Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο, η πολιτική ηγεσία του τόπου «τιμήσε» το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου. Φόρεσαν τα καλύτερα κοστούμια, τις ακριβές τους γραβάτες, το σοβαροφανές τους ύφος και παρέλασαν μπροστά από τις κάμερες λαι είπαν κι αυτοί κάτι… Μίλησαν ως νεοέλληνες για τον «νέο πατριωτισμό» για τα νέα ιδανικά, της ισότητας, της προόδου, της «ανεκτικότητας». Κάποιοι είπαν ακόμα για το ύψιστο αγαθό της δημοκρατίας και τον αγώνα ενάντια στον φασισμό. Είπαν πως το ΟΧΙ ανήκει στον λαό που πολέμησε τον φασισμό. Κανείς δεν ανέφερε τον Ιωάννη Μεταξά και φυσικά κανείς δεν θα είπε ότι στην Ελλάδα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 υπήρχε «φασιστικό» Καθεστώς. Και όλοι μαζί θα αισθάνονται μεγάλοι και υπερήφανοι σαν να είπαν ο δικό τους «ΟΧΙ» σε μια κρίσιμη ιστορικά στιγμή…
Το πρόβλημα με όλους αυτούς, είναι ότι μας έχουν συνηθίσει να λένε πάντα Ναι. Λένε «Ναι» στην Κομισιόν και την Ε.Ε., λένε “Yes” στους Αμερικανούς (καμιά φορά και «Ευχαριστούμε…»), λένε «Ναι» στην ένταξη της τουρκίας στην Ευρώπη, «Ναι», στο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο μας, «Ναι» στα σκόπια για το όνομα της Μακεδονίας μας (ο γεωγραφικός προσδιορισμός παραμένει σε εκκρεμότητα), «Ναι» στους τραπεζίτες, στους μεγαλοεργολάβους, τους καναλάρχες στη διαβρωση της Ελλάδος απο τους λαθρομεταναστες και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…
Άλλωστε οι άνθρωποι διαχειριστές είναι και κανείς εξ αυτών δεν διαθέτει χαρακτηριστικά Ηγέτη πλην ίσως του κ Παπύλια. Γι’ αυτό και η Ιστορία θα τους βάλει στο περιθώριο. Σε εκατό χρόνια ποιος θα θυμάται κάποιους που δεν ύψωσαν ποτέ το ανάστημά τους, όσο μικρό και αν ήταν; Αντιθέτως, το έπος του ’40 και το ΟΧΙ του κυβερνήτη Μεταξά θα είναι αιώνιο. Όπως αιώνια θα είναι όλα τα ΟΧΙ των Ελλήνων που δεν λογάριασαν «επιπτώσεις», δεν αναζήτησαν συμβιβασμούς, δεν έψαξαν δικαιολογίες.
Έχουν άραγε αλλοιωθεί ψυχικά οι Έλληνες που λένε όχι στο «Όχι»; Ίσως να είναι κι έτσι. Πρέπει να πιστέψουμε ακόμα στην Δύναμη αυτού του παράξενου λαού. Στα Όχι των Ελλήνων που βρίσκονται στην θέλησή του για Ελευθερία και Ανυπακοή σε γραικυλους. «Φθάνει μια Ιδέα να το πει…» για να ξυπνήσουν οι Έλληνες από τον λήθαργο της γενικής σαπίλας, τα χρέη των τραπεζών, τις δόσεις των πιστωτικών καρτών, τις ίντσες της τηλεόρασης και τα κυβικά των αυτοκινήτων. Φθάνει μια Εθνική Πρωτοπορία και να θεριέψει η φλόγα του Πατριωτισμού για να πούμε κι εμείς τα δικά μας «ΟΧΙ»: στους δειλούς και τους συμβιβασμένους, στον εθνομηδενισμό, στην ξενοκρατία, στην υποτέλεια και τον ραγιαδισμό… ΟΧΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑΙ.
