Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΕΙΝΑΙ…ΑΝΩΝΥΜΟΣ

ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΟΘΙΑ

Το παρόν άρθρο αφιερώνεται σε όσους φίλους ρουφιάνους μας ρωτάνε: “πείτε μας τι κρύβεται πίσω από την Ελληνική Γροθιά”.

Σήμερα το πρωί με ξύπνησε ο ήχος του κινητού μου. ”Ποιος μου στέλνει μήνυμα τέτοια ώρα;” αναρωτήθηκα και κοιτάζοντας την οθόνη είδα ένα μήνυμα από την εταιρία κινητής τηλεφωνίας που μου έλεγε ότι αν δεν δηλώσω το καρτοκινητό μου σε λίγες μέρες η λειτουργία του θα διακοπεί.

“Σε λίγο θα πρέπει να δηλώσουμε και τι..σώβρακο φοράμε” είπα αγανακτισμένος και έριξα μια ματιά στο διαδίκτυο.

Τα μπλόγκς ακόμα κάνανε συζήτηση για την δολοφονία του δημοσιογράφου που ήταν η ψυχή του troktiko. Σκέφτηκα πως όλα αυτά μου θυμίζουν κάποιον πόλεμο που δεν έχει κηρυχθεί επίσημα αλλά υφίσταται. “Ας φτιάξω έναν καφέ να ανοίξω το μάτι μου λίγο μπας και μου έρθει καμιά ιδέα για το τι πρέπει να γίνει με όλα αυτά”, μονολόγησα και πήγα στην κουζίνα του σπιτιού μου οπού ξεκίνησα να φτιάχνω τον αγαπημένο μου καφέ. Ακριβώς απέναντι από το παράθυρο της κουζίνας μου βρίσκεται το υποκατάστημα μεγάλης τράπεζας και εγώ μην έχοντας άλλη επιλογή, κάθε πρωί που φτιάχνω τον καφέ μου, είμαι υποχρεωμένος να βλέπω αυτό το...άντρο του χρήματος. Έτσι και σήμερα, την ώρα που έφτιαχνα τον καφέ που λέγαμε, παρατηρούσα αφηρημένος την τράπεζα και η ματιά μου έπεσε ασυναίσθητα στις κάμερες που είχε γύρω της. “Αμάν πια,όπου και να κοιτάξω βλέπω μια χούντα που θέλει να φιμώσει τα πάντα και να έχει τους πάντες υπό έλεγχο” είπα και ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα στο μυαλό: “Αυτό είναι η δύναμη και η αδυναμία του συστήματος. Αυτός είναι ο πόλεμος του μέλλοντος.... η ανωνυμία!!!”.

Για σκεφτείτε λίγο ποιο είναι το πρωταρχικό μέλημα του συστήματος. Τι κοινό μπορεί να έχουν οι κάμερες,οι παρακολουθήσεις των κινητών και ο πόλεμος εναντίον των ελεύθερων μπλόγκερ; Μα την μάχη κατά της ανωνυμίας φυσικά. Κινούμαστε σε ένα σύστημα που όλα όσα μας επιβάλλονται έχουν ως σκοπό τον τελικό μας έλεγχο από αυτό. Πως γίνεται αυτό; Μα φυσικά με το να ενταχθούμε σε κάποιο γρανάζι του συστήματος και να γίνουμε κομμάτι του. Δεν έχει σημασία αν το γρανάζι αυτό είναι δεξιό η αριστερό, ούτε παίζει ρόλο αν είναι κίτρινο η κόκκινο!!! Σημασία έχει να είμαστε αγκιστρωμένοι σε κάποιο γρανάζι και τότε η μηχανή δουλεύει...ρολόι!

