Ακουγωντας το τραγουδι του Αλκαιου με το οποιο η Ελλαδα συμμετεχει στον διαγωνισμο της Eurovision,επιβεβαιωσα ακομη μια φορα την διαχρονικοτητα της Ελληνικης Γλωσσας.Την χαμενη ταυτοτητα του Ελληνα που επαναφερει στην επιφανεια η «οπα» η Ελληνικη.. Βεβαιως όταν αναζητησα στο φιλοξενο διαδικτυο τους στιχους διαπιστωσα ότι ο Νεοελληνας ικανος δολοφονος της μητρικης του, Ελληνικης Γλωσσας - συμπαντικο λογισμικο, σκοτωνοντας ανηλεητα την ορθογραφια, δεν επετυχε ακομη την καταστροφη της ηχητικης μας αναγνωρισεως...
Την πρωτη φορα που διαβασα τα Ορφικα το 1982 από το θαυμασιο βιβλιο του Ιωαννου Πασσα ( εκδοσεις Εγκυκλοπαιδειας Ηλιου) , αυτό που προκαλεσε εντυπωσι δεν ηταν τοσο η σοφια των κειμενων. Οι αστρονομικες γνωσεις. Η θεμελιωσι του ηλιοκεντρικου συστηματος από τους Ορφικους. Ο πλουτος των λεξεων ( ωροτροφος, πυριδρομοι αστερες, ηεροπλαγκτος, ευδρομος, ροιζητωρ,κυκλοελίκτος, εκηβολος,γη βιοθρεπτειρα, αιωνιον εδρανον, ομβροτοκος) απειροι λεξεις -αστρα που φωτιζουν ατραπους της γνωσεως στο σκοτεινο λαβύρινθο του μυαλού. Δεν μπορουσα τοτε να εκτιμησω να συνειδητοπιησω την Αξια τους..
Εμεινα όμως εκπληκτος όταν στην πρωτη αναγνωσι συνηντησα την λεξι « όπα» στα «Αργοναυτικά» ( στιχοι 249-277)
Αυτάρ εγώ φόρμιγγα τιτηνάμενος μετά χερσί, μητρός εμής εκέρασσ’ ευτερπέα κόσμον αοιδής, και οι από στηθέων όπα λείριον εξελόχευσα
δηλαδη:
«Μετα αφου τανυσα με τα χερια μου την φορμιγγα( κιθαρα) τους κερασα με το τερπνον τραγουδι της μητερας μου, και από τα στηθη μου εξεπεμψα τρυφερη φωνην( όπα) »
Διοτι την λεξι «οπα» την γνωριζουμε, την ακουμε , την μαθαινουμε από νηπιακη ηλικια στο πρωτο μας πεσιμο, την χρησιμοποιουμε μεγαλυτεροι στα τραγουδια μας σε καλες ξενοιαστες στιγμες, είναι στην πρωτη σειρα των λεξεων που θα ψελλισουμε και δεν μπορουσα να διαννοηθω ότι ηταν τοσο αρχαια Ελληνικη Λεξις από την εποχη του Ορφεα και σημαινει , αυτό που μεταφερει, φανερωνει την γνωσι και την γλωσσα, τα σημαινοντα και τα σημαινομενα..Δηλαδη «Φωνη».
Ετσι το τραγουδι , του Αλκαιου, Όπα και όχι ώπα, όπως εμφανιζεται στους στιχους βαρβαρικως ανορθογραφα , σαν μια ηχητικη εικονα χιλιαδων ετων, μεταφερει με την λυρα του Ορφεα "Οπα" μακρυνη λησμονημενη αλλα αθανατη και ηχηρη.. Φωνη από το Παρελθον στο σημερα για το μελλον.
Ιασων
«Μετα αφου τανυσα με τα χερια μου την φορμιγγα( κιθαρα) τους κερασα με το τερπνον τραγουδι της μητερας μου, και από τα στηθη μου εξεπεμψα τρυφερη φωνην( όπα) »
Διοτι την λεξι «οπα» την γνωριζουμε, την ακουμε , την μαθαινουμε από νηπιακη ηλικια στο πρωτο μας πεσιμο, την χρησιμοποιουμε μεγαλυτεροι στα τραγουδια μας σε καλες ξενοιαστες στιγμες, είναι στην πρωτη σειρα των λεξεων που θα ψελλισουμε και δεν μπορουσα να διαννοηθω ότι ηταν τοσο αρχαια Ελληνικη Λεξις από την εποχη του Ορφεα και σημαινει , αυτό που μεταφερει, φανερωνει την γνωσι και την γλωσσα, τα σημαινοντα και τα σημαινομενα..Δηλαδη «Φωνη».
Ετσι το τραγουδι , του Αλκαιου, Όπα και όχι ώπα, όπως εμφανιζεται στους στιχους βαρβαρικως ανορθογραφα , σαν μια ηχητικη εικονα χιλιαδων ετων, μεταφερει με την λυρα του Ορφεα "Οπα" μακρυνη λησμονημενη αλλα αθανατη και ηχηρη.. Φωνη από το Παρελθον στο σημερα για το μελλον.
Ιασων
Σχόλιο: Εκτιμούμε την ανάλυση του φίλου αλλά έχουμε να προσθέσουμε πως συμμετέχοντας υπό αυτές τις συνθήκες σε τέτοιου είδους αποχαυνωτικές φιέστες είμαστε απλώς για τα ....πανηγύρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα πηγαίνουν στα αζήτητα.