Μπορεί κάποιος να προβλέψει το θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου?
μπορεί κάποιος να επιλέξει με ακρίβεια την στιγμή που θα «αποχωρήσει»;
Η Daily Mail δημοσιεύει αποσπάσματα από το βιβλίο "The Wisdom Of Near-Death Experiences " της PENNY SARTORI που θα κυκλοφορήσει στις 18-2-14.
Η νοσοκόμα PENNY SARTORI εργάστηκε 17 χρόνια σε μονάδα εντατικής θεραπείας και έκανε μια συγκλονιστική έρευνα για την εμπειρία κοντά στο θάνατο, που βίωσαν ασθενείς του νοσοκομείου και οι συγγενείς τους.
Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι που είχαν μια εμπειρία κοντά στο θάνατο, περιγράφουν συνεχώς παρόμοια οράματα; Αυτές οι εμπειρίες αψηφούν κάθε λογική εξήγηση.
Η PENNY SARTORI, στο δεύτερο μέρος της ειδικής σειράς (25, 27, 28, 29 Ιανουαρίου 2014) που δημοσιεύει η DailyMail, αποκαλύπτει τις ιστορίες ανθρώπων που προέβλεψαν το θάνατο των συγγενών τους. Αποκαλύπτει πως έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε –ή να επιλέξουμε- το χρόνο του θανάτου μας.
************************************************************
Πριν από τέσσερα χρόνια, η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Shelley E. Parker, προαισθάνθηκε ξαφνικά ότι, ο αρραβωνιαστικός της θα πέθαινε. Αυτό δεν μπορούσε να το ερμηνεύσει γιατί, αν κάποιος επρόκειτο να πεθάνει, ήταν η ίδια, καθώς ήταν σοβαρά άρρωστη με καρκίνο.
Αλλά εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο, το προμήνυμά της ενισχύθηκε με ένα περίεργο όνειρο, στο οποίο «συνάντησε» τον Θεό. όταν ξύπνησε προσπάθησε να θυμηθεί κάθε λεπτομέρεια του ονείρου: ο Θεός της είπε ότι είχε έρθει η ώρα για τον Steven να πάει κοντά Του και απέρριψε την ένσταση της για να πάρει εκείνη αντί για τον Steven.
Το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, ο Steven, ο οποίος ήταν πιλότος ελικοπτέρου, σκοτώθηκε σε δυστύχημα.
Η 41χρονη Shelley που ζει στο Farnworth, Lancashire αναρωτιέται εάν, θα μπορούσε να προλάβει το θάνατό του,
όπως λέει «αν του είχα μιλήσει για το προαίσθημά μου, ίσως είχα σταματήσει την πορεία του στο θάνατο, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι, θα μπορούσα να τον σταματήσω»
Το μυαλό της Shelley συντονίστηκε κατά κάποιο τρόπο στο μέλλον.
Πριν από δέκα χρόνια είχε ένα άλλο «προμήνυμα» που αφορούσε ένα υγιέστατο τρίχρονο κοριτσάκι, ήταν το παιδί φίλων της και το είχε δει μόνο μερικές φορές. Ένα βράδυ, είχε ένα «πολύ ζωντανό» όνειρο για τη μικρούλα.
Η Shelley διηγείται το όνειρό της «περπατούσα κατά μήκος μιας διαδρομής και μπροστά μου ήταν αυτό το κοριτσάκι με τα θεία του . Δεν είμαι σίγουρη για το πόσο ακριβής ήταν η εικόνα της θείας αφού ποτέ δεν τη γνώρισα, ούτε είδα φωτογραφίες της, απλά ήξερα ότι είχε πεθάνει πριν από 20 χρόνια»
«Η θεία είπε ότι ήταν εκεί για να πάρει το μικρό κορίτσι στον ουρανό. Το παιδί ήταν ντυμένο στα ροζ και κρατούσε ένα ροζ κουβαδάκι και φτυάρι και, υπήρχε μια λάμψη στη μια πλευρά του προσώπου του, ήταν πολύ χαρούμενο και χόρευε γύρω-γύρω» «Ξύπνησα την επόμενη μέρα και ένιωθα πολύ αναστατωμένη. Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στον πατέρα του μικρού κοριτσιού, αλλά ύστερα σκέφτηκα καλύτερα και προσπάθησα να εξορθολογήσω την κατάστασή μου, απλά ήταν μόνο ένα όνειρο. Ωστόσο όλη την ημέρα είχα αυτό το αίσθημα άγχους»
Εκείνο το βράδυ, η Shelley πήγε για δείπνο με τους συγγενείς της. Κάποια στιγμή, έριξε μια ματιά στο ρολόι της. Ήταν 22:10. Ξαφνικά το άγχος και το δυσάρεστο συναίσθημα έφυγαν, είχε αρχίσει να χαλαρώνει.
