Η Κίνα και η Ρωσία συμμαχούν (συνεργάζονται) εναντίον της NASA στον αγώνα για τη δημιουργία βάσης στη Σελήνη
Μπορεί η Αμερική να έφτασε πρώτη στη Σελήνη, αλλά τώρα, με στόχο πολύ περισσότερα από το να διακυβεύονται απλά δικαιώματα (και δικαιώματα καυχησιολογίας), το Πεκίνο και η Μόσχα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποκτήσουν το πρώτο σεληνιακό έδαφος του 21ου αιώνα.
Όταν το Apollo 11 προσγειώθηκε στη Σελήνη το 1969, ήταν μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας, αν όχι η πιο εμβληματική, και είχε τεράστιες γεωπολιτικές συνέπειες. Για την προηγούμενη μιάμιση δεκαετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση ήταν εγκλωβισμένες σε έναν αγώνα διαστημικής κούρσας με υψηλά στοιχήματα (διακυβεύσεις), με την κάθε δύναμη να επιδιώκει να αποδείξει (και να επιδείξει) την τεχνολογική και ιδεολογική της ισχύ στο άνοιγμα των "τελευταίων συνόρων", δημιουργώντας μια κληρονομιά που θα απασχολούσε (θα αιχμαλώτιζε) την παγκόσμια δημόσια φαντασία ακόμη και σήμερα.
Ωστόσο, δεν ήταν τόσο μονόπλευρο όσο ισχυρίστηκε η Αμερική, μην ξεχνάτε ότι η Μόσχα προηγουμένως νίκησε την Ουάσιγκτον σε κάθε βήμα του ταξιδιού, τοποθετώντας τον πρώτο δορυφόρο, ζώο, άνθρωπο και γυναίκα στο διάστημα, ωστόσο η Αμερική έκλεψε τελικά την παράσταση με το "γιγαντιαίο άλμα για την ανθρωπότητα" του Νιλ Άρμστρονγκ
Τώρα, 53 χρόνια αργότερα, η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί, από ορισμένες απόψεις. Η Σελήνη φωτίζεται και πάλι στα μάτια των μεγάλων δυνάμεων, αλλά για πιο πρακτικούς και απτούς λόγους, σε αντίθεση με τους συναισθηματικούς ή την υπερηφάνεια, εν μέσω αυτού που έχει περιγραφεί ευρέως ως "Νέος Ψυχρός Πόλεμος" Αυτή τη φορά, πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, αλλά στο μείγμα συμμετέχει και η Ρωσική Ομοσπονδία. Με τη Μόσχα να συνεργάζεται με το Πεκίνο, ένας νέος αγώνας δρόμου προς τη Σελήνη έχει ήδη ξεκινήσει, όχι απλώς για να φτάσει σε αυτήν, αλλά για να χτίσει πάνω σε αυτήν, ένας ανταγωνισμός για να διεκδικήσει μια ακόμη ιστορικά καθοριστική στιγμή, τις πρώτες ανθρωπογενείς κατασκευές και εγκαταστάσεις που κατασκευάστηκαν ποτέ "εκτός κόσμου", μια εξέλιξη που θα έχει τεράστιες στρατιωτικές και στρατηγικές επιπτώσεις.
Το πρόγραμμα Artemis της NASA και η στρατιωτικοποίηση του διαστήματος
Ο πρώτος διαστημικός αγώνας ήταν, ας πούμε, μικρά (παιδικά) βήματα. Ακριβώς όπως ένα βρέφος μαθαίνει να περπατάει, η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ πάλευαν για τα βασικά της πρόσβασης στο διάστημα. Το Sputnik ήταν μια πρωτοφανής τεχνολογία εκείνη την εποχή, αλλά είχε μόνο ένα κλάσμα της επεξεργαστικής ισχύος που έχουν τα σημερινά smartphones.