Γιατί δεν διαδηλώνουμε όλοι για τους αστυνομικούς που εδώ και ένα χρόνο τους εκτελούν εν ψυχρώ;
Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο, η πολιτική ηγεσία του τόπου «τιμήσε» το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου. Φόρεσαν τα καλύτερα κοστούμια, τις ακριβές τους γραβάτες, το σοβαροφανές τους ύφος και παρέλασαν μπροστά από τις κάμερες λαι είπαν κι αυτοί κάτι… Μίλησαν ως νεοέλληνες για τον «νέο πατριωτισμό» για τα νέα ιδανικά, της ισότητας, της προόδου, της «ανεκτικότητας». Κάποιοι είπαν ακόμα για το ύψιστο αγαθό της δημοκρατίας και τον αγώνα ενάντια στον φασισμό. Είπαν πως το ΟΧΙ ανήκει στον λαό που πολέμησε τον φασισμό. Κανείς δεν ανέφερε τον Ιωάννη Μεταξά και φυσικά κανείς δεν θα είπε ότι στην Ελλάδα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 υπήρχε «φασιστικό» Καθεστώς. Και όλοι μαζί θα αισθάνονται μεγάλοι και υπερήφανοι σαν να είπαν ο δικό τους «ΟΧΙ» σε μια κρίσιμη ιστορικά στιγμή…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα με όλους αυτούς, είναι ότι μας έχουν συνηθίσει να λένε πάντα Ναι. Λένε «Ναι» στην Κομισιόν και την Ε.Ε., λένε “Yes” στους Αμερικανούς (καμιά φορά και «Ευχαριστούμε…»), λένε «Ναι» στην ένταξη της τουρκίας στην Ευρώπη, «Ναι», στο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο μας, «Ναι» στα σκόπια για το όνομα της Μακεδονίας μας (ο γεωγραφικός προσδιορισμός παραμένει σε εκκρεμότητα), «Ναι» στους τραπεζίτες, στους μεγαλοεργολάβους, τους καναλάρχες στη διαβρωση της Ελλάδος απο τους λαθρομεταναστες και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…
Άλλωστε οι άνθρωποι διαχειριστές είναι και κανείς εξ αυτών δεν διαθέτει χαρακτηριστικά Ηγέτη πλην ίσως του κ Παπύλια. Γι’ αυτό και η Ιστορία θα τους βάλει στο περιθώριο. Σε εκατό χρόνια ποιος θα θυμάται κάποιους που δεν ύψωσαν ποτέ το ανάστημά τους, όσο μικρό και αν ήταν; Αντιθέτως, το έπος του ’40 και το ΟΧΙ του κυβερνήτη Μεταξά θα είναι αιώνιο. Όπως αιώνια θα είναι όλα τα ΟΧΙ των Ελλήνων που δεν λογάριασαν «επιπτώσεις», δεν αναζήτησαν συμβιβασμούς, δεν έψαξαν δικαιολογίες.
Έχουν άραγε αλλοιωθεί ψυχικά οι Έλληνες που λένε όχι στο «Όχι»; Ίσως να είναι κι έτσι. Πρέπει να πιστέψουμε ακόμα στην Δύναμη αυτού του παράξενου λαού. Στα Όχι των Ελλήνων που βρίσκονται στην θέλησή του για Ελευθερία και Ανυπακοή σε γραικυλους. «Φθάνει μια Ιδέα να το πει…» για να ξυπνήσουν οι Έλληνες από τον λήθαργο της γενικής σαπίλας, τα χρέη των τραπεζών, τις δόσεις των πιστωτικών καρτών, τις ίντσες της τηλεόρασης και τα κυβικά των αυτοκινήτων. Φθάνει μια Εθνική Πρωτοπορία και να θεριέψει η φλόγα του Πατριωτισμού για να πούμε κι εμείς τα δικά μας «ΟΧΙ»: στους δειλούς και τους συμβιβασμένους, στον εθνομηδενισμό, στην ξενοκρατία, στην υποτέλεια και τον ραγιαδισμό… ΟΧΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑΙ.