Πράσινος Καπιταλισμός και οι Έλληνες Οικολόγοι-Πράσινοι

[ρήξη 42]

Δυστυχώς, σ' αυτό το ρεύμα αναδείχθηκε -πέρα από τους αμιγώς «πράσινους καπιταλιστές» τύπου Αλ Γκορ και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ- ένα μεγάλο κομμάτι του οικολογικού κινήματος, το οποίο περιλαμβάνει εκατοντάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις, ενώ στην κεφαλή του βρίσκονται τα πράσινα ευρωπαϊκά κόμματα. Αυτά έχουν εγκαταλείψει ακόμα και τις ελάχιστες αναφορές στη συνολική οικολογική οπτική, που τα χαρακτήριζε άλλοτε. Αρνούνται πλέον ότι το πρόβλημα εντοπίζεται, εκ θεμελίων, στην κοινωνία, την οικονομία και τον πολιτισμό της μόλυνσης, και ως εκ τούτου απαιτείται μια συνολική εναλλακτική λύση και όχι γραφειοκρατικές και τεχνοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Γι' αυτό και έχουν προσχωρήσει στην ενσωμάτωση στους θεσμούς της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης -έστω ως η συνομιλούσα οικολογική αντιπολίτευση- καταλήγοντας εντέλει να επικροτούν ακόμα και τις πιο εγκληματικές πράξεις των αυτοκρατορικών επιτελείων (όπως τότε που οι Ευρωπαίοι Πράσινοι υποστήριξαν τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας). Το αντάλλαγμα, βεβαίως, είναι η προβολή τους από τους κολοσσούς των ΜΜΕ, αλλά και η συστηματική διοχέτευση πόρων μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων, χρηματοδοτήσεις από φορείς και ιδρύματα του μεγάλου κεφαλαίου κ.ο.κ.

Η πράσινη παγκοσμιοποίηση στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα οι φορείς της «πράσινης παγκοσμιοποίησης» είναι ποικιλώνυμοι, εκκινούν δε από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. Σ' αυτούς μπορούμε να συγκαταλέξουμε μερίδα των ΜΜΕ, όπως, για παράδειγμα, την Καθημερινή, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του Σκάι, τα οποία έχουν αναλάβει τον τελευταίο καιρό σειρά πρωτοβουλιών για το περιβάλλον (δενδροφυτεύσεις, καμπάνιες, συναυλίες, όπως αυτή για τα δάση κ.ο.κ.).

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα Μέσα αυτά έχουν υιοθετήσει μια γραμμή τύπου Αλ Γκορ, σε ό,τι αφορά στα περιβαλλοντικά ζητήματα - δεδομένου, μάλιστα, και του πασίδηλου και πανθομολογούμενου φιλοατλαντισμού που τα χαρακτηρίζει. Έτσι, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Σκάι για τα δάση, την τιμητική του είχε ο «πράσινος», αλλά και εκλεκτός των Αμερικανών, Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μήνυμα του οποίου προβλήθηκε ζωντανά μπροστά σε 70.000 κόσμο.

Υπάρχουν μη κυβερνητικές οργανώσεις, με κυριότερες αυτές που ασχολούνται με την ανακύκλωση και την αειφορία, οι οποίες εκταμιεύουν δεκάδες ευρωπαϊκά προγράμματα για «δράσεις» (sic) αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ή αρέσκονται στη συγκέντρωση χορηγιών από τον ιδιωτικό τομέα, προωθώντας πρωτοβουλίες για την πράσινη εταιρική ευθύνη κ.ο.κ.

Έτσι, για παράδειγμα, στους «ευγενικούς χορηγούς» του Δικτύου Μεσόγειος S.O.S. -όπου προεδρεύει το μέλος των Οικολόγων-Πράσινων, Ν. Χρυσόγελος- μπορεί κανείς να βρει την αυτοκινητοβιομηχανία TOYOTA (μήπως επειδή με το «πρασίνισμα» της καταναλωτικής συνείδησης θα πουλήσει περισσότερα υβριδικά αυτοκίνητα;), η Τράπεζα Αττικής, η Τράπεζα Κύπρου, η Αθηναϊκή Ζυθοποιία1 κ.ο.κ. Υπάρχουν επίσης εταιρείες και ιδρύματα, με κορυφαία την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, η οποία έχει να επιδείξει πολύ πλατιά δράση, από την επίβλεψη για την τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας μέχρι την περιβαλλοντική εκπαίδευση, την αποκατάσταση ιστορικών ναών και άλλων οικημάτων που αφορούν στην πολιτιστική κληρονομιά, την προστασία των υδάτινων πόρων, των βιοτόπων κ.ο.κ..

