ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ - ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ Α.Κ.Ε.Λ. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ ανακάλυψε ότι οι όροι "ενιαίο κράτος" και ενωμένο κράτος" έχουν διαφορετικό περιεχόμενο (όχι τυχαία γιατί επιτίθεται στον Παπαδόπουλο ότι είναι εχθρός της Ομοσπονδίας, προκειμένου να επαναπατρίσει τους ακελικούς που δεν εμπιστεύονται την ηγεσία Χριστόφια, προσπαθεί όμως να μην πάρει και την ευθύνη της μετατροπής του ελληνικού πληθυσμού σε μειοψηφία, όπως προέβλεπε το σχέδιο Ανάν. Όταν την κατηγορούν ότι η "διζωνική, δικοινοτική" είναι μορφή διχοτόμησης, λέει ότι κράτος θα είναι ενωμένο. Κι όταν της λένε ότι στο ενωμένο κράτος πρέπει να αποφασίζει η πλειοψηφία, λέει ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο ενιαίο! Όχι μόνο δεν βρήκε τρόπο άρσης της διχοτόμησης της Κύπρου, αλλά, για να ανταπροκριθεί στην ανάγκη του δικού της επιχειρήματος, "διχοτόμησε" το ενιαίο νόημα του "ενιαίου" ή "ενωμένου" κράτους!).
Η νεολαία του Δημοκρατικού Συναγερμού είχε, από την πλευρά της, την έμπνευση να αποθεώσει τον Ιωάννη Κασουλίδη με το σύνθημα "Η Κύπρος είναι ελληνική".
Το άκουσε αυτό ο Δημήτρης Χριστόφιας και εξαπέλυσε "κατηγορώ" για "εθνικισμό και σοβινισμό" κατά του ΔΗΣΥ, που αντέδρασε αμήχανα, λέγοντας ότι είναι και ελληνική, είναι και ευρωπαϊκή και κατοικείται από όσους ιστορικά έτυχε να κατοικούν σε αυτόν τον τόπο κι ότι δεν χάθηκε, βρε αδερφέ κι ο κόσμος με τα παιδιά που φωνάζουν συνθήματα.
Ώσπου ένας δημοσιογράφος ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη του την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΑΚΕΛ, που όλοι βεβαίως είχαν ξεχάσει κα στην οποία αναφέρεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι "από εθνικής απόψεως, η καταπληκτική πλειοψηφία... του Κυπριακού λαού είναι Έλληνες" και ότι "ο Ελληνικός και ο Τουρκικός πληθυσμός της Νήσου είναι πληθυσμοί με ακλόνητον εθνικήν συνείδησιν και παράδοσιν, κανένα δε μέτρον δεν μπορεί να καταστρέψει την εθνική υπόστασίν των". Αλλά όλη η καμπάνια του κ. Χριστόφια βασίζεται στην "εξαφάνιση" κάθε ελληνικού στοιχείου και στην ανάδειξη της "κυπριακής ταυτότητας".
Την ίδια στιγμή, όμως βίαιες διαδηλώσεις κατά των βρετανικών βάσεων ανέδειξαν "ρωγμές" στο ίδιο το ΑΚΕΛ - ο Χριστόφιας άσκησε κριτική στις μεθόδους μόνο των διαδηλωτών, που τους ήθελε ηπιότερους, η νεολαία του όμως, εξέδωσε ανακοίνωση ότι είναι ακροδεξιοί, φασίστες και "εθνικιστές-σοβινιστές"(μέχρι τώρα η χρήση του όρου αφορούσε τισ σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους, ενώ τώρα θεωρούνται εθνικιστές και όσοι τα βάζουν με τους Βρετανούς). Το ΑΚΕΛ ξεκαθάρισε ότι επιθυμεί βέβαια την απομάκρυνση των βάσεων, αλλά όταν γίνει αυτό "εφικτό".
...Η αρχή "ένας άνθρωπος ,μία ψήφος" συνιστά "ανατροπή της διζωνικότητας", τόνισε ο Νίκος Κατσουρίδης του ΑΚΕΛ (για τους Κύπριους κομμουνιστές, η "διζωνικότητα" είναι υπέρτερη του Ευαγγέλίου και του Κεφαλαίου μαζί).
Η εφημερίδα "Σημερινή" θυμίζει ότι το "ένας άνθρωπος, μία ψήφος" το γράφει η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Όσο για τον "πατριάρχη" των Κυπρίων σοσιαλιστών Βάσσο Λυσσαρίδη, αρνήθηκε να βραβευτεί από τον Νέλσον Μαντέλα, γιατί δεν κατάφερε ύστερα από τόσες δεκαετίες να δει να εφαρμόζονται αυτές οι αρχές στην πατρίδα του, όπως έγινε τελικά δυνατό στη Νότια Αφρική.
Αποσπάσματα από άρθρο του Δ. Κωνσταντακόπουλου
Πηγή:Κόσμος του Επενδυτή
αρ.φυλ.269
Σάββατο 12 Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008
σελ.22
ΑΚΕΛ και η υποψηφιότητα Χριστόφια
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αιτιολόγηση της παρούσης παρέμβασης και επερχόμενων κειμένων βλ. Υστερόγραφο.
[Το παρόν είναι αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/74Cy.htm και αποστέλλεται σε όσους έχουν στο παρελθόν επικοινωνήσει μαζί μου – Όποιος το κρίνει σκόπιμο καλείται να το προωθήσει στις δικές του ηλεκτρονικές διευθύνσεις – Με δεδομένα τα τεκταινόμενα στο νεοελληνικό κράτος το διαδίκτυο είναι το κυριότερο μέσο επικοινωνίας, συνεννόησης και αντίστασης των ελλήνων – apologies for cross posting and mistaken double posting]
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestos.edu.gr.
1. Ανεξαρτησία = Ελευθερία
Για όλες τις κοινωνίες η εθνική ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας στις διεθνείς σχέσεις. Όσοι λαοί δεν είναι ανεξάρτητοι αγωνίζονται να γίνουν ανεξάρτητοι και όσοι είναι ανεξάρτητοι διαφυλάττουν το κράτος τους ως κόρη οφθαλμού. Στην Κύπρο συνοδοιπόροι ή συνένοχοι της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν που σκοπό είχε να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, ζητούν να ψηφιστούν για το προεδρικό αξίωμα. Γι’ αυτό, στις επερχόμενες προεδρικές διακυβεύεται, εν τέλει, η επιβίωση των κυπρίων.
Σίγουρα κινδυνεύει άμεσα η ειρήνη και σταθερότητα: Υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούν όλοι σε μια αδιέξοδη δίνη αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και πολέμων: οι ελληνοκύπριοι / τουρκοκύπριοι εάν δεν θα διαθέτουν πλέον την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή το μόνο κράτος που τους προσφέρει την δυνατότητα μελλοντικής ειρηνικής συμβίωσης και το ελλαδικό και το τουρκικό κράτος των οποίων οι ήδη βεβαρυμμένες σχέσεις θα περιπλεχθούν ακόμη περισσότερο αν συμφωνηθεί μια μη βιώσιμη λύση.
Η σημερινή συγκυρία θυμίζει θέατρο του παραλόγου: Στην Άγκυρα εξυφαίνονται νέα σχέδια τελικού ελέγχου της Κύπρου, η Αθήνα διολισθαίνει σ’ ένα ασυγκράτητο κατευνασμό και στην Κύπρο η μαύρη προπαγάνδα ξένων και εγχώριων «ανανιστών» οργιάζει ξανά.
2. Οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ να επανορθώσουν το λάθος της υποψηφιότητας Χριστόφια
Το βασικό επιχείρημα εδώ είναι ότι στην παρούσα ιστορική συγκυρία το συμφέρον επιβίωσης της Κύπρου απαιτεί όπως οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ διορθώσουν το (πολιτικό) λάθος της υποβολής υποψηφιότητας εκ μέρους του Δημήτρη Χριστόφια και όπως υπερψηφίσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Η παρούσα Ακελική πολιτική ηγεσία βαρύνεται με πολλά πολιτικά σφάλματα, γεγονός που την καθιστά επικίνδυνη εάν ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ εκλεγεί στην Προεδρία. Ουσιαστικά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Κύπριοι, οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ δεν ψηφίζουν για κάποιο κόμμα ή για κάποια ιδεολογία αλλά για κάτι που είναι υπέρτερο αμφοτέρων: Κυριολεκτικά, ψηφίζουν για το κατά πόσο θέλουν να συνεχίσουν να ζουν ελεύθερα και ειρηνικά στην Κύπρο ή αντίστροφα να εξανεμιστούν και να χαθούν. Υπό τις περιστάσεις, θα υποστηρίξω πιο κάτω, ουσιαστικά, κομματική πειθαρχία σημαίνει αυτοκτονία. Αυτό γιατί τα λάθη, τα σφάλματα και οι παραλήψεις του παρελθόντος για τα οποία ευθύνεται η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ, και πάνω στα οποία και σήμερα περπατά, είναι πολλά. Χωρίς να επεκταθώ ιδιαίτερα, προς το παρόν περιορίζομαι σε αυτά που ακολουθούν.
3. Ιδεολογικοπολιτικές και άλλες στρεβλώσεις και το πολιτικό DNA της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ.
Η σταλινική ορθοδοξία της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ και η παρωχημένη προσκόλλησή της στην σοβιετική ορθοδοξία μέχρι και την πτώση της Σοβιετικής νομενκλατούρας, δεν ήταν χωρίς συνέπειες: Πέραν του γεγονότος ότι έβλαψαν την Κύπρο, προκλήθηκαν όπως φαίνεται σοβαρές βλάβες στο πολιτικό της DNA που καταμαρτυρούνται με πολλές πολιτικές στάσεις, ιδεολογικές στρεβλώσεις, πολιτικές αδράνειες, πολιτικούς ανορθολογισμούς και πολιτικά σφάλματα ή παραλείψεις:
α) Αγώνας Ελευθερίας: Τήρησε μια ηθικά και πολιτικά απαράδεκτη και κοντόφθαλμη στάση απέναντι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-59.
β) Σταλινισμός: Ήταν η τελευταία ορθόδοξη σταλινική πολιτική ηγεσία της Ευρώπης (χωρίς, απ’ ότι γνωρίζω, να έχει κάνει ποτέ αυτοκριτική γι’ αυτή την ταύτιση με ανελεύθερα καθεστώτα που ευθύνεται για πολλά δεινά της Κύπρου).
γ) Παθητικές στάσεις: Είναι αλήθεια πως σ’ αντίθεση την την ενεργητική στάση του άλλου πολιτικού άκρου, την περίοδο 1971-74 το ΑΚΕΛ κράτησε μια παθητική στάση. Αυτή η παθητικότητα, όμως, το εμπόδισε να μπει στην πρωτοπορία των αγώνων με ρηξικέλευθες αποφάσεις άξιες μιας παράταξης που την ψήφιζαν το ένα τρίτο των μελών της κοινωνίας. Οι πολυπληθείς ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ είναι καιρός να ελέγξουν αυστηρά την ηγεσία τους για τα λάθη, παραλείψεις και την ελλειμματική-παθητική τους στάση: Όταν γύρω σου καταρρέει η χώρα δεν παρατηρείς παθητικά αλλά αντιστέκεσαι ενεργά.
δ) Παραλείψεις: Παρά το γεγονός ότι η στήριξη του Προέδρου Μακάριου ήταν πολιτικά σωστή, το ΑΚΕΛ δεν πρωτοστάτησε στους αγώνες στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρωτοστάτησε, για παράδειγμα, στην αντιμετώπιση της Αγγλοτουρκικής (όπως πολύ καλά γνωρίζουμε σήμερα) συνομωσίας στη φάση 1960-67, και κυρίως, δεν έδρασε ενεργητικά για να πειστούν οι τουρκοκύπριοι να μην απομονωθούν σε θύλακες σύμφωνα με τα σχέδια της Άγκυρας και των Άγγλων.
ε) Διστακτικότητα: Σε αντίθεση με τον Βάσο Λυσσαρίδη –που υπενθυμίζω αποχώρησε από το ΑΚΕΛ για να στηρίξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα– ο οποίος συνεργάστηκε γι’ αυτό με τον Πρόεδρο Μακάριο, για ακόμη μια φορά, επέδειξε διστακτικότητα δυναμικής υποστήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην φάση των ραδιουργιών της επάρατης Χούντας και της ντόπιας ένοπλης ανταρσίας που παρέσυρε πολλούς καλόπιστους κύπριους πατριώτες (και όχι μόνο «δεξιούς») στο απίστευτο σφάλμα συνοδοιπορίας με το εγκληματικό χουντικό πραξικόπημα, με καταληκτικό αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή. Σε πιθανά μουρμουρητά-απαντήσεις ανταπαντώ: Ένα μεγάλο κόμμα που το εμπιστεύεται το ένα τρίτο του πληθυσμού ποτέ δεν πιάνεται στον ύπνο. Παλεύει και κερδίζει τον σωστό αγώνα και αν δεν το κάνει φέρει βαρύτατη πολιτική ευθύνη. Αν και δεν γνωρίζω να διαβάζουν πολύ Θουκυδίδη οι ηγέτες του ΑΚΕΛ, υπενθυμίζω τα λόγια του Περικλή όταν σοφά παρατήρησε πως «περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια» (Θουκυδίδου Α144). Το πραξικόπημα και η εισβολή, τονίζω, δεν ήταν τυχαία και η πραγματική ιστορία ακόμη δεν γράφτηκε. Η ιστορία θα κρίνει αμείλικτα τα λάθη, τις παραλείψεις και την παθητικότητα του κόμματος που επί δεκαετίες ψηφίστηκε από το ένα τρίτο της κυπριακής κοινωνίας.
ζ) «Συμφωνίες» 1977 και 1979: Είναι συνένοχοι, αν όχι οι κύριοι ένοχοι, για το σημαντικότερο πολιτικό πρόσκομμα που εμπόδισε μια βιώσιμη λύση του κυπριακού: Έκαναν σημαία ερμηνείες των παρωχημένων πολιτικών συμφωνιών του 1977 και 1979 που συνηγορούν με αποδοχή των τετελεσμένων της βίας του 1974. Τέτοιες ερμηνείες αντιβαίνουν με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, δεν οδηγούν σε βιώσιμη λύση, αντίθετα οδηγούν σε αδιέξοδα όπως αυτό του σχεδίου Αναν και είναι ηθικά βαθύτατα επιλήψιμες γιατί συνυπογράφουν τα τετελεσμένα της ιμπεριαλιστικής τουρκικής εισβολής και των διεθνοφασιστών αγγλοαμερικανών συνενόχων. Επειδή φαίνεται πως η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ ποτέ δεν το κατέλαβε, ως ένας εκ των πρωτεργατών τους υπενθυμίζω για ακόμη μια φορά ότι, η υποβολή αίτησης ένταξης στην ΕΕ έγινε για να ανατραπεί η διχοτομική λογική αυτών των «συμφωνιών». Σήμερα, εκτός και αν κορόιδευαν τους πάντες συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων τους, οι ερμηνείες που δίνουν στις «συμφωνίες» του 1977-79 είναι ασύμβατες με την αντι-ιμπεριαλιστική Ακελική ρητορική πολλών δεκαετιών [Και γι’ αυτό το ζήτημα δεν γράφτηκε η πραγματική ιστορία όσον αφορά τις ζημιές που προκλήθηκαν όταν αφελώς υποβάσταζαν τη μακιαβελική στρατηγική του Σοβιετικού Κρεμλίνου να υιοθετεί αμφίσημες και αμφίπλευρες στάσεις στο κυπριακό για να δημιουργεί προβλήματα στο ΝΑΤΟ. Για το ζήτημα αυτό υπάρχει μαρτυρία, πριν δέκα περίπου χρόνια, του σημαντικότερου διπλωματικού Συμβούλου όλων των Σοβιετικών ηγετών, Arbatov σε συνέδριο στην Κέρκυρα, που δημοσιοποίησα τότε).
