Κοινή εμπειρία κοντά στο θάνατο: Υπερφυσικά γεγονότα γύρω από τον ετοιμοθάνατο
Σύμφωνα με τον Αμερικανό ψυχοθεραπευτή και διευθυντή του "Shared Crossing Project", William Peters, οι κοινές εμπειρίες θανάτου δεν είναι καθόλου σπάνιες - αλλά για τη συμβατική ιατρική, όπως και οι εμπειρίες κοντά στο θάνατο, εξακολουθούν να αποτελούν ένα αινιγματικό φαινόμενο.
Ο Peters έχει ερευνήσει και τεκμηριώσει λεπτομερώς περισσότερες από οκτακόσιες τέτοιες περιπτώσεις. Στο βιβλίο του At Heaven's Door, ο θεραπευτής αναφέρει τις πιο συναρπαστικές περιπτώσεις του και καταλήγει σε εκπληκτικά συμπεράσματα.
Στην ιατρική, exitus letalis, θάνατος, είναι το τέλος της ζωής, το τελικό τέλος, η αποτυχία όλων των ζωτικών λειτουργικών διαδικασιών. Η μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο (η μεταβατική φάση στο τελευταίο στάδιο του θανάτου)
Ωστόσο, πρόσφατες επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ο θάνατος είναι στην πραγματικότητα μόνο το τέλος της φυσικής μας ζωής και της συνείδησής μας σε εγρήγορση που παράγεται από το φυσικό μας σώμα, ενώ η απεριόριστη συνείδησή μας είναι ατελείωτη και κινείται σε μια διάσταση πέρα από την κανονική έννοια του χρόνου και του χώρου, επειδή δεν ανήκει στον εγκέφαλό μας.
Αυτό σημαίνει ότι η συνείδησή μας σε εγρήγορση είναι στην πραγματικότητα μόνο ένα μικρό μέρος μιας ανώτερης, μιας κοσμικής συνείδησης. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η σύνδεση με αυτή τη διευρυμένη συνείδηση μπορεί να διδαχθεί με πολλούς τρόπους, όπως ο διαλογισμός, η βαθιά χαλάρωση, η ύπνωση, -και συχνά ως μια εμπειρία κοντά στο θάνατο.
Ο πρώην Σουηδός Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης Dag Hammarskjöld, ο οποίος πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα στην Αφρική το 1961, είπε κάποτε:
"Οι ιδέες μας για το θάνατο καθορίζουν το πώς στεκόμαστε στη ζωή"
Στη φιλοσοφία και στους αυτόχθονες πληθυσμούς, ο θάνατος είναι μόνο μια φάση, μια μετάβαση σε μια νέα ατομική ζωή, σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης.
Από αυτό συμπεραίνουμε ότι η κοινωνική προσέγγιση του θανάτου επηρεάζεται έντονα από τον εκάστοτε πολιτισμό (αντίστοιχη κουλτούρα) και τη θρησκεία, - κατά συνέπεια, ο θάνατος διεκπεραιώνεται μετά το θάνατο των επιζώντων συγγενών.Ο Αμερικανός ψυχοθεραπευτής και ιδρυτής του Shared Crossing Project, William Peters, θεωρεί ως αποστολή του να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία και να εκπαιδεύσει σχετικά με τις βαθιές και θεραπευτικές εμπειρίες που είναι δυνατές για τους ετοιμοθάνατους και τους συγγενείς τους
Ο δεσμός της αγάπης πέρα από το θάνατο
Η έρευνα του Peter προσφέρει μια βαθιά εικόνα της συναρπαστικής έρευνας ενός θέματος που εξακολουθεί να φοβίζει ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων: τον θάνατο.
Ταυτόχρονα, όμως, η έρευνα του ψυχοθεραπευτή μας δίνει κουράγιο για να κατανοήσουμε καλύτερα τι μας περιμένει όλους στο τέλος της γήινης ύπαρξής μας - αλλά πάνω απ' όλα, το έργο του έχει ως στόχο να βοηθήσει τους πενθούντες να αντιμετωπίσουν καλύτερα και ευκολότερα την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου.
Ο Peters και η ερευνητική του ομάδα συνέλεξαν και ανέλυσαν επί σειρά ετών εξαιρετικές εμπειρίες ανθρώπων στο τέλος της ζωής τους: τις λεγόμενες Κοινές Διαβάσεις (διασταυρώσεις).
