ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Επιγραφή εις τον τάφον του Μ. Κων/ντίνου

Το κείμενον
(…)
«Τη πρώτη της Ινδίκτου, η Βασιλεία του Ισμαήλ ο καλούμενος Μωάμεθ, μέλλει δια να τροπώσει γένος των Παλαιολόγων, την Επτάλοφον κρατήσει, έσωθεν βασιλεύσει, έθνη πάμπολλα κατάρξει, και τας νήσους ερημώσει μέχρι του Ευξείνου Πόντου. Ιστρογείτονας πορθήσει τη ογδόη της Ινδίκτου, Πελοπόνησσον κατάρξει, τη ενάτη της Ινδίκτου, εις τα βόρεια τα μέρη μέλλει δια να στρατεύσει· τη δεκάτη της Ινδίκτου τους Δαλμάτας τροπώσει, πάλιν επιστρέψει έτι χρόνον, τοις Δαλμάταις πόλεμον εγείρει μέγαν μερικόν τε συντριβήναι. Και τα πλήθη και τα φύλα συνοδή των Εσπερίων δια θαλάσσης και ξηράς τον πόλεμον συνάψουν, και τον Ισμαήλ τροπώσουν. Το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλλατον μικρόν ολίγον. Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων. Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον, μέχρι της πεμπταίας ώρας. Και φωνή βοήσει τρίτον, στήτε στήτε μετά φόβου σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά τα μέρη άνδρα εύρητε γενναίον θαυμαστόν και ρωμαλέον, τούτον έξετε Δεσπότην, φίλος γαρ εμού υπάρχει· και αυτόν παραλαβόντες, θέλημα εμόν πληρούτε».

[ Ίνδικτος – εκ του Indicto- κύκλος 15 ετών. Η αρχή της Ινδικτίωνος δεν είναι γνωστή. Την χρήσιν αυτών εγενίκευσεν ο μέγας Κων/νος. Πρώτον έτος Ινδικτιώνων είναι το 312. Το έτος Ινδικτιώνος άρχεται από την 1η Σεπτεμβρίου του προηγουμένου έτους. (Εγ. Λ. Ελευθ. Τόμος 6ος, σελ. 731). Επτάλοφος ονομάζεται η Κων/πολις όχι μόνον εις τας προφητείας, αλλά και εις άλλα κείμενα ιστορικά πολύ προ της Αλώσεως].

*Δυστυχώς δεν σώζεται το σκέπασμα του τάφου του Μ. Κων/ντίνου επί του οποίου εγράφη η περίφημος επιγραφή.
(…) Την προφητείαν ταύτην μετά της ερμηνείας του Σχολαρίου αναφέρει και ο Λέων Αλλάτιος (1586- 1669) εις την διατριβήν του «Περί Γεωργίων» σ. 404. Ο Αλλάτιος λέγει ότι η προφητεία αύτη ευρίσκεται εις την Βατικανήν βιβλιοθήκην (Scoriali regia VII Ji), εις την Βαυαρικήν Βιβλιοθήκην (χειρ. 193) και εις την Βιβλιοθήκην Αντωνίου Αυγουστίνου (χειρ. 140) (βλπ Ελλ. Πατρ. Τομ. 160 σ 769 εις τα λατινικά σχόλια. (…)


Διερεύνησις – Σχόλια

Α. Το προφητικόν κείμενον παρουσιάζει πλήρη ενότητα και γλωσσολογικήν ομοιομορφίαν. Εξ αυτού συμπεραίνομεν, ότι η προφητεία εξεδόθη ολόκληρος και δεν προέκυψεν εκ «συγκολλήσεως».
Με βάσιν το έτος 1637, χρονολογία προηγουμένης εκδόσεως αναφερομένη υπό του Λατίνου σχολιαστού της Πατρολογίας Migne*, διαιρείται εις τρία μέρη**.
1ον. Το μέχρι του έτους 1637· πραγματοποιηθέν με ακρίβειαν. Ήτοι από της αλώσεως της Κων/πόλεως υπό των Τούρκων 1453 «τη μεν πρώτη της Ινδίκτου ο καλούμενος Μωάμεθ μέλλει δια να τροπώσει γένος των Παλαιολόγων την επτάλοφον κρατήσει» μέχρι της πολιορκίας της Βιέννης, μη συμπεριλαμβανομένης.
2ον. Το από το έτος 1637 μέχρι σήμερον· πραγματοποιηθέν με ακρίβειαν ήτοι από την τελευταίαν πολιορκίαν της Βιέννης*** (1683) καθ’ ην η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέστη την πρώτην σοβαράν ήτταν και ήρχισε να παρακμάζει. «Τοις Δαλμάταις (Δαλματία δεν είναι η περιοχή της Βιέννης. Δια της λ. Δαλματία ο προφήτης εννοεί τους Βόρειους λαούς) πόλεμον εγείρει μέγαν μερικόν τε συντριβήναι» (δια να πραγματοποιηθή μετά την πολιορκίαν της Βιέννης «μερικόν τε συντριβήναι», η νίκη των Εσπερίων «και τα πλήθη και τα φύλα κλπ» πέρασαν 235 χρόνια 1918- 1683- 235) μέχρι του περιορισμού της Τουρκίας εις το εναπομείναν μέχρι σήμερον δυνάμει της συνθήκης της Λωζάνης τμήμα του οποίου η διάρκεια ζωής προβλέπεται βραχεία. «Το απόγονον βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον».

