Προηγείται η πτώσις της Βαβυλώνος της μεγάλης

«… Του αντιχρίστου προηγείται η πτώσις της «πόρνης της μεγάλης» (Αποκ.ιζ’1), ή της Βαβυλώνος της μεγάλης (Αποκ.ιζ’ 5), περί της οποίας ομιλεί η Αποκάλυψις (Αποκ.ιζ’ και ιη’). Είναι δε η Βαβυλών αύτη, γενικώς, η επί γης κοσμική εξουσία και πολιτεία, της οποίας η άσκησις δεν βασίζεται εις τον Θεόν και το θέλημα Αυτού, αλλά εις τον διάβολον και την αντίθεον αυτού θέλησιν. Η πολιτεία αύτη καταχράται (Α’ Κορ. ζ’ 31) τας εν τω κόσμω εξουσίας, αίτινες «υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν» (Ρωμ. Ιγ’ 1), και εις τας οποίας «πάσα ψυχή» οφείλει να υποτάσσεται (Ρωμ. Ιγ’ 1) εν Κυρίω (Πραξ.δ’ 19, ε’ 29). Η άνομος πολιτεία κάθηται «επί το θηρίον το κόκκινον» (Ανδρέου Καισαρείας, PG. 106,376), το «γέμον ονόματα βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα» (Ανδρέου Καισαρείας, PG. 106,376), δηλαδή τον διάβολον, τον φονικόν και αιμοχαρή (Ανδρέου Καισαρείας, PG. 106,376).

Ειδικώτερον, Βαβυλών ονομάζεται πάσα πρωτεύουσα πόλις (Ανδρέου Καισαρείας, PG. 106,377) και πολιτεία μιμουμένη την ασέβειαν της παλαιάς μεγάλης πόλεως της Ανατολής, της Βαβυλώνος της Μεσοποταμίας. Έγκειται δε η ασέβεια αύτη εις την αποστασίαν από του Θεού, εις την εργασίαν παντός κακού, εις την ανάπτυξιν ζωής απιστίας και ποικίλης αμαρτίας και ανομίας, και εις τον διωγμόν των ανθρώπων του Θεού. Εις τας πόλεις και πολιτείας ταύτας ευρίσκονται «αίματα προφητών και αγίων… και πάντων των εσφαγμένων επί της γης» (Αποκ. Ιη’ 24 και Ανδρέου Καισαρείας, PG. 106,377). Δια τούτο αύται παρομοιάζονται προς θηρία, ήτοι τα θηρία της προφητείας του Δανιήλ (Δαν. Ζ’ 2-25), εκ των οποίων το πρώτον, ως κεφαλή (Δαν.β’ 31-32, 37-38) της ανόμου επί γης εξουσίας, είναι η Βαβυλών της Μεσοποταμίας, το δε τελευταίον η αντίχριστος Ρώμη.

Η παλαιά εκείνη Βαβυλών της Ανατολής έπεσε μετά του ασεβούς αυτής βασιλέως Βαλτάσαρ (Δαν.ε’ 30-31), ότε εφάνη από του Θεού η γραφή, «μανή, θεκέλ, φάρες» (Δαν.ε’ 25), την οποίαν ηρμήνευσεν ο προφήτης Δανιήλ, ως εξής: «μανή, εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου και επλήρωσεν αυτήν· θέκελ, εστάθη εν ζυγώ και ευρέθη υστερούσα· φάρες, διήρηται η βασιλεία σου και εδόθη Μήδοις και Πέρσαις» (Δαν.ε’ 26-28). Έπεσεν επίσης και η νέα Βαβυλών, ήγουν η Ρώμη (Α΄ Πέτρ.ε’ 13 και Ανδ. Καισαρείας, PG. 106,377), η εκπροσωπούσα το τέταρτον θηρίον της προφητείας του Δανιήλ, το έχον κέρατα δέκα (Δαν.ζ’ 7, 19-20, 23-24). Από της πτώσεως της ενιαίας κοσμικής εξουσίας της Ρώμης επικρατεί δημοκρατική αναρχία, καθ’ ήν οι επί μέρους άρχοντες και λαοί της γης είναι ασύμφωνοι και αλληλομάχονται. Ούτοι δεν πρόκειται πλέον να ομονοήσουν και ενωθούν πολιτικώς, ει μη μόνον επί Αντιχρίστου, οπότε θα ασπασθούν την κακήν ενότητα του Ανόμου και θα υποταγούν εις αυτόν. Μέχρι της εξουσίας εκείνου, πάσα απόπειραν προς επιβολήν εις την ανθρωπότητα ενιαίας κοσμικής εξουσίας θα αποτύχη. Τελευταία τοιαύτη προσπάθεια θα είναι η του άρχοντος των Ρως, περί του οποίου ομιλεί ο προφήτης Ιεζεκιήλ (Ιεζ.λη’ και λθ’).

