίστευαν ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η κύρια απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ, στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ συνεργάζονταν κρυφά εκτενώς με τη Σοβιετική Ένωση για να ανταποκριθούν στην παρουσία των εξωγήινων. Αυτό σήμαινε ότι κάτω από την επίσημη ρητορική του Ψυχρού Πολέμου και τις ένοπλες συγκρούσεις που κατανάλωναν την προσοχή και τους πόρους του κοινού, συνέβαινε μυστική συνεργασία ενάντια σε αυτό που θεωρήθηκε ως κοινή απειλή.
Εν ολίγοις, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ ήταν στρατηγικοί σύμμαχοι όσον αφορά την αντιμετώπιση της παρουσίας εξωγήινων, ενώ ταυτόχρονα ήταν στρατηγικοί ανταγωνιστές στη γεωπολιτική του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό σήμαινε ότι μεγάλο μέρος της εχθρότητας που χαρακτήριζε τον Ψυχρό Πόλεμο ήταν μια παρωδία που βοήθησε να εκτραπεί το ευρύ κοινό μακριά από αυτό που πραγματικά συνέβαινε. Μια τέτοια παρωδία θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο εάν οι ανώτεροι αξιωματούχοι της προεδρικής διοίκησης ήταν εξοικειωμένοι με την παρουσία των εξωγήινων, έτσι ώστε να μετριάσουν τους πιο πολεμοχαρείς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής που πίστευαν ότι ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν πραγματικός και ήταν πλήρως έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης ως απάντηση σε μια αντιληπτή επίθεση.
Ο επηρεασμός διαδοχικών προεδρικών διοικήσεων θα μπορούσε να επιτευχθεί με την ενσωμάτωση βασικών μελών του PI-40 σε ανώτερες πολιτικές θέσεις των εισερχόμενων προεδρικών διοικήσεων, ώστε να διασφαλιστεί η μη αποκάλυψη της παρουσίας των εξωγήινων και ο μετριασμός των εχθροπραξιών του Ψυχρού Πολέμου.
Για τις κυβερνήσεις Kennedy / Johnson, αυτό το άτομο ήταν ο McGeorge Bundy, ένα από τα αρχικά μέλη του PI-40, ο οποίος όταν έγινε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας θα γινόταν πρόεδρος του MJ-12.
Στην περίπτωση της μελλοντικής κυβέρνησης Νίξον, αυτό θα επιτευχθεί με την ενσωμάτωση σε αυτήν ενός ακόμη πιο σημαντικού μέλους του PI-40 που θα μπορούσε να ελέγξει τον πρόεδρο Νίξον όταν ήταν απαραίτητο.
Για την κυβέρνηση Νίξον, αυτό το πρόσωπο δεν θα ήταν άλλο από τον Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος βγήκε από τη δημόσια αφάνεια το 1968 για να διοριστεί Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του εκλεγμένου προέδρου Νίξον. Η καθοριστική φιγούρα στο διορισμό του Κίσινγκερ ήταν ο Νέλσον Ροκφέλερ, ο οποίος είχε χάσει από τον Νίξον στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων το 1968 και στη συνέχεια κανόνισε ο προστατευόμενός του να γίνει μέλος της ομάδας του Νίξον.
Ο Κίσινγκερ είχε την πρόθεση να συγκεντρώσει τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής στο Λευκό Οίκο και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, εξασφαλίζοντας έτσι έναν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση όχι μόνο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, αλλά και της παράνομης πολιτικής προς τις εξωγήινες φυλές στο νέο του ρόλο ως διευθυντής του MJ-12. Δεδομένης της μακράς ιστορίας του ως Διευθυντής της Ομάδας Ειδικών Μελετών / PI-40 από την ίδρυσή της, ο Κίσινγκερ θα ήταν ο πιο έμπειρος και ισχυρός επικεφαλής του MJ-12 μετά τον Νέλσον Ροκφέλερ.
Στην κριτική βιογραφία του Seymour Hersh για το πολιτικό στυλ διαχείρισης του Κίσινγκερ κατά τη διάρκεια της εποχής του Βιετνάμ, αυτό που προκύπτει είναι ότι ο Κίσινγκερ είχε την πρόθεση να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερη δύναμη στη διαχείριση των διεθνών υποθέσεων.
Ο Κίσινγκερ υπονόμευσε συστηματικά τις θέσεις άλλων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για τον έλεγχό του στις διεθνείς υποθέσεις, ειδικά εκείνη του νέου υπουργού Εξωτερικών, William Rogers, και άλλων βασικών φορέων χάραξης πολιτικής στην κυβέρνηση Νίξον. Ο Κίσινγκερ αναδύεται στη βιογραφία του Χέρσε ως μια πολιτική προσωπικότητα παρανοϊκή σχετικά με την παραχώρηση εξουσίας σε άλλους, οι οποίοι, κατά την άποψή του, δεν είχαν τη λεπτότητα και την οξυδέρκεια στην αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής. Το διευθυντικό στυλ του Κίσινγκερ ήταν να διασφαλίσει ότι όλες οι πληροφορίες περνούσαν από αυτόν ως το κύριο φίλτρο για τη διαμόρφωση των προτεραιοτήτων και της σκέψης του Νίξον για την εξωτερική πολιτική.
