Τα πολιτιστικά μας δρώμενα χάνουν την ταυτότητά τους

Χωρίς περιεχόμενο πολλές εκδηλώσεις

Όλο και πιο συχνές οι περιπτώσεις κακοποίησης της Ηπειρώτικης παράδοσης

Το καλοκαίρι και ειδικότερα ο Αύγουστος είναι η εποχή, όπου ολόκληρη η Ήπειρος πανηγυρίζει. Κάθε Δήμος, κάθε χωριό, κάθε Σύλλογος ή Αδελφότητα, διοργανώνει τις δικές του εκδηλώσεις οι οποίες δεν συνάδουν πάντα ούτε με τις πολιτιστικές παραδόσεις, ούτε με τα έθιμα του τόπου.

Τα τελευταία χρόνια, αυξάνονται και πληθύνονται οι κάθε είδους «Γιορτές» και τα «Φεστιβάλ», που πολλές φορές δεν έρχονται να αναβιώσουν τις παραδόσεις μας, αλλά για να… εμπλουτίσουν με νέα ήθη τα καλοκαιρινά δρώμενα! Αφίσες με ερμηνευτές παραδοσιακών τραγουδιών στα δέντρα και τις κολόνες του χωριού, μικροφωνικές εγκαταστάσεις που σου «παίρνουν» τα αυτιά, μυρωδιές από ψητά, μαλλί της γριάς και πάγκοι με... προικιά βρίσκονται κάθε καλοκαίρι στο επίκεντρο.
Τη μία είναι η γιορτή της σαρδέλας, της μελιτζάνας, της ντομάτας, της καραβίδας, του κρασιού, της πέστροφας, της πατάτας, της προβατίνας και οποιουδήποτε άλλου διαθέτει η Ηπειρωτική φύση.

Την άλλη είναι τα κάθε είδους πανηγύρια, τα οποία αυξάνονται με εντυπωσιακό ρυθμό και δεν περιορίζονται πια σε κείνα που συνόδευαν τις θρησκευτικές γιορτές. Είναι επίσης τα κάθε είδους φεστιβάλ, τα πολιτιστικά τριήμερα και ό,τι άλλο μπορεί να εφεύρει ανθρώπου νους, που μετατρέπουν τα καλοκαίρια σε ένα πολιτιστικό πανδαιμόνιο, χωρίς ταυτότητα και συχνά χωρίς ποιότητα. Τα τελευταία χρόνια αυξάνονται συνεχώς… οι λόγοι για να παίξουν τα όργανα. Παραδοσιακά και σύγχρονα και σε έναν ηχητικό αχταρμά που άλλοτε βρίσκει και άλλοτε όχι ανταπόκριση. Είναι ικανός όμως να προβληματίσει όλους μας.

Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνονται κάθε καλοκαίρι, χρόνο με τον χρόνο χάνουν την ταυτότητά τους και ελάχιστα πλέον αναδεικνύουν την παράδοση της Ηπείρου. Είτε οργανώνονται από μεγάλους Δήμους, είτε πρόκειται για διάφορες «βραδιές» που ετοιμάζονται από άλλους φορείς και πάσης φύσεως συλλόγους, τις περισσότερες φορές, διακρίνονται από την προχειρότητα, κάνοντας πολλούς να σκεφτούν ότι στόχος είναι να γεμίσουν κάποια ταμεία και όχι να κρατήσουν ζωντανή την παράδοση.

Το πάντρεμα δε που επιχειρείται συχνά, μεταξύ ανόμοιων σχημάτων ή μουσικών ακουσμάτων, δείχνει ότι οι πειραματισμοί είναι καλοί, αλλά για άλλους χώρους.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης που κάθε χρόνο παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, είναι ότι πολλές εκδηλώσεις απαξιώνονται από τον κόσμο.

Μία ακόμη μόδα των τελευταίων ετών, είναι οι κάθε είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις να πλαισιώνονται από κάποιο μεγάλο όνομα, χωρίς αυτό να έχει πάντα σχέση με την πολιτιστική παράδοση του τόπου. Μπορεί να είναι κάποιος ελαφρολαϊκός τραγουδιστής, που έγινε ίνδαλμα μέσα από τις μεσημεριάτικες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης ή κάποιο «ταλέντο» που αναδείχθηκε από τις μουσικές και λοιπές τηλεοπτικές ακαδημίες. Το όνομα αυτό, καλοπληρώνεται για να κάνει μία εμφάνιση, που καμία σχέση δεν έχει με την παράδοση, μπορεί όμως να συγκεντρώσει περισσότερο κόσμο και ειδικά τη νεολαία.

Έτσι μπορεί ο καθένας να βρεθεί σε ένα πανηγύρι και να ακούσει από κακοπαιγμένα δημοτικά τραγούδια μέχρι «χιτάκια» που παίζονται στα παραλιακά μπαρ.

Πολλά παραδοσιακά πανηγύρια, είτε οργανώνονται από τους Συλλόγους, είτε από τους ιδιώτες, χάνουν όλο και περισσότερο τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο οι μικροφωνικές που αλλοιώνουν τον ήχο, αλλά είναι και το… μεταμοντέρνο στοιχείο που έχει εισχωρήσει στην δημοτική μας μουσική και κάνει τις αισθήσεις μας να υποφέρουν. Τα πανηγύρια μετατρέπονται σε επικερδείς επιχειρήσεις και αντί για τραγούδια ακούγονται παρατράγουδα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλά χωριά έχουν πάψει να γίνονται στις πλατείες και έχουν μεταφερθεί σε καφενεία και άλλα καταστήματα.

Τα παραδοσιακά πανηγύρια, σε πολλές περιπτώσεις εμπλουτίζονται και από άλλες εκδηλώσεις, που κι αυτές με την σειρά τους απέχουν πολύ, από την πολιτιστική παράδοση του τόπου.

Μέσα σε όλο αυτό το πολιτιστικό πανδαιμόνιο, υπάρχουν πάντα και οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες όπως συμβαίνει συνήθως έρχονται για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.

Υπάρχουν Σύλλογοι που κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσουν ζωντανή την παράδοση του τόπου.

Υπάρχουν καλλιτέχνες που μένουν πιστοί στους ήχους που έμαθαν από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Που μεταφέρουν στα πανηγύρια τους στίχους των δημοτικών τραγουδιών όπως τους είπε ο λαός και όχι ο σύγχρονος… ποιητής.

Υπάρχουν ευτυχώς ακόμη, εκείνοι που αναζητούν την παράδοση, σε μικρά ορεινά χωριά, μακριά από κάθε είδους γιορτή, δίπλα στα μοναστήρια της Παναγίας.

Όμως δεν φτάνουν.

Αυτό που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν είναι να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους όσοι διαχειρίζονται τα πολιτιστικά πράγματα του τόπου.

Οι αυτοσχεδιασμοί και οι διοργανώσεις για το κέρδος φτάνουν.

Ας φροντίσουν να κάνουν λιγότερες και πιο ποιοτικές εκδηλώσεις, γιατί μόνο τότε θα έχουν προσφέρει πραγματικά στον τόπο.

Πηγή:Πρωινός Λόγος