ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Πρόκειται για απόσπασμα από βιβλίο του V.Moshkov «Η ουσία της παρακμής». Όσα περιγράφει ο στοχαστής στο βιβλίο αυτό και που αφορούν μια κοινωνία που βγαίνει προς το μαρασμό και το θάνατο, μας φάνηκαν προφητικά, και ότι ταιριάζουν απόλυτα στην σημερινή ελλαδική και κυπριακή κοινωνία. Την ίδια γνώμη εξέφρασαν και πολλοί άλλοι αισθαντικοί φίλοι μας που διάβασαν αυτές τις γραμμές.

Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης

«Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ»

Η ουσία οποιασδήποτε κρατικής η εθνικής παρακμής είναι η σταδιακή αποδυνάμωση των δεσμών μεταξύ ατόμων που συγκροτούν την κοινωνία και στην μεγάλη τάση για ατομικισμό.

Τα μέλη μιας υγιούς κοινωνίας δένονται μεταξύ τους για να φτιάξουν ένα κράτος, όχι με επιβολή δύναμης και όχι με αστυνόμευση, αλλά με αόρατα και πολύ πιο δυνατά από τα πιο πάνω νήματα αγάπης και συμπάθειας. Η κυβέρνηση έχει ειλικρινούς δεσμούς αγάπης και αφοσίωσης προς τον λαό, και δεν βασίζεται σε συμφέροντα, προπαγάνδα ή δικτατόρευση. Αυτή η αγάπη εκδηλώνεται αυθόρμητα από όλο τον λαό όταν η κυβέρνηση διατρέχει κινδύνους. Τότε οι άνθρωποι μπορούν με ευκολία να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για αυτήν.

Για τους ανθρώπους οι νόμοι της φύσεως λειτουργούν ακριβώς όπως και στην περίπτωση μιας κοινωνίας από μέλισσες ή μυρμήγκια. Η κυβέρνηση, ως πυρήνας και κέντρο, στο οποίο συγκεντρώνονται όλες οι συμπάθειες των μελών της κοινωνίας, είναι η μητέρα ή η βασίλισσα. Οι μέλισσες και τα μυρμήγκια δεν ασκούν το «δημοκρατικό τους δικαίωμα» συζητώντας τις αρχές της κοινωνίας τους και τις υποχρεώσεις του καθενός, αλλά απλώς δίνουν την ζωή τους για την επιβίωση του συνόλου. Όταν μια τέτοια κυβέρνηση/βασίλισσα, αγαπητή από όλους, πεθάνει, τότε οι αόρατοι δεσμοί εξαφανίζονται και η κοινωνία διαλύεται.

Σε ένα υγιές κράτος, οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους έναν δεσμό ο οποίος προέρχεται από τον έμφυτο στον άνθρωπο πατριωτισμό. Και σε περίπτωση που το κράτος αποτελείται από ένα έθνος, προέρχεται από έμφυτο εθνικισμό, δηλ. χωρίς όρια και υπολογισμούς αγάπη προς την Πατρίδα και τα Ιδανικά του έθνους. Ως ένα αίσθημα, ο εθνικισμός είναι σιωπηλός και υπομονετικός, αλλά σε στιγμές που νιώθει κίνδυνο, θυσιάζει τα πάντα στο όνομα της Πατρίδας. Οι πολίτες και οι συμπολίτες, δηλ. τα μέλη μιας κοινωνίας, που θέλει να είναι ακμάζουσα και υγιής, θα πρέπει να έχουν οικοδομήσει έναν δεσμό αγάπης και συμπάθειας μεταξύ τους. Γι’ αυτό η πρώτη ένδειξη παρακμιακής κοινωνίας είναι η εγκληματικότητα.

Στο παρακμιακό κράτος όλοι οι δεσμοί σταδιακά αποδυναμώνονται. Πρωτίστως εξαφανίζεται η αγάπη και ο σεβασμός προς την κυβέρνηση, ύστερα προς την Πατρίδα, ύστερα προς τους συμπολίτες, και στο τέλος εξαφανίζονται και οι δεσμοί που έχουν τα μέλη μιας οικογένειας.

