Οργουελιανή έξοδος απ’ την κρίση: Νέα Παγκόσμια Χρηματοοικονομική Τάξη, παγκόσμιο νόμισμα και παγκόσμια κυβέρνηση

Μετά τη σύνοδο κορυφής των G20, στο Λονδίνο, ανακοινωθήκαν σχέδια για την τη δημιουργία ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος για να αντικαταστήσει το δολάριο στο ρόλο τού παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Στο ανακοινωθέν της συνόδου κορυφής δηλώνεται ότι «Έχουμε συμφωνήσει στην υποστήριξη ενός κοινού ταμείου ΕΤΔ (Ειδικών Τραβηχτικών Δικαιωμάτων) το οποίο θα εισφέρει $ 250δισ. στην παγκόσμια οικονομία για να αυξηθεί η παγκόσμια ρευστότητα» (το ρευστό δηλαδή). Τα ΕΤΔ, θα είναι «πλαστικό χρήμα και θα εκδίδεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.»

Η λονδρέζικη Telegraph ανέφερε ότι «οι ηγέτες των G20 εξουσιοδότησαν το ΔΝΤ (το αμερικανοκρατούμενο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) να παράγει χρήμα για ν’ αρχίσει παγκόσμια η «βαθμιαία χαλάρωση». Υποτίθεται ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα μπαίνει, εκ των πραγμάτων, στο παιχνίδι. Και θα είναι, λέει, έξω από κάθε ηγεμονικό έλεγχο.

Εκτός ελέγχου όμως πρόκειται να μείνει και η κρίση. Οι 20 κομπογιαννίτες, είναι απ’ τη μοίρα καταδικασμένοι να κάνουν πάντα λάθος διάγνωση και να διαλέγουν λάθος γιατρικό. Το αποτέλεσμα των «μέτρων» θα είναι να προκαλέσουν μια ώρα αρχήτερα την γενική καταστροφή. Νομίζουν (γιατί έτσι τους αρέσει) ότι για όλα τα προβλήματα και τις οικονομικές συμφορές φταίει το χρήμα. Κι άλλο δεν σκέφτονται παρά πως θα μεταρρυθμίσουν τις διεθνής νομισματικές σχέσεις, ώστε να πετύχουν την εύρυθμη λειτουργία του παγκόσμιου εμπορίου.

Τι είναι όμως το χρήμα (εδώ εννοούμε το χαρτονόμισμα) πέρα από ένα γραμμάτιο που εκδίδεται με την εγγύηση του κράτους για να διαμεσολαβεί στις ανταλλαγές αγαθών και να τις διευκολύνει; Σε κατώτερες βαθμίδες της κοινωνικής εξέλιξης, οι άνθρωποι αντάλλασαν πράγμα με πράγμα. Κάποια απ’ αυτά, που ήταν πιο εύχρηστα, πχ. τ’ αυγά, διαμεσολαβούσαν στις ανταλλαγές και έπαιζαν τον ρόλο του χρήματος. Ποιος θα μπορούσε ν’ αποδώσει την ευθύνη στ’ αυγά, για τα οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετώπιζε η φυσική οικονομία εκείνων των εποχών όπου οι οικονομικές σχέσεις ήταν απλές και διάφανες; Ή αν όχι στ’ αυγά, στα μέταλλα που επίσης ήταν χρήσιμα και όλοι τα ήθελαν;

Μόνο στην βαθμίδα της εμπορευματικής παραγωγής, που κορυφώνεται με τον καπιταλισμό, όπου το καθετί παράγεται για να πουληθεί, πριν καταναλωθεί, που ο καταμερισμός της εργασίας μας αναγκάζει να παράγουμε για να τα καταναλώσουν άλλοι, αυτή η σχέση που δεν είναι παρά μια σχέση κοινωνική, σχέση των ίδιων των ανθρώπων, «παίρνει την φαντασμαγορική μορφή μιας σχέσης ανάμεσα στα πράγματα»(Μαρξ).

Όπως στη νεφελώδη περιοχή του θρησκευτικού κόσμου τα δημιουργήματα του ανθρώπινου νου και της φαντασίας φαίνονται προικισμένα με δική τους ζωή και σχέσεις, το ίδιο γίνεται και στον κόσμο των εμπορευμάτων. «Φετιχισμό του εμπορεύματος», ονομάζει ο Μαρξ αυτό το φαινόμενο που η πιο ακραία μορφή του είναι ο φετιχισμός του χρήματος.

Όπως ο άγριος σκαλίζει σε ένα κορμό δέντρού μυστηριώδεις μορφές και καταλήγει να αποδίδει στο ξύλινο ξόανο που ο ίδιος δημιούργησε, δυνάμεις μεταφυσικές και υπερφυσικές που στέκονται πάνω απ’ τον ίδιο, ορίζουν την τύχη του και τον εξουσιάζουν, έτσι και ο σύγχρονος άνθρωπος, που δεν έχει ακόμα απελευθερωθεί απ’ τις προλήψεις του άγριου, αποδίδει στο κρατικό τραπεζογραμμάτιο αυτοτελή ύπαρξη και δυνάμεις που ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων. Βλέπουμε δηλαδή το αντίθετο απ’ αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Έτσι οι κομπογιαννίτες μας, αντί να δουν στην χρηματοοικονομική κρίση την αντανάκλαση της κοινωνικής κρίσης, την κρίση των ανθρώπινων σχέσεων, τις αντιφάσεις ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις και στο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, βλέπουν την κοινωνική κρίση σαν αντανάκλαση και υποπροϊόν της χρηματοοικονομικής. Κι αντί να σκεφτούν πως να δαμάσουν την αιτία, πασχίζουν ν’ αποτρέψουν το μοιραίο αποτέλεσμα.

Οι δυτικοί «αναλυτές» πιστεύουν (ή μάλλον ελπίζουν ) ότι με τα Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα, με τον καιρό, πιθανό να εξελιχθούν σε ένα χώρο συσπείρωσης ξένων τραπεζών, ειδικά της Λαϊκής Τράπεζας της Κίνας και να μετασχηματιστούν σε παγκόσμια χρηματοπιστωτική ρυθμιστική αρχή, με πολυεθνική σύνθεση, με άλλα λόγια σε παγκόσμια κεντρική τράπεζα, η οποία θα εξασφαλίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα.

Η διεθνής οικονομική και πολιτική ελίτ, με ηγεσία τους Αμερικάνους, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την τρέχουσα παγκόσμια οικονομικής κρίση για να υλοποιήσει «λύσεις» που θα φέρουν τον κόσμο πλησιέστερα σα μια «νέα παγκόσμια χρηματοοικονομική τάξη, παγκόσμιο νόμισμα και παγκόσμια κυβέρνηση». Με επικεφαλής τις ΗΠΑ, εννοείται!

Είναι σημαντικό να δει κανείς προσεκτικά τις κινήσεις που προτείνονται και υλοποιούνται κατά τη διάρκεια της κρίσης. Οι εμπνευστές των προτάσεων που δεν είναι νέες, αλλά γνωστά σχέδια που προωθούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα, θεωρούν ότι η κρίση προσφέρει ευκαιρίες για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες διαμόρφωσης μιας νέας παγκόσμιας τάξης στην παγκόσμια οικονομία -και όχι μόνο στην οικονομία.

Πηγή:patari