Ηγετική φυσιογνωμία της εταιρείας είναι ο -πασίγνωστος στους αναγνώστες της Ρήξης- Κώστας Καρράς, μέλος επί χρόνια της Λέσχης Μπίντελμπεργκ, θιασώτης της ελληνοτουρκικής φιλίας και πρόεδρος του διαβόητου CDRSEE (Κέντρο για τη Συμφιλίωση και τη Συνεργασία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη).

Η «Ελληνική Εταιρεία» εκφράζει την παράδοση της οικολογικής, υποτίθεται, ευαισθησίας των αρχουσών τάξεων, γι' αυτό και χρηματοδοτείται κυρίως από οικογένειες εφοπλιστών (Λαιμός, Ποταμιάνος, Ίδρυμα Λεβέντη κ.λπ.), από τον Θ. Παπαλεξόπουλο (πρώην πρόεδρο του ΤΙΤΑΝΑ) κ.λπ.

Η ιδεολογική-πολιτική διαπάλη

Εξίσου μεγάλο κεφάλαιο του ζητήματος «πράσινη παγκοσμιοποίηση» στην Ελλάδα, που συνδέεται βέβαια με το ποιόν και τις δραστηριότητες των φορέων της, είναι η ιδεολογική και πολιτική προώθηση μιας εκδοχής της οικολογίας συμβατής με τα σχέδια, τις επιδιώξεις και τις συνθήκες που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση στη χώρα και την ευρύτερη περιοχή.

Έτσι, για παράδειγμα, οι Οικολόγοι-Πράσινοι συμμερίζονται και εκφράζουν πλήρως τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, των ατομικών δικαιωμάτων, της πολυπολιτισμικότητας και του κοσμοπολιτισμού, που λειτούργησαν και λειτουργούν εν είδει ιδεολογικής προμετωπίδας του πλανητικού νεοϊμπεριαλισμού. Γι' αυτό, είτε ως «προσωπικότητες του οικολογικού χώρου» είτε κομματικά, έχουν τοποθετηθεί στο πλευρό του σε πολύ σημαντικά ζητήματα:

Ως Οικολόγοι-Πράσινοι αντέδρασαν οργισμένα (το δελτίο Τύπου του κόμματος τιτλοφορούνταν «Νίκησε το βιβλίο της υστερίας») στην απόσυρση του οργουελιανής εμπνεύσεως βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. Επιφανή μέλη των Πρασίνων δε, όπως ο Μ. Τρεμόπουλος και ο Ν. Χρυσόγελος, στήριξαν ενυπογράφως το αγγλοαμερικανικό Σχέδιο Ανάν - σε αντίθεση, μάλιστα, με τους Οικολόγους-Περιβαλλοντιστές της Κύπρου

2. Επίσης, ο Μ. Τρεμόπουλος προκάλεσε την οργή των προσφυγικών σωματείων όταν πρότεινε, από τη θέση του νομαρχιακού συμβούλου που κατέχει, να τιμήσει η Θεσσαλονίκη ως παιδί της τον Κεμάλ Ατατούρκ, ακολουθώντας τον Γ. Μπουτάρη, ο οποίος είχε προβεί σε παρόμοιες δηλώσεις κατά τα τέλη του 1990, στα πλαίσια ελληνοτουρκικού επιχειρηματικού φόρουμ που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Ένα άλλο παράδειγμα αφορά στη θέση που πήρε η Οικολογική Εταιρεία Έβρου σχετικά με τη συμφωνία Ελλάδας, Βουλγαρίας, Ρωσίας για την πραγματοποίηση του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Ξεκινώντας από παρόμοιες αφετηρίες, κι από μια οικολογίστικη προσέγγιση της πραγματικότητας, η οποία υποβαθμίζει όλες τις άλλες διαστάσεις, η Οικολογική Εταιρεία κατήγγειλε τη σύναψη της συμφωνίας υποστηρίζοντας ότι ο αγωγός θα προκαλέσει ανυπολόγιστες οικολογικές καταστροφές κι ότι η συμφωνία είναι νεοφιλελεύθερης λογικής!

Στην πράξη, όμως, και ανεξαρτήτως προθέσεων, η θέση αυτή δημιουργεί τετελεσμένα εντελώς αντίθετα από ό,τι αυτοί οι οικολόγοι του Έβρου διακηρύσσουν. Διότι, πολύ απλά, η ακύρωση της συμφωνίας δεν σημαίνει τίποτε άλλο πέρα από την. επίταση της ενεργειακής μας εξάρτησης από τις Η.Π.Α. και τη διαιώνιση της υποτέλειάς μας στην παρακμάζουσα αυτοκρατορία, ­συνθήκες που δεν υπόσχονται­ -έστω!- την καλύτερη αντιμετώπιση του. περιβάλλοντος.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι τη θέση αυτή υιοθέτησαν τόσο οι Οικολόγοι­-Πράσινοι όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την κύρωση της συμφωνίας του αγωγού στη Βουλή. Όπως και σ' όλες τις περιπτώσεις των Πράσινων κομμάτων της Ευρώπης, ο αξιοθαύμαστος ρεαλισμός που επιδεικνύουν στην πράξη, στηρίζοντας πτυχές και πλευρές του φιλελεύθερου σχεδίου της παγκοσμιοποίησης, επενδύεται μ' έναν διακηρυκτικό βερμπαλισμό που μάχεται να πείσει περί του αντιθέτου. Κι εδώ, όμως, οι κομφορμιστικές ροπές δεν αφήνουν χώρο παρά για πενιχρά αποτελέσματα: Έτσι, για παράδειγμα, το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα δεν είναι μια δύναμη που διεκδικεί την αποπαγκοσμιοποίηση, αλλά μια «παγκόσμια αντιπολίτευση» που μάχεται για «έναν κόσμο που χωράει πολλούς κόσμους»

3. Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης παραμένει κορυφαία προτεραιότητα, ενώ τη συνοδεύει πάντοτε κι ένας υφέρπων -και τόσο χαρακτηριστικός για ευρωπαϊκό πράσινο κόμμα- ευρωκεντρισμός («πολλά από τα σημερινά προβλήματα [...] δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στα στενά όρια του έθνους-κράτους, αλλά στο πλαίσιο της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης και ενός νέου οικολογικού, δημοκρατικού και ειρηνικού ευρωπαϊκού προτύπου για τον υπόλοιπο κόσμο»)

4. Και βέβαια, όποιος τολμήσει να είναι πιο σαφής, πιο αποτελεσματικός και ταυτόχρονα πιο ριζοσπαστικός -όπως ο Τσάβες και ο Μοράλες- δεν μπορεί παρά να εισπράττει από τους ίδιους τη χλεύη και την αποστροφή. Τα σημερινά ελληνικά κόμματα αντιπροσωπεύουν γερασμένες, ξεπερασμένες αντιλήψεις και έχουν παγιδεύσει τη χώρα σ' έναν ρόλο φτωχού συγγενή στις διεθνείς εξελίξεις. Τα πρότυπά τους είναι συχνά βγαλμένα από το παρελθόν (π.χ. σοβιετικό μοντέλο), από άλλες πραγματικότητες (λατινοαμερικανικά καθεστώτα), είναι νεοφιλελεύθερα, λαϊκίστικα ή ασαφή

5. Και, βεβαίως, μ' αυτές τις κατευθύνσεις τα πραγματικά αίτια της οικολογικής εξάντλησης, τόσο σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα όσο και για ολόκληρο τον πλανήτη, δεν μπορούν παρά να παραγκωνίζονται. Έτσι, απουσιάζει η κριτική στη λογική της μεγέθυνσης αυτής καθεαυτήν, ως θεμέλιας λογικής πάνω στην οποία δομήθηκε το καπιταλιστικό φαντασιακό. Ή, στα καθ' ημάς, δεν γίνεται καμία αναφορά ούτε στον ελληνικό παρασιτισμό, ο οποίος έχει καταστήσει τη εκποίηση του φυσικού και του πολιτιστικού πλούτου της Ελλάδας ως την υπ' αριθμόν ένα επικερδή επιχείρηση στη χώρα μας, ούτε σε καίρια ζητήματα όπως ο αθηνοκεντρισμός, οι περιφερειακές ανισότητες, η υποβάθμιση της ελληνικής υπαίθρου μέσα από τη μετατροπή της σε θέρετρο των κατοίκων της μεγάπολης κ.ο.κ.

Όλα αυτά βεβαίως είναι ψιλά γράμματα για τους δημοσκόπους, οι οποίοι αποφάσισαν να αναδείξουν, μεσούσης της καθολικής πολιτικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, τους Πράσινους ως ένα από τα ανερχόμενα κόμματα διαμαρτυρίας στον τόπο μας. Ποιος ξέρει; Έτσι, ίσως η ψήφος διαμαρτυρίας των Ελλήνων πολιτών ανακυκλωθεί σ' ένα ακόμα άλλοθι για την παράταση ζωής του Θεάτρου Σκιών το οποίο ζούμε. .............

1. Πηγή: Ιστοσελίδα του Δικτύου Μεσόγειος SOS:

http://www.medsos.gr/content/view/397/134/

2. Εφημ. Ελευθεροτυπία, 09/04/2004.

3. Η Παγκοσμιοποίηση, το Πράσινο Κίνημα και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, Ανακοίνωση των Οικολόγων-Πράσινων. (http://www.ecogreens.gr/gr/modules.php?name=News&f...

4. Πολιτική Στρατηγική και τακτική των Οικολόγων Πρασίνων, Τακτικό και Καταστατικό Συνέδριο, 29-30 Μαρτίου 2008. 5. Ό.π. Γ. Ρακκάς

Πηγή: http://www.ardin.gr/blog/?p=233