ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 2017, ΚΑΛΗ μας ΦΩΤΙΣΗ, από τη HeLLeNiCReVeNgE

Καλά και Άγια Θεοφάνεια
 Καλή μας Φώτιση, η γιορτή του Φωτισμού της ανθρωπότητας μέσω του Αγίου Βαπτίσματος να μας μεταδώσει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος,
με τη Χάρη του να εκδηλώνουμε αγάπη, ταπεινοφροσύνη, γενναιοδωρία και αλληλεγγύη.
Η βάπτιση του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον βαπτιστή συμβολίζει την αναγέννηση του ανθρώπου

Στις αρχές του 30ου έτους της ηλικίας του Ιησού, ο Ιωάννης (ο Πρόδρομος), γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο επιλεγόμενος στη συνέχεια Βαπτιστής, που διέμενε στην έρημο, ασκητεύοντας και κηρύττοντας το βάπτισμα μετανοίας, βάπτισε με έκπληξη και τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό.
Κατά δε τη στιγμή της Βάπτισης κατέβηκε από τον ουρανό το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή περιστεράς στον Ιησού και ταυτόχρονα από τον ουρανό ακούσθηκε φωνή που έλεγε ότι: Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα".

τα Θεοφάνεια που εορτάζονται στις 6 Ιανουαρίου, ολοκληρώνουν το Δωδεκάμερο –περικλείει τις γιορτές των Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Θεοφανείων- και μας μεταφέρουν το ελπιδοφόρο μήνυμα, μέσω της φανέρωσης των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας –Τριαδικότητα του Θεού-
Αυτή είναι και η μοναδική φορά της εμφάνισης, στη Γη, της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος υπό του πλήρους «μυστηρίου» της Θεότητας. Η φωνή του θεού ακούστηκε στη γη. Ο θεός φάνηκε στην γη.
Το μήνυμα είναι ότι κολυμπάμε όλοι, στα αγιασμένα νερά της συμπαντικής ενέργειας, έχουμε πρόσβαση στη συνειδητότητα του Σύμπαντος.
όλα τα όντα της Γης συνδέονται με την Κοσμική –συμπαντική- συνειδητότητα.
Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους όπως και με τα υπόλοιπα όντα της Γης με την Κοσμική ενέργεια, με την ενέργεια της καθαρής Αγάπης.
Με την Φώτιση, την Αφύπνιση και την διεύρυνση της συνειδητότητάς μας, ας διατηρήσουμε καθαρά τα Αγιασμένα Συμπαντικά ΄Υδατα. Έτσι, θα «πιάσουμε το Σταυρό» και θα λάβουμε την ευλογία του Θεού.

Το βράδυ της παραμονής των Φώτων στις 12 τα μεσάνυκτα, ανοίγουν τα ουράνια και πραγματοποιούνται όλες οι ευχές των ανθρώπων.

Σ' ολόκληρη την Ελλάδα, από τα Χριστούγεννα έως την παραμονή των Φώτων, υπάρχει ο θρύλος των Καλικαντζάρων. Κατά τη λαϊκή φαντασία, είναι «μαυριδεροί με κόκκινα μάτια, με τρίχινα πόδια, με χέρια σαν της μαϊμούς κι έχουν όλο το κορμί τους τριχωτό.
Μπαίνουν στα σπίτια και τρώνε τις τηγανίτες και τα γλυκά». από την παραμονή των Φώτων, στις πέντε του Γενάρη, που γίνεται ο μικρός αγιασμός των παπάδων, φεύγουν οι καλικάντζαροι
Αλλά ο μεγάλος τους φόβος είναι τα Φώτα. Εκείνα τους αποδιώχνουν ολότελα.
Φεύγουν τότε λέγοντας:
Φεύγετε να φεύγουμε
κι έφτασε ο τουρλόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του

το παρακάτω απόσπασμα από το  Περιοδικό Mystery
από τη διεύθυνση
https://www.facebook.com/mysterymag/photos/a.206377022743710.45604.198126293568783/928766547171417/?type=3&theater
Σήμερα, σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, ολοκληρώνεται το δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου μέχρι 6 Ιανουαρίου) κατά το οποίο οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τα έγκατα της γης και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Την περίοδο αυτή τα νερά είναι ''αβάφτιστα'' και έτσι τα εν λόγω δαιμόνια επωφελούνται για να αναστατώσουν τους ανθρώπους και να ανακατέψουν τα σπίτια τους.