*Κείμενο σε μετάφραση: Αυτή η νέα σύνοψις ποικίλων ιστοριών του Κυπρίου Ματθαίου Κιγάλα εξεδόθη μόνον ελληνιστί εις Βενετίαν παρά του Antonium Julianum το 1637 εις σχήμα 4ον και εις το τέλος της οποίας υπήρχε η ερμηνεία της ως άνω προφητείας του Γενναδίου Σχολαρίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Η ιδία δε προφητεία μετ’ ερμηνείας του Γενναδίου περιέχεται εις το τέλος του χρονικού του Δωροθέου μητροπολίτου Μονεμβασίας εκδοθέντος εν Βενετία παρά του Ιωάννου Πέτρου Πινέλλου κατά το αυτό έτος (1637) (βλπ. Ελλ. Πατρολ. τ. 160 σελ. 767 εις τα λατινικά σχόλια).
**Δεν πρέπει να χωρεί πλέον καμία αμφιβολία ότι το 1430 ηρμηνεύθησαν τα «Γράμματα» παρά του Σχολαρίου. Το έτος 1430 δεν απέχει χρονικώς του 1550 (χειρόγραφον Βαυαρικής βιβλιοθήκης), πολύ δε ολιγότερον το 1468, έτος καθ’ ο απέθανεν ο Σχολάριος. Παρά ταύτα λαμβάνεται ως βάσις το έτος 1637 (1η βιβλιογραφία) και όχι το 1430 ή το 1550 δια να είμεθα αυστηρά αντικειμενικοί, εφ’ όσον δεν έχομεν και ετέραν ασφαλή πληροφορίαν με την οποίαν να διασταυρούται η πληροφορία της «συνόψεως» εκδόσεως του 1684, εις ην γράφεται (σελ. 549), ότι η προφητεία ηρμηνεύθη το 1430 παρά του Γενναδίου.
***Από της εκδόσεως της Συνόψεως του Κυπρίου Ματθαίου Κιγάλα υπό του Αντωνίου JULIANUM εν Βενετία (1637), μέχρι της τελευταίας πολιορκίας της Βιέννης, παρήλθον 46 έτη.

3ον. Το αρχόμενον από του χρόνου (Χ) (= άγνωστος). Χρονολογίαν κατά την οποίαν το ξανθό γένος θα τροπώσει τον Ισμαήλ «το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν κλπ» μέχρι της καταπαύσεως του αναμενομένου μεγάλου πολέμου δια παρεμβάσεως του Θεού κατά τρόπον θαυμαστόν «και φωνή βοήσει τρίτον στήτε – στήτε μετά φόβου·» και της κατά τον αυτόν τρόπον προβολής υπό του Θεού του Μεγάλου Αγίου «Σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά τα μέρη άνδρα εύρετε γενναίον» κλπ.

Β. Θ ε ο π ν ε υ σ τ ί α της π ρ ο φ η τ ε ί α ς : Η αποδοχή της αυθεντικότητος του τμήματος της προφητείας του αναφερομένου εις τα μέχρι της πολιορκίας της Βιέννης (μη συμπεριλαμβανομένης) γεγονότα, αποτελεί ζήτημα πίστεως¹, εφ’ όσον το γε νυν δεν γνωρίζομεν τυχόν υπάρχουσαν προγενεστέραν του 1637 σχετικήν βιβλιογραφίαν. Ζήτημα όμως μη αποδοχής δεν τίθεται δια το δεύτερον τμήμα της προφητείας δ ι ό τ ι γ ν ω ρ ί ζ ο μ ε ν π λ έ ο ν, ό τ ι προφητευόμενα (υπό του τμήματος τούτου), προ 326 ετών ήτοι του 1637 – αν όχι 1600 ετών, δηλαδή από του θανάτου του Μ. Κων/ντίνου, - επραγματοποιήθησαν με ακρίβειαν. Άρα το τμήμα τούτο αποτελεί προφητείαν θεόπνευστον. Εκ τούτου πρέπει κατ’ επέκτασιν να δεχθώμεν, ότι και αι πληροφορίαι αι σχετικαί με την προέλευσιν του προφητικού κειμένου «Γράμματα γραφέντα εις τον τάφον του Μεγάλου Κων/ντίνου» είναι ακριβείς, και ότι η προφητεία είναι εν τω συνόλω θεόπνευστος². Κατά συνέπειαν πρέπει να δεχθώμεν, ότι και το μη εισέτι πραγματοποιηθέν τμήμα, θα πραγματοποιηθή ακριβώς, ως έχει προβλεφθεί, εις τον καιρόν του.