Είναι λογικό ότι, καθώς οι τεχνολογικές μας δυνατότητες έχουν εξελιχθεί, έχει αυξηθεί και η ικανότητα των όσων μπορούν να γίνουν στο διάστημα, γεγονός που επιφέρει νέες επιπτώσεις στον τρόπο χρήσης του, και όχι μόνο στρατιωτικού σχεδιασμού. Πράγματα όπως οι δορυφόροι αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία ως ενεργά μέσα πολέμου, πράγμα που σημαίνει ότι οι αμυντικές στρατηγικές των κυβερνήσεων έχουν αλλάξει.
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ λάνσαρε το "Space Force" πριν από μερικά χρόνια, η ιδέα γελοιοποιήθηκε ευρέως, όχι μόνο για το φαινομενικά εμπνευσμένο από το Star Trek λογότυπό του.
Ήταν εύκολο να το θεωρήσει κανείς αυτό ως ένα έργο ματαιοδοξίας, ένα παράδειγμα της προφανής βλακείας του. Μόνο που δεν ήταν. Η δημιουργία μιας διαστημικής δύναμης δεν ήταν κάτι που προκάλεσε ο Τραμπ, αλλά μια στρατηγική στροφή του Πενταγώνου, το οποίο βλέπει πλέον το διάστημα ως ένα κρίσιμο στρατιωτικό σύνορο.
Θεωρείται απαραίτητο για τις ΗΠΑ να αποκτήσουν στρατιωτική υπεροχή έναντι της Μόσχας και του Πεκίνου, όχι μόνο στον αέρα, την ξηρά ή τη θάλασσα, αλλά και στο διάστημα.
Με τη Space Force το 2017 ήρθε το πρόγραμμα Artemis της NASA. Στόχος του προγράμματος είναι η επιστροφή ανθρώπων στη Σελήνη βραχυπρόθεσμα και, μακροπρόθεσμα, η αξιοποίηση της σεληνιακής επιφάνειας ως στρατηγικού πόρου, με σκοπό τη δημιουργία μόνιμης ανθρώπινης παρουσίας.
https://www.nasa.gov/specials/artemis/
Αυτό θα περιλαμβάνει μια σειρά από αποστολές προετοιμασίας για τη δημιουργία ενός σεληνιακού δορυφόρου, ενός καταυλισμού βάσης, δικτύων τηλεπικοινωνιών και ενός τρόπου εξόρυξης οικονομικών πόρων από τη Σελήνη. Από κάθε άποψη, η Σελήνη δεν είναι πλέον ένα θέαμα για την Αμερική, αλλά κάτι που πρέπει να κυριαρχήσει.
Η Άρτεμις θα είναι, όπως και ο Απόλλωνας, μια ιστορική αλλαγή στο παιχνίδι.
Η άνοδος της Κίνας ως διαστημικής δύναμης
Φυσικά, αν φτάσουν εκεί πρώτοι. Οι διαστρικές φιλοδοξίες της Αμερικής θα μπορούσαν κάλλιστα να περιοριστούν από το γεγονός ότι και άλλοι, και συγκεκριμένα η Κίνα, αναζητούν επίσης σεληνιακά ακίνητα. Παρά την προσπάθεια της Ουάσινγκτον να περιορίσει τη διαστημική άνοδο της Κίνας, απαγορεύοντάς της τη συνεργασία με τη NASA το 2011, το Πεκίνο έχει επιταχύνει τον ρυθμό της Ουάσινγκτον με μια σειρά διαστημικών επιτευγμάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα και, ομοίως, έχει στο στόχαστρό του τη Σελήνη.
Το 2019, το σκάφος Chang'e-4 προσεδαφίστηκε στην άλλη πλευρά της Σελήνης, μια ιστορική πρωτιά.
Το 2020, το Chang'e-5 επέστρεψε υλικό από τη Σελήνη και στη συνέχεια, το 2021, η Κίνα εκτόξευσε τον δικό της διαστημικό σταθμό Tiangong και προσεδαφίστηκε στον Άρη.