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους, οι επιστήμονες κατέληξαν στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι ο δεσμός της αγάπης μπορεί να συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους και πέρα από το υλικό επίπεδο - δηλαδή ακόμη και μετά τον γήινο θάνατο.
Ο Peters εξηγεί τι είναι η κοινή εμπειρία θανάτου [Shared Death Experience (SDE)] στο βιβλίο του At Heaven's Door, το οποίο θα εκδοθεί και στα γερμανικά από τον εκδοτικό οίκο Ansata Verlag τον Ιούνιο του 2022 με τίτλο "An der Schwelle zur Unendlichkeit" ( Στο κατώφλι του απείρου)
Ο Peters γράφει:
"Η κοινή εμπειρία του θανάτου συμβαίνει όταν κάποιος πεθαίνει και ένα αγαπημένο πρόσωπο, ένας φροντιστής ή ένας παρευρισκόμενος εκφράζει ότι αισθάνεται ότι συμμετέχει στη μετάβαση του θανάτου από αυτή την ανθρώπινη ζωή σε μια ζωή πέρα από αυτήν και στα αρχικά στάδια της μεταθανάτιας ζωής. (...) Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να γίνεις αναβάτης (εκπαιδευόμενος) SDE.
Μπορούν να βρίσκονται δίπλα στο κρεβάτι.Περίπου το ένα τρίτο των περιπτώσεων μας προέρχεται από εμπειρίες ανθρώπων, που βρίσκονται στο δωμάτιο δίπλα στο κρεβάτι όταν κάποιος πεθαίνει. Τα δύο τρίτα είναι απομακρυσμένα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν βρίσκονται καν στο κρεβάτι όταν κάποιος πεθαίνει. Βρίσκονται κάπου αλλού, συχνά κοιμούνται, και παρασύρονται στην κοινή εμπειρία του θανάτου, κατά την οποία γίνονται μέρος ενός πλήθους φαινομένων."
Ο William Peters έχει πάρει συνεντεύξεις από εκατοντάδες ανθρώπους σχετικά με τις εμπειρίες τους και την προσωπική τους αξιολόγηση του φαινομένου SDE. Ο ερευνητής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι έως και το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού μπορεί να είχε κάποια στιγμή [Shared Death Experience (SDE)].
Η τελευταία έρευνα της ερευνητικής πρωτοβουλίας Shared Crossing Research Initiative σχετικά με τις εμπειρίες SDE αποκαλύπτει ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών φαινομένων. Ο Peters εξηγεί τα πιο σημαντικά:
"Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι μια αλλαγή στο χωροχρονικό συνεχές στο χώρο. Έτσι, ξαφνικά, όταν είναι μαζί τους ή ακόμα και όταν είναι μακριά, ζαλίζονται λίγο, συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος τους (παραμορφώνεται) διαστρεβλώνεται λίγο. Τότε μπορεί να αισθανθούν μια πίεση, ένα τράβηγμα στο στήθος.
Όταν ξαπλώνουν δίπλα στο κρεβάτι, μπορεί να δουν ένα πνεύμα, το πνεύμα της ψυχής, να εγκαταλείπει το σώμα. Μπορεί να μοιάζει με ατμό, καπνό ή ομίχλη που βγαίνει από το σώμα.
Θα παρατηρήσουν ότι το φως γύρω τους αλλάζει. το 51% των ανθρώπων δηλώνει ότι έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν.
Αναφέρουν ότι βλέπουν ετοιμοθάνατους ανθρώπους στο ταξίδι τους και συχνά υπάρχει επικοινωνία μαζί τους. Αλλά είναι με το αγαπημένο τους πρόσωπο, πιθανώς επειδή ήταν τον περισσότερο καιρό - και έτσι γίνονται μάρτυρες αυτής της μετάβασης."
Η συνοριακή περιοχή μεταξύ ζωής και θανάτου
Ο William Peters, ο οποίος ίδρυσε το πρόγραμμα Shared Crossing στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια, είχε ήδη πολλές μυστικιστικές εμπειρίες με ετοιμοθάνατους ανθρώπους ως εθελοντής σε έναν ξενώνα.
ο Peters ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τα βιβλία του Raymond Moody το 2010. Ο Αμερικανός ψυχίατρος και φιλόσοφος Raymond Moody έχει γράψει εκτενώς για την έρευνα και τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου.