Όμως για να μας προσεγγίσει το “αρμόδιο” γρανάζι του συστήματος που αφορά την δική μας ιδιοσυγκρασία πρέπει πρώτα το σύστημα να μας κατατάξει ώστε να ξέρει τι μέρος του λόγου είμαστε. Έτσι μόλις ένα άτομο έρθει σε επαφή με την μηχανή του συστήματος αμέσως αυτή η μηχανή πιάνει...δουλειά. Εταιρείες σου επιβάλουν να δηλώσεις το κινητό σου, κάμερες σε παρακολουθούν σε κάθε συναλλαγή σου, αν δουλεύεις στο δημόσιο πρέπει να δηλώσεις (η μάλλον να απογραφείς) μέχρι και το πότε έκανες τελευταία φορά πιπί και αν δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα το πότε έκανες πιπί είναι προ πολλού γνωστό, αν έχεις μια ιδεολογία πρέπει να είσαι η με αυτούς η με τους άλλους(αν αγαπάς το Έθνος σου είσαι σίγουρα φασίστας ενώ αν παλεύεις για τα ταξικά σου δικαιώματα είσαι σίγουρα κομμουνιστής η αν είσαι εναντίον της εξουσίας είσαι σίγουρα αναρχικός!!!), κάθε πληροφορία πρέπει να έχει ονοματεπώνυμο και κάθε πηγή της αυτής πληροφορίας διεύθυνση και όνομα, έχεις λεφτά πρέπει να δηλώσεις που τα βρήκες, είσαι στο ίντερνετ πρέπει να είναι γνωστό ποιος είσαι....και το γαϊτανάκι πάει λέγοντας!

Νομίζω ότι κανείς καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν θα αμφισβητήσει την μανία του συστήματος να μας έχει καταταγμένους δηλαδή να ξέρει και να κατευθύνει τα προσωπικά μας δεδομένα και τις προσωπικές μας επιλογές, οπότε δεν θα επεκταθώ άλλο θεωρώντας ότι το να δώσω και άλλα παραδείγματα ελέγχου του ανθρώπου από την γέννηση του και μετά θα ήταν πλεονασμός αφού λίγο πολύ όλοι το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας. Εγώ θέλω λίγο να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με το ΓΙΑΤΙ.

Πως μπορούμε να δικαιολογήσουμε την μανία του συστήματος να ξέρει τα πάντα για μας; Σκεφτείτε αυτούς που κυβερνούν τον κόσμο ετούτο είτε Μασόνους τους πείτε είτε Εβραίους είτε κεφάλαιο. Έχουν δύναμη,έχουν χρήμα, έχουν...και τι δεν έχουν. Θα έλεγε κανείς ότι με τόσα που έχουν είναι παράλογο να προσπαθούν μανιωδώς να αποκτήσουν και άλλα. Ίσως ο οποιοσδήποτε από εμάς αν είχε δισεκατομμύρια αντί να κάθεται και να παίζει παιχνίδια στην πλάτη της ανθρωπότητας να προτιμούσε να τα φάει και να περάσει μια ζωή ξένοιαστη και απολαυστική. Γιατί όμως αυτοί που τα έχουν δεν ικανοποιούνται αλλά θέλουν τα πάντα; Γιατί πάνω από το ποτό του χρήματος,πάνω από το ποτό των υλικών απολαύσεων, βρίσκεται ένα ποτό πιο μεθυστικό και επικίνδυνο: το ποτό της εξουσίας! Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει δόξα και χρήμα συνήθως πέφτει και στο κυνήγι της εξουσίας μιας εξουσίας εγωιστικής απέναντι στον συνάνθρωπο του. Μια σκάλα που ανεβαίνοντας την καταλήγει σε κάθε σκαλί της να ποδοπατάει τα ανθρώπινα ιδανικά προκειμένου να εξουσιάσει όλο και πιο πολλούς συνανθρώπους του με το χρήμα και την δύναμη που διαθέτει. Όλο αυτό δεν τελειώνει ποτέ αφού ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάποιος άνθρωπος(τύραννος) θα κατάφερνε κάποτε να κυβερνήσει ολόκληρο τον πλανήτη, μετά τι θα έκανε; Μάλλον θα θεοποιούσε τον εαυτό του ή θα προσπαθούσε να κυβερνήσει και άλλους...πλανήτες;;; Το σίγουρο είναι ότι θα έφτανε στην παράνοια και αυτό δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα γιατί αν κοιτάξουμε τους “ισχυρούς” του πλανήτη, τότε θα ανακαλύψουμε πως περί παρανοϊκών μιλάμε.