Οι καλικάντζαροι έρχονται την παραμονή των Χριστουγέννων, από «τον κάτω κόσμο». Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα μονοπάτια...
Εκτός του Δωδεκαήμερου τον υπόλοιπο χρόνο μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δέντρο που κρατά τη γη (παραλλαγή του μυθικού Άτλαντα).Βγαίνουν δε στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά η ετοιμόρροπη γη τους πλακώσει, όταν δε κατεβαίνουν βρίσκουν το δέντρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα.

 Το μήνυμα του Αγίου Βαπτίσματος, είναι ότι κολυμπάμε όλοι, στα αγιασμένα νερά της συμπαντικής ενέργειας, έχουμε πρόσβαση στη συνειδητότητα του Σύμπαντος.
όλα (ανθρώπινα και μη) όντα της Γης συνδέονται με την Κοσμική συνειδητότητα. Εφόσον εναρμονιστούμε με την κοσμική αρμονία  (οτιδήποτε πληγώνει, πονάει έναν συνάνθρωπό μας, πρέπει να πονάει και εμάς, έτσι και η αγαλλίαση του, πρέπει να αντηχεί στην καρδιά μας) θα δεχτούμε την κοσμική ενέργεια, την ενέργεια της καθαρής Αγάπης, τη φώτιση  που θα μας οδηγήσει στην Αφύπνιση και τη διεύρυνση της συνειδητότητάς μας.
Οι ευχές από καρδιάς αγγίζουν ουρανό και υλοποιούνται.
Το Φως, η αφύπνιση και η διεύρυνση της συνείδησης  θα ηχήσουν ως γνώση στον καθένα χωριστά και σε όλους μαζί και θα μας δώσουν ευχάριστα αποτελέσματα.
η Σοφία θα χαραχτεί για πάντα στις καρδιές μας και η αρμονία του νόμου δεν θα παραβιαστεί ποτέ.
Οι σκέψεις μας, εάν διατηρηθούν προσηλωμένες στην καρδιά μας, θα αποβάλλουν κάθε εχθρική σκέψη προς οποιοδήποτε ον.
Η καρδιά μας πρέπει να διέπεται από το συναίσθημα της μη-χωριστικότητας τόσο προς τους υπόλοιπους ανθρώπους όσο και προς ό,τι υπάρχει στη Φύση.
τότε μόνο θα αντιληφθούμε τις παγκόσμιες αλήθειες της φύσης και θα διακρίνουμε τις ματαιότητες της εγκόσμιας ζωής.
Η τήρηση των ηθικών καθηκόντων, οι ευγενείς σκέψεις, οι καλές πράξεις, η καλή διάθεση προς όλους και η αυταπάρνηση είναι τα πιο αποτελεσματικά μέσα για την απόκτηση της γνώσης.
Δυστυχώς η διαπαιδαγώγηση μας, διαπνέεται από την αρχή της αντιζηλίας και του ανταγωνισμού. Κάθε παιδί ωθείται στην ταχύτερη μάθηση, στο να ξεπερνά τους φίλους του και να τους υποσκελίζει με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτό που λανθασμένα ονομάζεται «ευγενής άμιλλα», καλλιεργείται επιμελώς, και το ίδιο πνεύμα υποθάλπεται και τονίζεται σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής.
πρέπει να είσαι αρκετά δυνατός για να διαλύσεις μέσα σου όλα τα συναισθήματα απέχθειας και αντιπάθειας προς τους άλλους, για να συνδέεσαι και να αλληλεπιδράς αρμονικά με όλα τα όντα της γης.
Οι συμβατικές ιδέες, και οι άσκοπες διαχυτικότητες  (η επονομαζόμενη φιλοφροσύνη) οδηγούν σε κενή εσωτερική τυπολατρία (πλασματική ζωή και δόγματα)  και μας απομακρύνουν από την Αλήθεια.
το πνεύμα της αντιπαλότητας,(«Επαγγελματικό» μίσος και  φθόνος)  η προσωπική φιλοδοξία, τα προσωπικά συναισθήματα και οι επιθυμίες γίνονται ανεξέλεγκτα και ο καθένας αναζητά τρόπους για να επωφεληθεί ο ίδιος πάση θυσία.
Θεωρούμε αυτά τα πράγματα ως αρχές βάσει των οποίων ενεργούμε, ακόμα και όταν δεν τα μεταφράζουμε σε νόμους για την ίδια τη ζωή μας αλλά προσπαθούμε μόνο να τα επιβάλουμε στους άλλους.
τα Θεοφάνεια είναι μια εορτή αρχαιότερη από τα Χριστούγεννα.
Στις 6 Ιανουαρίου κλείνει ένα πλουσιότατο σε λατρευτικά δρώμενα, παραδοσιακά έθιμα και μακραίωνες συνήθειες Δωδεκαήμερο, που συνδέεται με κεντρικά στοιχεία του χριστιανικού Ευαγγελίου.Tην κατά σάρκα γέννηση, την Περιτομή και τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού, που είναι βασικοί σταθμοί της Ενανθρώπησης του Θεού στον κόσμο.