Ο Peters εμπνεύστηκε από την έρευνα του Moody να αναπτύξει τις δικές του μεθόδους για να διδάξει στους ανθρώπους πώς να δημιουργούν συνειδητά βαθιές εμπειρίες προς όφελος του ετοιμοθάνατου και των επιζώντων αγαπημένων του.
Το πρόγραμμα Pathway αποτελεί μέρος του έργου. Έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους αγαπημένους να αποδεχτούν το θάνατο ως μια φυσική διαδικασία και να συνδεθούν με το αγαπημένο πρόσωπο του οποίου ο θάνατος είναι επικείμενος για να εισέλθει σε μια κατάσταση αγάπης, δεκτικότητας και αποδοχής.
Ο θεραπευτής εργάζεται με ειδικές ασκήσεις για να δημιουργήσει μια άμεση σύνδεση μεταξύ του ετοιμοθάνατου και των αγαπημένων του (συγγενών). Ο Peters περιγράφει μια εισαγωγική άσκηση για να βοηθήσει να γίνει μια τέτοια σύνδεση:
"Αφιερώστε ένα λεπτό για να μπείτε σε μια χαλαρή, στοχαστική κατάσταση και επικεντρωθείτε εξ ολοκλήρου σε μια συγκεκριμένη στενή (οικεία) σχέση.
Σκεφτείτε ένα ιδιαίτερο γεγονός που σας ξυπνά συναισθήματα ευγνωμοσύνης προς το αγαπημένο σας πρόσωπο.
Ίσως συνέβη σε μια στιγμή μεγάλης χαράς στη ζωή τους ή σε μια στιγμή που χρειάζονταν απεγνωσμένα παρηγοριά. Αφήστε αυτά τα συναισθήματα εκτίμησης να δημιουργήσουν μια σύνδεση στο χώρο και στο χρόνο ανάμεσα σε εσάς και το αγαπημένο σας πρόσωπο. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να νιώσει την παρουσία αυτού του όντος δίπλα σας τώρα».
Στο βιβλίο του, ο Peters περιγράφει επίσης περιπτώσεις από την πρακτική του εργασία με ετοιμοθάνατους ανθρώπους και τους συγγενείς τους. Μια περίπτωση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα: περιγράφει δύο ξεχωριστά διαφορετικές εμπειρίες [Shared Death Experience (SDE)] με ένα άτομο που πεθαίνει.
Peters: "Αυτή η εμπειρία προέρχεται από την Αμέλια. Ο γιος της Tom διαγνώστηκε με καρκίνο τελικού σταδίου σε ηλικία δέκα ετών.
Και όταν ο Τομ τελικά πέθανε, ήταν μαζί του στο κρεβάτι του και είδε μια όμορφη γυναίκα να εμφανίζεται στο φως. Έτσι παρέδωσε τον αγαπημένο της δεκατριάχρονο γιο σε αυτή τη γυναίκα, ένα πνευματικό ον που ήταν μεγαλοπρεπές και πήρε τον Τομ μαζί της, δίνοντας στην Αμέλια να καταλάβει: "Τον έχω".
Ακριβώς τη στιγμή που συνέβη αυτό, μπήκε στο δωμάτιο η αδελφή της Αμέλια, η Σαρμέν. Η Σαρμέιν περιέγραψε ότι είδε τον Τομ να σηκώνεται από το κρεβάτι και να πηγαίνει επάνω σε μια άλλη διάσταση, και ένιωσε όλη αυτή τη στοργική καλοσύνη γύρω της. Έτσι είχαν δύο διαφορετικές ΣΔΕ σχετικά με το θάνατο του Τομ, αλλά πολύ (καταφατικές) επιβεβαιωτικές."
Αλλαγή παραδείγματος, στο έργο του ξενώνα
Είναι δύσκολο για τους επιστήμονες να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο, πόσο μάλλον να το αποδεχτούν. Ο William Peters έχει επίσης επίγνωση αυτού του γεγονότος - ωστόσο ο θεραπευτής προσπαθεί να εκφράσει το φαινόμενο της [Shared Death Experience (SDE)] με σαφείς λέξεις:
"Υπάρχει μια ενεργειακή συχνότητα - όλοι είμαστε ενεργειακοί - και νομίζω ότι όταν κάποιος πεθαίνει, η συχνότητά του αλλάζει καθώς αφήνει το ανθρώπινο σώμα του και αρχίζει να εισέρχεται σε μια άλλη διάσταση.