Για να φτάσουμε όμως στο θέμα μας πρέπει να αναλογιστούμε τελικά τι στο καλό(η μάλλον στο κακό!) σκέφτονται αυτοί οι παρανοϊκοί που μας κυβερνάνε. Είπαμε ότι έχουν μανία με την εξουσία(=έλεγχο) πάνω στον άνθρωπο. Για να ελέγξεις όμως κάποιον πρέπει να τον γνωρίζεις. Πρέπει να ξέρεις τα τρωτά σημεία του ώστε να μπορέσεις να τον αντιμετωπίσεις και να τον νικήσεις στην περίπτωση που δοκιμάσει να σηκώσει “κεφάλι”,έτσι αν δεχθούμε ότι οι ισχυροί του κόσμου τούτου θέλουν να μας ελέγχουν τότε αυτόματα αναγνωρίζουμε και την ανάγκη τους να μας έχουν καταταγμένους κάπου, ώστε να μπορούν να μας αντιμετωπίσουν! Αν εξετάσουμε όλα τα τυραννικά συστήματα που πέρασαν στην ιστορία του κόσμου θα ανακαλύψουμε ότι πάντα το πρώτο μέλημα του εκάστοτε δικτάτορα ήταν η συλλογή πληροφοριών. Γιατί; Μα ο λόγος είναι προφανής. Για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της μια εξουσία πρέπει πρώτα να τους...γνωρίζει!!!

Παλιά λοιπόν η συνταγή: Βάζεις τους ρουφιάνους σου παντού, οι ρουφιάνοι αυτοί επηρεάζουν τα διάφορα κομμάτια της κοινωνίας και εσύ από την μια κατευθύνεις τα πράγματα και από την άλλη έχεις μάτια και αυτιά παντού! Έτσι δεν σε νοιάζει αν κάποιος είναι αριστερός η δεξιός,πατριώτης η αναρχικός, κίτρινος η κόκκινος, πάνω η...κάτω(!) αφού όλοι για σένα δουλεύουνε. Ούτε σε ενοχλεί αν κάποιοι...ρομαντικοί πλησιάσουν τα...μαγαζάκια σου και φύγουν απογοητευμένοι γιατί τους ξέρεις πλέον και οι ρουφιάνοι σου τους έχουν βάλει στο περιθώριο! Όπως και να έχει το πράμα το σύστημα δουλεύει ρολόι και εσύ απλώς πότε λασκάρεις το ένα...γρανάζι και πότε το άλλο. Πότε λαδώνεις το ένα και πότε το άλλο προσέχοντας την συνοχή και την καλή λειτουργία της μηχανής...

Το πρόβλημα του συστήματος ξεκινάει όταν δεν σε γνωρίζει. Όταν βλέπει μια αντίδραση από κάπου που έχει τους ρουφιάνους του δεν φοβάται γιατί ξέρει ότι η αντίδραση είναι ελεγχόμενη και αντιμετωπίσιμη. Όταν όμως κάτι προέρχεται από το πουθενά τότε τι γίνεται; Τότε υπάρχει πρόβλημα γιατί το σύστημα αισθάνεται ανασφάλεια! Ποιος ή τι κρύβεται από πίσω; Που το πάνε; Τι δυνατότητες έχουν και ποιος τους βοηθάει να κάνουν αυτά που κάνουν; Είναι μερικά από τα πρώτα ερωτηματικά που προκύπτουν στην...κεφάλα του συστήματος όταν δει κάτι τέτοιο και αμέσως κάνει τα αδύνατα δυνατά να βρει την...άκρη!

Εκεί λοιπόν είναι δυνατόν το σύστημα να κάνει το ολέθριο λάθος του, που θα είναι και η καταστροφή του, γιατί αν δεν καταφέρει να ανακαλύψει “τι είναι από πίσω”, “που το πάνε”, και κυρίως “ποιος τους βοηθάει” μέσα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να αναγνωρίσει τον εχθρό κάνει λάθη και πέφτει σε ατοπήματα, οι ρουφιάνοι δίνουν λάθος πληροφορίες, τα μαγαζάκια λένε άκυρους...χαρακτηρισμούς, γεγονός που είναι δυνατόν να οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις στο ίδιο το σύστημα με τελικό αποτέλεσμα την κατάρρευση του, μέσω της...γελοιοποιήσεως του!!!