_________________________________________________________

απόσπασμα από το δημοσίευμα
ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ: ΕΟΡΤΗ ΔΟΞΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
πηγή
http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5.html
Οι άνθρωποι έχουμε απογυμνώσει τις περισσότερες από τις γιορτές της πίστης μας από το θεολογικό τους περιεχόμενο και παραμένουμε στα σημαίνοντά τους, τις συνήθειες που τις συνοδεύουν. Έτσι γιορτάζουμε χωρίς να νιώθουμε αληθινά τι σημαίνει το περιεχόμενο της γιορτής. Και αν για τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οι περισσότεροι υποψιαζόμαστε κάτι από το βαθύτερο νόημα, γιορτές όπως τα Θεοφάνεια μένουν στην μνήμη μας για τον αγιασμό των υδάτων και τα πατροπαράδοτα έθιμα που τον συνοδεύουν, χωρίς να αγγίζουν την καρδιά μας ως προς το θεολογικό τους βάθος.  Κατέχουμε ως γνώση το γεγονός της Βάπτισης του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό και της φανέρωσης και των άλλων δύο προσώπων της Αγίας Τριάδος, του Θεού-Πατέρα με την φωνή που ακούστηκε εξ ουρανού και το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κατέβη «εν είδει περιστεράς».
Τα Θεοφάνεια όμως δεν είναι μόνο ένα γεγονός γνώσης και νου. Είναι η ευκαιρία να υιοθετήσουμε έναν τρόπο ζωής, ο οποίος ανοίγει τον νου και την καρδιά μας στην κατοίκηση εντός μας της χάριτος του Θεού, που λειτουργεί ως σωτηρία για την ύπαρξή μας. Γιατί τα Θεοφάνεια αποτελούν γιορτή δόξας και φιλανθρωπίας, η οποία μεταμορφώνει την ύπαρξή μας σε κατά Θεόν ύπαρξη. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «επεφάνη η φιλανθρωπία του Σωτήρος ημών Θεού» και καλούμαστε να αποδεχθούμε  «την επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτ. 3, 4 και 2, 13)
                Είναι γιορτή δόξας τα Θεοφάνεια, παρότι φαινομενικά ο Χριστός δέχεται να βαπτιστεί στον Ιορδάνη ποταμό από τον Πρόδρομο  σαν να ήταν  άνθρωπος αμαρτωλός. Όμως η δόξα του Χριστού δεν ήταν ποτέ η δύναμη, η εξουσία, η επιβολή, αλλά η ταπείνωση. Καταδέχεται ο Δεσπότης να χειροθετηθεί στην κεφαλή από το χέρι του δούλου. Καταδέχεται ο Αναμάρτητος να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία με τους αμαρτωλούς. Μόνο που αντί να εξομολογηθεί αμαρτίες που δεν έχει, ζητά από τον Πρόδρομο να αποδεχθεί την υπακοή και την αγάπη Του και να κάνει και σ’ Αυτόν ό,τι έκανε στους άλλους. Εισέρχεται στον Ιορδάνη ο διακονούμενος από τους Αγγέλους όχι για να καθαρισθεί από το νερό του ποταμού, αλλά για να καθαρίσει κάθε ανθρώπινο ρύπο, κάθε αμαρτία ανθρώπινη που ο ποταμός έχει δεχθεί, δείχνοντας την οδό του βαπτίσματος που θα ακολουθούμε στην Εκκλησία. Και δεν είναι μόνος Του ο Χριστός, όπως οι άνθρωποι που συναντούν τον προφήτη που ετοιμάζει την οδό του Κυρίου.