Εν τη προφητεία ταύτη, λέγει ο προφήτης του Θεού και τα εξής: «Και εγένετο λόγος Κυρίου προς με λέγων· υιέ ανθρώπου, στήρισον το πρόσωπόν σου επί Γωγ και την γην του Μαγώγ, άρχοντα Ρως, Μοσόχ και Θοβέλ, και προφήτευσον επ’ αυτόν και είπον αυτώ… ιδού εγώ επί σε Γωγ άρχοντα Ρως, Μοσόχ και Θοβέλ» (Ιεζ.λη’ 1-3.PG.92,117). Εν συνεχεία γίνεται λόγος περί της δυνάμεως και των συμμάχων του άρχοντος Ρως: «και συνάξω σε και πάσαν την δύναμίν σου, ίππους και ιππείς ενδεδυμένους θώρακας πάντας, συναγωγή πολλή, πέλται και περικεφαλαίαι και μαχαίραι, Πέρσαι και Αιθίοπες και Λίβυες, πάντες περικεφαλαίαις και πέλταις, Γομέρ και πάντες οι περί αυτόν, οίκος του θερμαγά απ’ εσχάτου βορρά και πάντες οι περί αυτόν, έθνη πολλά μετά σου» (Ιεζ.λη’ 4-6). Ακολούθως προλέγεται η επ’ εσχάτων επίθεσις τούτου εναντίον της γης Ισραήλ: «ετοιμάσθητι, ετοίμασον σεαυτόν συ, και πάσα η συναγωγή σου η συνειγμένη μετά σου και έση μοι εις προφυλακήν. Αφ’ ημερών πλειόνων ετοιμασθήσεται και επ’ εσχάτου ετών ελεύσεται και ήξει εις την γην την απεστραμμένην από μαχαίρας, συνηγμένων από εθνών πολλών, επί γην Ισραήλ, η εγενήθη έρημος δι’ όλου· και ούτος εξ εθνών εξελήλυθε και κατοικήσουσιν επ’ ειρήνης άπαντες. Και αναβήση ως υετός και ήξεις ως νεφέλη κατακαλύψαι γην και έση συ και πάντες οι περί σε και έθνη πολλά μετά σου» (Ιεζ.λη’ 7-9).

Εφεξής γίνεται λόγος περί της πονηρίας του άρχοντος Ρως: «Τάδε λέγει Κύριος Κύριος· και έσται εν τη ημέρα εκείνη αναβήσεται ρήματα επί την καρδίαν σου και λογιή λογισμούς πονηρούς και ερείς· αναβήσομαι επί γην απερριμμένην, ήξω και ησυχάζοντας εν ησυχία και οικούντας επ’ ειρήνης, πάντας κατοικούντας γην, η ουχ υπάρχει τείχος, ουδέ μοχλοί, και θύραι ουκ εισιν αυτοίς, προνομεύσαι προνομήν και σκύλα σκυλεύσαι αυτών, του επιστρέψαι χείράς μουεις την ηρημωμένην, η κατωκίσθη, και επ’ έθνος συνηγμένον από εθνών πολλών, πεποιηκότας κτήσεις, κατοικούντας επί τον ομφαλόν της γης» (Ιεζ.λη’ 10-12). Ταύτα είναι σχετικά προς τα γραφόμενα εις την Αποκάλυψιν, ότι ο σατανάς «εξελεύσεται πλανήσαι τα έθνη, τα εν ταις τέσσαρσι γωνίαις της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, συναγαγείν αυτούς εις τον πόλεμον, ως ο αριθμός αυτών ως και η άμμος της θαλάσσης. Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και εκύκλευσαν την παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην» (Αποκ.κ’ 8-9). Έθνη, τα αναφερόμενα εις τας προφητείας ταύτας, είναι κυρίως τα «από βορρά» (Μ. Φωτίου, Β.Λ.σ. 30) «υπερβόρεια (Αρέθα, PG. 106, 756) και ευέξαπτα (Αρέθα, PG. 106, 753)» έθνη, τα οποία εξαπλωθέντα επί γης πολεμούν την Εκκλησίαν του Θεού. Ταύτα, «προς το τέλει του αιώνος τούτου» (Ανδ. Καισαρείας, PG. 106,417), οδηγούμενα υπό του πολεμάρχου «Γωγ και Μαγώγ» (Αρέθα, PG. 106, 753), άρχοντος Ρως (Ιεζ.λη’ 1), θα επιτεθούν αποφασιστικώς κατά της παρεμβολής των αγίων και της πόλεως της ηγαπημένης. Και προφητεύει την επίθεσιν «Ιεζεκιήλ μεν κατά της Ιερουσαλήμ, η… δε Αποκάλυψις προς της οικουμένης όλης ερήμωσιν» (Αρέθα, PG. 106, 753, 756).