Μπορείτε να έλκεστε (να παρασυρθείτε) από αυτή τη συχνότητα και η συχνότητά σας ως άτομο θα αλλάξει. Νομίζω ότι υπάρχει μια έλξη από αυτό το πεδίο προς το άτομο που βιώνει."
Η έρευνα του William Peter έχει δείξει ότι οι ασκήσεις (πρακτικές) και οι εμπειρίες έχουν ποικίλα βαθιά, αλλά κυρίως θεραπευτικά φαινόμενα για τους αγαπημένους που έμειναν πίσω.
Ο θεραπευτής αναφέρεται σε αυτά τα φαινόμενα ως "κοινές μεταβάσεις" (common transitions), τις οποίες βλέπει ως μεταμορφωτικό δώρο, επειδή με αυτόν τον τρόπο οι συγγενείς βιώνουν ότι οι αγαπημένοι τους έχουν φτάσει σε έναν κόσμο στον οποίο είναι ευτυχισμένοι.
Όπως η Αμέλια και η Σαρμέιν, που μπόρεσαν να μάθουν ότι ο Τομ πιάστηκε από ένα όμορφο, καλοκάγαθο ον (ύπαρξη) φωτός σε ουράνια κλίματα (στα ουράνια βασίλεια), όπου οι δύο γυναίκες συνειδητοποίησαν τελικά ότι ο Τομ είναι ασφαλής, ευτυχισμένος και σε καλά χέρια εδώ.
Αυτές οι βαθιές ενεργειακές εμπειρίες είναι σημαντικές για τους πενθούντες για να κατανοήσουν καλύτερα ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο έχει πεθάνει, αλλά εξακολουθεί να είναι «ζωντανό και καλά».
Πίτερς: "Σύμφωνα με την έρευνά μας, τα επακόλουθα είναι πολύ ευεργετικά και βαθιά. Αισθάνονται ότι το αποθανόν αγαπημένο τους πρόσωπο είναι ζωντανό και καλά σε μια καλοπροαίρετη μετά θάνατον ζωή. Αισθάνονται ότι θα ξαναδούν το αποθανόν αγαπημένο τους πρόσωπο κάποια μέρα. Έχουν βιώσει ανακούφιση από το άγχος και το φόβο τους για το θάνατο"
Είναι πλέον καιρός για μια αλλαγή παραδείγματος ώστε ο θάνατος, όπως και η γέννηση, να θεωρείται και να γίνεται αποδεκτός ως μια φυσική μετάβαση στον κύκλο της ζωής και όχι ως το τέλος της συνείδησης, αφού είμαστε πνευματικά όντα σε ένα συνειδητό πνευματικό σύμπαν.
Αυτό σημαίνει ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας μέσω μιας συλλογικής συνείδησης - και αυτό πέρα από το θάνατο. Για τον William Peters, οι επιπτώσεις της έρευνας και της εκπαίδευσης των ανθρώπων σχετικά με το φαινόμενο της SDE είναι εκτεταμένες.
Είπε: "Ελπίζουμε πραγματικά ότι αυτές οι εμπειρίες μπορούν να αγκαλιαστούν από τα συστήματα υγείας μας, από όσους από εμάς φροντίζουμε τους ανθρώπους, έτσι ώστε αυτές οι εμπειρίες να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο πεθαίνουμε.
Το SDE μας προσκαλεί να δούμε το θάνατο μέσα από αυτόν τον όμορφο φακό του εφικτού. Ο καλύτερος δυνατός θάνατος για όλους μας περιλαμβάνει μια κοινή εμπειρία του θανάτου, για εμάς και για τους αγαπημένους μας. "
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος, είναι μάλλον η αρχή για κάτι νέο σε έναν άλλο κόσμο που μας είναι ακόμα άγνωστος, ο οποίος μπορεί να μην είναι τόσο παράξενος (ξένος) όσο νομίζουμε, - γιατί είναι ο κόσμος στον οποίο ζήσαμε πριν γεννηθούμε και στον οποίο θα επιστρέψουμε..
πηγή 27-3-22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα πηγαίνουν στα αζήτητα.