Όμως η Κίνα δεν σκοπεύει απλώς να φτάσει τη NASA, αλλά να την ξεπεράσει εντελώς. Με αυτό το σκεπτικό, συνεργάζεται τώρα με τη Μόσχα για να προτείνει τη δημιουργία της δικής της βάσης στη Σελήνη, του "Διεθνούς Σεληνιακού Ερευνητικού Σταθμού" μέχρι το 2035, και καταδικάζει την Άρτεμις της Ουάσινγκτον για την επιδίωξη της δημιουργίας ενός "διαστημικού ΝΑΤΟ" Η όλο και πιο στενή σχέση της Κίνας με τη Ρωσία αναπτύχθηκε εν μέσω κοινών προκλήσεων που παρουσιάζουν οι ΗΠΑ και εδραίωσε την αυξανόμενη συνεργασία στους τομείς της επιστήμης, της τεχνολογίας και των εξοπλισμών.
Η προτεινόμενη βάση αποτελεί το αποκορύφωμα των συμπληρωματικών συμφερόντων τους, συνδυάζοντας τη βετεράνο διαστημική τεχνογνωσία και εμπειρία της Ρωσίας με την τεχνολογική και οικονομική ισχύ της Κίνας. Η προτεινόμενη βάση περιγράφεται από τους Global Times ως έχουσα "ένα σύστημα πτήσης από τη Γη προς το φεγγάρι, ένα βοηθητικό σύστημα μακροχρόνιας λειτουργίας στη σεληνιακή επιφάνεια, ένα σύστημα ταξιδιού και λειτουργίας στη σεληνιακή επιφάνεια και αυτόματες εγκαταστάσεις με συγκροτήματα επιστημονικών οργάνων"
Τα δύο μέρη υπέγραψαν μνημόνιο συμφωνίας πέρυσι και αναμένεται να καταρτίσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο φέτος. Μετά την κατασκευή της βάσης, η Κίνα έχει επίσης προτείνει επανδρωμένες αποστολές στον Άρη.
Ο νέος διαστημικός αγώνας έχει ξεκινήσει
Αν δεν ήταν ήδη σαφές, η νέα διαστημική κούρσα δεν αφορά μόνο το ποιος θα φτάσει στη Σελήνη, αλλά και το ποιος θα κυριαρχήσει, θα την εκμεταλλευτεί και θα τη χρησιμοποιήσει. Το ζήτημα είναι ποιος θα κατασκευάσει τη σεληνιακή τηλεπικοινωνιακή υποδομή, ποιος θα αποκτήσει τους πόρους της, ποιος θα προωθήσει την έρευνά του, ποιος θα την κάνει πιο προσιτή στην ανθρωπότητα, ποιος θα τη χρησιμοποιήσει πρώτος ως βάση εκτόξευσης για αποστολές βαθύτερα στο διάστημα και ποιος θα αποκτήσει το στρατιωτικό πλεονέκτημα από αυτήν. Μόνο πριν από μια δεκαετία περίπου αυτά τα πράγματα μπορεί να έμοιαζαν ακόμα με επιστημονική φαντασία, αλλά είναι εδώ και τα πράγματα θα κινηθούν ταχύτερα.
Η Κίνα και η Ρωσία δίνουν τη μάχη με τη NASA. Η επόμενη δεκαετία θα έχει τεράστιες επιπτώσεις για την ανθρωπότητα. Για όσους από εμάς δεν ήταν κοντά στην πρώτη διαστημική κούρσα τη δεκαετία του 1950 και του '60, what a time to be alive.
πηγή
Τομ Φόουντι (Tom Fowdy)
είναι Βρετανός συγγραφέας και αναλυτής της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων με κύριο άξονα την Ανατολική Ασία.
16-1-22
https://www.rt.com/op-ed/546066-china-russia-moon-nasa/
=========
σχετική μας ανάρτηση
5 Σεπτεμβρίου 2021
Παρέμβαση της GFW στο ηλιακό μας σύστημα: «Συμφωνίες Άρτεμις» για διαστημικές δραστηριότητες, ο επικεφαλής της διαστημικής διοίκησης των ΗΠΑ, μόλις επιβεβαίωσε τις Συμφωνίες του Δία; Το πρώτο δείγμα βράχου από τον Άρη, φτάνει με επιτυχία στη γη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα πηγαίνουν στα αζήτητα.