30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1821 ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ "G-20" ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις και το Σύστημα των Συνεδρίων 1818-22

Το Σύστημα των Συνεδρίων, συνέχεια του Συνεδρίου της Βιέννης (1814-15), που ρύθμισε τα ευρωπαϊκά πράγματα μετά την πτώση του Ναπολέοντα και την παλινόρθωση της δυναστείας των Βουρβόνων στη Γαλλία, ήταν μέθοδος διπλωματίας μέσω διασκέψεων. Θεσμοθετήθηκε με το Αρθρο VI της Συνθήκης της Τετραπλής Συμμαχίας Αυστρίας, Βρετανίας, Πρωσίας και Ρωσίας, η οποία υπεγράφη στο Παρίσι στις 20 Νοεμβρίου 1815. Ψυχή του Συστήματος, όπως άλλωστε είχε συμβεί και με το Συνέδριο της Βιέννης, απέβη ο καγκελάριος της Αυστρίας Κλέμενς Μέτερνιχ, ο φανατικότερος υπερασπιστής του συντηρητικού status quo που είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη.

Το Αρθρο VI της Συνθήκης της Τετραπλής Συμμαχίας προέβλεπε ότι αντιπρόσωποι των Τεσσάρων Δυνάμεων θα συναντούνταν κατά τακτά διαστήματα για να διαβουλευθούν «επί των κοινών συμφερόντων τους» και να συζητήσουν μέτρα που θα ήταν «τα πλέον σωστικά για τη γαλήνη και την ευημερία των εθνών και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη» (σχ.klasiko:Ακόμα και στον φανατικό "Ευρωπαϊστή" είναι ευδιάκριτο το γεγονός,ότι το δομικό στοιχείο, με το οποίο χτίστηκε και διατηρείται το κατ΄ευφημισμόν ¨Ευρωπαϊκό" μα στην πραγματικότητα Φραγκικό οικοδόμημα,ήταν πάντοτε το ίδιο)...Συναντήσεις-συνέδρια σε αυτό το πλαίσιο έγιναν στην Αιξ-λα-Σαπέλ το 1818, στο Τρόπαου το 1820, στο Λάιμπαχ το 1821 και στη Βερόνα το 1822...Το τρίτο συνέδριο συνήλθε από τις 26 Ιανουαρίου ως τις 12 Μαΐου 1821 στο Λάιμπαχ, τη σημερινή Λουμπλιάνα της Σλοβενίας...Στο συνέδριο ήταν παρόντες οι μονάρχες της Αυστρίας, της Ρωσίας και της Πρωσίας με τις αντιπροσωπείες τους, οι βασιλείς των Δύο Σικελιών και της Σαρδηνίας-Πεδεμοντίου, οι δούκες της Μόδενας και της Τοσκάνης και παρατηρητές από τη Βρετανία και τη Γαλλία.

Το συνέδριο διακήρυξε την εχθρότητά του προς τα επαναστατικά καθεστώτα...

Μεσούντος του συνεδρίου έφθασε η είδηση για την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης είχε διαβεί τον ποταμό Προύθο και δύο ημέρες αργότερα, στο Ιάσιο, πρωτεύουσα της Μολδαβίας, εξέδωσε προκήρυξη με την οποία καλούσε τους Ελληνες να πάρουν τα όπλα κατά των Τούρκων. Μεταξύ άλλων η προκήρυξη έλεγε: «Κινηθείτε, ω φίλοι, και θέλετε ιδεί μίαν κρατεράν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαιά μας!».

Αν και δεν την κατονόμαζε, η αναφορά της προκήρυξης στη Ρωσία ήταν προφανής και το γεγονός ότι ο αρχηγός της επανάστασης Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν υπασπιστής του τσάρου - είχε μάλιστα ξεκινήσει από ρωσικό έδαφος - ανησύχησε ιδιαίτερα τον Μέτερνιχ. Οι αμφιβολίες του για τη στάση του τσάρου απέναντι στο ελληνικό εγχείρημα ήταν εύλογες, αφού θα ήταν προς το συμφέρον της Ρωσίας αν αυτό στεφόταν με επιτυχία. Κατέβαλε λοιπόν ο Μέτερνιχ σύντονες προσπάθειες ώστε το συνέδριο, περιλαμβανομένου και του τσάρου, να καταδικάσει την ελληνική επανάσταση. Χάρη ωστόσο στις ενέργειες του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος, ως υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, παρευρισκόταν στο Λάιμπαχ, όπως και στα προηγούμενα συνέδρια, η διατύπωση της καταδικαστικής απόφασης του τσάρου μετριάστηκε.

Στις αρχές Μαΐου 1821 οι σύνεδροι τερμάτισαν τις συνομιλίες τους, αλλά με επίμονη εισήγηση του Μέτερνιχ αποφασίστηκε να τις επαναλάβουν αργότερα στη Βερόνα, όπου, εκτός από τα άλλα εκκρεμή ζητήματα, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής, θα συζητιόταν και το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο γινόταν οξύτερο, δεδομένου ότι η επανάσταση είχε μεν συντριβεί στη Μολδοβλαχία, από την άλλη όμως είχε εξαπλωθεί στην κυρίως Ελλάδα σημειώνοντας αξιόλογες επιτυχίες...

Για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του καγκελαρίου Μέτερνιχ που επιθυμούσε να πνίξει κάθε ιδέα φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος διακυβέρνησης της χώρας και καταδυνάστευσης των λαών, η ελληνική υπόθεση αποτελούσε επικίνδυνο παράδειγμα γιατί μπορούσε να προκαλέσει την εξέγερση και άλλων υποδούλων, χωρίς να εξαιρούνται ακόμη και οι δικοί της. H ωμή διατύπωση του ίδιου:

«Εξω από τα ανατολικά μας σύνορα τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες κρεμασμένοι, στραγγαλισμένοι ή παλουκωμένοι δεν είναι δα και σπουδαίο πράγμα» (βλ. Curt Erler, Der Philhellenismus in Deutschland, 1821-1829, Duesseldorf, 1906, σ. 7), συνόψιζε τη σκληρότητα του σκοταδιστή Μέτερνιχ που ακόμη και οι ομόγλωσσοί του, γερμανοί φιλελεύθεροι, τον αποκαλούσαν κατ' εκτροπήν εκφώνησης του ονόματός του Mitternacht («μεσονύκτιο»)...

Φιλοτουρκική τέλος υπήρξε και η πολιτική της Αμερικής που, προσηλωμένη στο δόγμα Μονρόε, παρά τις επίσημες υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας διακηρύξεις, προσδοκούσε, απαθής και αμέτοχη σε βοήθεια προς τους επαναστατημένους Ελληνες, την εύνοια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκειμένου επιτέλους να υπογράψει την πολυπόθητη γι' αυτήν εμπορική συμφωνία με την Τουρκία και να εκτοπίσει έτσι τα αγγλικά συμφέροντα. Βεβαίως αμερικανικός φιλελληνισμός υπήρξε και τεκμηριώνεται και από τις πηγές. Ωστόσο η αμερικανική συμπαράσταση είχε μόνο λαϊκή έκφραση και όχι κρατική.( http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=154203&ct=83&dt=28/09/2003)

Πηγή:klasikoperiptosi