¹ Πίστεως ενισχυομένης βέβαια και εκ της πληροφορίας της «Συνόψεως», ότι ηρμηνεύθη η προφητεία το 1430 και εκ της υπάρξεως χειρογράφων χρονολογουμένων εις χρόνον προγενέστερον του 1637 (α’ εκδ. Συνόψεως).
² i – Τόσον εκ της γλώσσης όσον και του τρόπου μεταδόσεως, ανακύπτουν βεβαίως ερωτηματικά τινά δια την προφητείαν ταύτην. Θα ήτο όμως σφάλμα να την θεωρήσωμεν ως μη αυθεντικήν δια τους λόγους αυτούς ή και διότι δεν περιέχεται εις τα έργα του Σχολαρίου.
ii - Πώς ήτο δυνατόν προφ. κείμενον εις το οποίον αναγράφεται ότι θα γίνη κάποτε η πλήρης καταστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να φέρη εξ αρχής και επισήμως την σφραγίδα του Σχολαρίου, ο οποίος ως Πατριάρχης το παν πρέπει να εμηχανεύθη δια να προστατεύση το υπό το κράτος του τρόμου και των διωγμών διατελούν υπόδουλον γένος;
iii – Δια την γλώσσαν – μη αρμόζουσα εις τον Δ’ αιώνα του Μ. Κων/ντίνου – έχομεν να διατυπώσωμεν μίαν προσωπικήν γνώμην.
Ως αναγράφεται εις τον πρόλογον της «Συνόψεως» εκδόσεως 1684, ο Μητροπολίτης Δωρόθεος περιέλαβεν εις την «Σύνοψιν» διαφόρους ιστορίας τας οποίας «έβαλε εις την γλώσσαν του καιρού του δια να ωφελούνται οι αμαθείς». Δεν αποκλείεται μεταβάλλων ωρισμένα «γράμματα» να απέδωσε και την προφητείαν εις την αυτήν γλώσσαν. Εξ αυτού δεν πρέπει βεβαίως ν’ αχθώμεν εις το συμπέρασμα ότι το κείμενον υπέστη βασικήν μεταβολήν. Η υπόθεσίς μου νομίζω ότι στέκει εάν έχωμεν υπ’ όψιν μας τας συνθήκας υπό τας οποίας έζη τότε το υπόδουλον γένος.
iv - «Η υπό μορφήν αινίγματος δια γραμμάτων και σημείων, εκ των οποίων και πολλά δυσερμήνευτα, απόδοσις ιερών κειμένων, ήτο προσφιλής εις τους Βυζαντινούς» (βλπ. Dictionnaire D’ Archeologie Chretienne et de Liturgie. Τομ. 1ος, σ. 2326 Paris 1926 εις την λέξιν «Antimension» και Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου «ο Αόρατος Πόλεμος» σ. 252).
v – Την αυθεντικότητα και θεοπνευστίαν δεν πρέπει να την αναζητήσωμεν εις το γράμμα, αλλά εις το πνεύμα της προφητείας, η οποία μετά το 1637 (1η Βιβλιογραφία) αναφέρεται εις εντελώς ιδιαίτερα γεγονότα μη περιλαμβανόμενα εις τας άλλας προφητείας και πραγματοποιηθέντα με ακρίβειαν, τα δε αναμενόμενα συμφωνούν απόλυτα με τα σημεία των καιρών και τα λοιπάς προφ., αι οποίαι είναι ιστορικώς βεβαιωμένον, ως αναγράφεται κατωτέρω ότι έχουν εκδοθή προ της αλώσεως.

Γ. Ερμηνεία του 3ου τμήματος του προφητικού κειμένου μη πραγματοποιηθέντος και αναμενομένου.
«Το δε Ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν την επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων».
Το ξανθόν γένος είναι η Ρωσία (…). Τούτο μαρτυρείται σαφώς τόσον από τους χρησμούς του Λέοντος του Σοφού όσον και την προφητείαν του Αγίου Ανδρέου δια Χριστόν σαλού.
«Μετά των πρακτόρων», δηλαδή των δορυφόρων, θα καταλάβουν την Επτάλοφον.
«Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον». Το τότε είναι δηλωτικόν και του χρόνου, αλλά και της αίτιας, δι’ ην θα εγείρουν τον πόλεμον· και η αιτία αναφέρεται εις το προηγούμενο άρθρον, δηλαδή, την υπό του ξανθού γένους μετά των πρακτόρων, κατάληψιν της Κων/πόλεως. «Έμφυλον ηγριωμένον». Τον ονομάζει έμφυλον ο προφήτης, ως πόλεμον μεταξύ χριστιανικών λαών, εν αντιδιαστολή του πολέμου προς τον άπιστον Ισμαήλ.