Ματαία όμως θα είναι η επίθεσις αύτη των εθνών. Η μεν Αποκάλυψις λέγει, ότι «κατέβη πυρ εκ του ουρανού από του Θεού και κατέφαγεν αυτούς» (Αποκ.κ’9), ο δε Ιεζεκιήλ προφητεύει την συντριβήν των, δια των ακολούθων: «Και συ υιέ ανθρώπου, προφήτευσον επί Γωγ και είπον· τάδε λέγει Κύριος· ιδού εγώ επί σε Γωγ άρχοντα Ρως, Μοσόχ και Θοβέλ, και συνάξω σε και καθοδηγήσω σε και αναβιβώ σε επ’ εσχάτου του βορρά και ανάξω σε επί τα όρη του Ισραήλ. Και απολώ το τόξον σου από της χειρός σου της αριστεράς και τα τοξεύματά σου από της χειρός σου της δεξιάς, και καταβαλώ σε επί τα όρη Ισραήλ, και πεσή συ και οι πάντες οι περί σε, και τα έθνη τα μετά σου δοθήσονται εις πλήθη ορνέων, παντί πετεινώ και πάσι τοις θηρίοις του πεδίου δέδωκά σε καταβροθήναι. Επί προσώπου του πεδίου πεσή, ότι εγώ ελάλησα, λέγει Κύριος. Και αποστελώ πυρ επί Γωγ, και κατοικηθήσονται αι νήσοι επ’ ειρήνης· και γνώσονται, ότι εγώ ειμι Κύριος» (Ιεζ.λθ’ 1-6). Η συντριβή του άρχοντος των Ρως θα είναι οριστική. «Και έσται εν τη ημέρα εκείνη δώσω τω Γωγ τόπον ονομαστόν, μνημείον εν Ισραήλ, το πολυάνδριον (νεκροταφείον) των επελθόντων προς τη θαλάσση, και περιοικοδομήσουσι το περιστόμιον της φάραγγος. Και κατορύξουσιν εκεί τον Γωγ και παν το πλήθος αυτού και κληθήσεται Το για πολυάνδριον του Γωγ» (Ιεζ.λθ’ 11-12).

Κατά ταύτα, ο άρχων των Ρως «επ’ εσχάτου καιρού» θα επιτεθεί «απ’ εσχάτου βορρά» (Ιεζ.λθ’ 6) εν τη Παλαιστίνη «συν δυνάμει βαρεία» (Αρέθα, PG. 106, 753) ένθα και θα απολεσθή δια πυρός. Το, μετά ταύτα, «κατοικηθήσονται αι νήσοι (ήγουν αι κατά τόπους Εκκλησίαι (Ανδ. Καισαρείας, PG. 106,276)) επ’ ειρήνης (Ιεζ.λθ’ 6), δηλοί σαφώς, ότι η καταστροφή του άρχοντος Ρως θα γίνη προ της συντριβής των τριών βασιλέων υπό του αντιχρίστου, αλλά και προ του αντιχρίστου, άγνωστον δε προ πόσου χρόνου, μάλλον μικρόν προ της ελεύσεως του ανόμου. Πάντως, «επ’ εσχάτου ετών» (Ιεζ.λη’ 8).

Τα σύγχρονα δεδομένα δημιουργούν έντονον την υποψίαν, μήπως υπό το όνομα Ρως νοείται η σημερινή κομμουνιστική Ρωσία. (*το βιβλίο γράφτηκε όταν ακόμα ήταν κομμουνιστική η Ρωσία*). Το αληθές όμως θα γνωσθή μόνον, δι’ αυτών των γεγονότων.

Μεταξύ της καταστροφής ταύτης και της αναδείξεως του αντιχρίστου, θα μεσολαβήση επ’ ολίγον χρόνον ειρήνη δια τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, καθ’ ην θα παρατηρηθή Αναλαμπή της Ορθοδοξίας, ίσως με κέντρον την Κωνσταντινούπολιν. Τότε, πιθανώς θα γίνη η Η’ και τελευταία Οικουμενική Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.  …»

ΠΗΓΗ: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, Α. Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ, ΑΘΗΝΑΙ 1990, Γ ΕΚΔΟΣΙΣ, σ. 90-93

 fwnitwnpaterwn