1998-2008. Ο Δημήτρης Λιαντίνης είναι ακόμα παρών.

Το 2008, είναι η χρονιά που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον αυτοθέλητο θάνατο του Δημήτρη Λιαντίνη. Για όσους άγγιξε η σκέψη του, τούτη η χρονιά δεν συνιστά μια απλή επέτειο. Είναι η απόδειξη ότι ενώ όλα περνούν από δίπλα μας και χάνονται στο χρόνο, ο λόγος του μεγάλου αυτού Έλληνα στοχαστή αντιστέκεται στη φθορά του.

Ο Λιαντίνης, δέκα χρόνια μετά, είναι ακόμα παρών. Παρών, σε ένα υπόγειο κοινωνικό ρεύμα που σωπαίνει, αλλά διαμαρτύρεται.

Τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία, διαγράφει μια πορεία που την οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Τα αδιέξοδα αυτής της πορείας, είναι πια ορατά σε όλους όσοι σκέφτονται έντιμα και με καθαρό μυαλό.

Ο Λιαντίνης έγραψε και μίλησε γι’ αυτή τη λάθος πορεία.

Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα μας στο να γίνει ο πιο φιλόξενος χώρος κάθε λογής σκουπιδιών.

Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για την απουσία αξιών και ιδανικών, με άλλα λόγια, υψηλών προτύπων, που θα αποτελέσουν ορόσημο στην πορεία των ανθρώπων.

Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για τον εναγκαλισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας με το σκοταδισμό των θρησκειών.

Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για την πολιτισμική παρακμή και τον κρετινισμό, έννοιες ταυτόσημες, πια, με τη λειτουργία των θεσμών και εν τέλει, την πορεία της χώρας.

Ο λαός ανίκανος να αντιδράσει, παρακολουθεί παθητικά ή, στην καλύτερη περίπτωση, με καχυποψία. Ζαλισμένος από πλαστικά προϊόντα περιττών αναγκών, που δημιουργούν ψευδαίσθηση ευδαιμονίας, διαμαρτύρεται για ένα χαμένο ευρώ από την τσέπη του, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι μέρα με τη μέρα χάνει πολύ σημαντικότερα: την αξία του ως άνθρωπος, την ταυτότητά του ως έθνος. Χάνει τις ρίζες του, την ιστορία του, τη γνώση που κατέκτησαν κάποιοι άλλοι για να την παραδώσουν σε κείνον. Και εμείς στα παιδιά μας. Αντ΄ αυτού, τι παραδίδουμε;

Παραδίδουμε τις ενοχές μας, την αναβολή, την εγκληματική άγνοιά μας για το κακό που πλησιάζει.

Oι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου σιωπούν, ή αγνοούνται. Ίσως γιατί περάσαμε για πνευματικούς, λάθος ανθρώπους και μάταια περιμένουμε, ίσως γιατί οι άξιοι νιώθουν να πνίγονται από το θόρυβο της μετριότητας που σήμερα έχει θρονιαστεί στον τόπο. Ίσως πάλι γιατί δεν ήρθε ο καιρός…

Για τον Δημήτρη Λιαντίνη, οι χαλεποί καιροί είχαν δώσει από νωρίς τα σημάδια τους. Και εκείνος με τη σειρά του έκανε το χρέος του απέναντι στον άνθρωπο. Προειδοποίησε, αποκάλυψε, συγκρούστηκε, κατήγγειλε, έδειξε το δρόμο που θα οδηγήσει με ασφάλεια τον κόσμο προς το μέλλον. Στο τέλος, αναζήτησε την ορισμένη λόγχη και τρύπησε την καρδιά του για να την ανοίξει στο φως. Το αίμα του μύρωσε την πολιτεία. Τα όνειρά μας κοκκίνισαν. Σφράγισε έτσι τα λόγια και τα έργα του.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης άφησε την τελευταία του πνοή τον Ιούνιο του 1998 στον Ταΰγετο, με τη στέρεη γνώση ότι αφήνει στους ανθρώπους το κορυφαίο έργο του που συνιστά:

Χαρούμενη αγγελία.
Μήνυμα κατάφασης.
Πρόταση ζωής.

Αυτός υπήρξε ο θάνατος του αγαπημένου μας δασκάλου. Μια εκτυφλωτική αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των σημερινών καιρών. Ένα αέναο κάλεσμα, να στοχάζεται ο άνθρωπος πάνω στο γεγονός του δικού του επερχόμενου θανάτου. Κάλεσμα, που δύναται να αποτελέσει εγγύηση για τη συνέχεια τής παρουσίας του στον πλανήτη.

Για την αλλαγή ρότας στην ανθρώπινη περιπέτεια.

