Σολάνα: ‘Μία αποτελεσματική Παγκόσμια Διακυβέρνηση πρέπει να είναι ο στόχος της ανθρωπότητας σήμερα’

Λάλησε ένας από τους παλιούς ‘οραματιστές’ της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, και κάνει μάθημα (μάλλον για αρχάριους) για την επιτακτική ανάγκη για την Παγκόσμια (Δια)κυβέρνηση. Πόσο πολύπλοκος είναι ο κόσμος μας, πόσο ανήσυχη η ανθρωπότητα, πόσοι ‘κοινοί’ κίνδυνοι υπάρχουν, (οικονομική κρίση – περιβάλλον – τρομοκρατία – επιδημίες), πόσο αποτυχημένες είναι οι ‘παλιές’ μέθοδοι (με τα έθνη – κράτη), πόσο κακός είναι ο ‘σωβινισμός’ και η ‘ξενοφοβία’, πόσο κινδυνεύει ο κόσμος να χαθεί και χρειάζεται ‘σωτηρία’ κλπ κλπ. Μαθήματα για αρχάριους δηλαδή. Και κάπως πιο soft από το απαιτητικό «…and we need it fast!» του GAP.

Βέβαια, η καλή φίλη του Σολάνα, καθηγήτρια Anne-Marie Slaughter, στο βιβλίο της ‘A New World Order’, μας λέει ότι είμαστε ΗΔΗ στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση / Παγκόσμια Τάξη, αλλά χρειάζεται απλώς, να ανακοινωθεί – αναγνωρισθεί επίσημα... Θα γίνει και αυτό. Σιγά - σιγά, να το συνηθίσει ο κόσμος. Και μην ξεχνάτε την γνωστή ρήση ενός από βετεράνους - προμαχητές της Νέας Παγκόσμιας Τάξης: «Είμαστε στο κατώφλι μιας παγκόσμιας μεταμόρφωσης. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ που θα σπρώξει τα έθνη να αποδεχθούν τη Νέα Παγκόσμια Τάξη».(David Rockefeller Sr). Ακολουθεί το άρθρο.

Effective global governance must be the goal of humanity today

Του Javier Solana

Οι κύριες οι ανησυχίες της Ανθρωπότητας σήμερα, δεν είναι τόσο πολύ κάποια συγκεκριμένα κακά, αλλά οι απροσδιόριστες απειλές. (Η Ανθρωπότητα) δεν ανησυχεί από τους ορατούς κινδύνους, αλλά από τους ασαφείς που θα μπορούσαν να χτυπήσουν όταν είναι λιγότερο αναμενόμενοι - και από τους οποίους δεν είναι επαρκώς προστατευμένη.

Υπάρχουν, φυσικά, συγκεκριμένοι, αναγνωρίσιμοι κίνδυνοι, αλλά αυτό που μας ανησυχεί περισσότερο για την τρομοκρατία, για παράδειγμα, είναι η απρόβλεπτη φύση της. Αυτό που είναι το πιο ανησυχητικό για την οικονομία αυτές τις μέρες είναι η αστάθεια της - με άλλα λόγια, η αδυναμία των θεσμών μας να μας προστατεύσουν από το ενδεχόμενο της ακραίας αβεβαιότητας στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Σε γενικές γραμμές, ένα μεγάλο μέρος της ανησυχίας μας αντανακλά την έκθεση μας σε απειλές που μπορούμε μόνο εν μέρει να ελέγξουμε. Οι πρόγονοί μας ζούσαν σε πιο επικίνδυνα περιβάλλοντα, αλλά και σε αυτά που ήταν λιγότερο επικίνδυνα. Υπέμειναν ως ένα βαθμό από τη φτώχεια που θα ήταν αφόρητη για εκείνους που ζουν στις προηγμένες χώρες σήμερα, ενώ είμαστε εκτεθειμένοι σε κινδύνους των οποίων η φύση, αν και μπορεί να είναι δύσκολο για μας να καταλάβουμε, θα ήταν κυριολεκτικά αδιανόητο γι 'αυτούς.

Επειδή η αλληλεξάρτηση εκθέτει όλους σε όλο τον κόσμο με ένα πρωτοφανή τρόπο, η διακυβέρνηση (ή διαχείριση) των παγκόσμιων κινδύνων είναι η μεγάλη πρόκληση της ανθρωπότητας. Σκεφτείτε την αλλαγή του κλίματος. Τους κινδύνους της πυρηνικής ενέργειας και της διάδοσής της. Τις τρομοκρατικές απειλές (οι οποίες είναι ποιοτικά διαφορετικές από τους κινδύνους του συμβατικού πολέμου). Τις παράπλευρες επιπτώσεις της πολιτικής αστάθειας. Τις οικονομικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Τι επιδημίες (των οποίων οι κίνδυνοι αυξάνονται με την αύξηση της κινητικότητας και του ελεύθερου εμπορίου). Και τους ξαφνικούς - ‘φουσκωμένους’ από τα μέσα ενημέρωσης – πανικούς, όπως η πρόσφατη κρίση της Ευρώπης με τα αγγούρια.

Όλα αυτά τα φαινόμενα αποτελούν μέρος της σκοτεινής πλευράς της παγκοσμιοποίησης: μόλυνση, αστάθεια, διασύνδεση, αναταράξεις, κοινή ευαισθησία, καθολικά αποτελέσματα και υπερέκθεση. Από αυτή την άποψη, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για τον «επιδημικό χαρακτήρα» του σύγχρονου κόσμου μας.

