Βορειοηπειρώτες αγωνιστές της Λευτεριάς. Κείμενα και φωτορεπορτάζ για στιγμές που ΔΕΝ πρέπει ποτέ να ξεχαστούν

Την Κυριακή 12/12/2010 φίλοι του Ιστολογίου μας (Αντιπαρακμή) μετέβησαν στη Βόρειο Ήπειρο, στην περιοχή των Αγίων Σαράντα και συμμετείχαν στην απόδοση τιμής στα 4 παλικάρια του Αλύκου που έπεσαν προσπαθώντας να περάσουν τα σύνορα για να φτάσουν στην μάνα Ελλάδα.


Στο κείμενο παρεμβάλονται φωτογραφίες της Αντιπαρακμής από τον φετινό εορτασμό (όπως κ φωτογραφίες από τα μνήματα των 3 παλικαριών)

Οι μαθητές του Αλύκου συνεχιστές της ένδοξης Ιστορίας που έγραψαν τα παλικάρια του χωριού τους

Ας αφήσουμε όμως να περιγράψει τα συγκλονιστικά γεγονότα εκείνου του Δεκέμβρη του 1990 ένας αυτόπτης μάρτυρας:

Αλύκο 11 Δεκεμβρίου 1990. Ήταν το διάλλειμα της δεύτερης ώρας του σχολείου όταν μάθαμε ότι 4 παιδιά από το Αλύκο τα σκότωσαν στα σύνορα. Πριν να χτυπήσει το κουδούνι για την τρίτη ώρα όλοι οι μαθητές βρεθήκαμε στην πλατεία του χωριού. (...)
Κατά το μεσημέρι χωρίς να γίνει κάποια συνεννόηση η να παρθεί κάποια απόφαση, οι τραγικοί γονείς μαζί με μια ομάδα ανθρώπων ξεκίνησαν με τα πόδια προς την κατεύθυνση των συνόρων,
Στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι.
Το Τσιφλίκι απέχει από το χωρίο περίπου δέκα ώρες με τα πόδια

Στο δημόσιο δρόμο κάτω από το Μαραφέντι, στήσαμε μπλόκο.
Σταματούσαμε κάθε αυτοκίνητο που περνούσε και το καταλαμβάναμε. Όσοι οδηγοί δεν δέχονταν να έρθουν μαζί μας, το αυτοκίνητο το οδηγούσαν δικά μας παιδιά, αφού πρώτα γεμίζαμε την καρότσα με πέτρες για τι συμπλοκή που θα ακολουθούσε.

(...) Μετά τη Λιβαδειά κοντά στο Μπουγάζι, αντικρίσαμε το αυτοκίνητο που έφερε στην καρότσα τα τέσσερα πτώματα τυλιγμένα σε στρατιωτικές κουβέρτες.
Ο οδηγός τους φοβούμενος το λιντσάρισμα, παράτησε το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου και έτρεξε στην αντίθετη κατεύθυνση. Ίσως αυτές να ήταν και οι οδηγίες που είχε. Τις σκηνές που ακολούθησαν μπορείτε να τις φανταστείτε.

Υπήρχε ένα δίλημμα, αν θα έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία προς τα σύνορα, η να συμπαρασταθούμε στους γονείς που ήθελαν να επιστρέψουν στα σπίτια, για να τιμήσουν τα νεκρά τους παιδιά. (...) Τελικά μετά και την επιμονή των γονιών επιστρέψαμε στο χωρίο

Η εμπροσθοφυλακή τους ήταν στρατιώτες με κοντάρια ξύλινα.
Όταν φτάσαμε κοντά τους, τα έχασαν με τη θέα των ακάλυπτων φέρετρων μας,.
Ενώ οι αξιωματικοί τους ούρλιαζαν με ντουντούκες να μας επιτεθούν, κανένας δεν δίσταζε να σηκώσει χέρι.
Οι αστυνομικοί βλέποντας ότι τους βάλαμε μπροστά άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα.

Ακολούθησε μια μάχη με πετροπόλεμο γύρο στα 40 λεπτά.
Όταν είδαν ότι κερδίζαμε έδαφος, άρχισαν να πυροβολούν πάνω μας με πραγματικά πυρά. Τότε τραυματίστηκε σοβαρά ο Δημήτρης Μάνος.
Ακολούθησε ένας πανικός, υποχωρήσαμε,… όχι με την αίσθηση του ηττημένου, αλλά του νικητή. Το ξέραμε ότι δεν θα ρίχναμε το καθεστώς εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν μια καλή αρχή.

Το πλήρες κείμενο-αφήγηση του βορειοηπειρώτη Λεωνίδα Παπά μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://borioipirotis.blogspot.com/2010/12/blog-post_11.html

Από το φετινό μνημόσυνο για τα 4 αδικοχαμένα παλικάρια (τελέστηκε στην Αγία Βαρβάρα του Αλύκου)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