Την επόμενη ημέρα, έμαθε ότι το κοριτσάκι είχε πεθάνει την προηγούμενη νύχτα - αμέσως μετά τις 10μμ. Η αιτία του θανάτου του παραμένει μυστήριο.
Θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τα προαισθήματα της Shelley και να σκεφτούμε πως είναι
μακάβριες συμπτώσεις. Αλλά, μάλλον πρόκειται για ένα υπαρκτό πραγματικό φαινόμενο που παρουσιάζεται περισσότερο από όσο φανταζόμαστε.
******************************************************************************************** Ας εξετάσουμε την περίπτωση της Janice Wright, μια βρετανίδας που επισκέφθηκε τους φίλους της, στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Όπως μου είπε, ξύπνησε ξαφνικά στη μέση της νύχτας από ένα όνειρο.
*** Καμία επιστημονική θεωρία δεν έχει ακόμη εξηγήσει επαρκώς γιατί μερικοί άνθρωποι έχουν επιθανάτιες εμπειρίες που περιλαμβάνουν οράματα των σηράγγων και λαμπερά φώτα ***
Όπως διηγείται η Janice Wright, στην κρεβατοκάμαρά της, ήταν η νταντά της παιδικής της ηλικίας, την οποία είχε να δει εδώ και χρόνια, αν και εξακολουθούσε να επικοινωνεί μαζί της.
«Στην πραγματική ζωή, ήταν πάνω από 80», δήλωσε η Wright «Αλλά στο όραμα, ήταν αγέραστη και την περιέβαλε ένα πάρα πολύ έντονο φως. Μου χαμογέλασε, έβγαλε το χέρι της έξω, και τηλεπαθητικά μου είπε πως όλα ήταν καλά.
«Αργότερα εκείνη την ημέρα, ένας ξάδελφος μου τηλεφώνησε από την Αγγλία για να μου πει ότι συνέβη αυτό που ονειρεύτηκα»
*******************************************************************************
PENNY SARTORI
Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε τέτοια προαισθήματα, που επαληθεύονται? Δυστυχώς, η επιστήμη δεν έχει ακόμη αρχίσει να δίνει απαντήσεις.
Παρομοίως, καμία επιστημονική θεωρία δεν έχει ακόμη προσεγγίσει την ερμηνεία, γιατί μερικοί άνθρωποι έχουν επιθανάτιες εμπειρίες - που μπορεί να περιλαμβάνουν τα οράματα με τούνελ και λαμπερό φως στο βάθος και τις συναντήσεις με νεκρούς συγγενείς. Αυτό ήταν ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισα όταν, ξεκίνησα το διδακτορικό μου (PhD) σχετικά με το φαινόμενο.
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, εργαζόμουν επίσης εργάζεται ως νοσοκόμα στο θάλαμο εντατικής θεραπείας του βρετανικού νοσοκομείου. Ως εκ τούτου, ήμουν σε θέση να μάθω από πρώτο χέρι για μερικά από τα φαινομενικά ανεξήγητα γεγονότα που μπορούν να συμβούν λίγο πριν το θάνατο.
Κατά τη γνώμη μου, όμως, είναι πολύ απλοϊκό, να χαρακτηριστούν αυτά τα φαινόμενα ως παραφυσικά ή μεταφυσικά.
αντί για αυτή την εξήγηση εγώ είμαι πιο ανοικτή στην ερμηνεία ότι ο εγκέφαλος διαχωρίζεται από τη συνείδηση. Με άλλα λόγια ο εγκέφαλος μπορεί να διοχετεύει (μεταφέρει) αυτό που κάποιοι αποκαλούν Ψυχή, αλλά δεν ευθύνεται για τη Δημιουργία της.