η) Νεοκυπριακές αντιλήψεις και «κυπριακή ταυτότητα»: Η Ακελική πολιτική ηγεσία εμμέσως πλην σαφώς συχνά συμπορεύθηκε με άκρως επικίνδυνες νεοκυπριακές αντιλήψεις. Σήμερα ο κ Χριστόφιας και ενθουσιώδεις «νεοκυπρίζοντες» του επιτελείου του διολισθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην πολιτικά εγκληματική, ηθικά απαράδεκτη και όσον αφορά την λύση του κυπριακού επικίνδυνα αδιέξοδη αντίληψη πως η λύση θα βοηθηθεί, δήθεν, αν μεταλλαχτούν οι Κύπριοι και … αποκτήσουν μια «κυπριακή ταυτότητα». Πέραν του ότι Βρετανοί και Τούρκοι γελάνε ή τρίβουν τα χέρια τους με τέτοιες ανοησίες που επαναφέρουν τις γνωστές επικίνδυνες απόψεις του Γιώργου Βασιλείου και των νεοκύπριων φίλων του, τα περί «κυπριακής ταυτότητας ή συνείδησης» καταμαρτυρούν το προαναφερθέν, ότι δηλαδή το πολιτικό DNA της Ακελικής ηγεσίας έχει υποστεί ανίατες βλάβες, πολιτικές στρεβλώσεις και ενδεχομένως πολιτική στειρότητα. Η Ακελική ηγεσία όφειλε πάντοτε να γνωρίζει πως η βιώσιμη λύση δεν θα επιτευχθεί με εκφυλισμό και συνειδησιακή απονεύρωση των Κυπρίων (κάτι τέτοιο θέλουν οι άγγλοι για να είμαστε πάντοτε εύκολη λεία τους) αλλά μόνο εάν εκπληρωθούν δύο προϋποθέσεις: 1) Ο σεβασμός του πολιτισμού και της ταυτότητας όλων των Κυπρίων και 2) η δημοκρατία σε επίπεδο του λαού.
Η ένταξη στην ΕΕ καθιστά αμφότερες τις προϋποθέσεις όχι μόνο εφικτές αλλά και νομικοπολιτικά επιβαλλόμενες. Κύπριοι είναι όλοι όσοι ζουν στην Κύπρο, ο καθένας όμως με μακραίωνη πορεία που σφυρηλάτησε τον πολιτισμό του και την ταυτότητά του. Πώς να το κατανοήσει αυτό η Ακελική ηγεσία όταν ένας νεφελώδης ιδεολογικός διεθνισμός και η αντίθεσή τους στην Ευρώπη αποτελούσαν πάντοτε το θεμελιώδες ιδεολογικοπολιτικό υπόστρωμα της σταλινικών αντιλήψεων της! Αν στο παρελθόν τέτοια ιδεολογήματα προκαλούσαν ζημιές σήμερα θα προκαλέσουν τελική καταστροφή.
θ) Το εκκρεμές της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας από το ένα άκρο των ερμηνειών των «συμφωνιών» του 1977 και 1979 που δημιουργούν ένα εφήμερο κρατίδιο υπόδουλο στους Αγγλοτούρκους ταλαντεύεται επικίνδυνα και απρόβλεπτα κινούμενο προς το άλλο άκρο στον χώρο των αλλόκοτων και ανιστόρητων ιδεών περί «κυπριακής ταυτότητας». Πότε τέλος πάντων θα αντιληφτούν οι πάντες πως βιώσιμο κράτος με εσωτερικά σύνορα χαραγμένα σε εθνική και ή ρατσιστική βάση δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, πως δεν είναι βιώσιμο και πως θα αποτελέσει την αρχή ενός αιματηρού τέλους!! Επίσης, πότε θα γίνει αντιληπτό πως οι συλλογικές ταυτότητες κτίζονται στον χρόνο, σμιλεύονται από τους αγώνες ελευθερίας και εμπεδώνονται μέσα από τους αγώνες στερέωσης της ανεξαρτησίας και τους κοινωνικούς αγώνες. Τα μεθυσμένα ιδεολογικοπολιτικά τρικλίσματα, οι ταλαντεύσεις και οι παλινδρομήσεις της Πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ, εξ αντικειμένου, καθιστούν τον ΓΓ αυτού του κόμματος επικίνδυνο για το ανώτατο αξίωμα του Προέδρου.
4. Πολιτικά εγκληματικές στάσεις όσον αφορά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ
Με δεδομένα τα προαναφερθέντα, η διαχρονική στάση της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας όσον αφορά την ΕΕ και οι άνευ ουσίας αμφίπλευρες διαφοροποιήσεις δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Μετά το 1988, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ βαρύνεται με απίστευτα κοντόφθαλμες στάσεις και συμπεριφορές όσον αφορά την ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου. Μόνο και μόνο γι’ αυτό το ολίσθημα στο οποίο θα επανέλθω πιο κάτω δεν νομιμοποιείται να κυβερνήσει την Κύπρο.
Αν η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ διέθετε στοιχειώδη πολιτική σοφία το κυπριακό θα είχε λυθεί εδώ και πολλά χρόνια. Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι την περίοδο 1988-92 ο υποφαινόμενος, ο Νίκος Κουτσού, ο Χρήστος Κληρίδης, ο αείμνηστος Ιωαννίδης και μερικοί άλλοι γίναμε στόχος αναρίθμητων μεθοδευμένων δηλητηριωδών επιθέσεων από τις στήλες της Χαραυγής. Το «έγκλημα» στο οποίο συν-πρωταγωνίστησα με αποτέλεσμα τους Ακελικούς μύδρους ήταν το εξής: Με εκατοντάδες επιφυλλίδες, δοκίμια, άρθρα, βιβλία και άλλες παρεμβάσεις προδιαγράψαμε τη στρατηγική ειρηνικής επίλυσης με υποβολή αίτησης ένταξης.
α) Φίδια-ΕΟΚ, αφίσες και η αντιπρόταση για μια στρατηγική ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών: Θυμίζω γεγονότα όπως οι αστείες και πολιτικά ανεύθυνες γιγαντιαίες Ακελικές αφίσες στους δρόμους της Λευκωσίας το 1990 όπου ένα τεράστιο φίδι που έφερε την ονομασία ΕΟΚ καταβρόχθιζε τη μικροσκοπική Κύπρο. Σ’ αντίθεση με αυτές τις παρελθούσες χονδροειδείς στρεβλώσεις της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας –που παρά τις κοσμητικές αλλαγές πολιτικής φαίνεται να διαιωνίζονται σήμερα με άλλες και ίσως πιο επικίνδυνες μεταμφιέσεις, βλ. πιο κάτω–, υπενθυμίζω βασικές θέσεις που μερικοί γράφαμε πριν δύο περίπου δεκαετίες ως στρατηγικό προσανατολισμό ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού: 1) Υποβολή αίτησης ένταξης, 2) αμυντική σύζευξη Ελλάδας-Κύπρου για να καταστεί εφικτό αυτό το διπλωματικό άνοιγμα, 3) επιδίωξη «ένταξης ανεξαρτήτως λύσης» (προβλέψαμε μάλιστα ότι για την ΕΕ αυτό ήταν νομικοπολιτικά αναπόδραστο) και 4) λίγο πριν ή μετά την ένταξη συνολική διαπραγμάτευση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων σύμφωνα με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα που συμπεριλάμβανε, μεταξύ άλλων, την καθολική απαγκίστρωση Τουρκίας, Βρετανίας και Ελλάδας από τη Κύπρο.
