της Ρούλας Κοτσέτα

Κάποτε βλέπαμε να κοιμούνται στα παγκάκια ναρκομανείς, αλκοολικοί, αλλοδαποί…
Σήμερα οι άστεγοι έχουν άλλη ταυτότητα. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, γνώριμοι, ή παλιοί συνάδελφοι.

Τα έχασαν όλα σε μια μέρα. Στεναχωριόμαστε, το συζητάμε, προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Εχουμε όμως συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα του θέματος; Eίναι στιγμές που βλέπουμε τις εικόνες και νομίζουμε πως είναι σκηνικό για γύρισμα κάποιας ταινίας.

Άλλες πάλι, δακρύζουμε μπροστά στο θέαμα και αναρωτιόμαστε πως οι εικόνες που έχουμε δει σε Νέα Υόρκη, Παρίσι, Λονδίνο, έφτασαν κι εδώ… Δεν μπορούμε ακόμα να το πιστέψουμε…


Κι όμως είναι πραγματικότητα. Μια σκληρή εικόνα που συναντάς σιγά-σιγά σε όλη την Ελλάδα.

Μπορεί να μην είμαστε ένας από αυτούς και μακάρι το αύριο να μην φέρει κανένα δικό μας στη θέση του… Αλλά ποιος το ξέρει…!

Αντικρίζοντας το θέαμα μας βγαίνει η ευαισθησία, θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι! Πολλοί τρέχουμε να βοηθήσουμε όπως μπορούμε…

‘Αραγε θα συνεχίσουμε έτσι; H μετά από καιρό, αυτή η ξανά και ξανά ίδια εικόνα της εξαθλίωσης θα μας γίνει οικεία;

Σε τέτοιο βαθμό που όταν θα την συναντάμε να μην κάνουμε τίποτα.

Αυτό δεν κάνουμε σήμερα με τους μετανάστες στα φανάρια; Αυτή την εικόνα την έχουμε συνηθίσει, δεν μας αγγίζει… Και είναι πολλές οι φορές που ούτε καν τους κοιτάμε… Γίνονται αόρατοι.

Λέτε να συμβεί το ίδιο και με τους άστεγους;

Γιατί είναι αλήθεια πως εθιζόμαστε.. Όπως έχει συμβεί και τους πολίτες άλλων πόλεων που έχουν χρόνια αστέγους.

Στη Νέα Υόρκη εδώ και χρόνια περνούν από δίπλα τους οι λιμουζίνες και κανείς δεν δίνει σημασία.

Λέτε κι εμείς να γίνουμε έτσι;

prionokordela