(the brain may be channelling what some people call the soul, rather than responsible for creating it)
Ως θεωρία, αξίζει επιστημονική έρευνα. Αν αποδειχθεί, αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί, για παράδειγμα, είναι δυνατόν κάποιος να αποχωριστεί το φυσικό του σώμα στην αλλαγμένη κατάσταση διευρυμένης ή οραματικής συνείδησης.
θα μπορούσε επίσης να συμβάλλει στη μελέτη ενός εξαιρετικού φαινομένου γνωστού ως ‘shared death experience’.
As a theory, it deserves scientific investigation. If proved, it would explain, for instance, why enhanced consciousness can be experienced separately from the body.
Raymond A. Moody, Jr. (born June 30, 1944) is a psychologist and medical doctor.
In 2010, Moody published Glimpses of Eternity which describes the ‘shared death experience", in which people gathered at the bedside of a dying loved one sometimes describe being lifted out of their bodies and accompanying their loved one part-way into another realm. Moody describes seven key elements of the shared death experience which are very similar to those of the near-death experience
Το παράξενο φαινόμενο που είναι γνωστό ως, κοινή εμπειρία κοντά στο θάνατο «shared death experience»
είναι βέβαια σπάνιο, αλλά μου έχουν αναφερθεί δύο ξεχωριστές περιπτώσεις από συγγενείς που ήταν πλάι σε ένα αγαπημένο τους ετοιμοθάνατο πρόσωπο.
**********************************************
Η πρώτη περίπτωση συνέβη το 2004 στο βόρειο τμήμα της Αγγλίας, με μια 70χρονη γυναίκα που ήταν σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο, με την οικογένειά της γύρω από το κρεβάτι της.
Ο σύζυγός της Peter και ο γιος της Harry, κρατούσαν τα χέρια της, ενώ η κόρη της, Gail, έβαλε το χέρι της στο μέτωπό της μάνας της.
PENNY SARTORI « έπειτα πήρα συνέντευξη από τον Peter και την Gail ξεχωριστά για το τι έβλεπαν»
«ο ψηλός άντρας περίμενε εκεί σαν να ήθελε να την υποδεχτεί –με ένα θερμό καλωσόρισμα- Υπήρχε μια αίσθηση ειρήνης και αγάπης.
Η κόρη του, Gail, φαίνεται ότι είχε μια πληρέστερη εμπειρία από το ίδιο όραμα. «Ξαφνικά, μπορούσα να δω τη μαμά να απομακρύνεται περπατώντας σε ένα μονοπάτι. Γύρω από το κεφάλι της ήταν κάτι σαν ήλιος, και στη δεξιά πλευρά της, μπορούσα να δω το περίγραμμα κάποιων ανθρώπων.
«στη συνέχεια, είδα αυτό το ψηλό άτομο - δεν ξέρω ποιος ήταν. Όταν έφτασε σ 'αυτόν, την αγκάλιασε, ήταν ένα θερμό καλωσόρισμα γεμάτο αγάπη. «η αναπνοή της μαμάς έγινε ακανόνιστη –με διακοπές- έπειτα η αναπνοή της σταμάτησε και η σκηνή εξαφανίστηκε ».
Φυσικά η οικογένεια ένιωσε συντριβή με την απώλεια του αγαπημένου της προσώπου. Αλλά σε αντίθεση με τον Harry, που δε είχε δει τίποτα απολύτως, ο πατέρας του Peter και η αδελφή του Gail παρέμειναν γαλήνιοι, γιατί βίωσαν το όραμα.
********************************************************************
Στην δεύτερη περίπτωση, μια 40χρονη γυναίκα που ονομάζεται Laura κρατούσε το χέρι της μητέρας της, όταν εκείνη άρχισε να πέφτει σε κώμα. Όπως λέει η Laura, ξαφνικά, η μητέρα της σηκώθηκε από το κρεβάτι και άρχισε να απομακρύνεται περπατώντας. Ωστόσο μετά από έναν μόλις βηματισμό γύρισε πίσω. Στη συνέχεια, είπε: « Πήγαινε πίσω τώρα - δεν είναι η σειρά σου»
έπειτα η Laura είδε πως η μητέρα της ήταν στο κρεβάτι, σε βαθύ κώμα. Πέθανε τρεις μέρες αργότερα, χωρίς να ανακτήσει τις αισθήσεις της,
PENNY SARTORI
από τότε, μου έχουν διηγηθεί πολλές παρόμοιες εμπειρίες. Αυτό που τις καθιστά ιδιαίτερα συναρπαστικές είναι ότι, δεν μπορούν εύκολα να απορριφθούν από τους κυνικούς, ως προϊόντα δυσλειτουργίας του εγκεφάλου.
Γιατί; Διότι, σε αντίθεση με τις συμβατικές (συνηθισμένες) επιθανάτιες εμπειρίες, συμβαίνουν σε ανθρώπους που δεν είναι κοντά στο θάνατο τους.
*******************************************************************************
Αλλά τι γίνεται με τις μητέρες της Laura και της Gail ? οι γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους στην πραγματικότητα βίωσαν επίσης το όραμα? Στοιχεία από άλλες περιπτώσεις δείχνουν ότι συνέβη.
Η πρώτη μου επαφή με επιθανάτια οράματα στο νοσοκομείο ήταν όταν σπούδαζα νοσηλευτική και πήγα στο νοσοκομείο για μια πρωινή βάρδια.
Ο 78χρονος Billy Jones, στο κρεβάτι έξι, μιλάει με τη νεκρή μητέρα του από τις τρεις το πρωί», είπε η νοσοκόμα της νυχτερινής βάρδιας. «Θα πεθάνει μέχρι το τέλος της ημέρας."
Μετά την αλλαγή της βάρδιας, συνέχισα να παρατηρώ τον Billy, έμοιαζε σαν να κοιμάται, αλλά όλο το πρωί, έκανε χειρονομίες σε κάποιο αόρατο πρόσωπο και φαινόταν να μιλάει στη μητέρα του.
την τελευταία φορά που τον είδα, κοιμόταν με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Πέθανε λίγες ώρες αργότερα.
Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με το επιθανάτιο όραμα στο νοσοκομείο - και σύντομα και εγώ η ίδια μπορούσα μερικές φορές να προβλέψω ότι, κάποιος ασθενής ήταν έτοιμος να πεθάνει. Όπως ο Billy, θα άρχιζε να φωνάζει και να χειρονομεί σε κάποια αόρατη παρουσία.
Μερικές φορές, ένας ασθενής είναι σε θέση να περιγράψει το όραμά του πριν πεθάνει.
Μια νοσοκόμα σε ξενώνα στην Ουαλία μου είπε για τον 65χρονο, Ernest, που έβλεπε ανθρώπους, που ήξερε πως είναι νεκροί, να κάθονται δίπλα στο κρεβάτι του.
Η ιατρική ομάδα απέδωσε αυτό το γεγονός σε ψευδαισθήσεις και μείωσε τη φαρμακευτική αγωγή του - αλλά δεν σημειώθηκε καμία διαφορά. Οι ανθρώπινες φιγούρες των νεκρών συνέχισαν να εμφανίζονται.
Στο τέλος, το προσωπικό του ξενώνα, φαινόταν να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα φαντάσματα των νεκρών από ότι, ο ίδιος ο Ernest, που δεν ένιωθε κανένα φόβο, αν και ήξερε πολύ καλά ότι οι επισκέπτες του σήμαιναν τον επερχόμενο θάνατό του.
Φαντάζομαι ότι αυτό πρέπει να ένιωσε και ο δικός μου παππούς. Στις μέρες που έφτασαν μέχρι το θάνατό του -πριν από 18 χρόνια- συχνά, έδειχνε την πόρτα και ψιθύριζε «Κοίτα ποιος είναι εδώ - είναι στην πόρτα». Είπε στη γιαγιά μου ότι ο νεκρός πατέρας του, τον επισκεπτόταν. Αλλά κάθε φορά που προσπάθησε να της μιλήσει γι 'αυτό, εκείνη έφευγε από το δωμάτιο. Ήξερε ότι το όραμα προανήγγειλε τον επικείμενο θάνατό του και δεν ήθελε να δει την αναστάτωση της.
Οι παλαιότερες γενιές, που έβλεπαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να πεθαίνουν στο σπίτι, είχαν πολύ μεγαλύτερη εμπειρία και συχνά ήξεραν τα πάντα για τα επιθανάτια οράματα και τι σήμαιναν αυτά. Πράγματι, τα επιθανάτια οράματα, έχουν τεκμηριωθεί από τη βικτωριανή εποχή.
Πιο πρόσφατα, στη δεκαετία του 1970, τα επιθανάτια οράματα αποτέλεσαν το αντικείμενο μιας μεγάλης έρευνας που διεξήχθη τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ινδία. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ασθενείς συνήθως πέθαιναν μέσα σε δύο έως πέντε ημέρες από την έναρξη ενός οράματος.
Άλλες έρευνες δείχνουν ότι αυτά τα οράματα οδηγούν σε μια ειρηνική αποδοχή του θανάτου – λειτουργούν αντισταθμιστικά- ενώ οι παραισθήσεις από τις φαρμακευτικές αγωγές έχουν την τάση να προκαλούν άγχος και σύγχυση.
Αλλά οι συνομιλίες του ετοιμοθάνατου με αόρατους ανθρώπους, δεν είναι το μόνο σημάδι που έχει γίνει ευρέως αντιληπτό από όσους παρευρίσκονται κοντά στο κρεβάτι ενός ετοιμοθάνατου προσώπου.
Στις πολυάριθμες αναφορές από εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, έχουν καταγραφεί και άλλα παράξενα φαινόμενα, όπως τα εξής: μια αλλαγή στη θερμοκρασία του δωματίου, ένα φως που περιβάλλει το σώμα του ατόμου τη στιγμή του θανάτου, την κακή λειτουργία του ηλεκτρολογικού εξοπλισμού και ρολόγια που σταματούν. Επίσης αναφέρονται περιστατικά με γυαλιά που σπάζουν χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση κατά τη στιγμή του θανάτου.
PENNY SARTORI
Μετά από τα 17 χρόνια εργασίας μου –ως μέλος της ομάδας νοσηλευτικού προσωπικού- στην μονάδα εντατικής θεραπείας, συνειδητοποιώ ότι, μερικοί ασθενείς έχουν πραγματικά τον έλεγχο πάνω στην επιλογή του χρόνου του θανάτου τους.
Η πρώτη φορά που παρατήρησα αυτό το φαινόμενο, ήταν μια Κυριακή πρωί, όταν φρόντιζα μια ηλικιωμένη γυναίκα που ονομαζόταν Jean Hunt. Έπασχε από καρδιακή ανεπάρκεια και ο σύζυγός της την επισκέπτονταν με ευλάβεια κάθε μέρα για μια εβδομάδα.
Δεν ήταν συνηθισμένος να αποχωρίζεται τη γυναίκα του Jean, που ήταν χρονίως πάσχουσα επί δέκα χρόνια και ήταν πολύ ανήσυχος. Όμως, εκείνο το πρωινό η κατάστασή της ήταν σταθερή και έτσι πείστηκε να συνοδεύσει τη μητέρα του σε μια ημερήσια εκδρομή.
Μια ώρα μετά την αποχώρησή του από το θάλαμο, η Jean εμφάνισε πτώση της αρτηριακής της πίεσης. Μετά από λίγη ώρα πέθανε και όλοι είχαμε τύψεις γιατί ενθαρρύναμε το σύζυγό της για να πάει στην εκδρομή.
Η δική μου ερμηνεία για αυτό που συνέβη ήταν ότι η Jean μπορούσε να επιλέξει το χρόνο του θανάτου της
και από τότε, έχω δει πολλούς ασθενείς να πεθαίνουν, όταν οι οικογένειές τους πήγαιναν για «ένα σύντομο διάλειμμα».
Θυμάμαι ιδιαίτερα τον 80χρονο Sam. Η οικογένειά του ήταν συνέχεια δίπλα του για μια εβδομάδα, μια μέρα πήγαν για διάλειμμα στην καντίνα. Ήταν 14:00 τη νύχτα και αγρυπνούσαν δίπλα στο κρεβάτι του από τις 8.00 το απόγευμα. Μέσα σε λίγα λεπτά από την αναχώρησή τους, ο Sam πέθανε. Έτρεξα να φέρω την οικογένειά του από την καντίνα, αλλά πέθανε πριν προλάβουμε να φθάσουμε στο κρεβάτι του.
Γιατί κάποιος ηθελημένα επιλέγει να πεθάνει μόνος?
Μπορεί το συναίσθημα (ενέργεια ή δύναμη) της αγάπης να είναι το μόνο πράγμα που κρατάει ζωντανό έναν σοβαρά άρρωστο άνθρωπο και η απουσία των αγαπημένων του προσώπων από το πλευρό του, καθιστά ευκολότερη την «αποχώρησή» του.
Σίγουρα, δεν είμαι το μόνο πρόσωπο που έχει παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο.
