ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΣ, ΔΡΑΚΟΣ: Από πού προήλθαν οι θρύλοι των δράκων και των τεράτων; υπήρχαν ή υπάρχουν πράγματι δράκοι και άλλα τέρατα;

Από πού προήλθαν οι θρύλοι των δράκων και των τεράτων;

 Το terra-mystica.jimdofree.com αναφέρει: 

Ένας δράκος που φυλάει ένα δοχείο με χρυσό ή ένας γενναίος ιππότης που πολεμά ένα φολιδωτό τέρας για να σωθεί η παρθένος, είναι μόνο δύο από τους πολλούς θρύλους στους οποίους οι δράκοι συνδέονται αναπόφευκτα με τον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. συνδεδεμένος.

Αλλά από την άποψη του αντικειμενικού ορθολογισμού, οι μεσαιωνικοί άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν συνάντησαν ποτέ ούτε ένα φτερωτό τέρας που αναπνέει φωτιά σε όλη τους τη ζωή, οπότε από πού προήλθαν αυτές οι ιστορίες;

Ιστορίες για δράκους και άλλα τέρατα ή σκοτεινές νύχτες με δυσοίωνες φιγούρες έχουν τροφοδοτήσει τους φόβους των ανθρώπων για αιώνες.

Και αν αυτές τις μέρες αυτοί οι φόβοι ξυπνούν μόνο σε ταινίες ή βιβλία για προσωπική ψυχαγωγία, τότε στη μεσαιωνική Ευρώπη, οι ιστορίες τεράτων χρησίμευαν ως θρησκευτικά εργαλεία διδασκαλίας, παραδείγματα για το τι δεν πρέπει να κάνουμε, έκφραση της απειλής του υπερφυσικού και του διαβόλου και μια μεταφορά για το κακό που κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Αντίστοιχα, στο Μεσαίωνα, διηγούνταν ιστορίες για κάθε λογής τέρατα, φαντάσματα, λυκάνθρωπους ή γυναίκες που μετατρέπονταν σε φίδια τα Σάββατα.

Ωστόσο, όπως εξηγεί ο Σκοτ ​​Μπρους, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο Fordham της Νέας Υόρκης, στο πρόσφατα δημοσιευμένο Penguin Book of Dragons, οι δράκοι κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στη φαντασία τόσο των σύγχρονων όσο και των μεσαιωνικών Ευρωπαίων. 

Στη μεσαιωνική σκέψη, οι δράκοι ήταν οι εχθροί της ανθρωπότητας απέναντι στους οποίους οι ήρωες μπορούσαν να μετρήσουν το θάρρος τους ( τη γενναιότητά τους)

Ως εκ τούτου, ταίριαξαν επίσης άψογα στη χριστιανική παράδοση και συχνά απεικονίζονταν ως πράκτορες του διαβόλου ή μεταμφιεσμένοι δαίμονες.

Αν και εμφανίζονταν ως επί το πλείστον σε ιστορίες μάχης στις οποίες γενναίοι άνδρες έπρεπε να τους νικήσουν, εμφανίστηκαν επίσης σε ιστορίες για τη ζωή αγίων και θρησκευτικών προσώπων 

(σχετική ανάρτηση: Evolution Lies: Normal Abnormal Finds - Dinosaurs and Soft Coal).

Έτσι, ο Γάλλος επίσκοπος και ποιητής του 6ου αιώνα, Venantius Fortunat, έγραψε για έναν Παρισινό επίσκοπο ονόματι Marcellus, ο οποίος, μπροστά στους συγκεντρωμένους κατοίκους της πόλης, έδιωξε έναν δράκο που έφαγε το πτώμα μιας αμαρτωλής αρχόντισσας.

Ο επίσκοπος χτύπησε τον δράκο στο κεφάλι τρεις φορές, τον οδήγησε στο Παρίσι με λουρί και μετά τον οδήγησε πίσω στο δάσος, για να μην ταράξει ποτέ ξανά την πόλη.

Ομοίως, ο βυζαντινός ιστορικός του 11ου αιώνα Μιχαήλ Ψελλός έγραψε για έναν δράκο που βασάνιζε την Αγία Μαρίνα. Όταν ρίχτηκε στη φυλακή και βασανίστηκε από έναν Ρωμαίο αξιωματούχο που ήθελε να τη βιάσει, η Μαρίνα ήρθε αντιμέτωπη με έναν δαίμονα με τη μορφή δράκου.