Η παρακμή παρασέρνει την κυβέρνηση, η οποία σταδιακά χάνει την ενέργεια και το ηθικό της. Χωρίς αυτά πλέον δεν μπορεί να εκτελεί τα καθήκοντά της.

Στην αρχή της παρακμής, η κυβέρνηση είναι ακόμα δυνατή, αλλά νιώθοντας το κακό προσπαθεί να κρατηθεί με όλα τα μέσα: ανθούν η παραπληροφόρηση, η συκοφαντία, οι διώξεις ή η καταφρόνηση των εθνοκεντρικών θεσμών, το ψέμα και η δημαγωγία. Αλλά, χρόνο με το χρόνο, ο κρατικός μηχανισμός καταρρέει. Σε αυτές τις εποχές, επινοούνται πολλοί νόμοι. Αλλά ούτε οι νέοι, ούτε οι παλαιοί νόμοι δεν εφαρμόζονται: τα όργανα του κράτους απλώς «πουλάνε» τους νόμους για να εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα. Επιπλέον η κυβέρνηση αρχίζει να διαλύεται σε κομμάτια, σε στρατόπεδα και μπλοκ. Μοιράζεται δηλ. σε στρατόπεδα εξουσίας που ανάμεσά τους επικρατεί η εχθρότητα.

Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση και ο λαός, στην εποχή της παρακμής, σταδιακά γίνονται αντιμέτωποι και αναπόφευκτα έρχονται σε σύγκρουση. Για αυτό τα κόμματα που έχουν μεταξύ τους αντιπαλότητες και δεν μπορούν να συνεννοηθούν σε τίποτα, είναι μια άλλη ένδειξη παρακμιακής κοινωνίας. Αυτό αποτελεί κοινό τόπο για όλους τους λαούς. Αλλά, πού θα καταλήξει αυτή η αντιπαλότητα, εξαρτάται από τον χαρακτήρα του κάθε λαού.

Η αντιπαλότητα αυτή μπορεί να μετατραπεί σε αγώνα: ή κατά συγκεκριμένης κυβέρνησης, ή και μόνον κατά του αρχηγού της κυβέρνησης. Μπορεί όμως να είναι και κατά του συστήματος διακυβέρνησης γενικά.

Οι μέθοδοι του αγώνα είναι στην αρχή: συνεδριάσεις, ομιλίες, επιμορφωτικά σεμινάρια κενού περιεχομένου ή περί (επ-)οικοδομητικής ασάφειας, ημερίδες, βρισιές κ.ά. Στην συνέχεια μπορούν να εξελιχθούν σε οτιδήποτε βίαιο.

Δυστυχώς όμως, στην παρακμιακή κοινωνία, ο αγώνας δεν τελειώνει με πτώση της κυβέρνησης: έχει σειρά ο εμφύλιος πόλεμος. Ο παρακμιακός άνθρωπος όχι μόνο δεν αντέχει καμιά κυβέρνηση και κανένα περιορισμό στο «έτσι θέλω του», αλλά επιδιώκει να κατακτήσει την εξουσία. Η λαχτάρα για εξουσία και η μαζική θέληση για απόκτηση «ανώτερης» θέσης στην κοινωνία είναι και αυτά βασικότατα χαρακτηριστικά της παρακμιακής κοινωνίας. Όλοι θέλουν να διοικούν και να δημαγωγούν. Γεννιούνται κάθε είδους «σωτήρες»...