β) Τρομακτικές ζημιές λόγω σφαλμάτων: Παράδοξα, παράλογα και ανορθολογικά η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ καταπολέμησε τη στρατηγική ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού που μόλις περιγράψαμε. Είναι έτοιμη να κάνει αυτοκριτική; Όχι, γιατί αντί αυτοκριτικής και μεταμέλειας ζητά και τα ρέστα αξιώνοντας την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατηγορώντας μάλιστα τους άλλους ως «απορριπτικούς». Αν υπάρχει «απορριπτικοί» στην Κύπρο είναι οι ανανιστές σε όλες τις πιθανές εκδοχές και αποχρώσεις: Αυτοί απορρίπτουν μια βιώσιμη λύση σπρώχνοντας στον κρημνό όλους τους εμπλεκόμενους. Αυτοί απορρίπτουν μια βιώσιμη λύση, εμείς απορρίπτουμε μια μη βιώσιμη λύση. Αυτοί αποδέχονται διχοτομικές και αντιδημοκρατικές δομές, εμείς αποδεχόμαστε μόνο βιώσιμη λύση συμβατή με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα.
Οι ανορθολογικές, και εκ του αποτελέσματος πολιτικά εγκληματικές, στάσεις και συμπεριφορές της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ δεν προκάλεσαν μόνο αβάστακτες βλάβες στο εθνικό ζήτημα. Τους προκάλεσαν όπως γίνεται φανερό συμπλέγματα ενοχής, βεβαρυμμένες πολιτικές συνειδήσεις και στρεβλή-αυτιστική πολιτική σκέψη που αν κυριαρχήσει στο επίπεδο της προεδρικής διακυβέρνησης θα καταστρέψει τη Κύπρο. Εδώ δεν θα μιλάμε πια για λάθη και ζημιές. Θα μιλάμε για τέλμα και ολική καταστροφή: Κανένα κράτος δεν μπορεί να αντέξει τις νοοτροπίες τους και να επιβιώσει.
γ) Διολίσθηση στις ύβρεις και στις συκοφαντίες: Μέχρι σήμερα σιωπούσαμε λόγω σεβασμού στα δημοκρατικά αισθήματα των Κύπριων ψηφοφόρων που ψηφίζουν το «κομμουνιστικό» κόμμα Κύπρου. Όμως, η υποψηφιότητα Χριστόφια είναι πολιτικά τόσο προκλητική που δεν αφήνει περιθώρια άλλης ανοχής: Αν και κατά τα άλλα ο κ Χριστόφιας φαίνεται να είναι συμπαθής και «αγαθός» ως άτομο, η πολιτική κριτική κατά των τρομακτικών σφαλμάτων της Ακελικής ηγεσίας είναι χρέος όλων των δημοκρατικών πολιτών της Κύπρου και της Ελλάδας [Προσθέτω: Η κριτική κατά αυτών των λαθών ή παραλείψεων είναι καθήκον και συμφέρον και των στελεχών και ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ. Οι ίδιοι έπρεπε να την κάνουν εδώ και πολύ καιρό]. Για ένα ακόμη λόγο, αρχές του 2008 λυσσαλέα σκυλιά εξτρεμιστών κραχτών αβάστακτα χυδαίων πολιτικών ύβρεων άρχισαν τις δολοφονίες χαρακτήρων και τους ανυπόστατους χαρακτηρισμούς κατά όσων, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αντιστέκονται στην νέα πλεκτάνη Αναν. Τους εξυβρίζουν ως δήθεν «εθνικιστές» και «απορριπτικούς». Την ίδια στιγμή χυδαία και συχνά ανυπόγραφα blog βάλλουν ασύδοτα και αδιακρίτως. Η απάντηση σ’ αυτή την ανίατη πολιτική λύσσα είναι σταθερή: 1) Όσοι έστω και έμμεσα στηρίζουν την διεθνοφασιστική πλεκτάνη Αναν για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι συνοδοιπόροι και ή συνένοχοι πρόκλησης ζημιών στα έσχατα συμφέροντά μας. Προσθέτω: έστω και αν δεν το αντιλαμβάνονται γιατί λογικά αυτές δεν μπορεί να είναι οι προθέσεις τους, είναι προδοσία η συνηγορία υπέρ των εχθρών που θέλουν την διάλυση του κράτους!. 2) Βλάπτουν τα έσχατα συμφέροντά μας όσοι συνηγορούν με την καταστολή της δημοκρατίας στην Κύπρο. 3) Είναι νεροκουβαλητές εξωγενών διεθνοφασιστικών σκοπών όσοι συνηγορούν με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 4) Είναι αντιδραστικοί και νεροκουβαλητές των ιμπεριαλιστών όσοι στηρίζουν την παραμονή των ιμπεριαλιστικών βάσεων και την παραμονή ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά την λύση. Είναι εξάλλου εξτρεμιστές και ακραίοι διεθνοπολιτικοί αλήτες όσοι βρεθούν ή ξαναβρεθούν σε διεθνοπολιτικά καταγώγια επεξεργασίας υποχθόνιων και μακάβριων σχεδίων που όπως ακούεται στήνονται ξανά στο πλαίσιο μιας νέας πλεκτάνης στις γραμμές του σχεδίου Αναν. Τέλος, είναι πολιτικά κατάπτυστοι όποιοι τσεπώσουν έστω και ένα δολάριο επαναλαμβάνοντας την υπόθεση UNOPS σε νέα εκδοχή. Τότε κάποιοι ίσως δεν γνώριζαν. Σήμερα όμως όλοι γνωρίζουν τους σκοπούς και μεθοδεύσεις των Αγγλοαμερικανικών «υπηρεσιών».