Ένα απόσπασμα από έναν πρώην βοηθό του Κίσινγκερ, τον Μόρτον Χαλπερίν [Halperin], αποκαλύπτει το πολιτικό διαχειριστικό στυλ του Κίσινγκερ:
Στις 25 Ιανουαρίου 1969, πέντε ημέρες μετά την έναρξη της διοίκησης, το NSC συγκλήθηκε για την πρώτη συνεδρίασή του. Το θέμα ήταν το Βιετνάμ και ο Halperin, τώρα σαφώς ο κορυφαίος βοηθός του Κίσινγκερ, ανέλαβε να συνοψίσει όλα τα έγγραφα και να προετοιμάσει ένα συνοδευτικό υπόμνημα για τον πρόεδρο. Απαρίθμησε προσεκτικά τις διάφορες επιλογές στη δισέλιδη ή τρισέλιδη περίληψη, αφήνοντας πλαίσια στον Πρόεδρο να ξεκινήσει τις επιλογές του. Η ιδέα ήταν να μειωθεί ο φόρτος εργασίας του προέδρου: Αν ο Νίξον επέλεγε να μην διαβάσει τα συνημμένα έγγραφα, θα μπορούσε απλώς να αναθεωρήσει την περίληψη του Χαλπερίν (η οποία, φυσικά, συνοδευόταν από την έγκριση του Κίσινγκερ) και να πάρει την απόφασή του. Ο Henry αγαπούσε την περίληψη και σκέφτηκε ότι ήταν καταπληκτικό. Αλλά, 'Μορτ', είπε, 'δεν έχεις πει στον πρόεδρο ποιες επιλογές θα πρέπει να επιλέξουμε'».
«Σκέφτηκα», θυμάται ο Halperin, «ότι δεν πρέπει να δίνουμε θέσεις. Υποτίθεται ότι πρέπει απλώς να στείλουμε περιλήψεις των επιλογών». Χρόνια αργότερα, ο Χαλπερίν θα συνειδητοποιούσε πόσο αφελής ήταν: «Ο Χένρι έλεγε δημοσίως ότι επρόκειτο απλώς να λύσουμε τα ζητήματα για τον Πρόεδρο. Δεν ήξερα ότι ο Χένρι ήθελε να του δώσει τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει. Εξεπλάγην – γιατί εξακολουθούσα να πιστεύω αυτά που είχε πει ο Χένρι». Τα συνοπτικά έγγραφα του Κίσινγκερ, με τις συστάσεις τους, θα γίνονταν τα πιο μυστικά έγγραφα στον Λευκό Οίκο του Νίξον.
Το πολιτικό διαχειριστικό στυλ του Κίσινγκερ ενώ ήταν στην κυβέρνηση είναι πολύ σημαντικό, καθώς παρέχει πληροφορίες για το πώς η λήψη αποφάσεων στο PI-40 διεξήχθη υπό τον Κίσινγκερ ως διευθυντή της ομάδας μελέτης και αργότερα στο MJ-12, όταν έγινε επικεφαλής της κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Νίξον / Φορντ.
Ο ρόλος του Κίσινγκερ στην καθοδήγηση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ υπαγορεύτηκε από τη φιλοσοφία του περί «realpolitik». Η Realpolitik διαμορφώθηκε από τον αγαπημένο του διεθνή πολιτικό, τον Γερμανό καγκελάριο του 19ου αιώνα, Otto Von Bismark, ο οποίος διαχειρίστηκε επιδέξια διεθνείς συμμαχίες και περιορισμένους πολέμους για να μετατρέψει την Πρωσία / Γερμανία σε μεγάλη δύναμη χωρίς να προκαλέσει διεθνή συμμαχία εναντίον της Γερμανίας.
Για τον Μπίσμαρκ, η διεθνής πολιτική ήταν μια μεγάλη σκακιέρα όπου η ηθική και το συναίσθημα έπαιξαν στην καλύτερη περίπτωση δευτερεύοντα ρόλο και αυτό που πραγματικά είχε σημασία ήταν η επιδέξια χρήση των πόρων κάποιου για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου της μεγιστοποίησης της εξουσίας.