Μαζί με τον Χριστό εμφανίζονται και τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, για να δείξουν ότι στον Ιορδάνη ποταμό ξεκινά ο κόσμος της Βασιλείας του Θεού, και είναι «ευλογημένη αυτή η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Μόνο που στην βασιλεία αυτή δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, ισχυροί και αδύναμοι, άρχοντες και αρχόμενοι. Δεν υπάρχει ο θάνατος. Δεν έχουν θέση τα πάθη και το κακό. Υπάρχει μόνο ζωή, όπως αυτή εκφράζεται με την αγάπη, την ταπείνωση, την συγχωρητικότητα. Και εδώ έγκειται η δόξα των Θεοφανείων. Στο ότι μας υπενθυμίζουν ότι στην Βασιλεία του Θεού προϋπόθεση είναι η πίστη. Η αγάπη και η εμπιστοσύνη στο Χριστό. Η οδός της νίκης κατά των παθών. Η επιλογή ενός τρόπου ζωής που θα μας κάνει να βγαίνουμε από το εγώ μας και να προχωρούμε σε μία διαρκή συνάντηση με το Θεό και τον συνάνθρωπο, ως κέντρο και νόημα της ύπαρξής μας. Και αυτός ο δρόμος είναι για όλους δρόμος δόξας και χαράς. Δρόμος αγιότητας και χαράς που τείνει στην τελειότητα και που θα γίνει τέλεια όταν λυθεί και ο τελευταίος δεσμός φθοράς που είναι ο χρόνος.
                Είναι γιορτή φιλανθρωπίας τα Θεοφάνεια γιατί όλα τα παραπάνω δεν θα ήταν δυνατό να συμβούν εάν δεν είχε ενανθρωπίσει ο Χριστός. Γιατί από μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε να πορευτούμε στον δρόμο της δόξας, καθώς είχαμε και έχουμε διαστρέψει το νόημα τι αληθινά σημαίνει δόξα. Έχουμε αφήσει κατά μέρος τι σημαίνει σωτηρία, γιατί βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια του παρόντος, δηλαδή μόνο στην προοπτική του χρόνου και όχι της αιωνιότητας. Ακόμη έχουμε λησμονήσει  ότι ελευθερία δεν σημαίνει η δυνατότητα πορείας σύμφωνα με το θέλημά μας, αλλά η ακολούθηση του θελήματος του Θεού που γίνεται αγάπη για όλους. Ότι όλα θέλουν κόπο και εμείς είμαστε έτοιμοι να επιλέξουμε ό,τι και όποιον μας υπόσχεται ευκολία. Με την ενανθρώπισή Του ο Χριστός μας δείχνει ότι  χάρις σ’ Αυτόν τα πάντα αγιάζονται, κι εμείς μαζί Του. Ότι τα πάντα είναι δυνατά στον Επιφανέντα Θεό, αρκεί να Τον θέλουμε ως το κέντρο της ζωής μας και να Τον ακολουθούμε με εμπιστοσύνη. Ότι ο ουρανός συναντά την γη και ξαναδημιουργεί το σύμπαν στην προοπτική της σχέσης και της κοινωνίας με τον Θεό.  Γι’ αυτό και στην ακολουθία του Αγιασμού αναφωνούμε «Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων Σου».
                Γιορτή σημαίνει εκκλησιασμός. Σημαίνει δίψα για κοινωνία με τον Θεό. Σημαίνει συμφιλίωση με τον ξαναδημιουργημένο εν Χριστώ κόσμο, σημαίνει σεβασμό για ό,τι ο Θεός αγίασε και ευλόγησε, από τον άνθρωπο μέχρι το τελευταίο φυλλαράκι. Και Θεοφάνεια σημαίνει αφορμή για περισσότερη ταπείνωση, υπέρβαση του εγωισμού μας και εναπόθεση της ελπίδας της ζωής μας στον Επιφανέντα Θεό, άνοιγμα της καρδιάς και της ψυχής μας στην «ανακαίνωση» του Αγίου Πνεύματος (Τίτ. 3,5). Στην Εκκλησία ξαναβρίσκουμε τον κόσμο ως Παράδεισο και τα Θεοφάνεια είναι μία ευκαιρία να ζήσουμε όπως εκείνος ο πρώτος άνθρωπος που έβλεπε τα πάντα ωραία στην κτίση. Να ξαναδώσουμε νέο όνομα στα πάντα που μας περιβάλλουν, ακόμη και σε ό,τι και σε όποιους μας θλίβουν, μέσα από την προοπτική της συνάντησης και της κοινωνίας με τον Θεό.