«Και φωνή βοήσει τρίτον. Στήτε – στήτε μετά φόβου».
Η φονικότης κατά την φάσιν ταύτην του εξ αφορμής της κατασυντριβής της Τουρκίας, αρξομένου γενικού πολέμου φαίνεται, ότι θα είναι πρωτοφανής εις τα χρονικά της Ιστορίας και εις παγκόσμιον κλίμακα. Εκ της παρεμβάσεως του Θεού κατά τρόπον θαυμαστόν εις τα πράγματα του κόσμου αγόμεθα να παραδεχθώμεν, ότι θα αρχίση ο δια πυρός κατακλυσμός. Η αναμενομένη ολοκληρωτική καταστροφή θα έχη ως συνέπειαν την ομαδικήν στροφήν προς τον Θεόν ολοκλήρου του χριστιανικού και δοκιμαζομένου, κατά τρόπον πρωτοφανή κόσμου, τεραστίας ειδωλολατρικάς κατακριμνήσεις και την εκ βαθέων μετάνοιαν, η οποία θα ελκύσει το έλεος και την ευσπλαχνίαν του Παναγίου Θεού. Και θα παρέμβη το Θείον κατά τρόπον θαυμαστόν εκ του θρόνου της μεγαλωσύνης του και θα σταματήση τον ολοκληρωτικόν όλεθρον, την αυτοκαταστροφήν. Το πικρόν ποτήριον της αποστασίας εγεύθη η αποστατήσασα ανθρωπότης. Έτσι εξηγείται πνευματικώς η παρέμβασις του Θεού, εις την όλως εξαιρετικήν αυτήν στιγμήν του ανθρώπου, κατά την μακροτάτην ιστορικήν πορείαν του. «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε’ 20).

Η ευσπλαχνία του Θεού δεν σταματά. Η δια της μετανοίας ελκυσθείσα θεία χάρις προς την χριστ. ανθρωπότητα, πρέπει να αξιοποιηθή προς την κατεύθυνσιν της πνευματικής ανόδου του ανθρώπου. Χρειάζεται ο φωτισμένος άνθρωπος. Ο οδηγός. Ένας μεγάλος άγιος, ένας Ηλίας [«Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα» Ματθ. ιζ’11). Υπό την έννοιαν της ιζ’ 13 δηλαδή πρόσωπον κατά πάντα πνευματικώς όμοιον με τον Ηλίαν. (βλπ. επίσημον ερμην. της Κ.Δ.Π. Τρεμπέλα, σ. 103)]. Προβάλλεται λοιπόν κατά την εξόχως εξαιρετικήν ταύτην στιγμήν:
«Σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά τα μέρη άνδρα εύρητε… τούτον έξετε Δεσπότην».
Ευτυχείς θα είναι εκείνοι που θα ζήσουν κατά την εποχήν του μεγάλου αγίου. Αλλά ιδιαιτέρως μακαρίζονται από το Πνεύμα το Άγιον και εκείνοι που δεν θα προδώσουν την πίστιν: «Και ήκουσα φωνής εκ του ουρανού λεγούσης· γράψον, μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι· ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών· τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (αποκ. ιδ’ 13).

Πληροφορίαι περί της προφητείας

Παλαιοτέρα βιβλιογραφία της του έτους 1637 – «Σύνοψις διαφόρων ιστοριών του Ματθαίου Σιγάλα εκδοθείσα υπό του Antonium Julianum – το γε νυν, δεν είναι εις ημάς γνωστή. Πολλά εγράφησαν και γράφονται από τους ιστορικούς γύρω από αυτήν την προφητείαν. Κατά τινα εκδοχήν, δεν ευρέθησαν «τα Γράμματα» επί του τάφου του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλλά εις μίαν κολώναν μαρμαρίνην της Κων/πόλεως (βλπ σχόλια Λατίνου σχολιαστού εις τον 160 τόμον της Πατρολ. Migne σελ. 769).


ΠΗΓΗ: ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Υπό το φως των προφητειών της Ορθοδοξίας, Κωνστ. Τσατάλου, Δευτέρα έκδοσις, Θες/νικη 1972, Γ’ Προφητείαι, 2α Προφητεία, σ.42- 48.

afypnisiellinwn