Η «Realpolitik» κυριάρχησε στην προσέγγιση του Κίσινγκερ στη διεθνή πολιτική, όπως αποδεικνύεται σε μέρη όπως το Λάος, η Καμπότζη, η Χιλή και το Ανατολικό Τιμόρ, όπου η ηθική και το συναίσθημα δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στην αντιμετώπιση αυτών των χωρών ως πιόνια στο μεγάλο παιχνίδι του διεθνούς σκακιού, όπου οι ΗΠΑ ανταγωνίζονταν με τη Σοβιετική Ένωση για να μεγιστοποιήσουν τη γεωπολιτική της δύναμη, ενώ ταυτόχρονα συνεργάζονταν στρατηγικά για να ανταποκριθούν στην παρουσία των εξωγήινων.
Ελάχιστα γνωστός στο ευρύ κοινό, ωστόσο, ο Κίσινγκερ υιοθέτησε τον ίδιο ρόλο στην καθοδήγηση της πολιτικής των ΗΠΑ για το πώς θα ανταποκρινόταν στην παρουσία των εξωγήινων. Η ηθική και το συναίσθημα θα έπαιζαν στην καλύτερη περίπτωση δευτερεύοντα ρόλο, καθώς οι ΗΠΑ βελτίωσαν σταδιακά τους πόρους τους, προκειμένου να αυξήσουν τη στρατηγική τους θέση έναντι των εξωγήινων φυλών που επισκέπτονται τη Γη. Ο ηθικός προσανατολισμός αυτών των εξωγήινων φυλών που αλληλεπιδρούσαν με την ανθρωπότητα και των παράνομων οργανώσεων που γνώριζαν τις δραστηριότητες των εξωγήινων δεν δόθηκε μεγάλη έμφαση στη realpolitik του Κίσινγκερ σχετικά με την παρουσία των εξωγήινων. Αυτό που είχε σημασία ήταν ο βαθμός στον οποίο οι εξωγήινες φυλές θα παρείχαν πόρους στις μυστικές οργανώσεις των ΗΠΑ για να βελτιώσουν την τεχνολογία των όπλων τους και έτσι να βελτιώσουν τη στρατηγική θέση των ΗΠΑ έναντι διαφορετικών φυλών εξωγήινων. Η realpolitik του Κίσινγκερ ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα διαχειρίζονταν τα περίπλοκα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά ζητήματα σε σχέση με την παρουσία των εξωγήινων. Ο ρόλος του Κίσινγκερ θα ήταν παρόμοιος με τον ήρωά του του 19ου αιώνα, τον Μπίσμαρκ, ο Κίσινγκερ θα έπαιζε βασικό ρόλο στη μετατροπή των ΗΠΑ στην κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις εξωγήινες φυλές ως ίσες, [ισότιμες] χωρίς να προκαλέσει έναν καταστροφικό διαπλανητικό πόλεμο με μία ή περισσότερες από τις εξωγήινες φυλές που θα σημάνει το τέλος της κυριαρχίας και της ελευθερίας των ΗΠΑ. Η στενή σχέση του Κίσινγκερ με την οικογένεια Ροκφέλερ εξασφάλισε ότι η Εταιρική Αμερική θα συνέχιζε να διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στην πολιτική διαχείριση της παρουσίας των εξωγήινων.
Με τον Κίσινγκερ, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Νίξον, να παίζει ταυτόχρονα εξέχοντες ρόλους στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και την παράνομη «διαπλανητική πολιτική» τους μέσω του MJ-12/PI-40, αυτό που προκύπτει είναι ότι η πολιτική διαχείριση της παρουσίας των εξωγήινων κυριαρχήθηκε από λίγα άτομα που σκόπευαν να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερη θεσμική εξουσία και τη μη ανάθεση εξουσίας σε εκείνους σε εκείνους εκτός του MJ-12/PI-40 που θεωρήθηκαν ότι δεν είχαν την απαραίτητη εμπειρία. πολιτική πολυπλοκότητα [επιτήδευση] και διάνοια στην αντιμετώπιση της πολυπλοκότητας της παρουσίας των εξωγήινων. Η προειδοποίηση του Αϊζενχάουερ ότι η πολιτική διαχείριση της παρουσίας των εξωγήινων «δεν ήταν στα καλύτερα χέρια» φαινόταν τώρα προφητική.
================
σχετική η αναφορά του θέματος στον Κώδικα Μυστηρίων
Ο Κίσσινγκερ και η αλήθεια(;) για αυτούς που ζούν αναμεσά μας (μέρος΄β)!
https://www.youtube.com/watch?v=BZ6PSDpXwXo
σχετική η αναφορά του θέματος στον Κώδικα Μυστηρίων
Ο Κίσσινγκερ και η αλήθεια(;) για αυτούς που ζούν αναμεσά μας (μέρος΄β)!
https://www.youtube.com/watch?v=BZ6PSDpXwXo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα πηγαίνουν στα αζήτητα.