Και πριν βιαστεί κάποιος να πει ότι αυτός ο συλλογισμός ακούγεται ακραίος ας αναλογιστούμε ένα παράδειγμα. Ας πούμε ότι κάποιος παρότι ζει μέσα στο σύστημα αποφασίσει μια μέρα να απέχει από 'τι τον κατατάσσει. Δεν συμμετέχει σε κανένα κόμμα η συνδικάτο, δεν δηλώνει πουθενά τα στοιχεία του, δεν χρησιμοποιεί τραπεζικές κάρτες κ.τ.λ., για τα τηλέφωνα του χρησιμοποιεί καρτοτηλέφωνο και γενικά κάνει ότι μπορεί για να είναι “αόρατος” . Αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος για το σύστημα; Ναι γιατί ενώ μπορεί να δει τα ΠΑΝΤΑ μέσα στο σύστημα το ίδιο το σύστημα δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει! Έχει τρόπο να τον πολεμήσει το σύστημα; Όχι αφού δεν εξαρτάται από τους ρουφιάνους του και τα κέντρα εξουσίας του! Αν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος αποφασίσει να πολεμήσει το σύστημα έχει σαφώς περισσότερες πιθανότητες να κάνει έναν καλό αγώνα από κάποιον ενταγμένο μέσα σε αυτό. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι αφού η ανωνυμία μας είναι ένα όπλο κατά του συστήματος και το σύστημα προσπαθεί να μας την πάρει τότε ο σύγχρονος πόλεμος γίνεται όχι για την σωματική ελευθερία του ανθρώπου αλλά για την ελευθερία των προσωπικών του επιλογών και ίσως στο μέλλον η ανθρωπότητα να χρειαστεί να δώσει μάχες για να κρατήσει τις προσωπικές της επιλογές μακριά από όσους τις επιβουλεύονται. Εγώ προσωπικά μπορώ να φανταστώ τους επαναστάτες του μέλλοντος σαν άτομα που ναι μεν θα ζουν στην κοινωνία αλλά δεν θα υπάρχουν τα στοιχεία τους πουθενά και συνεπώς θα είναι τελείως ανώνυμοι! Ουτοπία; Δεν ξέρω, ο αναγνώστης θα κρίνει...

Θα τελειώσω το παρόν άρθρο λοιπόν με μια συμβουλή και μια αποκάλυψη. Συμβουλεύω τον αγνό αγωνιστή που θέλει πραγματικά να πολεμήσει εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων να κρατήσει την ανωνυμία του και να μείνει μακριά από μαγαζάκια και ρουφιάνους. Χίλιες φορές να βρει δυο έμπιστους του φίλους και να κάνουνε μαζί ότι μπορούνε για να αντισταθούν σε όσα έρχονται, παρά να ενταχθεί σε κόμματα και μαγαζάκια. Μόνος του ο καθένας και με την βοήθεια του Θεού θα πετύχει περισσότερα από μια ντουζίνα “μεγάαααααλες παρατάξεις”,γιατί είναι σίγουρο ότι όσοι “ακατάταχτοι” μοιραία συναντιόμαστε και γινόμαστε συνοδοιπόροι στον καλό αγώνα οπότε στην πραγματικότητα δεν είμαστε καθόλου μόνοι. Εμείς στην Ελληνική Γροθιά αυτό είμαστε. Άνθρωποι που ζούμε ανένταχτα μέσα στο σύστημα. Μια ανώνυμη παρέα. Είμαστε ανάμεσα σας αλλά δεν μας αναγνωρίζετε, έχουμε βοήθεια αλλά δεν θα την βρείτε, κάνουμε τον αγώνα μας αλλά δεν θα μάθετε ποτέ το πως, και η αγωνία των ρουφιάνων να μας “κατατάξει” μας αποδεικνύει ότι αυτός ο αγώνας μας πιάνει τόπο...