Ο Λιαντίνης, μελέτησε και όρισε το θάνατο ως γεγονός της ζωής. Έχοντας επίγνωση του τέλους, ρούφηξε τις στιγμές. Τρύγησε τις μέρες του. Με τη ζωή του, οριοθέτησε και μας άφησε δώρο τον αβάσταχτα αληθινό, ανατριχιαστικά έρημο, και ασύλληπτα ισχυρό· δίνοντας έτσι ένα μέτρο κρίσης και ένα πρότυπο σύγκρισης τέτοιο, όπως πολύ σπάνια η φύση έχει την έμπνευση να πλάσει. Γι’ αυτό και μπόρεσε, μέσα σε μέτρα, και με τα σύνεργα της επιστήμης και της ομορφιάς να στολίσει το πάνθεον των μεγάλων στοχαστών με γνήσιο φιλοσοφικό, παιδαγωγικό, και ποιητικό λόγο.

Ήδη, ο Δημήτρης Λιαντίνης, συνταξιδεύει μέσα στο χρόνο με τους μεγάλους δασκάλους του. Αυτή η πρώιμη πεποίθησή μας ενισχύεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Ενισχύεται όχι μόνο από το γεγονός της μελέτης του έργου του από ολοένα και περισσότερους αναγνώστες, αλλά και γιατί ο Λιαντίνης μίλησε για τα ιερά και τα όσια της ανθρώπινης ύπαρξης: τον Έρωτα και τον Θάνατο. Με γνώση και –κυρίως- με αίσθημα τραγικό, παραπέμποντας κατ΄ ευθείαν στη σκέψη των μεγάλων ελλήνων κλασικών.

Για τους πολλούς είναι ακόμα νωρίς να κατανοήσουν το μέγεθος της αξίας και της προσφοράς του Δημήτρη Λιαντίνη στον ελληνικό και όχι μόνο, στοχασμό. Η εποχή που διανύουμε δεν αντέχει τόσο φως. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι όσο πιο μεγάλος είναι ο ποιητής, τόσο πιο δύσκολα θα κατανοηθεί.

Σήμερα, μόνο οι λίγοι και εκλεκτοί, έχουν αυτό το προνόμιο. Αυτοί που βασανίζονται ολημερίς στα λημέρια του τί και του πώς. Αυτοί που ανεβαίνουν καθημερινά μικρούς γολγοθάδες μη ζητώντας προστασία και ανταλλάγματα. Αυτοί που κουβαλάνε μέσα τους Ελλάδα και ήλιο. Αυτοί, τέλος, που αντιλαμβάνονται τη ζωή ως χρέος.

Μακριά από λογικές σωματείων, συλλόγων και άλλων παρακμιακών – τις περισσότερες φορές - φαινομένων, επιχειρήσαμε και ολοκληρώσαμε τη μεγαλύτερη παρουσίαση πνευματικού ανθρώπου που δεν είναι εν ζωή, που έγινε ποτέ στο Ελληνικό διαδίκτυο. Το οπτικοακουστικό υλικό που έχετε τη δυνατότητα να δείτε και να ακούσετε χωρίς προαπαιτούμενα, συνιστά τη δική μας προσφορά και φόρο τιμής στο μεγάλο έλληνα στοχαστή. Αυτόν που όσοι τον έζησαν, αλλά και όσοι τον γνώρισαν από τα έργα του, αυθόρμητα τον αποκαλούν «Δάσκαλο». Είναι το δικό μας «ευχαριστώ» για τη θυσία του. Δέκα χρόνια τώρα αναζητούσαμε με υπομονή και μεράκι τη μορφή και τη φωνή του Λιαντίνη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το συγκεντρώναμε, το επεξεργαζόμασταν, και φέτος, το 2008, τη χρονιά που κλείνουν δέκα χρόνια από την απουσία του, επιλέξαμε να το χαρίσουμε στον παγκόσμιο ιστό.

Αναγνώστη.

Δέκα χρόνια είναι λίγα μπροστά σε αυτά που θα σφραγίσει ο Λιαντίνης με το έργο του. Είναι νωρίς ακόμα για επετειακές εκδηλώσεις με επίσημο μανδύα. Οι σημερινοί καιροί αλλού κοιτούν.

Εκείνο που θα ήθελε ο Λιαντίνης είναι να βοηθήσει ο καθένας, όσο μπορεί και όπου μπορεί, να φτάσει ο λόγος του. Και αν φτάσει ο λόγος του, θα ‘χει φτάσει ταυτόχρονα η φωνή της Ελλάδας: ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Παπαδιαμάντης, ο Σεφέρης, ο Κάλβος, ο Μακρυγιάννης, ο Μυριβήλης και τόσοι άλλοι. Και κοντά με αυτούς, οι παγκόσμιες κορυφές στις τέχνες και τις επιστήμες. Από τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη μέχρι το Νίτσε και το Ντοστογιέφσκι.

Αυτός είναι ο Λιαντίνης. Ένας πυρήνας γνώσης και αρετής.
Ας βοηθήσουμε όλοι να εκραγεί.

Πηγή:liantinis.gr