δ) Το πολιτικό έγκλημα της συνοδοιπορίας ή συνενοχής με την πλεκτάνη Αναν: Στρεβλότητα και ανορθολογισμός που σμιλεύτηκαν στον Ψυχρό Πόλεμο, διαιωνίσθηκαν λόγω φόβων και γνωστικών ελλειμμάτων μετά το 1974 και παγιώθηκαν λόγω σφαλμάτων και ίσως συνενοχής πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την πλεκτάνη του σχεδίου Αναν. Άδοξα, ο περίφημος «έντιμος συμβιβασμός» κατέληξε να σημαίνει αποδοχή ενός σχεδίου που πρόβλεπε ιμπεριαλιστικές βάσεις, μετατροπή της Κύπρου σε μεγάλο στρατόπεδο των Βρετανών, Τούρκων και Αμερικανών, καταστολή της λαϊκής κυριαρχίας, καταστολή της δημοκρατίας, καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνολικά αναίρεση της ανεξαρτησίας μας, δηλαδή της ελευθερίας μας. Και όλα αυτά, η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ τα υποστήριξε είτε στο όνομα της αναγκαιότητας (ως και η ελευθερία να μπορεί να υποταχθεί σε «αναγκαιότητες») είτε στο όνομα της «κυπριοσύνης» (ως και η λύση να βρίσκεται στην μετάλλαξη Ε/Κ και Τ/Κ και όχι στην αντιμετώπιση των συνομωσιών των ιμπεριαλιστών, κάτι που, κανονικά, πρώτο το ΑΚΕΛ έπρεπε να γνωρίζει). Δυστυχώς, όπως προαναφέραμε, χρόνια πολιτική αφέλεια, αστεία ιδεολογήματα, εσφαλμένες αποφάσεις, παραλείψεις και λάθη, φαίνεται πως μετάλλαξαν το πολιτικό DNA της ηγεσίας του ΑΚΕΛ: Σήμερα, και πάλι, το φάσμα ενός νέου «έντιμου συμβιβασμού» υπό τη μορφή ενός μεταλλαγμένου σχεδίου Αναν είναι το μόνο που ουσιαστικά προτάσσει η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Διαπράττοντας μάλιστα το μέγα πολιτικό σφάλμα να τρομοκρατεί τους πολίτες, βασικά με το να κηρύττει ότι η εγκατάλειψη της ελευθερίας μας και της ταυτότητάς μας είναι η διέξοδος για να μην … παγιωθούν τα τετελεσμένα. Απαντώ με μια μόνο λέξη: Αίσχος. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η αμετανόητη και φιλο-ανανική πτέρυγα του Συναγερμού, πολλοί από τους οποίους διόλου τυχαία στήριξαν την ΕΟΚΑ Β, ήδη, μετά μανίας στηρίζουν Χριστόφια στον δεύτερο γύρο (ή ακόμη και από τον πρώτο γύρο).
5. Λάθη, παραλείψεις, συνενοχές και συνοδοιπορίες το 1988-2000 και 2001-2004
Η πολιτική ανεπάρκεια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ των περιόδων 1988-2000 και 2001-4 ήταν ολέθρια: Ενόψει του τεράστιου ερείσματος που οικοδομούσε το γεγονός της ένταξης στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, το ΑΚΕΛ δεν πρωτοστάτησε ούτως ώστε να εξωθηθούν οι πάντες προς την κατεύθυνση μιας βιώσιμης λύσης συμβατής με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Συνθήκη της Γενεύης (Για την μελέτη του διεθνούς πάνελ που περιγράφει τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα βλ. http://www.ifestos.edu.gr/32.htm).
Τα λάθη, ο πολιτικός αυτισμός, οι έντρομες οπισθοχωρήσεις και οι αναιτιολόγητες μεταλλάξεις υποδηλώνονται με τις στάσεις τους σε μια σειρά σοβαρών ζητημάτων όπως
1) την αποδοχή του φασιστικού σχεδίου Αναν από την Κ.Ε. του ΑΚΕΛ,
2) την υποκριτική θέση –όταν πλέον οι Ακελικοί ψηφοφόροι δεν θα πειθαρχούσαν– πως λέγοντας ένα διστακτικό «όχι» θα τσιμέντωναν το ΝΑΙ,
3) τα παρακάλια προς τους Αγγλοαμερικανούς να αναβάλουν το δημοψήφισμα για να πείσουν τους ψηφοφόρους τους και
4) την απίστευτα ανεύθυνη στάση όσον αφορά την «αποστρατικοποίηση» που ήταν κατ’ ουσία αφοπλισμός των κυπρίων και στάθμευση πέντε ξένων στρατών πάνω στο νησί. Συνέχισαν με το ζήτημα της συμμετοχής μας στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» και στην ΟΝΕ, γιατί δεν κατάλαβαν φαίνεται πως η ένταξή μας ενισχύει την κρατική οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αξίωση των κυπρίων για ενιαίο κράτος.
Γι’ αυτό δεν μας εκπλήττουν τα ύστερα μουρμουρητά τους όταν αντί να αναφέρονται σε ενιαίο κράτος εφηύραν το «Ενωμένο Κράτος». Το τελευταίο αποτελεί το επιστέγασμα της Ακελικής πολιτικής ασυναρτησίας: Αντί να προσκολληθεί στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ως σημαία του αγώνα για πραγματική εθνική ανεξαρτησία απαλλαγμένη ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων, μας καλεί να αφήσουμε τα τεράστια ερείσματά μας και εμμέσως πλην σαφώς τάσσεται υπέρ της διχοτόμησης. Αυτή η εξεζητημένη ιμπεριαλιστική συνταγή είναι παλιά και γνωστή: Πριν μια περίπου δεκαετία εμείς προειδοποιούσαμε ότι η ένταξη δεν πρέπει να αποτελέσει το χρύσωμα της διχοτόμησης και ότι η επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας σημαίνει «ένταξη ανεξαρτήτως λύσης» ούτως ώστε εντασσόμενοι και με όχημα την ευρωπαϊκή νομιμότητα να ενώσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία (κάτι που θα αποτελούσε και διέξοδο για την Τουρκία και τους Τ/Κ). Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ προσκολλημένη τότε σε παρωχημένα ιδεολογήματα όχι μόνο δεν κατάλαβε τι συνέβαινε αλλά επιπλέον σήμερα έρχεται να μας σερβίρει την παλιά ιμπεριαλιστική συνταγή του χρυσώματος της παγίωσης των τετελεσμένων και της διχοτόμησης. Για να το θέσω διαφορετικά: Από το «ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, ΣΙΑ προδοσία» και «Όχι στην διχοτόμηση, έξω όλοι οι στρατοί», η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ νομίζοντας πως οι ψηφοφόροι του είναι ηλίθιοι αναιτιολόγητα διολίσθησε στο επικίνδυνο ιδεολόγημα της «Ενωμένης Κύπρου». Θλιβερό. Αυτά εξηγούνται με μια μικρή αναδρομή στα πρόσφατα γεγονότα και ιδιαίτερα αυτά που αφορούν την εκδήλωση της πλεκτάνης Αναν.
Όταν πριν πέντε περίπου χρόνια η ένταξη στην ΕΕ ήταν ήδη πολιτικό γεγονός, η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ, ούτε καν υποψιάστηκε τι συνέβαινε. Έχοντας υποστεί ανίατες βλάβες στα πολιτικά της κύτταρα από τα μακρόχρονα λάθη, έγινε θλιβερό παρακολούθημα της ιμπεριαλιστικής πλεκτάνης του σχεδίου Αναν και θλιβερός συνοδοιπόρος των διπλωματικών πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, λόρδου Χάνευ και ντε Σότο που τίναξαν στον αέρα τη μοναδική ίσως ευκαιρία επίλυσης του κυπριακού των τελευταίων δεκαετιών: 1) Ένοχες αμφιταλαντεύσεις μέχρι την τελευταία στιγμή, 2) ντροπιαστικές πανικόβλητες στάσεις των Κυπρίων «κομμουνιστών»-«αντιϊμπεριαλιστών» όταν τηλεφωνούσε ο Πάουελ και 3) δηλώσεις πως ο αφοπλισμός των Κυπρίων (που όπως προαναφέραμε τον μεταμφίεσαν ως «αποστρατικοποίηση») με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (που τελικά ευτυχώς σταμάτησε η Ρωσία) θα οδηγούσε (το ΑΚΕΛ) σε αποδοχή του διεθνοφασιστικού σχεδίου Αναν; Ενός σχεδίου για το οποίο, υπό την πίεση των Ακελικών ψηφοφόρων η ηγεσία κράτησε την προαναφερθείσα γνωστή αμφίσημη στάση ενώ γνωρίζουμε πως η πλειονότητα της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ το ήθελε διακαώς. Αυτή είναι η πολιτική ηγεσία που σήμερα παραδόξως θέλει να ηγηθεί της Κυπριακής Δημοκρατίας! Για να την καταργήσει και να εξανεμίσει την κυπριακή ανεξαρτησία;;
Οι Βρετανοί νεοαποικιοκράτες ποτέ δεν συγχώρησαν το γεγονός πως πριν από μισό αιώνα παρά το «ποτέ» αξιώσαμε ελευθερία. Είναι επίσης εκδικητικοί: Καιροφυλακτούσαν και τώρα παρασύροντας την Ακελική πολιτική ηγεσία μεθοδεύουν με την ψήφο των ανυποψίαστων Κυπρίων κομμουνιστών ψηφοφόρων να καταργήσουν την ανεξαρτησία μας, να μας επαναφέρουν σε καθεστώς υποτέλειας και να διαιωνίσουν τις ιμπεριαλιστικές τους βάσεις. Θλιβερό και ταυτόχρονα πολιτικά αποκρουστικό!