Το αίσθημα του πατριωτισμού σταδιακά σβήνει. Στην αρχή ο κρατικός πατριωτισμός και ο εθνικισμός πάνε στο περιθώριο. Ύστερα διώκονται και συκοφαντούνται όλοι όσοι εκπροσωπούν αυτούς τους «ισμούς». Μετά…, μετά η Πατρίδα πωλείται λιανικώς, αλλά και χονδρικώς, αρκεί μόνο να υπάρχουν αγοραστές. Οι προδότες φέρνουν τους εχθρούς για να τους παραδώσουν την Πατρίδα. Τους φέρνουν, ακόμα, για να αντιμετωπίσουν τους χθεσινούς συμπολίτες και αδελφούς τους…

Σταδιακά, μετά από τον κρατικό, πεθαίνει και ο ατομικός πατριωτισμός. Έρχεται η λατρεία για κάθε τι ξένο. Γίνονται μισητές οι εθνικές παραδόσεις και αρχές. Η γλώσσα γνωρίζει μεγάλη εισροή από ξένες λέξεις και ακούσματα και υφίσταται αλλοιώσεις και στην ιστορική της ορθογραφία. Αν δοθεί η ευκαιρία, η γλώσσα μπορεί να αλλάξει εντελώς.

Η αγάπη και η συμπάθεια μεταξύ συμπολιτών αντικαθίσταται από το μίσος. Πολλοί εγκαταλείπουν την πατρίδα όπου και όπως μπορούν, οι απομείναντες πολεμούν μεταξύ τους: κάψιμο περιουσίας, διαξιφισμοί κάθε είδους, βιασμοί, σκοτωμοί κλπ. Ο αγώνας πραγματοποιείται μεταξύ πόλεων, μεταξύ χωριών, εθνικοτήτων, κοινωνικών τάξεων, πολιτικών κομμάτων, θρησκευτικών ομάδων. Πριν από αυτήν την κατάσταση, συνήθως επικρατεί αναρχία.

Άλλο σύμπτωμα κρατικής απώλειας ισχύος είναι ότι το κράτος διαμελίζεται σε μικρές ομάδες στις οποίες μεγάλη επιρροή έχει η πλουτοκρατία.

Στο τέλος καταστρέφεται και ο τελευταίος κρίκος της κοινωνικής συνοχής, η οικογένεια. Χωρίζουν γονείς. Τα παιδιά μισούν, βρίζουν και ύστερα σκοτώνουν τους αδελφούς τους, ακόμα και τους γονείς τους.

Στην ουσία ένα αποδυναμωμένο κράτος γίνεται άθυρμα των συνοκτικότερων κοινωνικά κρατών και καταστρέφεται. Αυτό, κατά βάση, δεν είναι αποτέλεσμα πνευματικού κενού, όπως θα νόμιζε κάποιος, αλλά είναι ο καρπός αντικρατικών και αντεθνικών τάσεων, που γεννιούνται ή εμφυτεύονται σταδιακά στις νέες γενιές, που αντικαθιστούν τις παλαιές.

Σε λίγους εκλεκτούς ανθρώπους της παρακμιακής κοινωνίας δεν εμφανίζονται οι καταστροφικές τάσεις και αυτοί καλούνται να ξαναφτιάξουν την κοινωνία. Είναι οι πιο τραγικές μορφές της παρακμής. Η αποστολή τους είναι δύσκολη, αν όχι ακατόρθωτη.