Ο σύμβουλος σε μονάδα φροντίδας Dr John Lerma (Hospice and palliative-care consultant) ανέφερε ότι το 70 με 80 τοις εκατό των ασθενών του, περίμεναν τους αγαπημένους τους να φύγουν από το δωμάτιο, πριν πεθάνουν.
από την άλλη πλευρά, μερικοί ασθενείς περιμένουν να συμβεί ένα συγκεκριμένο γεγονός πριν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να πεθάνει Αυτό θα μπορούσε να είναι ένας γάμος ή γενέθλια, ή η άφιξη ενός εν διαστάσει μέλους της οικογένειας.
Σε μια αξέχαστη περίπτωση, ένας ασθενής που περιμέναμε να πεθάνει σύντομα, έζησε για μέρες περισσότερο από το αναμενόμενο. Τελικά, πέθανε την ημέρα που ένα κρίσιμο ασφαλιστήριο συμβόλαιο άρχισαν να ισχύει, και έτσι εξασφάλιζε την οικονομική ασφάλεια της συζύγου του
Ακόμα και άνθρωποι που φαίνονται να είναι ανίκανοι να κατανοήσουν τι τους συμβαίνει είναι δυνατόν να ανακτήσουν κάποιο έλεγχο στο τέλος της ζωής τους –στο deathbed-
Πρόσφατα, ερευνητές στη Βρετανία και τη Γερμανία διερεύνησαν αναφορές για άτομα με νόσο προχωρημένου σταδίου της νόσου Alzheimer που ανέκτησαν την επαφή με το περιβάλλον τους λίγο πριν πεθάνουν.
PENNY SARTORI
Μια άμεση μαρτυρία αυτού του φαινομένου έχω απευθείας από έναν καλό φίλο.
Ο Lyon White, που ζει στο Sussex λέει πως «η μητέρα μου, Peggy βρισκόταν στα τελευταία στάδια της νόσου του Alzheimer, δεν ήταν πλέον σε θέση να μιλήσει με συνοχή για τίποτα. Η συνομιλία της αποτελούνταν από ό, τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο, ως αλαμπουρνέζικα»
όταν η κατάσταση της Peggy επιδεινώθηκε, χρειάστηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο.
Μια μέρα, καθώς ο Lyon μπήκε στο δωμάτιο της, την άκουσε να συζητάει με τον πατέρα της –έναν αγαπητό αστυνομικό στο Kent που δολοφονήθηκε εν ώρα καθήκοντος- Ανάμεσα στα πράγματα που του έλεγε ήταν ότι, ήξερε πως ο σύζυγός της – που είχε επίσης πεθάνει – την αγάπησε πολύ. Ο Lyon έμεινε κατάπληκτος. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που η μητέρα του έχασε τη δυνατότητα να σχηματίσει έστω και μία λέξη, πόσο μάλλον μια πρόταση.
Αλλά από τη στιγμή που διακόπηκε το όραμά της, για άλλη μια φορά, έχασε τη δυνατότητα του λόγου.
Γιατί τέτοιες αξιόλογες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στο τέλος της ζωής;
Φυσικά, μερικοί από τους ανθρώπους που έχουν δει αυτές τις εκδηλώσεις, επικαλούνται τη θρησκεία και τη μετά θάνατο ζωή. Αλλά, επίσης πολλοί,παραμένουν αγνωστικιστές.
Όποιες και αν είναι οι πεποιθήσεις μας, θα πρέπει να έχουμε ανοικτό μυαλό. Και όταν έρχεται ο θάνατος - όπως συμβαίνει - μπορεί να μην είναι τόσο φοβερός όσο τον φανταζόμαστε.
Απόσπασμα από το βιβλίο The Wisdom Of Near-Death Experiences by Dr Penny Sartori, to be published by Watkins (Publishing on February 6 2014)
27-1-2014 Can you foresee the death of a loved one... and choose the exact moment you die? These accounts from an intensive care nurse will astonish you
Why do so many people who have had a near death experience describe hauntingly similar visions? Intensive care nurse PENNY SARTORI has spent years investigating them.
πηγή
http://www.dailymail.co.uk/news/article-2546462/Can-foresee-death-loved-one-choose-exact-moment-die-These-accounts-intensive-care-nurse-astonish-you.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα πηγαίνουν στα αζήτητα.