7. Στάσεις και συμπεριφορές μετά το ΟΧΙ, Ταλάτ, και «κυπριακή ταυτότητα»
Μετά την αγέρωχη στάση του Προέδρου Παπαδόπουλου και το σωτήριο ΟΧΙ της κυπριακής κοινωνίας που τον στήριξε το 2004, οι πολιτικά ανεπαρκείς και στρεβλές συμπεριφορές της σαστισμένης και συγχυσμένης πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ συνεχίστηκαν. Χαρακτηριστικά, αναφέρω μόνο το συγκλονιστικό περιστατικό ενώπιο είκοσι περίπου παρευρισκομένων, όταν το 2005 μέλη της «Επιστημονικής Επιτροπής για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού» συναντηθήκαμε με τον ΓΓ του ΑΚΕΛ και νυν υποψήφιο. Άφωνοι τον ακούσαμε να μας λέει ότι στις συναντήσεις του με τον (αποδεδειγμένα εγκάθετο της Άγκυρας) Ταλάτ προσπαθούσε να τον πείσει για την ανάπτυξη μιας κυπριακής ταυτότητας ως ιδεολογικής βάσης λύσης του Κυπριακού. Παραπονέθηκε ο κ ΓΓ, γιατί ο Ταλάτ … δεν ανταποκρίθηκε. Έλεος … Αυτό και μόνο δείχνει ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι πολιτικά, ιδεολογικά και διεθνοπολιτικά βαθιά νυχτωμένη. Βυθισμένη στα παρωχημένα ιδεολογικοπολιτικά πρότυπα που τη διαμόρφωσαν τις πέντε τελευταίες δεκαετίες, δεν φαίνεται να κατανοεί ακόμη και σήμερα, ακριβώς, ότι, όπως προαναφέραμε, το κράτος ενός λαού και η εθνική του ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας και ότι οι κύπριοι δεν έχουν περιθώριο για ερασιτεχνισμούς που θα καταλύσουν τη Κυπριακή Δημοκρατία, θα καταργήσουν τη δημοκρατία, θα καταστείλουν τη λαϊκή κυριαρχία και θα καταστήσουν τον κυπριακό λαό (ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους) παντοτινά υπόδουλους.
Γι’ αυτό, οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ θα πρέπει να σκεφτούν πως αν και σε εκλογές άλλου είδους θα μπορούσαν κάλλιστα να ψηφίσουν το κόμμα τους, υπό τις σημερινές περιστάσεις η κομματική πειθαρχία είναι άσκοπη και εις βάρος της ελευθερίας τους.
8. Ρητορικές αοριστίες περί διεξόδου που οδηγούν ακάθεκτα στο τέλμα, την καταστροφή και τον πόλεμο.
Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν φαίνεται υποψιασμένη για το γεγονός ότι, λόγω λαθών ή παραλείψεων από το 1955 μέχρι σήμερα –για μεγάλο μέρος των οποίων ευθύνεται η ίδια και κανείς άλλος– βρισκόμαστε πολύ μακριά από μια βιώσιμη λύση του κυπριακού. Κυρίως, η δολιοφθορά της βιώσιμης λύσης που έγινε με την πλεκτάνη του σχέδιο Αναν για την οποία η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ κανονικά πρέπει να αισθάνεται τύψεις, ορθολογιστικά μιλώντας, σημαίνει ότι εξουδετερώθηκε η μόνη άμεση δυνατότητα βιώσιμης λύσης. Το πότε θα υπάρξουν νέες ευκαιρίες δεν είναι ζήτημα λαϊκισμού, ευσεβών πόθων ή αλμάτων στο κενό που θα συμβολίζονται με ερωτοτροπίες για επαναφορά ενός μεταμφιεσμένου σχεδίου Αναν και με έντρομες διχοτομικές αντιλήψεις. Για να υπάρξει διέξοδος μελλοντικά, απαιτείται ορθολογισμός και ψυχραιμία, πολιτικές αρετές που η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ όπως και στο παρελθόν φαίνεται ότι και σήμερα στερείται παντελώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρα συνθημάτων και ρητορικών αοριστιών τίποτα άλλο δεν ακούμε. Δεν φαίνεται η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ, για παράδειγμα, να έχει κατανοήσει ότι συντρέχουσες εξελίξεις επέτειναν τις συνέπειες της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν (για την οποία, επαναλαμβάνω, φέρει μεγάλη πολιτική ευθύνη). Κυρίως, δεν συνεκτιμώνται τα εξής:
α) Τουρκικά στρατεύματα, έποικοι, εγγυήσεις: Δεν υπάρχει βιώσιμη λύση χωρίς αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, κατάργηση των «εγγυήσεων» και αποχώρηση των εποίκων (πρωτεύοντα ζητήματα για τα οποία το ΑΚΕΛ ποιεί νήσσα, εκτός και αν συναλλάσσεται για την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, οπότε πρέπει να το δηλώσει χωρίς περιστροφές και μισόλογα).
β) Ρευστό διεθνές σύστημα: Θέλει την προεδρία ο κ Χριστόφιας, επίσης χωρίς να μας λέει πως συνεκτιμά τους πολλούς μεταβαλλόμενους παράγοντες: Η Τουρκία βρίσκεται σε μετάβαση και εν μέσω πολέμου, εντείνονται οι ηγεμονικοί ανταγωνισμοί και οι πελατειακές συναλλαγές, η ΕΕ ταλαντεύεται λόγω εξάρτησης από τις ΗΠΑ και η ελλαδική διπλωματία έχει αγγίξει το μηδέν. Οι βιασύνες του ΑΚΕΛ για εσπευσμένη υιοθέτηση διχοτομικών θέσεων οδηγούν σε άλμα στο κενό, αδιέξοδα, συγκρούσεις και πόλεμο.
γ) Αυτοκτονήστε σήμερα για να μην πεθάνετε αύριο: Απολύτως αβάσιμο, πολιτικά ανεύθυνο και ηθικά απαράδεκτο είναι επίσης το πονηρό εφεύρημα που εκβιαστικά υποβάλλεται στον κυπριακό λαό σήμερα, ότι δηλαδή θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε αποδεχόμενοι μια μη βιώσιμη λύση από φόβο μήπως (λόγω μεθοδευμένων μηχανορραφιών των αγγλοσαξόνων) σε λίγα χρόνια θα παγιωθούν περαιτέρω τα τετελεσμένα. Αυτό, βασικά, έλεγαν πάντοτε όσοι επιχειρούσαν να επισπεύσουν την διχοτόμηση και την υποδούλωση των Κυπρίων. Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ καλά θα κάνει να σταματήσει να τρομοκρατεί τον κυπριακό λαό: Αν και η περαιτέρω παγίωση των τετελεσμένων θα ήταν άκρως δυσμενής εξέλιξη, ο άμεσος μεγάλος κίνδυνος δεν είναι αυτός αλλά η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλεθρος που θα επέλθει με κάθε εκδοχή του σχεδίου Αναν, την επαναφορά του οποίου δεν φαίνεται να απορρίπτει η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ.
δ) Διέξοδος σημαίνει ψυχραιμία και ορθολογισμός: Εξάλλου, δεν μπορούν να γίνονται τιμητές με κινδυνολογίες «περί παγίωσης των τετελεσμένων» όσοι ευθύνονται για μεγάλα λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές που επέτρεψαν να εκδηλωθεί το ολέθριο σχέδιο Αναν και μας έφεραν στην παρούσα όντως εξαιρετικά δυσχερή θέση. Διέξοδος σημαίνει ορθολογισμό, ψυχραιμία και σίγουρα όχι καταβύθισή μας ξανά στις ίδιες παρωχημένες νοοτροπίες και σε ιδεολογήματα που αποκλείουν μια βιώσιμη λύση και οδηγούν στην κατάργηση του κράτους μας.
9) Λελογισμένη διαχείριση των συνεπειών της πλεκτάνης Αναν και όχι επαναφορά της
Σημαία η Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα: Εν κατακλείδι, στην μετά-ΟΧΙ συγκυρία υπάρχει ανάγκη σιδερένιου ορθολογισμού και όχι επανάληψη των ίδιων νοοτροπιών που οδήγησαν στο αυτογκόλ του 2004. Τα προσεχή χρόνια δεν υπάρχει δυνατότητα βιώσιμης λύσης και αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι η λελογισμένη διαχείριση του αδιεξόδου που δημιούργησε η ιμπεριαλιστική πλεκτάνη Αναν, για την οποία η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ φέρει τεράστια ευθύνη. Πρακτικά μιλώντας, τα επόμενα βήματα δεν μπορούν να σημαίνουν οτιδήποτε άλλο παρά μόνο άρνησή μας να ξαναπέσουμε στο βάραθρο ενός μεταμφιεσμένου σχεδίου Αναν και πως σημαία μας θα πρέπει να είναι η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Ακόμη:
α) Τουρκοκύπριοι: να συνεχιστούν τα προσεκτικά βήματα του Προέδρου Παπαδόπολου για να μη χάσουμε τελείως τους τουρκοκύπριους (και ασφαλώς κάνοντας αυτό να μη χάσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία),
β) Ποτέ αναγνώριση των τετελεσμένων: να μείνουμε ανυποχώρητοι στην μη αναγνώριση των τετελεσμένων της ιμπεριαλιστικής βίας (κάτι που με δεδομένο την ένταξή μας στην ΕΕ μόνο αν το θελήσουμε εμείς οι ίδιοι μπορεί να συμβεί).
γ) Αντίσταση στους κάθε Χάνεϋ/ντε Σότο: Να αντισταθούμε σε κάθε νέο Χάνεϋ ή ντε Σότο των ιμπεριαλιστικών καταγωγίων (και που ακούμε ότι ακονίζουν τα μαχαίρια τους ενόψει φημών ότι θα μπορούσαμε να αυτοκτονήσουμε με ένα αυτογκόλ καταψήφισης του Προέδρου του ΟΧΙ).
δ) Στρατηγική οικοδόμησης πάνω στα ερείσματα: Θα μπορούσαμε να κτίσουμε πάνω στα νομικά και πολιτικά μας ερείσματα που προσφέρει η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα μεθοδεύοντας μια νέα συνολική διαπραγμάτευση (που μπορεί να μην είναι αύριο ή μεθαύριο αλλά που αν δουλέψουμε, μεθοδικά, ψύχραιμα και ορθολογιστικά δεν μπορεί να αποκλειστεί). Η Κυπριακή Δημοκρατία, πάντως, είναι η κόρη του οφθαλμού μας κάτι που οι υποψήφιοι της άκρας (λεγόμενης) «αριστεράς» και της άκρας δεξιάς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται, γεγονός που τους καθιστά ακατάλληλους για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας..
10. «Λάθη» του Προέδρου Παπαδόπουλου αλλά ποια;
Τι θα μπορούσε να λεχθεί, όμως, για τον Τάσσο Παπαδόπουλο; Δημοκρατία έχουμε (ακόμη) και ο καθείς μπορεί να του προσάψει όσα σφάλματα θέλει, εκ των οποίων δύο, σίγουρα, για πολλούς που θα τον ψηφίσουν θεωρούνται «ασυγχώρητα»: Πρώτον, δεν κεφαλαιοποίησε το ΟΧΙ για να ιδρυθεί μια παράταξη δημοκρατικών δυνάμεων ευρύτατου φάσματος συμβατή με τη σύγχρονη εποχή που θα στήριζε τον αγώνα επιβίωσής μας μετά την άρνησή μας να υποδουλωθούμε στους Τούρκους και Αγγλοαμερικανούς. Δεύτερον, άφησε πολλούς Κύπριους να κυριευτούν από τη λανθασμένη αντίληψη ότι ο Πρόεδρος φέρει την κύρια ευθύνη για αναρίθμητα λάθη εσωτερικής διακυβέρνησης (ενώ είναι γνωστό ότι λόγω του είδους του πολιτεύματός ευθύνονται κυρίως οι Υπουργοί, πολλοί από τους οποίους ήταν του ΑΚΕΛ).
Μολαταύτα, ανεξαρτήτως παράταξης ή ιδεολογικής παραδοχής, κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε πως ο νυν πρόεδρος είναι ο μόνος που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να βγάλει την Κυπριακή Δημοκρατία από τις συμπληγάδες της παρούσης ιστορικής συγκυρίας και των σωρευμένων λαθών πέντε δεκαετιών για τα οποία ευθύνονται κυρίως τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.
Το λάθος του Δημήτρη Χριστόφια να κατέβει ως υποψήφιος απαιτείται να διορθωθεί από την πατριωτική και δημοκρατική πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ οι οποίοι –επαναλαμβάνοντας την «ανυπακοή τους» όταν ψήφισαν ΟΧΙ κατά του φασισμού, κατά του ιμπεριαλισμού και κατά της ξενοκρατίας το 2004– θα βοηθήσουν τη μόνη πατρίδα που έχουν να περάσει και αυτό τον Ρουβικώνα με το να ψηφίσουν ορθολογιστικά υπέρ του νυν προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι πράττοντας, θα βγάλουν, ταυτόχρονα, τον αρχηγό τους από το αδιέξοδο που ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του με την πολιτικά ανορθολογική υποψηφιότητά του.
Όσο για τον συνένοχο ή συνοδοιπόρο της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν κ Κασουλίδη και την αμετανόητη παρέα του, η ψήφισή του ακόμη και από ένα μικρό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ θα κάνει πολλούς να πουν: «οι Κύπριοι καλύτερα να πάθουν αυτό που τους αξίζει». Ας θυμηθούν οι Συναγερμικοί, εξάλλου, ότι αν και πολλοί από αυτούς υγιέστατων πατριωτικών φρονημάτων, παρασύρθηκαν και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το πραξικόπημα του 1974. Και για τους Συναγερμικούς, ο τρόπος να επανορθώσουν αυτό το λάθος που τους παρέσυρε η τότε (και νυν) ηγεσία τους, είναι να καταψηφίσουν τους συνενόχους ή συνοδοιπόρους της πλεκτάνης Αναν και να υπερψηφίσουν τον πατριώτη Πρόεδρο του ΟΧΙ. Μήπως, εξάλλου, πολλοί συναργεμικοί πρώην «υπερπατριώτες», θέλουν να τερματιστεί η τρισχιλιετής παρουσία των Κυπρίων στο νησί; Αν το θέλουν να μας το πούνε ανοικτά!