Οι ταλαντούχοι άνθρωποι δεν προβάλλονται και δεν αξιοποιούνται, αλλά σταδιακά ούτε και γεννιούνται στην παρακμιακή κοινωνία, και στο τιμόνι της κοινωνίας, του πολιτισμού και του καθημερινού βίου έρχονται άνθρωποι κάτω του μέσου επιπέδου. Νέες ανακαλύψεις δεν γίνονται και οι επιστήμη πεθαίνει. Οι βιβλιοθήκες και τα μουσεία δεν έχουν επισκέπτες και μένουν σαν τάφοι που χάσκουν. Η μάθηση και η φοίτηση γίνονται απλώς και μόνον χάριν της απόκτησης πτυχίων και διπλωμάτων, που δίνουν κύρος, οικονομική άνεση και επαγγελματική ανέλιξη. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τίποτα, η λογοτεχνία πεθαίνει και οι τέχνες δεν ελκύουν τους πολίτες. Η όρεξη για διάβασμα και πνευματική ενασχόληση μειώνεται και σβήνει. Στα βιβλιοπωλεία ανθεί η πορνογραφία, η υπο-κουλτούρα και το φτηνό ανάγνωσμα. Τα μυαλά των ανθρώπων αποδυναμώνονται τόσο πολύ, που το παραμικρό διάβασμα για πνευματική εμβάθυνση φέρνει πόνο και ψυχική καταπίεση και όχι χαρά και ικανοποίηση. Πολλά κράτη δεν αντιλαμβάνονται την πραγματική αιτία αυτού του κακού και προσπαθούν να ανοίξουν περισσότερα σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά αυτό είναι λάθος για μια παρακμιακή κοινωνία: το μυαλό του ανθρώπου βρίσκεται σε παρακμή και αποσύνθεση και το διάβασμα είναι τόσο ανεπιτυχές όσο μια καλή διατροφή για ένα στομάχι που δεν χωνεύει λόγω αρρώστιας. Αυτά που ακούει ο μαθητής στο σχολείο φεύγουν αμέσως από το μυαλό του, και μένουν μόνο άχρηστες λέξεις και φράσεις που δεν αποτελούν καμιά γνώση ή τροφή για την σκέψη. Οι δάσκαλοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από βιαστές των μαθητών: η μάθηση για αυτούς είναι ανεπιθύμητος πόνος.

Μαζί με τις πνευματικές δυνατότητες και αναζητήσεις, πεθαίνουν η ενέργεια, η θέληση και η επιχειρηματικότητα. Για λίγο, υπάρχει η θέληση για παπαγαλία από μερικούς, αλλά πεθαίνει και αυτή. Η τέχνη, η βιομηχανία και το εμπόριο φυτοζωούν, γιατί ελλείπουν τα άτομα που έχουν όρεξη να εργαστούν, κι αυτό οφείλεται αφενός στο ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη γνώση, και αφετέρου στο ότι ανθεί η τεμπελιά και ο παρασιτισμός. Αν βρεθούν εκείνη την στιγμή ξένοι, τότε ο γηγενής παρακμιακός πληθυσμός θα βρεθεί σε οικονομική κρίση και μετά σε εξάρτηση. Όταν δεν υπάρχουν ξένοι, τότε η οικονομία και η βιομηχανία καταρρέουν, ο λαός βρίσκεται σε στέρηση, αρχίζουν τα δάνεια, ανθίζει η κερδοσκοπία. Στο τέλος, θα υπάρξει υπογεννητικότητα, θα γεράσει ο πληθυσμός και θα έρθει ο θάνατος.

Εξαιτίας της παρακμιακής του κατάστασης, ο άνθρωπος χάνει κάθε σταθερότητα. Η βαρεμάρα και η τεμπελιά δεν τον αφήνουν ούτε λεπτό. Όλα, τού προξενούν αηδία και απέχθεια: προς την απλή εργασία, προς το περιβάλλον, προς τους συνανθρώπους του.

Έχει συνεχή «δίψα» για φτηνιάρικη διασκέδαση και στις γρήγορες εναλλαγές τοπίων και εικόνων: υιοθετεί άνευ λόγου διάφορες μόδες για διάφορα πράγματα, έχει έντονες τάσεις για συνεχή ταξίδια και αλλαγές περιβάλλοντος. Όλα αυτά έρχονται να καλύψουν τα κενά που έχουν δημιουργηθεί στην πνευματικότητα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι τελικά γίνονται ένα είδος «αιώνιου Εβραίου ταξιδευτή» που θέλει να ξεφύγει από την μιζέρια και την πνευματική του αρρώστια. Τότε είναι που γεννιούνται οι διάφοροι τρόποι «διασκέδασης», τάσεις για καταναλωτισμό, για πολυτέλεια, για ευμάρεια κ.α.

Οι άνθρωποι γίνονται καταναλωτές και φανατικοί θιασώτες διαφόρων τάσεων και παιγνίων, ιδίως τζόγου και ομαδικών αθλημάτων. Πίνουν, γίνονται λαίμαργοι, ανθούν τα ναρκωτικά και η πορνεία. Ο γάμος θεωρείται πλέον βάρος δυσβάσταχτο. Η οικογένεια και τα παιδιά γίνονται απλώς περιττά. Στην αρχή πολλαπλασιάζονται τα διαζύγια, μετά ο γάμος αντικαθίσταται με «συμβόλαια» και «συμβιώσεις». Από την γέννηση των παιδιών οι άνθρωποι προσπαθούν να γλιτώσουν με διάφορα τεχνάσματα και δικαιολογίες, ανθούν οι αμβλώσεις. Η έννοια της οικογένειας δεν έχει πια νόημα. Από μόνη της αυτή η καταβαράθρωση του θεσμού της οικογένειας, είναι ο θάνατος για ένα κράτος.

Εκτός από τα παραπάνω ανθούν και οι σεξουαλικές ανωμαλίες: ο αυνανισμός, η παιδοφιλία, η ομοφυλοφιλία, η νεκροφιλία, αλλά και τάσεις για σεξουαλικό ασκητισμό κ.λ.π.

Ο άνθρωπος γίνεται λιγότερο κοινωνικός και ομιλητικός. Εξαφανίζονται οι ανθρώπινες φιλίες. Ανθούν ο εγωισμός και το μίσος. Εξαφανίζεται η τιμιότητα. Το ψέμα και η διαστρέβλωση είναι κάτι το συνηθισμένο και αποδεκτό. Η περιουσία του κοντινού ή του συγγενούς γίνεται στόχος για απόκτηση με όλα τα μέσα. Ληστείες και σκοτωμοί γίνονται καθημερινά….

Οι άνθρωποι χάνουν το ήθος και την τιμιότητά τους, γίνονται τεμπέληδες και ζηλιάρηδες. Οργανώνονται σε ομάδες για τη διάπραξη μεγαλύτερων εγκλημάτων, οργανώνονται σε «στρατούς» και ταξιδεύουν από το ένα μέρος στο άλλο για αναζήτηση λείας. Δεν τους σταματάει τίποτα: η χώρα γεμίζει από κατοικίες/κάστρα, που περιφράσσονται με συρματοπλέγματα και ηλεκτροφόρα κάγκελα. Η αστυνομία, μη αντιλαμβανόμενη τις αιτίες αυτού που συμβαίνει, είναι αναποτελεσματική.

Ο στρατός, ο οποίος πρέπει να είναι ο φύλακας κάθε κράτους, στην εποχή της παρακμής περιέρχεται σε αχρηστία: οι στρατιώτες χάνουν κάθε τιμιότητα και ανδρεία, χάνουν το ήθος και την υπακοή στους ανωτέρους, παρατηρείται φυγοστρατία. Σε εποχές ειρήνης, τέτοιος στρατός δεν έχει επαρκή εξοπλισμό και μισθοδοσία, και γίνονται συνεχείς ανακατατάξεις. Οι ανώτεροι αξιωματικοί εμπλέκονται σε δωροδοκίες και σκάνδαλα. Ο θεσμός των Ενόπλων Δυνάμεων βάλλετε γενικά...

Εν καιρώ πολέμου ο παρακμιακός στρατός εύκολα πανικοβάλλεται και οπισθοχωρεί.

Στο τέλος, οι εξωτερικοί εχθροί, γνωρίζοντας ότι δεν θα αντιμετωπίζουν σοβαρή αντίσταση, εισβάλλουν στην χώρα, ληστεύουν και βιάζουν τους κατοίκους, παίρνουν αιχμαλώτους. Την κατεστραμένη χώρα την διαμελίζουν σε κομμάτια, βάζουν φόρους…