Εικόνες από τον χαμένο Πόντο

Η γαλανόλευκη παρελαύνει πλάι στο σφυροδρέπανο στη γιορτή της πόλης Στάρι Κριμ της Ουκρανίας. Επάνω, κορίτσια με ουκρανικές στολές σε γιορτή στη Μαριούπολη, που είναι η μητρόπολη των Ποντίων και των άλλων Ελλήνων της χώρας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΖΑΛΙΔΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

Της Παρασκευής Κατημερτζή

Στους Έλληνες οι οποίοι έμειναν πίσω στις χαμένες πατρίδες του Πόντου, που βρίσκονται διαμοιρασμένες σε τέσσερις χώρες- την Τουρκία, την Ουκρανία, τη Γεωργία και τη Ρωσία- είναι αφιερωμένη η πρώτη έκθεση φωτογραφίας ενός ιδιότυπου 45χρονου φωτογράφου ποντιακής καταγωγής, του Παύλου Κοζαλίδη.

Έπειτα από δεκάδες ταξίδια στην Ασία, ιδιαίτερα στην Κίνα, την Αφρική, τις αραβικές χώρες, τη Νότια και Κεντρική Αμερική, ο Παύλος Κοζαλίδης με είκοσι χρόνια θητείας στη φωτογραφία παρουσιάζει για πρώτη φορά τη δουλειά του:

62 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μια πολύ μικρή επιλογή από χιλιάδες άλλες που τράβηξε από το 1995 μέχρι τώρα κατά τη διάρκεια των πολύμηνων ταξιδιών του που πραγματοποίησε στη γη των προγόνων του.

Άρχισε με δική του πρωτοβουλία και συνεχίζει τις ειδικές αποστολές υπό την αιγίδα του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου Μπενάκη.

Γεννημένος στη Δραπετσώνα, ακολούθησε τους γονείς του στον Καναδά σε ηλικία οκτώ χρόνων.

Εκεί σπούδασε και άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία και τα ταξίδια.

Αργότερα αναζήτησε το τετραώροφο νεοκλασικό σπίτι της οικογένειάς του στον τόπο καταγωγής του στο Ορντού της Τουρκίας. Το σπίτι έγινε ξενοδοχείο.

Στη θέση του παλιού πλούτου, η φτώχεια, η εγκατάλειψη.

Μέσα σ΄ αυτό το περιβάλλον, οι Πόντιοι που έμειναν πίσω αποδείχθηκαν θησαυρός για την ευαισθησία του φωτογράφου.

Έμεινε μαζί τους, φιλοξενήθηκε, άκουσε τις ιστορίες τους, μοιράσθηκε τη ζωή τους, τους αποτύπωσε τη συγκίνηση με την ιδιαίτερη δύναμη της φωτογραφικής ματιάς του και την αρτιότητα της σύνθεσης που είναι τα χαρακτηριστικά του, σύμφωνα με την επιμελήτρια της έκθεσης Γεωργία Ιμσιρίδου.

Πώς ταξιδεύετε και γιατί αργήσατε κάπως να κάνετε την πρώτη σας έκθεση;

«Εννιά μήνες τον χρόνο είμαι στον δρόμο. Ομόνοια- Τιφλίδα με τα λεωφορεία σε έξι- επτά ημέρες, έτσι ταξιδεύω. Αυτό που αληθινά μ΄ ενδιαφέρει είναι να βρίσκομαι κοντά στους ανθρώπους και όταν φωτογραφίζω, να γίνομαι αόρατος και να φτιάχνω τα δικά μου παραμύθια».

Πώς ζείτε; Δεν σας ενδιαφέρει να πουλήσετε τα έργα σας;

«Με δικά μου χρήματα- έχω μάθει να καλύπτω τις ανάγκες μου με τα ελάχιστα. Δεν με νοιάζει αν δεν θα έχω να πλυθώ για μερικές μέρες. Χαίρομαι με τα μικρά πράγματα. Σημαίνουν πολλά για μένα. Αν είμαι κάτι, αυτό είναι ένας ανθρωπιστής, που χρησιμοποιεί τη φωτογραφία όπως ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την πένα του».

Πηγή:Τα Νέα