Τέλος, την περίοδο 1988-92 όταν ο υποφαινόμενος έγραψε εκατοντάδες επιφυλλίδες, άρθρα και βιβλία για μια εθνική στρατηγική βιώσιμης λύσης του κυπριακού και ευρύτερα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων (η προαναφερθείσα τριπλή στρατηγική υποβολής αίτησης ένταξης, αμυντικής ενίσχυσης, επανατοποθέτηση της επιδιωκόμενης λύσης στη διεθνή νομιμότητα και σοβαρής διαπραγμάτευσης σε ισόρροπη βάση και όχι στην βάση των τετελεσμένων). Τότε, έγινα αντικείμενο αναρίθμητων δολοφονιών χαρακτήρα και ύβρεων από τις στήλες της Χαραυγής. Ελπίζω αυτή την φορά οι δημοσιογράφοι αυτής της εφημερίδας να μην ξανακατέβουν στο τέλμα. Αν μη τι άλλο, τα πιο πάνω επιχειρήματα είναι καλόπιστα, αμιγώς πολιτικά, αιτιολογημένα, πραγματολογικά επαληθευμένα, τίποτα δεν έχουν να κάνουν με τις προθέσεις του κ Χριστόφια ή οποιουδήποτε άλλου, συμφέρουν τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ και θα επιμείνω σε αυτά επανερχόμενος όσες φορές χρειαστεί γιατί αφορούν την ελευθερία όλων των κυπρίων, ανεξαρτήτως ταυτότητας, ιδεολογικής θέσης ή παράταξης στην οποία ανήκουν.
Υστερόγραφο: Μέχρι και τις κυπριακές προεδρικές εκλογές οι παρεμβάσεις μου υπέρ του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου θα υπογράφονται με τον ακαδημαϊκό μου τίτλο. Αυτό γιατί δεν αποτελούν ιδεολογικοπολιτική ή παραταξιακή παρέμβαση και δεν αφορούν τους πρακτικούς διπλωματικούς χειρισμούς για τους οποίους αρμόδια είναι μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και οι κρατικοί λειτουργοί. Σε προγενέστερες τοποθετήσεις που αφορούσαν τον δημόσιο ρόλο του ακαδημαϊκού, υποστήριξα ότι ο ακαδημαϊκός «είναι νομιμοποιημένος να παρεμβαίνει χρησιμοποιώντας τον ακαδημαϊκό του τίτλο μόνο όταν διακυβεύονται ζητήματα ατομικής και συλλογικής ελευθερίας και τα ιερά και τα όσια της επιστήμης του». Στην πατρίδα μας, μετά τον εμφύλιο, τη χούντα και το πραξικόπημα στην Κύπρο νομίσαμε ότι η πορεία των Ελλήνων θα είναι ανοδική. Διαψευστήκαμε, γεγονός που επιτάσσει εκλεκτικές παρεμβάσεις επί πολύ σοβαρών ζητημάτων. Για παράδειγμα, η αντίσταση στη σχεδόν ολοκληρωτική λογοκρισία όσον αφορά τα καίρια ζητήματα εθνικής στρατηγικής της Ελλάδας, η αντίσταση στην ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένη στήριξη του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν και ο βιασμός της ιστορικής μνήμης και της διυποκειμενικής γνώσης από την κριτική κονστρουκτιβιστική ιστοριογραφία. Στην παρούσα συγκυρία, πέρα του ακατανόητου ακατάσχετου κατευνασμού της Τουρκίας, απαιτείται εγρήγορση για τον μεγαλύτερο και αμεσότερο κίνδυνο: Την καταστροφή της Κύπρου ενόψει των εκλογών τον Φεβρουάριο 2008. Στη στρατηγική αυτό ονομάζεται «στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης». Αφού οι Κύπριοι όρθωσαν το ΟΧΙ στον φασισμό το 2004 συνδυασμός παραγόντων οδηγούν στην άλωση της Κύπρου: 1) Ανορθολογικές πολιτικές πρωτοβουλίες όπως η υποψηφιότητα Χριστόφια που οφείλονται σε ντόπιες μικρόμυαλες πολιτικοπαραταξιακές σκοπιμότητες που επισκιάζουν την έσχατη λογική επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. 2) Όργιο υπόγειων παρεμβάσεων των υπηρεσιών των δυτικών ηγεμονικών δυνάμεων μπροστά στην οποία οι ανάλογες παρεμβάσεις της περιόδου 2003-4 ωχριούν (βλ. για παράδειγμα τις δεκάδες συκοφαντικές ιστοσελίδες ή blog που εξυβρίζουν τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και που σχόλια που τους αποστέλλονται επιστρέφονται ή δεν αναρτώνται). 3) Πασίδηλος σκοπός των δυτικών υπηρεσιών (σε πρόσφατη δεξίωση άγγλος διπλωμάτης περίπου έτριβε τα χέρια χαιρέκακα) είναι να επαναφέρουν το φασιστικό σχέδιο Αναν μέσω ….κομμουνιστών και άλλων «προοδευτικών» ανανιστών.
Αβίαστα προκύπτει ότι στις επικείμενες προεδρικές εκλογές της Κύπρου διακυβεύεται η συλλογική ελευθερία της κυπριακής κοινωνίας: Η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατική δομή του καθεστώτος, η λαϊκή κυριαρχία και η μετατροπή του νησιού σε ιμπεριαλιστική βάση του τουρκικού, αμερικανικού και βρετανικού στρατού. Για ένα ακόμη λόγο, αφέλεια και κουτοπονηριές στην ελλαδική πολιτική καλλιεργούν συστηματικά και σε πολλά επίπεδα την πολιτικά ανεύθυνη (αν όχι πολιτικά εγκληματική) αντίληψη ότι διολίσθηση της Κύπρου στο τέλμα θα αφήσει ανεπηρέαστη την Ελλάδα. Την αντίληψη αυτή την καλλιεργούν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι τσαρλατάνοι, στοχαστικοί νάνοι του ευαγούς ιδρύματος και φερέφωνα των πιο σκοτεινών δυνάμεων στα μέσα ενημέρωσης.
Έτσι, αθόρυβα Κύπρος και Ελλάδα διολισθαίνουν στο τέλμα: Με αφορμή τις κυπριακές εκλογές οι υποστηρικτές του φασιστικού σχεδίου Αναν αντί να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο εκμεταλλεύονται την επάρατη τάση του σύγχρονου Έλληνα να θέτει τα προσωπικά και κομματικά κριτήρια πάνω από τα εθνικά για να προκαλέσουν πολιτική ανατροπή που θα επαναφέρει μια ίσως χειρότερη εκδοχή του σχεδίου Αναν. Ανατροπή που θα καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, θα οδηγήσει σε συγκρούσεις στην Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και θα τερματίσει την τρισχιλιετή ελληνική παρουσία στην μεγαλόνησο. Τη στιγμή που το παγίως προβληματικό νεοελληνικό κράτος κατεβάζει ολοένα και περισσότερο τον πήχη της εθνικής του ανεξαρτησίας, χάνεται η Κυπριακή Δημοκρατία, το ισχυρό δηλαδή κράτος που στεγάζει το ένα δέκατο περίπου του ελληνισμού. Η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους εγχώριους αντιπάλους της είναι το μεγαλύτερο άμεσο πρόβλημα των απανταχού ελλήνων.
Π. Ήφαιστος. 12.1.2008