Το τέρας τους απείλησε, αγνόησε τις προσευχές τους και τους καταβρόχθισε. Απτόητη, γράφει ο Μπρους, η Μαρίνα «δημιούργησε το σημάδι του Κυρίου Ιησού Χριστού και όταν αυτό το σημάδι εμφανίστηκε μπροστά στα υπόλοιπα μέρη της, έσκισαν τα μέσα του δράκου. … [Αυτός] κομματιάστηκε και πέθανε».

Ωστόσο, φολιδωτοί δράκοι που αναπνέουν φωτιά θα μπορούσαν επίσης να προσωποποιήσουν την ηττημένη απειλή του παγανισμού, όπως συνέβη με τον Άγιο Γεώργιο. Ο Γεώργιος ήταν ένας στρατιωτικός άγιος της Ανατολικής Μεσογείου του τρίτου αιώνα που λέγεται ότι σκότωσε έναν δράκο στη ρωμαϊκή επαρχία της Λιβύης στη Βόρεια Αφρική.

Για τους μεταγενέστερους χριστιανούς, αυτό το τέρας αντιπροσώπευε τους ειδωλολάτρες της εποχής, που απειλούσαν την αρετή των χριστιανών παρθένων, αλλά νικήθηκαν από τον ιππότη.

Όταν ο θάνατος του δράκου έγινε το πιο συχνά απεικονιζόμενο στοιχείο της ιστορίας του τον Μεσαίωνα, ο αγώνας του Αγίου Γεωργίου  χρησιμοποιήθηκε επίσης για να μιλήσει για τον σύγχρονο δυτικό ιπποτισμό και τις συγκρούσεις μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Για παράδειγμα, όταν οι Λατίνοι Χριστιανοί κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 1099, προσευχήθηκαν στον άγιο για βοήθεια στη μάχη.

Τα τέρατα του Μεσαίωνα είναι τόσο φυσικά όσο και υπερφυσικά πλάσματα, και αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια απλή μεταφορά. Έτσι, ο δράκος Βενάντια ήταν πλάσμα του δάσους, ο δράκος του Ψελλού ήταν δαίμονας και ο δράκος του Αγίου Γεωργίου προσωποποιούσε τους πιο επίγειους εχθρούς της Εκκλησίας.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι δράκοι αντιπροσωπεύουν (ενσαρκώνουν)  ένα μέρος της κοινωνίας και έναν κίνδυνο που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή τουλάχιστον να σκεφτεί κανείς στην καθημερινή ζωή.

Και οι άνθρωποι του Μεσαίωνα δεν ήταν πιο δεισιδαίμονες ή ευκολόπιστοι από εμάς τους σύγχρονους, δεν ήταν μόνο ο φόβος  στις τερατώδεις ιστορίες τους. Αντίθετα, ηθικολογούσαν ιστορίες που περιείχαν προειδοποιήσεις και μαθήματα για τους Χριστιανούς.

Και από αυτή την άποψη, ο σημερινός σύγχρονος κόσμος μπορεί να μην είναι τόσο διαφορετικός, έχουμε άλλους φόβους στον 21ο αιώνα, άλλα σύνορα γύρω μας - αλλά υπάρχουν και τέρατα.

Ας δούμε απλώς τις δικές μας ιστορίες τρόμου: ο Φρέντι Κρούγκερ καραδοκεί στα όνειρά μας για να σκοτώσει τα παιδιά μας, ο Μάικλ Μάγιερς και ο Τζέισον Βόρχις τρέχουν στις γειτονιές μας στη λατρευτική σειρά τρόμου Halloween και Παρασκευή 13.

Επιπλέον, το Skynet από τις ταινίες Terminator είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα για το πώς διεγείρεται ο φόβος μας να μας καταλάβουν μηχανές με αισθήσεις και το τέρας Demogorgon από τη σειρά του Netflix Stranger Things μας διδάσκει να φοβόμαστε τι κρυφά κυβερνητικά πειράματα. 

.Αλλά υπήρχαν ή υπάρχουν πράγματι δράκοι και άλλα τέρατα; Λοιπόν, ο θεωρητικός των τεράτων, ο καθηγητής Τζέφρι Τζερόμ Κοέν, απάντησε κάποτε σε αυτή την ερώτηση με μεγάλη ακρίβεια: «Υπάρχουν πραγματικά τα τέρατα; σίγουρα πρέπει, γιατί αν δεν το έκαναν, πώς θα μπορούσαμε να είμαστε ένας από αυτούς;».

© Fernando Calvo για 

https://www.pravda-tv.com/2022/01/wo-haben-die-sagen-um-drachen-und-monster-ihren-ursprung/

terra-mystica.jimdofree.com από 16/01/2022