Η αλληλοεξάρτηση είναι, στην πραγματικότητα, η αμοιβαία εξάρτηση - μια κοινή έκθεση σε κινδύνους. Τίποτα δεν είναι εντελώς απομονωμένο, και «εξωτερικές υποθέσεις» δεν υπάρχουν πια: Τα πάντα έχουν γίνει εθνικά, ακόμη και προσωπικά. Τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων έχουν γίνει πλέον τα προβλήματά μας, και δεν μπορούμε πλέον να τα δούμε με αδιαφορία, ή να ελπίζουμε να αποκομίσουμε κάποιο προσωπικό όφελος από αυτά.

Αυτό είναι το πλαίσιο της σημερινής ιδιόμορφης ευπάθειάς μας. Αυτό που χρησιμοποιείται για την προστασία μας (η απόσταση, η παρέμβαση της κυβέρνησης, η προνοητικότητα, οι κλασικές μέθοδοι άμυνας) έχουν αποδυναμωθεί, και τώρα προσφέρουν λίγη ή καθόλου προστασία.

Ίσως δεν έχουμε λάβει υπόψη όλες τις γεωπολιτικές συνέπειες που απορρέουν από αυτή τη νέα λογική της αμοιβαίας εξάρτησης. Σε ένα τέτοιο πολύπλοκο κόσμο, ούτε καν ο ισχυρότερος προστατεύεται επαρκώς. Πράγματι, η λογική των ηγεμονικών συγκρούσεων με το σημερινό φαινόμενο του κατακερματισμού και της αυτονόμησης - σκεφτείτε το Πακιστάν, για παράδειγμα, ή την Ιταλία – οι οποίες δημιουργούν ανισότητες και ασυμμετρίες που δεν είναι πάντα ευνοϊκές για αυτούς που είναι ισχυροί.

Ο αδύνατος, όταν είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να κερδίσει, μπορεί να βλάψει τον ισχυρότερο - και ακόμη και να τον κάνει να χάσει. Σε αντίθεση με την μακραίωνη Βεστφαλιανή τάξη, που χτίστηκε στα έθνη-κράτη, όπου το ειδικό βάρος κάθε κράτους ήταν ο καθοριστικός παράγοντας, σε ένα κόσμο αλληλεξάρτησης, η ασφάλεια, η οικονομική σταθερότητα, η υγεία και το περιβάλλον, γίνεται συνεχώς, από τους ισχυρότερους, όμηρος των πιο αδύναμων . Όλα είναι εκτεθειμένοι στις επιπτώσεις της διαταραχής και των αναταράξεων στην περιφέρεια.

Αυτές οι συνθήκες της υπερβολικής έκθεσης είναι ως επί το πλείστον άνευ προηγουμένου, και δημιουργούν πολλά ερωτήματα για τα οποία δεν έχουμε ακόμη τις σωστές απαντήσεις. Τι είδους προστασία θα ήταν σκόπιμη σε έναν τέτοιο κόσμο;

Δεν αποτελεί έκπληξη, μια μεταδοτική παγκοσμιοποίηση που αυξάνει την ευπάθεια προκαλεί αναπόφευκτα προληπτικές και αμυντικές στρατηγικές που δεν είναι πάντα ανάλογες ή λογικές. Η ξενοφοβία και ο σωβινισμός που ορισμένες από τις αμυντικές στρατηγικές μπορεί να ξυπνήσουν, μπορεί να καταλήξουν να κάνουν περισσότερο κακό από τις απειλές από τις οποίες είχαν στόχο να μας προστατεύσουν.

Έτσι, σε αυτή την εποχή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, των έξυπνων βομβών και του πολέμου στον κυβερνοχώρο και των επιδημιών σε όλο τον κόσμο, οι κοινωνίες μας πρέπει να προστατεύονται με πιο σύνθετες και λεπτές στρατηγικές. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να επιδιώκουμε στρατηγικές που αγνοούν την κοινή έκθεση μας στους παγκόσμιους κινδύνους, και το περιβάλλον που απορρέει από την αμοιβαία εξάρτηση που αυτό προκαλεί.

Πρέπει να μάθουμε μια νέα γραμματική της εξουσίας σε έναν κόσμο που είναι καμωμένος περισσότερα για το κοινό καλό - ή το κοινό κακό - από ό, τι το προσωπικό συμφέρον ή το εθνικό ενδιαφέρον. Τα συμφέροντα αυτά δεν έχουν εκλείψει, βεβαίως, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι απαράδεκτα έξω από ένα πλαίσιο ικανό για την αντιμετώπιση κοινών απειλών και ευκαιριών.

Ενώ το παλιό παιχνίδι εξουσίας ζήτησε την προστασία των συμφερόντων του ενός, χωρίς ανησυχία για τα συμφέροντα των άλλων, η υπερβολική έκθεση επέφερε την αμοιβαιότητα των κινδύνων, την ανάπτυξη των συνεργατικών μεθόδων, και την ανταλλαγή πληροφοριών και στρατηγικών. Η πραγματικά αποτελεσματική παγκόσμια διακυβέρνηση αποτελεί το στρατηγικό ορίζοντα που η ανθρωπότητα πρέπει να επιδιώκει σήμερα με όλη της την ενέργεια.

Ακούγεται δύσκολο να επιτευχθεί, και έτσι θα είναι. Αλλά δεν έχει να κάνει με απαισιοδοξία. Η πρόκληση της διακυβέρνησης παγκόσμιων κινδύνων δεν είναι τίποτα λιγότερο από την πρόκληση της αποτροπής του «τέλους της ιστορίας» - όχι τόσο σαν τη γαλήνια αποθέωση της παγκόσμιας νίκης της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αλλά ως τη χειρότερη συλλογική αποτυχία που μπορούμε να φανταστούμε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή